του Στάθη

...ο απορφανισμός της μικρής γαιοκτησίας από την προστασία του κράτους και η πίεση  των εθνών ένα γύρω στα σύνορα   της αυτοκρατορίας, κυρίως στον Ρήνο και τον Δούναβη.

Στην αρχή η Ρώμη αντιμετώπισε τις μεταναστεύσεις με το σπαθί, στη συνέχεια επέτρεψε εγκαταστάσεις πληθυσμών στις παραμεθόριες περιοχές υπό το καθεστώς του φεδεράτου (του συμμάχου) και με την υποχρέωση των πρώην «βαρβάρων» να φυλάνε μαζί με τις λεγεώνες (που έφθιναν όσον και ο αγροτικός πληθυσμός στο εσωτερικό της επικράτειας) τα σύνορα. Ήταν μια μεταβατική εποχή κατά την  οποίαν οι «βάρβαροι» δεν ήθελαν να εκβαρβαρώσουν τον ελληνορωμαϊκό κόσμο, αλλά να εκρωμαϊσθούν οι ίδιοι. Και το κατάφεραν.

Η Ρώμη έσβησε γλυκά – πικρά στην αγκαλιά εκρωμαϊσμένων αλλοεθνών σε πρώτη φάση, ώσπου η κατάρρευση της Αυτοκρατορίας στη Δύση να συντελεσθεί και στη θέση των επαρχιών να αναδυθούν νέα κράτη. Στη Ρώμη πλέον το μόνο που έμεινε απ΄την ισχύ των Καισάρων ήταν η επιρροή του Καισαροπαπισμού. Η χριστιανική από καιρό Ρώμη δια του εκχριστιανισμού των «βαρβάρων» και με την καθιέρωση της λατινικής ως γλώσσας (της εξουσίας της δικής της) και του θεού προσπάθησε και επί αιώνες κατάφερε να απολαμβάνει στις πρώην επαρχίες  της και νυν νέα κράτη ένα υποκατάστατο της αλλοτινής της ισχύος, καθόλου ευκαταφρόνητο.

Στην Ανατολή η Νέα Ρώμη υπήρξε πιο ευέλικτη. Μετά τη συμφορά της στη μάχη της Αδριανούπολης αποδέχθηκε την ανανέωση της απ΄τους χυμούς των «βαρβάρων». Για παράδειγμα το ιππικό του Βελισάριου κατά την Reconquista του Ιουστινιανού ήταν τούρκικο. Στο Βυζάντιο η εκκλησία παρέμεινε υπό τον έλεγχο των Καισάρων (πλην εις περιόδους κρίσης) και λειτούργησε ως υπουργείο ιδεολογίας για τους υπηκόους στο εσωτερικό και ως υπουργείο εξωτερικών για τους γειτονικούς λαούς. Στον εκχριστιανισμό των οποίων το Βυζάντιο προχώρησε πολύ πιο ευέλικτα απ΄τη Ρώμη, μεταφράζοντας τα ιερά κείμενα από τα ελληνικά στις νέες γλώσσες των νέων εθνών.

Έτσι, μετά το τέλος των περιπετειών του Ιουστινιανού για την ανασύσταση του Ρωμαϊκού imperium, ο χάρτης του πρώην ελληνορωμαϊκού κόσμου (φεύγοντας από την ύστερη αρχαιότητα και μπαίνοντας στον μεσαίωνα) διαμορφώνεται περίπου ως εξής: στην Ανατολή , συρρικνωμένο το Βυζάντιο μετά την απώλεια της Αφρικής, της Αιγύπτου και της Συρίας μετατρέπεται σε ένα πολυεθνικό ελληνόφωνο κράτος, χωρίς τα πολλά αστικά κέντρα της Ανατολής (Αλεξάνδρεια , Αντιόχεια, Ιερουσαλήμ) στους κόλπους του, αλλά με την Κωνσταντινούπολη στο κέντρο του, τη νέα Βαβυλώνα και Νέα Υόρκη εκείνης της εποχής. Προσέτι, με τη μικρή γαιοκτησία εν πολλοίς προστατευμένη (ως το 2014) και το εμπόριο να αποδίδει η Ανατολή παραμένει πιο συνεκτική εν σχέση με τη Δύση εις όσα αφορούσαν τις πολιτισμικές και πολιτειακές μεταβάσεις.

Αντιθέτως στη Δύση και με τη Ρώμη απλώς τιτουλάριο της ισχύος μιας χιλιετίας, πλήθος μικρών και μεγαλύτερων κρατών χτίζουν τον εαυτόν τους ανάμεσα σε έριδες , πολέμους αλλά και δίψα για γνώση και πολιτισμό. Τα φεουδαρχικά αυτά κράτη δεν αντιστοιχούν στα έθνη που τα απαρτίζουν (αντιστοιχούν περισσότερο σε γάμους , κυρίαρχα γένη και διαρκώς μεταμορφιζόμενες συμμαχίες ) , αλλά σ΄αυτό το πλαίσιο τα έθνη που μετά από την Αναγέννηση , τον Διαφωτισμό και τις αστικές επαναστάσεις  θα αποτελέσουν μέσες άκρες τη σημερινή Ευρώπη , ήδη σχηματίζονται.

Κέλτες , Φράγκοι και Νορμανδοί γίνονται οι Γάλλοι, Κέλτες, Σάξονες και Νορμανδοί γίνονται οι Άγγλοι, Γότθοι, Ούννοι, Βάνδαλοι, Άραβες, ‘Έλληνες, Σλάβοι, μας δίνουν τους Γερμανούς, τους Ιταλούς και τους Ισπανούς – χοντρικά  βεβαίως όλα αυτά , αλλά το βέβαιον είναι ότι τα νέα έθνη, Βέλγοι, Ολλανδοί, Πολωνοί, Μαγυάροι, Ρώσοι, και όλοι οι άλλοι προέρχονται απ΄την ανάμειξη των λαών που ξεκίνησε με την πρώτη εκείνη μετανάστευση των εθνών κατά τους 5^ο, 6^ο, και 7^ο αιώνες, συνεχίσθηκε σε όλη τη διάρκεια του μεσαίωνα, απ΄την Ανατολία ως  την Ιβηρική κι από τη Βενετία έως τη Μόσχα και μορφοποιήθηκε στα σύγχρονα αστικά κράτη. Για να το πούμε κάπως σχηματικά ο Ρώσος έχει μέσα του τον Γερμανό , ο Ισπανός τον Άραβα , ο Τούρκος τον Έλληνα, ο Έλληνας τον Αρβανίτη και πάει λέγοντας.

Το ίδιο συμβαίνει και με τις γλώσσες, στα ρωσικά συναντάς τα αγγλικά, στα αγγλικά τα γερμανικά, στα ρουμάνικα τα ιταλικά όπως και στα γαλλικά ή τα ισπανικά , και σε όλες μαζί τα ελληνικά και τα λατινικά.

Η Ευρώπη σήμερα συμποσούται σε 500.000.000 ψυχές. Η σημερινή «μετανάστευση των εθνών» που την «απειλεί» συμποσούται στα δύο έως τέσσερα εκατομμύρια. Με τη Γηραιά Ήπειρο να έχει ήδη ενσωματώσει (αλλά και κατά μέρος να έχει γκετοποιήσει) περί τα 25 έως 30.000.000 μεταναστών από τις πρώην αποικίες της, καθώς και απ΄τον υπόλοιπο «τρίτο» κόσμο. (περίπου το 5% του πληθυσμού της), η «απειλή» μάλλον δεν είναι απειλή.

Όμως, αυτή είναι η φωτογραφία του δάσους. Κι αυτό το δάσος κρύβει πολλά (και πολύ διαφορετικά μεταξύ τους) δένδρα. Εν πρώτοις οι άνθρωποι που καταφθάνουν στην Ευρώπη μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (μετανάστες, παράνομοι μετανάστες και πρόσφυγες) φθάνουν από χώρες και εδάφη που η Ευρώπη βασάνισε με πολέμους και άγρια εκμετάλλευση. Ένα πρόβλημα που όσον υπήρχε το αντίπαλο δέος της ΕΣΣΔ είχε αμβλυνθεί, ενώ τώρα έχει εκ νέου αποχαλινωθεί. Απ΄την άλλη μεριά δεν είναι καθόλου βέβαιον ότι οι «βάρβαροι» που καταφθάνουν στον καιρό μας στα ευρωπαϊκά τείχη , θέλουν να «εκρωμαϊσθούν». Καταφθάνουν από πολιτισμούς που έχουν και τη δική τους αξία και τη δική τους αρχαιότητα.

Η μόνες δύο, αλλά πολύ ισχυρές ομοιότητες του παλιού καιρού των μεταναστεύσεων και του σύγχρονου, είναι ότι και τώρα  όπως και τότε, η διαφορά πλουσίων και φτωχών είναι χαοτική, με τους πολίτες απανταχού της Ευρώπης να έχουν απορφανισθεί απ΄τη μέριμνα των κρατών και να έχουν υποβαθμιστεί σε ανδράποδα των εταιριών (όπως, αναλόγως και οι μικρογεωργοί τότε). Με μια

«πρόχειρη» ματιά (που εντέχνως πριμοδοτείται) θα έλεγε κανείς ότι πρόκειται για έναν «πόλεμο πολιτισμών». Της Δύσης με τα «παιδιά των κατώτερων θεών». Όντως πρόκειται για πόλεμο, αλλά όχι των «πολιτισμών». Οι πολιτισμοί της Δύσης και Ανατολής, όπως και οι αντίστοιχες θρησκείες, έχουν μεταξύ τους πολύ περισσότερες ομοιότητες (σύγχρονες και καταγωγικές) από όσον οι εξτρεμιστικές τους εκδοχές δείχνουν.

Μάλιστα, αυτές οι εξτρεμιστικές εκδοχές υποδαυλίζονται από εκείνους που πίσω απ΄τον «πόλεμο των πολιτισμών» κρύβουν τους ιμπεριαλιστικούς (και συνεπώς ταξικούς) πολέμους που εξαπολύουν σε μόνιμη βάση. Η λεηλασία με στρατιωτικά και πολιτικά μέσα από πλευράς της Δύσης (των Οθωμανών συμπεριλαμβανομένων στην πρώτη τους φάση) είναι εκείνη που χαρακτηρίζει τη σχέση της με την Ανατολή.

Η Δύση «φύτεψε» στον σύγχρονο Αραβικό κόσμο τις δικτατορίες (αφού του σχεδίασε πρώτα τα σύνορα των κρατών) που στη συνέχεια ανέτρεψε (για να επιβάλλει νέες). Η Δύση δημιούργησε τις οργανώσεις που στη συνέχεια στράφηκαν εναντίον της , απ΄τους Ταλιμπάν έως το ISIS. Και τώρα, την τελευταία εικοσαετία, για πρώτη φορά η Δύση αντιμετωπίζει στο εσωτερικό της τις συνέπειες της κόλασης που δημιούργησε στο εξωτερικό της. Η τρομοκρατία που ασκούν οι τζιχαντιστές στο εσωτερικό της Δύσης (αλλά και στον «ζωτικό της χώρο» στο εξωτερικό) είναι η άλλη πλευρά της τρομοκρατίας που ασκεί η Δύση (οι «σταυροφόροι» , ο «σατανάς») στα σπλάχνα της Ανατολής επί αιώνες.

Τρέμουν τώρα και φοβούνται πολλοί Δυτικοί για τους προνομιακούς θύλακες των τζιχαντιστών στις δυτικές μεγαλουπόλεις ή σε ολόκληρες ευρωπαϊκές περιοχές, όπως το «μουσουλμανικό τόξο» στα Βαλκάνια. Δίκιο έχουν να τρέμουν. Όταν όμως διέλυαν τη Γιουγκοσλαβία, γιατί δεν έτρεμαν; Με την αλλόφρονα πολιτική των ΗΠΑ να εξαπολύουν έναν πόλεμο τον χρόνο (και ειρήσθω εν παρόδω , να τους χάνουν όλους) γιατί δεν τρέμουν;

Είναι βέβαιον ότι μαζί με τους  πρόσφυγες στη Δύση (και από τους ενσωματωμένους, και από τα γκέτο) παράγονται και δημιουργούνται όλο και πιο πολλοί τζιχαντιστές. Το πρόβλημα αυτό θα μεγεθύνεται και θα παραμένει άλυτο. Μάλιστα θα αποβεί εν καιρώ σε Νέμεσιν της παγκοσμιοποίησης. Πρόβλημα άλυτο, όσον η μία και μόνη λύση που υπάρχει, δεν εφαρμόζεται. Η λύση που γνωρίζει και ο τελευταίος κάτοικος αυτού του πλανήτη: το τέλος των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στην Ανατολή (και όπου Γης). Λύση , αδύνατον

να εφαρμοσθεί, διότι οι αστικές τάξεις κερδίζουν από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους στο εξωτερικό και την ταξική εκμετάλλευση στο εσωτερικό, τα προς το ζην τη ζωή του βρυκόλακα. Πρόκειται για μια πολιτική τυφλών που εν τέλει ουδέποτε αποφεύγει τη «στραβή» ήτις  με τη σειρά της οδηγεί στη γενική καταστροφή. Από τις στάχτες της οποίας εγείρονται , ως άλλοι φονικοί φοίνικες , οι ίδιοι βρυκόλακες για να κάμουν εκ νέου τα ίδια αίσχη. Και αυτό θα συνεχίζεται (έως τελειωτικού ολέθρου), όσον θα συνεχίζεται η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Όσον ο άνθρωπος για τον άνθρωπο θα είναι λύκος, είτε αυτός ο λύκος είναι Γερμανός,  είτε Σαουδάραβας….

πηγή