130 χρόνια πρίν, η μουσική επιτροπή διαπιστώνει ώς μείζoν πρόβλημα την εισβολή ξένων ακουσμάτων. Τι να πούμε εμείς άραγε σήμερα; Πως να εκτελέσουμε και να διαφυλάξουμε τον θησαυρό όταν τα αυτιά μας πολλές φορές ούτε καν μπορούν ν' αντιληφθούν κλίμακες και διαστήματα της μουσικής μας;

Απο μικρά παιδάκια - ειδικά όσοι γεννήθηκαν απο τη δεκαετία του 80' και μετά - τα αυτιά μας πλημυρίζουν απο ήχους. Παιδικά παιχνίδια, ακόμα και αυτά που κρέμονται στην κούνια, ραδιόφωνο, τηλεόραση, ανα χείρας ηλεκτρονικά παιχνίδια, σε καφετέριες, μπάρ, σε κάθε είδους καταστήματα, στο αυτοκίνητο, στα γήπεδα, παντού. Απόλυτη εξοικίωση - ενσυνείδητα και υποσυνείδητα - με διαστήματα ευρωπαϊκά απο τη πρώτη και τη κάθε ημέρα της ζωής μας.
Εννοείται πως για όσους έχουν σπουδάσει πιάνο ή κιθάρα για παράδειγμα ή έχουν κάνει φωνητικές σπουδές το κούρδισμα (ή το ξεκούρδισμα) είναι απόλυτο. Και σκεφθείτε πως η επιτροπή εντόπιζε τον κίνδυνο σε μια εποχή που ο ήχος διαδιδόταν μόνο live...

Και αν τότε ο κίνδυνος ήταν πρό των πυλών, τώρα με βεβαιότητα είναι μέσα στο σπίτι μας, συγκάτοικος. Σε μια εποχή τέτοια, λογικό έιναι οι μεγάλοι ψάλτες να είναι λιγοστοί. Πρέπει να προσπαθήσουμε πολύ, πιο πολύ απο τους παλαιότερους για να γίνουμε μέτοχοι, μύστες αν θέλετε, της μουσικής μας.
Σε μια εποχή γενικού αποπροσανατολισμού, η αναζήτηση της αυθεντικότητας μέσα απο κείμενα και ακούσματα είναι μια πράξη ευθύνης και χρέους. Ευτυχώς που έφθασε μέχρι τα αυτιά μας ο Ναυπλιώτης και ο Πρίγγος, ευτυχώς που υπήρξε ο Πέτρος να διασώσει στην απλή και μεγαλοπρεπή γραφή του όλο τον πλούτο της αρχέγονης μουσικής μας. Χωρίς ακροβασίες, χωρίς υπερβολές. Δωρικά και μεγαλοπρεπώς έτσι ώστε ακόμα και στην εποχή μας να μπορούμε να ψάλλουμε τον παραδοθέντα θησαυρό...