Δεν υπάρχει «ελεύθερη οικονομία», σήμερα η οικονομία είναι πιο διευθυνόμενη παρά ποτέ. Με όρους και κανόνες (απαραβίαστους) που θέτει μια δικτατορία του χρήματος (ενός εμπορεύματος). Δεν υπάρχει ανταγωνισμός (παρά μόνον βραχυπρόθεσμα, μακροπρόθεσμα οδηγεί σε εκ νέου μονοπώλια ή ολιγοπώλια, διότι απλούστατα κατά τη διάρκεια του ανταγωνισμού ο ισχυρότερος τρώει τον ασθενέστερο).

του Στάθη

Ο κόσμος συνήθως κυβερνάται με ευφημισμούς, δηλαδή με κατά συνθήκη (ή και ασύμμετρα) ψεύδη, δηλαδή με την καθιέρωση (και την επανάληψη) στερεοτύπων, δηλαδή με την προπαγάνδα. Η επιτυχημένη (για την εξουσία) αυτή μέθοδος (εξ αρχαιοτάτων χρόνων) διαχέει στις κοινωνίες και διαχειρίζεται την επικρατούσα κάθε φορά ιδεολογία, που όταν αποσκοπεί στην αποβλάκωση των μαζών (και το επιτυγχάνει) γίνεται (η ιδεολογία) το ίδιο ανίκητη, όσον και η βλακεία που παράγει.

Ρωγμές σ’ αυτό το status προκαλούν οι επαναστάσεις ή οι μεγάλες μεταρρυθμίσεις (που, αν με τη σειρά τους εκφυλιστούν, υποκύπτουν κι αυτές στην υιοθέτηση των δοκιμασμένων μεθόδων χειραγώγησης).

Η εποχή μας δεν αποτελεί εξαίρεση του ως άνω κανόνα, αλλά μία απ’ τις καλύτερες επιβεβαιώσεις του. Σήμερα, αν όχι πιο έντονα παρά ποτέ, αλλά ιδιαιτέρως έντονα, στο εποικοδόμημα της κοινωνίας (κυρίαρχα ιδεολογικά ρεύματα, τέχνες, ανθρώπινες σχέσεις) αποτυπώνονται οι ταξικές σχέσεις, μάλιστα

στην πιο βάρβαρη εκδοχή τους, έτσι όπως ο νεοφιλελευθερισμός τις έχει οξύνει. Ποτέ άλλοτε η αντίθεση πλούτου - φτώχειας δεν ήταν τόσον αβυσσαλέα όσο σήμερα - ούτε καν επί φασισμού στον Μεσοπόλεμο.

Με δυο λόγια, η ούτω πώς διακυβέρνηση για να συντελείται, προϋποθέτει και συνεπάγεται τον διαρκή θάνατο της γλώσσας.

Για παράδειγμα, δεν υπάρχει «ελεύθερη οικονομία», σήμερα η οικονομία είναι πιο διευθυνόμενη παρά ποτέ. Με όρους και κανόνες (απαραβίαστους) που θέτει μια δικτατορία του χρήματος (ενός εμπορεύματος). Δεν υπάρχει ανταγωνισμός (παρά μόνον βραχυπρόθεσμα, μακροπρόθεσμα οδηγεί σε εκ νέου μονοπώλια ή ολιγοπώλια, διότι απλούστατα κατά τη διάρκεια του ανταγωνισμού ο ισχυρότερος τρώει τον ασθενέστερο).

Ο ίδιος ο νεοφιλελευθερισμός ακυρώνει τον (πολιτικό) φιλελευθερισμό και επιβάλλει την «οικονομία της φρίκης», στο πλαίσιο της οποίας κάθε ελευθερία (της σκέψης, του εκλέγειν, του εκλέγεσθαι, του συνέρχεσθαι) έχει την τύχη του λαγού στη ζούγκλα.

Ο «εκσυγχρονισμός» επίσης. Ουδέποτε υπήρξε, παρά μόνον για να σπρώξει τα πράγματα προς τα πίσω - ελεύθερη αγορά σημαίνει ελεύθερο σκλαβοπάζαρο. Ο «εκσυγχρονισμός» (ωσμώνοντας τον νεοφιλελευθερισμό με τη σοσιαλδημοκρατία κι ένα μέρος της Αριστεράς) έδωσε το τελειωτικό χτύπημα στις αστικές δημοκρατίες (διότι ενώ στο εσωτερικό τους και διεθνώς οι ταξικές αντιθέσεις οξύνονται, η πολιτική τους έκφραση -διά του «εκσυγχρονισμού»- αμβλύνεται). Η ομογενοποίηση των κομμάτων ακολουθεί την ομογενοποίηση της σκέψης κι εξορίζει τους πολίτες στο περιθώριο της διακυβέρνησης. Που γίνεται όλο και πιο ολιγαρχική, όλο και πιο δεξιά, όλο και πιο αντιδραστική. Ενα φαινόμενο στο οποίον όλο και πιο συχνά συναινούν οι «μάζες» ή αν θέλετε ο «όχλος» (πιο κομψά, η «σιωπηλή πλειοψηφία») στον βαθμό που οι λαοί έχουν εκπέσει σε πληθυσμούς.

Οπως πρόσφατα είπε και ο κ. Μαρκ Μαζάουερ (χθεσινά «Νέα»), «η Ακροδεξιά είναι επικίνδυνη, διότι μιλάει τη γλώσσα της δημοκρατίας».

Και πιο πολύ απ’ όλους τη γλώσσα της δημοκρατίας σήμερα ομιλεί η Ευρωπαϊκή Ενωση. Με μια ειδοποιό πλέον διαφορά. Ως τώρα, τα τελευταία είκοσι-τριάντα χρόνια, η Ενωση ακολουθούσε τον χρυσό κανόνα της πρώτης εποχής του ρωμαϊκού imperium: απ’ τη δημοκρατία κρατούσε την τελετουργία της, για να δολοφονήσει την ουσία της.

Σήμερα η Ενωση έχει κάνει ήδη πολλά βήματα πιο μπροστά στον δρόμο που θα ολοκληρώσει τη μετατροπή της σε έναν παράδεισο των πλουσίων και μια κόλαση των φτωχών. Πρόκειται για την Ευρώπη των δύο ταχυτήτων. Μια πραγματικότητα που, έως τώρα, η επίσημη ρητορική της Ενωσης διέψευδε με ιερή αγανάκτηση. Οχι πια!

Ως ώρα η Ευρώπη των δύο ταχυτήτων ήταν κοινό μυστικό (κι όχι βεβαίως η ανακάλυψη της πυρίτιδας), αλλά όσοι μιλούσαν για αυτό ή πάλευαν εναντίον του φαινομένου χαρακτηρίζονταν γραφικοί, συνωμοσιολόγοι, λαϊκιστές, φαιοκόκκινοι και εξωθούντο στο περιθώριο. Πλην όμως είναι

βέβαιον ότι η (έγκυρη στους σοσιαλδημοκρατικούς κύκλους) Die Ziet δεν είναι ούτε συνωμοσιολογική, ούτε λαϊκιστική, ούτε φαιοκόκκινη. Στο τελευταίο της φύλλο λοιπόν αποκαλύπτει «ένα μυστικό σχέδιο της Γαλλίας (σ.σ.: του χρήσιμου φερετζέ) και της Γερμανίας, το οποίο προβλέπει πιο στενό συντονισμό (διάβαζε: έλεγχο) των οικονομικών πολιτικών των χωρών-μελών της ευρωζώνης, αλλά και αλλαγές στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο».

Τι σημαίνουν όλα αυτά σε μια κανονική γλώσσα (συνεννόησης και όχι χειραγώγησης); Τα εξηγεί η Die Zeit: «Βάσει ενός μυστικού εγγράφου, το οποίο συνέταξαν η Γερμανίδα καγκελάριος και ο Γάλλος Πρόεδρος (διάβαζε: μαϊντανός) και το οποίο έχει περιέλθει στην κατοχή της εφημερίδας, οι χώρες-μέλη της ευρωζώνης θα πρέπει να είναι πολύ περισσότερο αλληλοσυνδεδεμένες (σ.σ.: δηλαδή αλυσοδεμένες στις πολιτικές της λιτότητας) σε πολιτικό επίπεδο».

Το έγγραφο αυτό (τρεις σελίδες όλες κι όλες) δεν είναι πλέον μυστικό, όχι μόνον επειδή το έφερε στο φως η Die Zeit, αλλά διότι η Γερμανία προτίθεται να το θέσει προς διαβούλευση (διάβαζε: υπαγόρευση) στα άλλα μέλη (σ.σ.: μέλη-υπηκόους) της Ενωσης. Η πολιτική αυτή έλκει την καταγωγή της από ένα «σχέδιο» του κ. Βόλφανγκ Σόιμπλε για την Ευρώπη ήδη από το 1990 - που τώρα μπορεί να επισημοποιηθεί. Ωρίμασαν οι συνθήκες. Για

ποιο πράγμα; «Οι χώρες που θα ανήκουν σε αυτόν τον πυρήνα» (όπως ήδη από το 1990 τον ονόμαζε ο κ. Σόιμπλε) θα πρέπει να ακλουθούν μια αυστηρή πολιτική. Προς τούτο, «θα διευρυνθεί το πεδίο δράσης του Eurogroup και θα ενισχυθούν οι αρμοδιότητες (και οι πόροι) του Προέδρου του» (διάβαζε: της εκάστοτε μαριονέτας του Ράιχ). «Παράλληλα», συνεχίζει η εφημερίδα, «στόχος είναι (σ.σ.: για να στηριχθούν θεσμικώς όλα αυτά) ή δημιουργία δομών (σ.σ.: υποταγής) στο Ευρωκοινοβούλιο, με σκοπό να διασφαλισθεί ο δημοκρατικός (διάβαζε: πλουτοκρατικός) έλεγχος των νέων εξουσιών».

Τάδε έφη ο Καράς, τα τίναξε ο φουκαράς κι ύστερα πήγε για διαπραγματεύσεις.

Η Ελλάδα θα πρέπει να είναι το πρώτο θύμα του τέρατος που τώρα βγαίνει στο φως. Ως τώρα το εν λόγω τέρας την έτρωγε χρησιμοποιώντας τα προσχήματα μιας ρητορικής που πρόκειται να εγκαταλείψει (αφήνοντας παρ’ ημίν να τη μηρυκάζουν οι τζουτζέδες του με τη δύναμη της αδράνειας.).

Ηδη το θηρίο μιλάει τη νέα γλώσσα. Στην (υψηλή) στρατηγική Τσίπρα, να διεκδικήσει «πολιτική λύση», η απάντηση του Βερολίνου δεν άργησε στιγμή: «Δεν νοείται πολιτική λύση χωρίς τις τεχνικές της προδιαγραφές». Τελεία. Συνοδευόμενη από έναν καγχασμό: «δεν καταλαβαίνουμε τι γλώσσα ομιλούν οι Ελληνες»...

Καιρός είναι κι εμείς να καταλάβουμε τι γλώσσα ομιλούν εκείνοι και να μην είναι greek to us οι επιδιώξεις τους...

πηγή