Οι απόντες και λάθρα βιώσαντες Ιεράρχες, μακριά από το δοκιμαζόμενο ποίμνιο τους, προέβησαν σε κάθε είδους διωγμούς κατά των αγωνιστών Κληρικών και Μοναχών. Ακόμη και τους ηρωικούς μητροπολίτες Κοζάνης 'Ιωακείμ, Ηλείας Αντώνιο κ.ά. -πού με την στάση τους και την συμμετοχή τους στην Εθνική Αντίσταση έσωσαν την τιμή και την αξιοπρέπεια τής Ιεραρχίας- τους δίκασαν και τους εδίωξαν.

Καμμία εκ των υστέρων και εξαιρετικά αργοπορημένη αναγνώριση και τιμή δεν μπορεί να απαλείψει το στίγμα και το όνειδος αυτής τής στάσεως.

Αυτό μπορεί να το επιτύχει μόνον ή αμετάθετη, ή άφοβη και σταθερή, ή αποστολοπαράδοτη και αγιοπατερική ορθόδοξη στάση τής Ιεραρχίας σήμερα. Απέναντι στους ιδεολογικούς εκφραστές τής εωσφορικής Νέας Εποχής τού Υδροχόου -και εννοώ τους μέσα και έξω από την Εκκλησία μας θιασώτες του συγκρητισμού και τού οικουμενισμού, τους υποστηρικτές των ατελέσφορων και αλυσιτελών διαλόγων με τους παπικούς κ.ά. αντίχριστους. Απέναντι στους εξουσιαστές τής παγκοσμιοποιήσεως, πού με τις περίτεχνες μεθοδεύσεις τους ομογενοποιούν πολιτισμικώς και θρησκευτικώς πρόσωπα και λαούς, ώστε να φθάσουν στην αλλοίωση τής Ορθοδόξου Πίστεως μας, έτσι πού μέσα στους ναούς μας και στις καρδιές μας να λατρεύουμε τον δικό τους θεό, τον Αντίχριστο!... Απέναντι στους σιωνιστικούς ολετήρες τής Νέας Τάξεως Πραγμάτων τού ολοκληρωτισμού κόσμο, αυτούς πού επέβαλαν την διαγραφή του θρησκεύματος από τις αστυνομικές ταυτότητες μας και τον εξοβελισμό της διδασκαλίας της Ορθοδόξου Πίστεως μας από τα σχολεία μας. Γιατί πρόκειται για την ίδια Νέα Τάξη πού πολεμήσαμε το 1940-45 και συνεχίζουν έκτοτε αδιαλείπτως να πολεμούν οι λαοί της γης...

Εύχομαι με όλη μου την καρδιά, με όλη μου την αγάπη και με όλη μου την αγωνία ή Ιεραρχία τής Εκκλησίας μας να ορθοτομεί πάντα τον λόγο τής Αληθείας Του και όχι να καινοτομεί τον λόγο τής «αληθείας» της!...

Στο βιβλίο μου αυτό προσπαθώ να αποτυπώσω τις μνήμες μου από τα όσα έζησα εκείνη την περίοδο τής συμμετοχής μου στην Εθνική Αντίσταση. Δεν διαθέτω σημειώσεις, έγγραφα, φωτογραφίες ή άλλο βοηθητικό υλικό από εκείνη την εποχή.

Ένα πολύ καλά ενημερωμένο αρχείο κι ένα λεπτομερές προσωπικό μου ημερολόγιο, πού με επιμέλεια είχα συγκεντρώσει και φυλάξει, το κατέστρεψαν οι μοναχοί μου, όταν κατά την περίοδο του εμφυλίου πολέμου με άρπαξαν νύκτα από το Μοναστήρι οι συμμορίτες του Βουρλάκη, φοβήθηκαν ότι θα επιβαρύνει την θέση μου και ότι μπορεί να κινδυνεύσει το Μοναστήρι.

Αναφέρομαι σε καταστάσεις, γεγονότα, πρόσωπα και πράξεις όπως τά έζησα και όπως τα θυμάμαι. Δόξα τω Θεώ, παρά την ηλικία μου, η μνήμη μου είναι το μόνο πού δουλεύει πολύ καλά ακόμη. Επίσης, καταθέτω τις απόψεις μου, τις κρίσεις μου και τα συμπεράσματα μου. Δεν ισχυρίζομαι ότι είμαι αντικειμενικός• είμαι, όμως, ειλικρινής. Γράφω τήν αλήθεια και μόνον την αλήθεια -όσο ωραία ή άσχημη κι αν είναι- όπως την έζησα, όπως την αντιλήφθηκα και όπως την ένοιωσα.
Ούτε ιστορικός ούτε λογοτέχνης είμαι και ποτέ δεν είχα σκοπό να καταγίνω με τούτη την γραφή».

(Αρχιμανδρίτου Γερμανού Κ. Δημάκου –παπα-Ανυπόμονου- «Στο βουνό με τον Σταυρό, κοντά στον Άρη» από τις Πρότυπες Θεσσαλικές Εκδόσεις –Τρίκαλα-Αθήνα 2004)