του Αντώνη Νταβανέλου

Η πολιτική εκτίναξη του ΣΥΡΙΖΑ στηρίχθηκε σε μια δέσμευση, σε ένα «συμβόλαιο με το λαό»: ότι είναι αναγκαίο και εφικτό να ανατραπεί η βαρβαρότητα των μνημονιακών πολιτικών, η υπερλιτότητα που η ντόπια κυρίαρχη τάξη και οι δανειστές εγκατέστησαν στην ελληνική κοινωνία μετά το ξέσπασμα της διεθνούς κρίσης, από το 2009-10 και μετά.

Έχει σημασία να θυμόμαστε ότι η δέσμευση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν για ανατροπή της μνημονιακής υπερλιτότητας και όχι για «ήπια» διαχείρισή της ή για την εγγύηση ότι δεν θα επιβληθούν πρόσθετα αντεργατικά-αντιλαϊκά μέτρα. Αυτή η γραμμή της σταδιακής και μακρόσυρτης «απαγκίστρωσης» από τα μνημόνια, υπό την αίρεση της συμφωνίας με τους δανειστές μέσω «διαπραγμάτευσης», προβλήθηκε από άλλα κόμματα –κυρίως το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ– τα οποία συντρίφτηκαν εκλογικά και πολιτικά. Η μέχρι σήμερα κυβερνητική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ δεν επιβεβαιώνει τη δέσμευση που αναλάβαμε προεκλογικά. Με κορυφαίο λάθος τη «συμφωνία» της 20ής Φλεβάρη, ο ΣΥΡΙΖΑ εγκλωβίστηκε στην αναζήτηση λύσης «πάση θυσία» μέσω της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές, υποχώρησε από το δικαίωμα για μονομερείς ενέργειες στη βάση του μετριοπαθούς ελάχιστου προγράμματος που εξαγγείλαμε στη ΔΕΘ, παραιτήθηκε από τη χρήση του όπλου απονομιμοποίησης-αμφισβήτησης του χρέους αναλαμβάνοντας το βάρος πληρωμής «στο ακέραιο και εγκαίρως» στους τοκογλύφους-δανειστές.

Το αποτέλεσμα αυτού του εγκλωβισμού είναι η απαράδεκτη συνθηκολόγηση, που σήμερα παρουσιάζεται ως συμφωνία μεταξύ των «θεσμών», της ευρωπαϊκής ηγεσίας και της ελληνικής κυβέρνησης. Τα βασικά χαρακτηριστικά της «συμφωνίας» είναι σαφή:

-Αφενός επιβάλλει πρόσθετα μέτρα λιτότητας (αύξηση εισπράξεων από ΦΠΑ, «εξοικονόμηση» πόρων μέσα από το ρημαγμένο συνταξιοδοτικό σύστημα). Η προσπάθεια στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ να εξωραΐσουν αυτό το στοιχείο είναι –κυριολεκτικά– άπελπις, είναι καταδικασμένη να καταρρεύσει μέσα από τις πικρές εμπειρίες εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων που μας πίστεψαν και μας στήριξαν.

-Αφετέρου –και κυρίως!– αφήνει απολύτως άθικτο όλο το οικοδόμημα της μνημονιακής υπερλιτότητας, που επιβλήθηκε τα προηγούμενα χρόνια. Όλα τα εμβληματικά στοιχεία της πολιτικής των ΓΑΠ - Παπαδήμου - Σαμαρά και Βενιζέλου παραμένουν ζωντανά: οι ιδιωτικοποιήσεις, η κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού και σύνταξης, το χαράτσι τάχα «κοινωνικής αλληλεγγύης» στους μισθωτούς, ο ΕΝΦΙΑ (στο ακέραιο!), η βαριά φορολόγηση στο πετρέλαιο θέρμανσης, η άρνηση ελέγχου της «ελαστικοποίησης» των εργασιακών σχέσεων, η απαγόρευση αύξησης των κοινωνικών δαπανών κ.ο.κ.

Ως αντίδωρο η κυβέρνηση φαίνεται να παίρνει (;) μιαν κάποια υπόσχεση «απομείωσης» του χρέους. Η στροφή του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτό το κορυφαίο ζήτημα, από τη συνεδριακή απόφαση που μιλούσε για διαγραφή («του μεγαλύτερου μέρους του χρέους») προς τις «ιδέες» της Lazard για επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής και την υπόσχεση μείωσης των επιτοκίων, έχει γίνει διά της διολίσθησης: Κανένα όργανο δεν έχει πάρει αυτήν την απόφαση, κανένας δεν γνωρίζει το συσχετισμό δύναμης που την επέβαλε, κανείς δεν έχει αναλάβει την ευθύνη για μια μεγάλη μετατόπιση σε ένα ζήτημα καθοριστικής σημασίας...

Με αυτά και με κείνα, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ προσανατολίζεται σε μιαν επικίνδυνη ακροβασία: να επιχειρήσει να παραμείνει στην κυβερνητική εξουσία, έχοντας πλέον δεσμευτεί ότι θα ασκεί πολιτική μνημονιακής λιτότητας.

Αυτή η προσπάθεια είναι χωρίς ελπίδα επιτυχίας. Όχι, κυρίως, για το λόγο επί του οποίου «τζογάρουν» σήμερα τα καθεστωτικά ΜΜΕ: τις φυσιολογικές και αναμενόμενες αντιδράσεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ –στις οργανώσεις του, στην ΚΕ, αλλά και στην Κοινοβουλευτική Ομάδα– που μπορεί να οδηγήσουν σε συνθήκες «απώλειας της δεδηλωμένης» και κατά συνέπεια σε ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις. Κυρίως γιατί η λογική μιας τέτοιας συμφωνίας είναι ασύμβατη με μια κυβέρνηση της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Κανείς δεν δικαιούται να ξεχνά ότι η μνημονιακή λιτότητα γκρέμισε τρεις κυβερνήσεις μέσα σε ελάχιστα χρόνια, ενώ οδήγησε στην κατάρρευση το ΠΑΣΟΚ, το κάποτε ισχυρότερο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα στην Ευρώπη. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να πιστεύει κανείς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα αποδειχθεί ανθεκτικότερος απέναντι στην εργατική και λαϊκή αγανάκτηση που αναπόφευκτα θα επανεμφανιστεί μαζί με τη διαπίστωση της παράτασης της λιτότητας.

Με αυτήν την έννοια, η αντίσταση στη συνθηκολόγηση, η πάλη –έστω και την τελευταία στιγμή– για να ακυρωθεί η συμφωνία με τους δανειστές και την ευρωπαϊκή ηγεσία, είναι μάχη υπεράσπισης και όχι κατεδάφισης της ριζοσπαστικής αριστερής προοπτικής του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησής του.

Γιατί, τελικά, κανείς δεν δικαιούται να υποτιμά τον κίνδυνο μιας εξέλιξης αλά ιταλικά: όπου ο συμβιβασμός με τη λιτότητα, της μεταρρυθμιστικής Αριστεράς, αλλά και της ριζοσπαστικής Αριστεράς (της Κομουνιστικής Επανίδρυσης υπό τον Φ. Μπερτινότι), οδήγησε όχι μόνο στη γρήγορη ανατροπή του Πρόντι και την αναβίωση του κλόουν Μπερλουσκόνι, αλλά και στη διαλυτική κρίση της οργανωμένης Αριστεράς, στη δημιουργία μιας πολιτικής ερήμου στη χώρα-πατρίδα του εργατικού κινήματος, της Αριστεράς και της επαναστατικής Αριστεράς στη σύγχρονη Ευρώπη.

Είναι όλοι μπροστά σε ιστορικά καθήκοντα και ιστορικές ευθύνες.

Η ώρα του κόμματος ΣΥΡΙΖΑ

Η απάντηση στην καθοριστικής σημασίας για το μέλλον της Αριστεράς συμφωνία πρέπει να δοθεί μέσα από συντεταγμένες, συλλογικές και δημοκρατικές αποφάσεις του κόμματος του ΣΥΡΙΖΑ.

Η ΠΓ, η ΚΕ, η ΚΟ, οι οργανώσεις, πρέπει να συγκληθούν, να συζητήσουν, να αποφασίσουν.

Για τον κόσμο της Αριστεράς αυτή η διαδικασία είναι αναντικατάστατη. Και αποτελεί, ταυτόχρονα, τη μοναδική ελπίδα της κυβέρνησης για να επιβιώσει μέσα στις εκρηκτικές αντιφάσεις, τις αλληλοσυγκρουόμενες πιέσεις, της περιόδου που έρχεται.

Στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ –πέρα από την Αριστερή Πλατφόρμα, που έχει μπει στο στόχαστρο των καθεστωτικών ΜΜΕ– είναι γνωστή η ύπαρξη και άλλων οργανωμένων ή διάχυτων αριστερών-ριζοσπαστικών δυνάμεων και φωνών. Ο συντονισμός αυτών των δυνάμεων είναι σήμερα απολύτως αναγκαίος, με στόχο να αποφευχθεί μια πολιτική τραγωδία, να μείνει ζωντανή η ελπίδα που δημιούργησε η συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ, ως ενός ενωτικού αλλά και ριζοσπαστικού εγχειρήματος στην Αριστερά.

Είναι η ώρα να έρθει στην επιφάνεια το πολιτικό DNA που οικοδομήσαμε στη μακρά πορεία από τη Γένοβα, το Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ, το αντιπολεμικό κίνημα, ως τις μεγάλες γενικές απεργίες και τις διαδηλώσεις στο Σύνταγμα, τις πανελλαδικές συνδιασκέψεις και –τελικά– το ιδρυτικό συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ.

πηγή