του Κ.Χ. Καραγκούνη

>>> Σημείωση: Το εν λόγω κείμενο γράφτηκε για ν' αναρτηθεί στο facebook.

1. Κομματόσκυλα. Οικτρό κατιναριό, που βρήκε ευκαιρία να κάνει βρώμικη αντιπολίτευση πάνω στα αποκαΐδια του ανθρώπινου πόνου και της δυστυχίας. ΣΙΓΑ, ΡΕ, ΣΩΤΗΡΕΣ…, ΠΟΥ ΘΑ ΕΡΘΕΤΕ ΝΑ ΑΠΟΝΕΙΜΕΤΕ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, ΜΑΛΙΣΤΑ ΓΙΑ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ ΜΟΥ…, ΚΑΙΓΟΝΤΑΣ, ΚΡΕΜΩΝΤΑΣ, ΚΑΙ ΦΥΛΑΚΙΖΟΝΤΑΣ ΚΑΘΕ «ΑΧΡΗΣΤΟ» ΚΑΙ «ΥΠΕΥΘΥΝΟ» ΠΟΛΙΤΙΚΟ… Εσείς δεν είστε, που καταδαπανήσατε την περιουσία μας «εν ασωτίαις» και τώρα θέλετε να επιστρέψετε να φάτε και να αποτελειώσετε τα υπόλοιπα; Ή μήπως ορέγεστε «παλιές - καλές» μέρες, όταν οι διαφορές λύνονταν «εύκολα και γρήγορα»;

2. Άλλα κομματόσκυλα. Γελοίες φιγούρες, που ασκείτε γλοιώδη συμπολίτευση, φοβούμενοι μη χάσετε την καρεκλίτσα σας, μη δυσαρεστήσετε τον κομματικό σας μέντορα, που σας περιμάζεψε από το προηγούμενο και το προ-προηγούμενο αποτυχημένο σας κόμμα, για να φτιάξει ένα νέο κουβά-χαρμάνι, μη χαθεί η συνταγή, βρε παιδί μου… ΣΙΓΑ, ΡΕ, ΣΩΤΗΡΕΣ ΤΗΣ ΚΑΚΙΑΣ ΩΡΑΣ…, ΠΟΥ ΒΑΛΘΗΚΑΤΕ ΝΑ ΜΑΣ… ΕΚΠΟΛΙΤΙΣΕΤΕ. ΑΛΕΠΟΥΔΕΣ ΜΕ ΚΟΜΜΕΝΕΣ ΟΥΡΕΣ, ΠΟΥ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΜΟΔΑ ΤΗ ΣΑΚΑΤΙΑ ΣΑΣ…

3. Εθνοπατέρες. Άλλοι σωτήρες αυτοί… Υπεράνω όλων η Πατρίς, με μπόλικη δόση θρησκείας, αξιολύπητα ανθρωπίδια, που επικαλούνται τον Χριστό χωρίς να Τον γνωρίζουν…, Τον έχουν, όμως, διορίσει, φύλακα του Ελληνικού Έθνους, διότι, ως γνωστόν, όλα τα άλλα έθνη μας επιβουλεύονται και πρέπει να εξαφανιστούν και για το ρόλο αυτό, φυσικά, ο μόνος αρμόδιος είναι ο Χριστός.

Να μας δώσει πίσω και την Κωνσταντινούπολη (τι να την κάνουμε, δεν έχω καταλάβει… να την κάνουμε σαν τα μούτρα μας;), να πάρει εκδίκηση για λογαριασμό των Ελλήνων (αφού, όλοι οι υπόλοιποι δεν είναι παιδιά Του), να ξεκάμει «την κατσίκα του γείτονα», να αφανίσει όλους εκείνους, που όταν τους βλέπουμε μας γυρίζουν τά ’ντερα (γιατί μας ξυπνούν προσωπικά μας απωθημένα και δικές μας καταπιέσεις…, «ο νοών νοείτω») και, βέβαια, να εδραιώσει (ο Χριστός, ντε…) μια κοινωνία γιαχωβάδικου τύπου (άσχετα, που νομίζουν τους εαυτούς τους ορθόδοξους), ώστε μετά εμείς, οι δικοί Του, να καθίσουμε ένας δεξιά Του κι άλλος αριστερά Του, να λύνουμε και να δέ(ρ)νουμε, εφόσον είμαστε οι εκλεκτοί Του, αυτοί που Τον ξαναφέραμε στον κόσμο (άρα, μας χρωστά χάρες), και μετά να μπορούμε μέσα σε αυτήν την ιδανική κοινωνία να απολαμβάνουμε τα πλούτη μας, να περάσει η «κρίση», να ξαναρχίσει η σπατάλη και η κραιπάλη, να μπορούμε να αγοράζουμε στους κανακάρηδές μας ακριβά αμάξια-δολοφόνους, να χρηματοδοτούμε την νάρκωσή τους, να ξαναγεμίσουν τα «μπουζουκομάγαζα», να ξανασπάμε πιάτα και να καίμε πεντακοσάρικα στις πίστες της ασέλγειας και όλα αυτά, με την εικόνα του Χριστού στο καπελάκι που θα αναγράφει, «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια», με τατουάζ τον Τίμιο Σταυρό στην πλάτη, αλλά και γεμάτος ματόχαντρα και ξόρκια για «το μάτι» και μερικά σατανιστικά σύμβολα, για τη μόδα, που αν ήξερες τους συμβολισμούς τους...

ΣΙΓΑ, ΡΕ, ΦΙΛΕ... ΔΕΝ ΤΗΝ ΑΝΤΕΧΟΥΜΕ ΤΟΣΗ ΕΥΗΜΕΡΙΑ ΚΑΙ ΚΑΛΟΠΕΡΑΣΗ. ΔΕ ΘΑ ΠΑΡΟΥΜΕ. ΑΣΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ, ΜΗΝ ΤΟΝ ΥΒΡΙΖΕΙΣ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟΝΙ ΣΟΥ ΚΑΙ ΜΠΑΤΛΕΡ ΣΟΥ. ΣΙΓΑ…, ΠΟΥ ΣΥΝΤΑΣΣΕΣΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ, ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ. ΣΙΓΑ…, ΠΟΥ ΤΙΜΩΡΕΙΣ ΤΗΝ ΑΝΗΘΙΚΟΤΗΤΑ, ΑΛΛΑ ΟΙ ΚΟΡΕΣ ΣΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΝ ΗΜΙΓΥΜΝΕΣ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΜΟΔΑΣ. ΣΙΓΑ…, ΠΟΥ ΑΝ ΞΕΣΠΑΣΕΙ ΠΟΛΕΜΟΣ, ΘΑ ΣΤΕΙΛΕΙΣ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΓΡΑΜΜΗ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΟΥ, ΓΙΑ ΝΑ ΓΛΥΤΩΝΕΙΣ ΕΣΥ ΣΤΑ ΜΕΤΟΠΙΣΘΕΝ ΤΑ ΟΠΙΣΘΙΑ ΣΟΥ… Εσύ δεν είσαι, φίλε μου, που αν κάτι πάει στραβά στη ζωή σου, ξαπλώνεις «τ’ ανάσκελα» και μουντζώνεις τον ουρανό με τα τέσσαρα; ΑΣΕ ΜΑΣ, ΚΑΗΜΕΝΕ…

4. Χριστοπατέρες. Αυτοί θα σώσουν την Εκκλησία και τον Χριστό από όσους τους κακοποιούν, κυρίως από εκείνους που οι ίδιοι τους βαπτίζουν οικουμενιστές, από όσους οι ίδιοι, πάλι, απεφάνθησαν ότι είναι εκκοσμικευμένοι κληρικοί και, φυσικά, από τους αιρετικούς ΟΛΟΥΣ. Οξύμωρο; Αδερφέ… Ο Χριστός σώζει μέσα στην Εκκλησία Του κι εσύ θες να σώσεις την Εκκλησία και τον Χριστό; Εκτός Εκκλησίας δεν υπάρχει Χριστός και σωτηρία κι εσύ πετροβολάς την Εκκλησία για να τη σώσεις; Μου θυμίζεις τις παλιές μανάδες, που όταν γκρεμοτσακιζόμαστε και γυρνάγαμε σπίτι αιμόφυρτοι, κλαίγοντας, αποζητώντας μια αγκαλιά, τρώγαμε κι ένα γερό χέρι ξύλο από πάνω… Καταλαβαίνεις, άραγε, εσύ χριστοπατέρα και χριστοσωτήρα που το πάω; ΑΙΝΤΕ… ΠΟΥ Ο,ΤΙ ΑΠΩΘΗΜΕΝΟ ΣΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑΝ, ΤΟ ΒΓΑΖΕΙΣ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΟΥ, αναθρέφοντας, τελικά ΠΑΙΔΙΑ ΓΕΕΝΗΣ…, που πας στο γιατρό και του υποδεικνύεις το φάρμακο που θα σου δώσει…, που πας στον Πνευματικό σου για να… τον εξομολογήσεις…, και θες να σώσεις και την Εκκλησία, τρομάρα σου.

5. Εθν-άρχες και πρωθιερ-άρχες. Επικίνδυνοι φαρισαϊστές και σαδδουκαιιστές, που δεν πιστεύουν την Ανάσταση του Χριστού, φυσικά, ούτε την Ανάσταση των νεκρών…, για Μέλλουσα Κρίση ούτε κουβέντα…, των οποίων θεός είναι η εξουσία, ο «μαμωνάς», η καλοπέραση, οι ασπασμοί των κρασπέδων των ιματίων, οι δημόσιες σχέσεις, οι πρωτοκαθεδρίες και, βεβαίως, η εκδίκηση και εξαφάνιση των αντιφρονούντων. Σεβαστοί μου, Πατέρες και αδερφοί, πάψτε να φτιάχνετε ένα νέο τύπο Χριστού κομμένο και ραμμένο στα μέτρα σας. Ο ουρανός κι η γη θα παρέλθουν, αλλά οι λόγοι Του δε θα παρέλθουν, γιατί ο Χριστός «χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας». Άλλο πράγμα η καλή κι ευλογημένη Οικονομία και άλλο πράγμα η με επιλεκτικό τρόπο, κατά το δοκούν και κατά το συμφέρον, ερμηνεία του Ευαγγελίου. Αυτό είναι ύβρις του Αγίου Πνεύματος. Μη δημιουργείτε στο λαό ψευδείς εντυπώσεις εφησυχασμού. Ο «Κύριος εγγύς». Και κυρίως, μην προκαλείτε και μην σκανδαλίζετε τους απλούς.

6. Αρνησίχριστοι, αντίχριστοι, αθεϊστές, δαιμονόπληκτοι, σατανολάτρες. Ταλαίπωροι, το αφεντικό σας ξέρει καλά, ότι ο Θεός εκτός από Αγάπη είναι και Δικαιοσύνη. Ο Ιησούς Χριστός θα κρίνει τον κόσμο και τον άρχοντα του κόσμου τούτου ως Κριτής. Αλλά, επειδή η ηθική σας είναι αντίθετη από την ηθική του Χριστού, γι’ αυτό η Κρίση δεν σας συμφέρει και νομίζετε ότι αν πιστέψετε πως δεν θα υπάρξει Κρίση, θα την βγάλετε καθαρή. Ουαί του στρουθοκαμηλισμού!!! Θα προτιμούσατε ο θάνατος να οδηγεί στο μηδέν και στην ανυπαρξία, αλλά, δυστυχώς… Για ρωτήστε κανέναν Φυσικό. Τίποτα δεν χάνεται από την ύλη. Τίποτε δεν εξαφανίζεται. Εφόσον δημιουργήθηκε, θα υπάρχει αιώνια. Το πού, είναι άλλο θέμα… Το αφεντικό σας είναι πλάνη και αυτό μόνο κάνει, να σας παραμυθιάζει με την ιδέα ότι όλα επιτρέπονται κι όλα ματαιώνονται. Πλάνη. Προσέξτε. Αλλά, πως να ξεφύγετε τώρα, που έχετε πουλήσει την ψυχή σας; Ο Θεός και θέλει και μπορεί να απονείμει δικαιοσύνη. Αν ήθελε και δεν μπορούσε ή αν μπορούσε αλλά δεν ήθελε ή μπορούσε και δεν ενδιαφερόταν για κάτι τέτοιο, δε θα ήταν Θεός. ΠΑΨΤΕ ΝΑ ΑΝΑΖΗΤΑΤΕ ΑΦΟΡΜΕΣ ΝΑ ΠΛΗΞΕΤΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ. ΕΙΝΑΙ ΣΚΛΗΡΟ ΓΙΑ ΣΑΣ ΝΑ ΚΛΩΤΣΑΤΕ ΣΕ ΣΚΛΗΡΑ ΚΑΡΦΙΑ.

7. Τιποτάδες, πουθενάδες και πανταχουπαρόντες, ξερόλες και μπουρδολόγοι, ναπωκάτιδες και θελωνατοποθετούληδες, αλλοθελοναπούληδες και αλλαλογιαναγαπιωμαστάκηδες. Ό,τι λένε οι λέξεις. Τη μια στιγμή εδώ, την άλλη εκεί, έχοντες άποψη επί παντός επιστητού, κατά την δοκησισοφία τους, λόγος μόνο για τον αντίλογο, και «γράφω για να νοιώσω ότι υπάρχω». Όλοι εσείς, αδερφοί, που σίγουρα ανήκετε συγχρόνως σε κάποια ή σε όλες τις παραπάνω κατηγορίες, πάψτε να εκτίθεστε και να γεμίζετε τον τόπο με λεκτικά και φραστικά σκουπίδια, με θόρυβο χωρίς νόημα και με άναρθρους αλαλαγμούς. Ψάξτε να βρείτε την Αλήθεια με πραγματικό ενδιαφέρον και ειλικρίνεια. Η Αλήθεια θα σας ελευθερώσει. Τότε, ελεύθεροι, αν χρειαστεί.., μιλήστε.

8. Κρυφοί και κρυμμένοι. Για σας ένα μόνο λέω. Τίποτε δεν κρύβεται για πάντα κάτω από αυτόν τον ήλιο, ειδικά, όταν βρωμάει από μόνο του ή όταν έχει σαπίσει και αποσυντίθεται. Παίξτε το παιχνίδι σας, όσο έχετε ακόμη καιρό…
Να συνεχίσω να καταγράφω κι άλλους; Σταματώ εδώ. Μόνο ένα θέλω να παρατηρήσω. Ότι όλοι αυτοί οι τύποι καραδοκούν ο ένας τον άλλο. Περιμένουν να δώσει ένας αφορμή, για να πέσουν οι άλλοι να τον φάνε με τρόπο «αδελφικό» συγκεκαλυμμένο ή και απροκάλυπτα αιμοβόρικο. Φυσικά, το μόνο στο οποίο αποβλέπουν είναι να γίνουν οι ίδιοι αρεστοί στους άλλους, αναμένοντες τα προσωπικά τους οφέλη. Το αποτέλεσμα, όμως, είναι ένα και γι’ αυτό απορώ: Μέσα από όλο αυτό το εύσχημο ή ξεδιάντροπο αλληλοβρισίδι, δεν βρίσκεται κανένας να δώσει μια σωστή απάντηση; Έτσι, μας πετάνε το πυροτέχνημα, να αρπάξει φωτιά το διαδίκτυο και να μαζέψουν “like”, να μας κάνουν τον καλό και προοδευτικό και… ένα «δε βαριέσαι» παίρνει στο δρόμο του όλους εκείνους, οι οποίοι θα σκανδαλιστούν και θα λιποψυχήσουν στην πίστη; Πόσο εμετικός εωσφορικός εγωισμός!!!

Το να πεις, αδερφέ, ότι μας τιμωρεί ο Θεός, καταλαβαίνω πώς το λες. Γιατί καταλαβαίνω; Γιατί ζω μέσα στην Εκκλησία και ξέρω πως το εννοείς εσύ, που μεταφέρεις το λόγο της Γραφής, αλλά ξέρω, συνάμα, και πως το εννοεί η Γραφή ερμηνευόμενη από τους Αγίους. Άρα, δε σκανδαλίζομαι. Όταν, όμως, αυτό το πάρει στο στόμα του ο μη σχετικός, πώς περιμένεις να το εκλάβει και να το ερμηνεύσει; Πατερικά; Όχι, βέβαια. Θα το εκλάβει σύμφωνα με την εξωεκκλησιαστική πνευματική του κατάσταση, θα το παραλάβει ο «πειραστής» και θα κάνει την ανάλογη πάσα, δεξιά και αριστερά («ο νοών νοείτω») και άντε να το συμμαζέψεις μετά.

Προσοχή, λοιπόν, στα αυτονόητα, που δεν είναι αυτονόητα για όλους. Αν δε τα αυτονόητα κρύβουν και μια μικρή έστω δόση χαιρεκακίας ή απλής δικαίωσης, τότε, πάει. Μας πήρε το ποτάμι.

Το να πεις, πάλι, εσύ αδερφέ, όχι, ο Θεός της αγάπης ΔΕΝ τιμωρεί, εγώ καταλαβαίνω πώς το λες, γιατί ζω στην Εκκλησία και ξέρω πως κι εσύ μεταφέρεις το λόγο της Γραφής, προσπαθώντας να συμμαζέψεις τ’ ασυμμάζευτα.
Αλλά, έρχεται ο άλλος και σε κολλάει στον τοίχο (ΚΑΙ μεταφορικώς μιλώντας, ΚΑΙ κυριολεκτικώς, στον e-τοίχο σου), αραδιάζοντας δέκα φύλλα αναφορών σε τιμωρίες του Θεού στην Αγία Γραφή (γιατί, τιμωρίες τα εκλαμβάνει εκείνος) και άντε εσύ να βρεις το δίκιο σου. Γιατί, επιτρέπει ο Κύριος να συμβεί αυτό; Διότι, από το ύφος και τον χρόνο και το «δημόσιον» της απάντησής σου προδίδεσαι, ότι μάλλον εσύ που επικαλείσαι τον Θεό της Αγάπης, δεν απάντησες και δεν ενήργησες με αγάπη για τον παραστρατισμένο ἠ πλανεμένο αδερφό (ΑΝ είναι παραστρατισμένος και πλανεμένος), τον οποίο όφειλες με αδελφικό πόνο εν κρυπτώ να διορθώσεις και αν δεν σε άκουγε, τότε να έπαιρνες δυο μάρτυρες μαζί σου… και αν πάλι όχι, τότε να το πεις στην Εκκλησία, και έπειτα… τι να συνεχίζω, τα ξέρεις πολύ καλύτερα.

Το να πεις, πάλι, εσύ αδερφέ, ότι ο Θεός της αγάπης ΔΕΝ τιμωρεί, δεν αναιρείς σε ένα βαθμό τον λόγο του Ιησού Χριστού στο Ευαγγέλιό του περί Μελλούσης Κρίσεως και περί Δικαίου Κριτού; Τότε, τί; Έχουμε αμνήστευση των πάντων, απροϋπόθετη; Αν δεν είναι απροϋπόθετη, διευκρίνισέ το. Σε ακούει ο άλλος και λέει, ΟΚ, μπορώ να αμαρτάνω και να ελπίζω ότι θα περάσω …απαρατήρητος.

Αν, όμως, υπάρχει η προϋπόθεση της μετάνοιας για να ενεργήσει η Αγάπη του Θεού, και αυτό δεν το λες (γατί, τί φοβάσαι;), τότε δημιουργείς φρούδες ελπίδες. Από μας θα ζητήσει ο Κύριος τις ψυχές όσων δεν τους δώσαμε να καταλάβουν καλά.

Όσο για σένα, αδερφέ, που αμνηστεύεις και δικαιώνεις με πονηρία τον πρώτο (εκείνον που ισχυρίζεται ότι ο Θεός τιμωρεί), μόνο και μόνο για να μας πεις, «δεν φταίει ο τάδε για τα πιστεύω του», αλλά αυτή η ίδια η πίστη του, ΑΥΤΗΝ ΝΑ ΚΑΤΑΡΑΣΘΕ, εντάξει, όσο κι αν θέλεις να κρυφτείς, η χαρά δε σε αφήνει. Τι είσαι, άραγε, ακριβώς; Μέλος της Στοάς, οπαδός οικονομικοαιρετικών ομάδων, διαμαρτυρόμενος «πιστός», ταλαίπωρος δαιμονόπληκτος, που ακούει λέξεις όπως Εκκλησία, Χριστός, Θεοτόκος και αυτομαστιγώνεται; Ό,τι και να είσαι, είσαι έξω από τα νερά σου, αργά ή γρήγορα θα πάθεις ασφυξία, αν δεν σπεύσεις να ξαναβουτήξεις στο νερό άμεσα. Είσαι ναρκωμένος, το ξέρω καλά, αλλά δεν θα σου φταίει η Εκκλησία, αν δεν μαζέψεις τις στερνές σου δυνάμεις να κάνεις το τελευταίο σωτήριο άλμα προς το νερό. Που ξέρεις; Ο Θεός της Αγάπης μπορεί να δει την προσπάθειά σου και να συνδράμει (εγώ είμαι βέβαιος γι’ αυτό).
Λοιπόν… (τρίτο «λοιπόν» και τελευταίο),

Δεν είχα εξ αρχής σκοπό, αδερφοί, να γράψω όλα τα παραπάνω. Πολλές φορές έβαλα λογισμό και να τα διαγράψω… Καλώς ή κακώς τα άφησα, μήπως και κάποιος ταρακουνηθεί, αλλά, προς Θεού, δεν γράφω για να γίνω κριτής των πάντων. Όχι, αδερφοί μου, δε θεωρώ τον εαυτό μου ανώτερο ή καλύτερο από κανένα.

Γνωρίζω καλά τον βαθμό της απίστευτης ουδενίας μου και την εσχάτη θέση μου μεταξύ των αδελφών. Όμως, όλοι εσείς που γράφετε, κάτι δεν έχετε καταλάβει καλά, γιατί εμείς οι «δάσκαλοι» -τρομάρα μας- δεν σας το εξηγήσαμε καλά.

Σας παρακαλώ πολύ-πολύ, δώστε προσοχή στα παρακάτω, για να καταλάβουμε όλοι τί γίνεται. Θα τα παραθέσω με όση σχολαστικότητα και απλοϊκότητα μπορεί να εξηγεί ένας δάσκαλος του τύπου, «το καταλάβατε ή να το ξαναπώ χίλιες φορές». Παρακολουθήστε το συλλογισμό μου βήμα - βήμα. Είναι πολύ απλός.

1. Ο Άγιος Τριαδικός Θεός είναι το παν. Είναι παντού. Καταλαμβάνει τα πάντα ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΧΩΡΟ, το χώρο του «κακού».

2. Αυτός ο χώρος του «κακού» ΔΕΝ δημιουργήθηκε από τον Κύριο, γιατί ο Αγαθός Θεός, μόνο «καλά λίαν» δημιούργησε και δημιουργεί.

3. Αυτός ο χώρος του «κακού» «προέκυψε» αυτόματα όταν ό άνθρωπος αποστάτησε από τον Θεό και αμάρτησε.

4. Στην πραγματικότητα, αυτός ο χώρος του «κακού» ΔΕΝ δημιουργήθηκε από την αμαρτία του ανθρώπου, αλλά από την αμετανοησία του, όταν έσπευσε να δικαιολογήσει τον εαυτό του, «δε φταίω εγώ, το φίδι φταίει», και να κατηγορήσει τον ίδιο τον Δημιουργό του, «εσύ φταις, που μου έδωσες τη γυναίκα».

5. Πιο λιανά. Τι έγινε εκείνη τη στιγμή; Ο άνθρωπος, κάνοντας χρήση της ελευθερίας του (ελευθερία, για την οποία ακόμη και ο διάβολος απορεί…), ύψωσε ένα τοίχο μεταξύ του εαυτού του και του Θεού. Έτσι δημιούργησε (ο άνθρωπος, όχι ο διάβολος) αυτόν το χώρο του «κακού».

6. Τότε δημιουργήθηκε στην ψυχή του ανθρώπου το υποσυνείδητο, στο οποίο ο άνθρωπος απωθεί τα σφάλματά του, κάθε φορά που δικαιολογεί τον εαυτό του, τον αμνηστεύει και αυτοδικαιώνεται. [ΑΥΤΟ ΚΡΑΤΗΣΤΕ ΤΟ, ΘΑ ΕΠΑΝΕΛΘΟΥΜΕ.]
Ανοίγω παρένθεση:

7. ΕΡΩΤΗΣΗ: Όταν έχουμε ένα μπουκάλι, και το γεμίζουμε με κάποιο υγρό τί γίνεται; Φεύγει ο αέρας και μπαίνει το υγρό. Όταν αδειάσουμε το υγρό, ξαναμπαίνει ο αέρας αυτομάτως. Και τα δυο μαζί ταυτόχρονα δε χωράνε στον ίδιο τόπο. Ακόμη και όταν ένα μπουκάλι είναι μισογεμάτο, υγρό και αέρας δεν ανακατεύονται. Το καθένα κρατά το χώρο του.

8. Για δείτε τώρα το εξής: Όταν ένα μπουκάλι είναι τελείως γεμάτο με υγρό, μπορούμε να προσθέσουμε επιπλέον αέρα; ΟΧΙ, βέβαια. Πρέπει πρώτα να βγάλουμε με βίαιο τρόπο το υγρό από μέσα, με ανατροπή ή ακόμη και με σπάσιμο του μπουκαλιού. [ΚΙ ΑΥΤΟ ΚΡΑΤΗΣΤΕ ΤΟ.]

9. Όταν ένα μπουκάλι είναι γεμάτο αέρα, μπορούμε να προσθέσουμε υγρό; Φυσικά. Εύκολο. Ο αέρας υποχωρεί στο υγρό γρήγορα.

10. Σημειωτέον, δεν υπάρχει τρίτη κατάσταση. Ο χώρος αποκλείεται να παραμείνει κενός. Ή υγρό ή αέρας, ή μέρος από το ένα και μέρος από το άλλο, σύμφωνα με το παραπάνω παράδειγμα, αλλά κενό δεν υφίσταται.
Κλείνω την παρένθεση.

11. Λοιπόν…, με το που ο άνθρωπος κράτησε ένα δικό του χώρο χωρίς Θεό, στον χώρο αυτό ακαριαία όρμησε λαίμαργα ο διάβολος. Τότε, με τους πρωτοπλάστους, πραγματοποίησε την πρώτη του «κατάκτηση».

12. Έκτοτε, το πράγμα επαναλαμβάνεται διαρκώς στον καθένα μας, κάθε φορά που κλείνουμε τον Χριστό έξω από τη ζωή μας, τις υποθέσεις μας, τις επιθυμίες μας και ακολουθούμε τις «επιλογές μας».

13. Έβαλα το «επιλογές μας» εντός εισαγωγικών, διότι, ενώ νομίζουμε ότι είναι δικές μας επιλογές, στην πραγματικότητα επιλέγουμε μεταξύ πολλών μικρο-επιλογών από αυτές που υπάρχουν στο χώρο του «κακού». Η πρώτη και κύρια επιλογή έγινε, όταν αποκλείσαμε τον Χριστό από τη ζωή μας, άρα αποκλείσαμε τη δυνατότητα να μπορούμε να επιλέγουμε και από τον χώρο του «αγαθού».

14. Στο χώρο αυτόν του «κακού» ο διάβολος έχει αποκτήσει δικαιώματα αιώνων. Γι’ αυτό ο Χριστός στο Ευαγγέλιό Του, του αναγνώρισε τον τίτλο του «άρχοντος του κόσμου τούτου» και του «άρχοντος του αιώνος τούτου».

15. Επομένως, όταν ο άνθρωπος επιλέγει συνειδητά να ζει έξω, πέρα, πιο πέρα, μακριά, πιο μακριά ή και τελείως απόμερα από το χώρο της Χάριτος του Θεού (φανταστείτε το σαν περιοχές ομόκεντρων κύκλων εκτός Ιησού Χριστού), στην πραγματικότητα αδειάζει το υγρό από το μπουκάλι του και, μοιραία, παραχωρεί αυτομάτως χώρο στον αέρα.

16. Το θέμα είναι ότι αυτή η (μικρή ή μεγαλύτερη) εισβολή του διαβόλου στον άνθρωπο δεν έχει ΠΟΤΕ αγαθά αποτελέσματα υπέρ του ανθρώπου, διότι από τον κακό και μισόκαλο διάβολο αποκλείεται να προκύψει ποτέ κάτι αγαθό. Από κακό φυτό, βγαίνει πάντα κακός καρπός και τ’ αντίθετο.

17. Άρα, όταν ο άνθρωπος φεύγει από τον Πανάγαθο Θεό, κάθε του επιλογή και κάθε του πράξη αποκλείεται να έχει άδολα και αγνά κίνητρα, γιατί, απλούστατα, δε μπορεί να δει το αγαθό. Πώς επομένως να το επιλέξει;
18. Εδώ υπάρχουν δυο παρηγοριές για τον άνθρωπο, για τις οποίες πάλι η Αγαθότητα του Αγίου Τριαδικού Θεού έχει προνοήσει, προκειμένου να του δίνει χειρολαβές να πιάνεται.

19. α) Πρώτη παρηγοριά είναι η συνείδηση του ανθρώπου, η «μνήμη» του αγαθού (ιστορική μνήμη, από τότε, από τον Παράδεισο, προ της Πτώσεως), η οποία του υπενθυμίζει το καλό και τον αποτρέπει από το κακό.

20. β) Δεύτερη παρηγοριά είναι η «γνώση» του αγαθού, μέσω της «γνώσης» των εντολών του Θεού. Ποιος μπορεί σήμερα να ισχυριστεί ότι δε γνωρίζει τον Λόγο του Θεού, σε όποια περιοχή της γης και σε όποιο θρήσκευμα κι αν ανήκει; Εδώ ακριβώς είναι και η ευθύνη μας να κηρύξουμε τον Χριστό και την αλήθεια του Ευαγγελίου Του σε όλα τα Έθνη, ακόμη και μέσω fb.

21. Πάλι προσοχή εδώ: Όταν ο άνθρωπος γνωρίζει και ξαναθυμάται το «αγαθό», έχει ελπίδα επιστροφής στο χώρο της Χάριτος, μέσω της μετάνοιας ΚΑΙ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΤΗΣ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΩΣ. Τότε μπορεί να αποκαταστήσει πλήρως και τελείως και οριστικώς τη σχέση του με τον Θεό, έστω και την τελευταία στιγμή της ζωής του. Αυτό είναι το μεγαλείο της θείας Αγαθοσύνης, η οποία, όμως -προσοχή-, ΔΕΝ είναι απροϋπόθετη.

22. Οι προϋποθέσεις είναι τρειαπροϋπόθετης και απαράβατες. α) μετάνοια, β) εξομολόγηση και γ) υπό συγκεκριμένες συνθήκες, μετοχή στην Θεία Ευχαριστία.

23. Προσοχή τώρα στα επόμενα: Το α) (μετάνοια) μόνο του είναι ένα βασικό βήμα, αλλά δεν αρκεί, διότι μόνο με μετάνοια δε συγχωρούνται οι αμαρτίες μας.

24. Το β) (εξομολόγηση) χωρίς το α) είναι μάταιο και άχρηστο και αποβαίνει σε ύβρη του Αγίου Πνεύματος.

25. Το β) (εξομολόγηση) μαζί με το α) είναι η μόνη δυνατότητα που έχει ο άνθρωπος να συγχωρεθεί. Τί λέω; Όχι απλώς να συγχωρεθεί…, να συγχωρείται διαρκώς, εφόσον διαρκώς μετανοεί και προσέρχεται στο Μυστήριο.

26. Το β) (εξομολόγηση) μαζί με το α) είναι η μόνη δυνατότητα που έχει ο άνθρωπος όχι απλώς να συγχωρείται τελείως και διαρκώς, αλλά και να καθαρίζει το βεβαρυμμένο υποσυνείδητό του, το οποίο αλλιώς καμμιά ψυχοθεραπευτική μέθοδος δεν μπορεί να το εξαλείψει. Αυτό ισχύει για τον απλούστατο λόγο, ότι η ψυχοθεραπεία σκαλίζει απλώς το υποσυνείδητο, ενώ η Εξομολόγηση διαγράφει εντελώς το εξομολογημένο περιεχόμενό του, ως ουδέποτε γενόμενο. Αλλά, αυτό δεν είναι του παρόντος να το αναλύσουμε περισσότερο.

27. Το α) και το β) μαζί σε έναν καλό και ειλικρινή συνδυασμό (μετάνοια + εξομολόγηση) χωρίς το γ) (Θεία Κοινωνία) είναι μισή δουλειά… Σα να θεραπεύει ο γιατρός ένα πληγωμένο πόδι έπειτα από κάταγμα, αλλά το μέλος να παραμένει μη λειτουργικό, να μην αποκαθίσταται, δηλαδή, η λειτουργία του και άρα ο άνθρωπος να παραμένει χωλός. Τελείως απλοϊκό παράδειγμα…

28. Το α) και το β) μαζί σε έναν καλό και ειλικρινή συνδυασμό (μετάνοια + εξομολόγηση) μαζί και με το γ) (Θεία Κοινωνία) αποτελούν την τέλεια υγεία του ψυχοσωματικού ανθρώπου και την «οδό» διά της οποίας μπορεί ο άνθρωπος να επιστρέφει στο χώρο της Χάριτος του Αγίου Τριαδικού Θεού και να παραμένει σε αυτόν όλο και περισσότερο.

29. Τώρα, η πονηριά του διαβόλου και η τέχνη του να μας κάνει να πιστεύουμε το άσπρο για μαύρο, είναι αξιοθαύμαστες. Όμως, αυτό το επιτυγχάνει μόνο κατά τις περιόδους της ζωής μας που εμείς επιλέγουμε να ζούμε εκτός του χώρου της Χάριτος. Εντός αυτού του χώρου δεν έχει καμμιά εξουσία, όπως ο αέρας δεν μπορεί να εισχωρήσει εύκολα σε μπουκάλι ερμητικά γεμάτο με υγρό.
30. Φθάνουμε τώρα στο ζήτημα του θανάτου. Ο θάνατος δόθηκε από τον Θεό ως δωρεά στον άνθρωπο, για να μη γίνει το κακό αθάνατο, και παραμένει αιωνίως ο άνθρωπος μακριά από τον Θεό. Απλώς, και στην περίπτωση αυτή, ο διάβολος έχει εδώ και αιώνες καταφέρει ο άνθρωπος να θεωρεί το άσπρο ως μαύρο.

31. Και τί έχουμε να πούμε για τους επώδυνους, πρόωρους και απροσδόκητους θανάτους που ενσκήπτουν και η αντιμετώπισή τους αφήνει τον άνθρωπο άλαλο και εμβρόντητο; Φυσικά, δεν τιμωρεί ο Θεός, αδερφοί. Ο διάβολος εκμεταλλεύεται τις ευκαιρίες, που εμείς του παρέχουμε, όταν ζούμε έξω ή στο μεταίχμιο του χώρου της Χάριτος. Τις αρπάζει, προκειμένου να συκοφαντεί τον Θεό και Πλάστη του, τον οποίο αφάνταστα μισεί, όπως μισεί και τα δημιουργήματά Του (ανθρώπους -ιδιαιτέρως τα παιδιά-, ζώα, φυτά, τα πάντα).

32. Μισεί ιδιαιτέρως τα παιδιά ο διάβολος, κυρίως τα βαπτισμένα, πρώτα, διότι είναι ακόμη αγνά και αποτελούν δοχεία της Χάριτος. Και δεύτερον, μισεί ιδιαιτέρως τα παιδιά ο διάβολος, διότι κάθε νέα γέννηση παιδιού προσθέτει στην ανθρωπότητα έναν Άγιο, έναν δυνάμει πολίτη της Βασιλείας του Θεού, Τον Οποίο αυτός μισεί και αντιμάχεται.

33. Μισεί και τη φύση ο διάβολος. Ξέρετε γιατί; Αφενός, γιατί ως δημιούργημα του Θεού είναι πολύ όμορφη και αυτός ως μισόκαλος μισεί κάθε ωραίο, αφετέρου, διότι μέσω της δημιουργίας αποκαλύπτεται ο Θεός στον άνθρωπο και τον κάνει να πιστεύει στην ύπαρξή Του. Γι’ αυτό υποκινεί εμάς τα υποχείριά του να καταστρέφουμε διαρκώς τη φύση.

34. Όταν η αποκοπή του ανθρώπου από τον Θεό γίνει πολύ βίαια (με αυτοκτονία = με σπάσιμο του μπουκαλιού), τότε ο διάβολος έχει καταφέρει το τελικό και πλήρες πλήγμα του στον άνθρωπο, ανεπανόρθωτο πλήγμα (τον έχει αφήσει χωρίς σκεύος επιλογών) και χωρίς ελπίδα επιστροφής.

35. Τελειώνω με την Μέλλουσα Κρίση: Ο Ιησούς Χριστός θα επιστρέψει κατά την Δευτέρα Παρουσία Του (την οποία προσδοκούμε), όπως ακριβώς το υποσχέθηκε το άψευστο στόμα Του. Εφόσον, ό,τι άλλο έχει πει εκπληρώθηκε, και αυτός ο λόγος Του θα εκπληρωθεί.

36. Όμως, όχι, αδερφοί, δεν έχουμε καταλάβει σωστά. Κι εδώ ο διάβολος, αφού δεν μπορεί να πράξει αλλιώς, μας παρουσιάζει το άσπρο μαύρο. Ο Ιησούς Χριστός κατά την Δευτέρα Παρουσία Του δεν θα επιστρέψει ως Τιμωρός, για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους και να αποκαταστήσει την τάξη.

37. Ο Κύριος θα επιστρέψει ως Δικαιο-Κρίτης. Τί θα πει αυτό; Θα επιστρέψει να παραλάβει όσους τον περιμένουν με αγάπη και αφοσίωση και παρακαλούν «έρχου, Κύριε, Ιησού Χριστέ». Αυτούς ο Δικαιο-Κρίτης Κύριος θα τους προσλάβει στην Βασιλεία Του, όχι γιατί τους εξέλεξε, που έζησαν ως άγιοι, ούτε γιατί όφειλε να ανταμείψει τους κόπους των, αλλά γιατί εκείνοι το θέλησαν ελεύθερα και το ζήτησαν ελεύθερα, έστω την τελευταία στιγμή της ζωής τους, ή το ζητούσαν διαρκώς από μωρά παιδιά, από τότε που πρωτοψέλλισαν το «ελθέτω η Βασιλεία Σου, γενηθήτω το Θέλημά Σου…». Γνώριζαν ότι ήταν αμαρτωλοί, αλλά αναγνώριζαν και την αμαρτωλότητά τους και το απέραντο έλεος του Θεού.

38. Τι θα απογίνουμε οι υπόλοιποι; Απλά, θα μείνουμε κι εμείς στην επιλογή μας, στο χώρο της αποστασίας, που παράγει κακό και κόλαση. Κόλαση όχι ως τιμωρία, αλλά ως κατάσταση την οποία εμείς επιλέξαμε και δημιουργήσαμε για τον εαυτό μας και συνηθίσαμε σε αυτήν και συνεχίζουμε να μας αρέσει να ζούμε σε αυτή, παρότι είναι επώδυνη.

39. Ο Κύριος, σημειωτέον, ως την τελευταία στιγμή μάς καλεί κοντά του, αλλά εμείς, ζώντας τη ζωή μας με εωσφορικό εγωισμό, δεν καταδεχόμαστε να ανταποκριθούμε στο κάλεσμά Του, όπως εκείνοι οι αθεράπευτοι εγωιστές, που από θιγμένη υπερηφάνεια μισούν θανάσιμα όσους τους ευεργετούν.

40. Το μίσος που θα έχουμε καλλιεργήσει στη ζωή αυτή για τον Χριστό θα μας ακολουθεί και μετά θάνατον, οπότε η κατάσταση αυτή θα καταστεί μόνιμη. Έτσι, το μίσος μας γι’ Αυτόν, που θυσιάστηκε για μας, ενώ εμείς ήμασταν ανάξιοι για μια τέτοια θυσία, δεν θα μας επιτρέπει να παραδεχθούμε το «ημάρτομεν, Κύριε, ηνομίσαμεν ενώπιόν Σου…», αλλά θα αντιλογούμε με έπαρση: «Τί μας λες; Πότε Σε είδαμε γυμνό να πεινάς, να διψάς… και δεν Σε περιθάλψαμε; Τί άδικος και ψεύστης είσαι!!! Είδες; Επιβεβαιώθηκε η άποψη, που σε όλη τη ζωή μας είχαμε για Σένα. Είσαι άδικος. Δε θέλουμε να έχουμε καμμιά σχέση μαζί Σου. Καλύτερα στην Κόλαση…»

Και ο Κύριος θα παραλάβει τους αγαπώντας Αυτόν στην Βασιλεία Του, στους δε υπόλοιπους θα πει με πόνο. «Καλά, παιδί μου. Είσαι ελεύθερος να πιστεύεις ό,τι θες, όπως ήσουν ελεύθερος να αποφασίζεις εσύ και για τη ζωή σου. Κρίμα, μόνο, γιατί θυσιάστηκα και για σένα.»
Αγαπητοί μου, απλά δεν είναι τα πράγματα; Πως πελαγοδρομούμε; Πόσο μεγάλη είναι η πονηριά του διαβόλου, να μας κάνει να πιστεύουμε το άσπρο για μαύρο; Πόσο ανόητοι είμαστε να πέφτουμε στα δίχτυα του; Όντως, ο Χριστός δεν είναι τιμωρός. Εμείς βλέπουμε τις αποστασίες μας ως τιμωρίες, ίσως γιατί πάντοτε επιδιώκουμε να ρίχνουμε σε άλλους την ευθύνη των προσωπικών μας επιλογών. Όντως, ο Άγιος Τριαδικός Θεός είναι η Όντως Αγάπη. Αλλά σε μας επαφίεται να επιλέξουμε την αποστασία ή να παραμείνουμε στην Αγάπη Του, δεόμενοι καθημερινά: «Ναι, έρχου, Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον ημάς.»

Κ.Χ.Κ. - 26 Ιουλίου 2018,
μνήμη της Αγίας Οσιοπαρθενομάρτυρος Παρασκευής.
(Αφιερωμένο σε ένα φίλο, που έχω καιρό να μάθω νέα του και μου λείπει.).