γράφει ο παπα-Ηλίας Υφαντής

Ο Ιούλιος είναι, από εκκλησιαστικής πλευράς, ο μήνας των αναργύρων. Αφού εγκαινιάζεται με τους Αγίους Αναργύρους (1η Ιουλίου) και τελειώνει με τον Άγιο Παντελεήμονα (27 Ιουλίου). Οι οποίοι, παρότι γιατροί περίφημοι, εντούτοις δεν εκμεταλλεύτηκαν τις γνώσεις τους και τη φήμη τους, προκειμένου να πλουτίσουν. Αντίθετα μάλιστα, όχι μόνο πρόσφεραν δωρεάν τις υπηρεσίες τους, αλλά και παντοιοτρόπως βοηθούσαν, εκείνους που είχαν ανάγκη.


Μια τέτοια όμως στάση ζωής χαλάει σε κάθε εποχή την πιάτσα του κατεστημένου, δεδομένου ότι βλάπτει τα συμφέροντά του. Γι’ αυτό και παίρνει ανάλογα αποφασιστικά μέτρα: Για τους αγίους Αναργύρους, για παράδειγμα, εφάρμοσαν μια δολοφονική πατέντα. Τους παρέσυραν, λένε, σε επικίνδυνα φαράγγια, προκειμένου να βρούνε δήθεν ιαματικά βότανα, απ’ όπου και τους γκρέμισαν. Ενώ για τον  Άγιο Παντελεήμονα εφήρμοσαν την πατέντα του «καρφώματος» για λογαριασμό της νομιμοφροσύνης. Πράγμα πολύ εύκολο για την εποχή τους, δεδομένου ότι το να είναι κάποιος χριστιανός, όπως ήταν ο Παντελεήμων, ήταν έγκλημα εναντίον της επίσημης θρησκείας και τη κρατικής εξουσίας.…


Είναι περιττό να τονίσουμε ότι ο ίδιος νομικός πολιτισμός ισχύει σε κάθε εποχή. Αρκεί να σκεφτεί κάποιος αυτά που έλεγαν και αντιμετώπισαν οι προφήτες εδώ και τρεις περίπου χιλιάδες χρόνια:  «Η δικαιοσύνη σας, λέει ο Ωσηέ,  ανθεί σαν δηλητηριώδες φυτό". Και ο Αμώς: «Αλίμονο σ’ αυτούς, που πληρώνονται για να μεταβάλουν το δίκαιο σε δηλητήριο». Και ο Μιχαίας: "Αλίμονο σ' αυτούς που καταδυναστεύουν και γδύνουν τους φτωχούς και τους διώχνουν απ' τα σπίτια τους. Επειδή έχουν δύναμη στα χέρια τους». Και συμπληρώνει:  «Τι κάνουν οι δικαστές; Δωροδοκούνται και υποστηρίζουν τα συμφέροντα του κατεστημένου. Είναι κι αυτοί ανθρωποφάγοι…". Και ο Ησαΐας:  «Οι δικαστές δικαιώνουν με δωροδοκίες τον ένοχο  και αρνούνται στους αδύνατους την δικαιοσύνη»…


Το θρησκευτικό και κοσμικό κατεστημένο βρίσκει και εφευρίσκει ανάλογα με τις περιπτώσεις πολλούς και διαφόρους τρόπους, προκειμένου  ν’ απαλλαγεί απ’ τους ενοχλητικούς. Και, πάντα επικαλείται το νομικό του πολιτισμό, όπως  δεν διστάζει να βαφτίζει τη νομική του βαρβαρότητα. Στο όνομα της οποίας  επιβάλλει στους λαούς, ανάλογα με τις εγκληματικές του επιλογές, άλλοτε τις πολεμικές και άλλοτε τις οικονομικές καταστροφές. Ή μήπως εν ονόματι της ίδιας βαρβαρότητας το δικαστήριο της Ηλιαίας δεν καταδίκασε το Σωκράτη να πιει το κώνειο; Επειδή τόλμησε να μιλήσει για δίκιο κι αλήθεια, που εκείνοι δεν ήθελαν ή δεν μπορούσαν να καταλάβουν.

Όπως αργότερα το ευσεβέστατο φαρισαϊκό κατεστημένο καταδίκασε το Χριστό να σταυρωθεί, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του Πιλάτου να τον σώσει. Δεδομένου ότι καταλάβαινε πως το πραγματικό κίνητρό τους ήταν ο φόβος για τα αμαρτωλά τους συμφέροντα, που πίστευαν ότι απειλούνταν και ο φθόνος γιατί δεν μπορούσαν σε κανένα επίπεδο  να τον αντιμετωπίσουν.  Αλλά όσο ο ειδωλολάτρης Πιλάτος προσπαθούσε, τόσο οι «θεοσεβείς» εκείνοι επικαλούνταν το νομικό τους πολιτισμό, κραυγάζοντας ολοένα και εντονότερα: «Εμείς νόμον έχουμε και κατά τον νόμον ημών οφείλει αποθανείν» (Ιωάννη, ΙΘ, 7).


Λένε, για παράδειγμα, αυτές τις μέρες, οι αξιότιμοι δικαστές του ΣτΕ: «Κρατικοί λειτουργοί και δημόσια πρόσωπα που ασκούν κριτική σε δικαστικές αποφάσεις επιβάλλεται να έχουν υποτυπώδη, έστω, γνώση των εξελίξεων στον νομικό πολιτισμό, διότι η αστοιχείωτη κριτική προσφέρει κακή υπηρεσία στον τόπο και τους πολίτες». Και επικαλούνται «τις γενικές αρχές και τους κανόνες, οι οποίοι ισχύουν σε όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο θέμα αυτό και αποτυπώνονται στη νομολογία τόσο του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης όσο και του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου». Και προσθέτουν: Οι αρχές αυτές αποτελούν δικαιοκρατικές εγγυήσεις, που ισχύουν σε ολόκληρο τον πολιτισμένο κόσμο, και αφορούν όλους, ανεξαιρέτως, τους πολίτες».
Αλλά το πόσο πολιτισμένος είναι αυτός ο κόσμος το βροντοφωνάζει η υπερβάλλουσα βαρβαρότητά τους σε βάρος άλλων λαών. Ή μήπως καρπός της νομικής και οικονομικής τους βαρβαρότητας, δεν είναι ο πλούτος και η χλιδή που χαρακτηρίζει τις πολιτισμένες δήθεν χώρες τους; Παρότι τις θαυμάζουν όσοι δεν κάνουν τον κόπο να σκεφτούν πως ο φαινομενικά αστραφτερός τους πολιτισμός είναι χτισμένος με το μόχθο και την οικονομική  αφαίμαξη φτωχών λαών.


Και, για να επιστρέψουμε στο εδώ και στο τώρα, ας ρωτήσουμε ευσεβάστως : «Η παραγραφή του δικαιώματος του Δημοσίου για επιβολή φόρων και άλλων οικονομικών βαρών (και όχι στην επιβολή ποινικών κυρώσεων)», συνιστά νομικό πολιτισμό; Γιατί αληθινός νομικός πολιτισμός στην προκειμένη περίπτωση θα ήταν να αποδώσουν οι φοροφυγάδες στο δημόσιο-που, σε τελική ανάλυση, σημαίνει στο λαό- τους αναλογούντες φόρους. Όπως ακριβώς απαιτείται κι απ’ τον τελευταίο πολίτη. Κι, αν υπήρχε θέμα ποινικών κυρώσεων, το σύμφωνο με το κοινό περί δικαίου αίσθημα επιτάσσει, όχι να μπουν φυλακή, για να τρώνε δωρεάν, αλλά να ζουν με τους μισθούς πείνας, που η συνομοταξία τους δίνει στο λαό.
Κι όχι μόνο αυτοί αλλά και όλοι εκείνοι, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο συντάσσονται με το ληστρικό καθεστώς, που σήμερα έχει επιβληθεί στη συντριπτική πλειονότητα του λαού. Κι όχι, ενώ αυτοί παίρνουν διπλάσιους και πολλαπλάσιους μισθούς και συντάξεις και αρνούνται στο όνομα του νομικού τους πολιτισμού περικοπές στους δικούς τους παχυλούς μισθούς και τις συντάξεις, να συμφωνούν στην επιβολή οδυνηρών περικοπών στους γλίσχρους μισθούς και τις συντάξεις όλων των άλλων.


Ας ζήσουν, λοιπόν, με τους κατώτατους μισθούς και τις συντάξεις, που παίρνουν οι άνθρωποι του λαού, προκειμένου ν’ αποκτήσουν εξ ιδίας πείρας σαφή εικόνα, περί του αν αυτά που αποφασίζουν συνιστούν νομικό πολιτισμό ή νομική βαρβαρότητα…

πηγή