Σκηνή 1: Είσαι στο δρόμο, πεινάς, περνάς μπροστά από το παραδοσιακό και δύσκολο να του αντισταθείς σουβλατζίδικο και αποφασίζεις (γιατί όχι άλλωστε;) να φας ένα σουβλάκι. Αρχίζεις, λοιπόν, να ψάχνεις τις τσέπες σου. Για ψιλά; Αμ δε…. Ψάχνεις για κάρτα. Διότι, δείτε τι συμβαίνει εδώ…. Αν πληρώσεις με κάρτα (!), το σουβλάκι είναι φθηνότερο απ’ ότι αν το πληρώσεις με μετρητά. Και όχι μόνο εσύ θα φας φθηνότερα, αλλά και ο σουβλατζής δεν θα φοροδιαφύγει και κάπως έτσι, σουβλάκι το σουβλάκι θα γεμίζουν τα ταμεία του κράτους.
ΔΗΜΗΤΡΑ ΜΥΡΙΛΛΑ
Σκηνή 2: Πρέπει να πας στο σούπερ – μάρκετ και έχεις στο πορτοφόλι μόλις 20 ευρώ… Και το χειρότερο δεν είναι αυτό … Το χειρότερο είναι ότι δεν έχει ούτε σεντς κατάθεση στην τράπεζα. ‘Η μήπως υπάρχει κανείς που πιστεύει πώς αποτελεί επιστημονική φαντασία το γεγονός ότι, ναι, υπάρχουν άνθρωποι που περνούν τη βδομάδα μπορεί με 20, μπορεί με 10, μπορεί με 5 ευρώ… μπορεί και με καθόλου ευρώ; Έχοντας, λοιπόν, 20 ευρώ στο πορτοφόλι είσαι πολύ άτυχος γιατί θα πληρώσεις τα προϊόντα ακριβότερα (δηλαδή με υψηλότερο ΦΠΑ), απ’ ότι αν πλήρωνες με κάρτα. Τι σου απομένει, επομένως, να κάνεις; Να πας στην τράπεζα, να κάνεις κατάθεση 20 ευρώ και μετά να πας στο σουπερμάρκετ να ξοδέψεις το εικοσάρικο χρησιμοποιώντας την χρεωστική (κάρτα αναλήψεων) που έχεις.
Σκηνή 3: Επειδή, όμως, το ενδεχόμενο κάποτε να αποκτήσεις τραπεζικό λογαριασμό που να έχει μέσα και χρήματα, αυτό, ναι, είναι επιστημονική φαντασία, τι άλλο σου απομένει; Να πας στην «καλή» τράπεζα, που σε αγαπάει, σε φροντίζει και εργάζεται μόνο για το καλό σου, και να ζητήσεις να σου χορηγήσει πιστωτική κάρτα. Δηλαδή να βάλεις το κεφάλι σου κανονικά στον ντορβά! Βέβαια, οι τράπεζες χαζές δεν είναι. Πέρασαν οι εποχές που έδιναν πιστωτικές κάρτες μαζικά, για να ξεζουμίζουν μαζικά τους ανθρώπους και να τους δένουν χεροπόδαρα με χρέη που θα πληρώνουν και τα δισέγγονα τους… να καλή ώρα, όπως κάνουν οι «εταίροι» της Ε.Ε., που και αυτοί μας αγαπάνε, επίσης, πολύ. Έτσι, λοιπόν, πένητας και δίχως στον ήλιο μοίρα καθώς είσαι, η προνοητική τράπεζα δεν σου χορηγεί πιστωτική κάρτα.
Κι έτσι έμεινες, χωρίς σουβλάκι, χωρίς τρόφιμα από το σούπερ – μάρκετ, χωρίς λεφτά και χωρίς κάρτα!
Κι αν όλο αυτό που περιγράφηκε μόλις τώρα ακούγεται γελοίο, γελοίο δεν είναι καθόλου. Είναι πολύ σοβαρό. Πρόκειται για ύπουλο, κατάφωρα ταξικό μέτρο, το οποίο στην καλύτερη περίπτωση φορτώνει στα συνήθη υποζύγια όχι μόνο τη συντήρηση του κράτους, αλλά και των τραπεζών. Όσοι παίρνουν ακόμα ένα χαρτζιλίκι, που ονομάζεται μισθός, από μια δουλειά που εξακολουθούν να έχουν, θα είναι υποχρεωμένοι να τροφοδοτούν τις τράπεζες μέσω των μικροαγορών τους.
Διότι κι αυτές, οι τράπεζες, ψυχή έχουν και πρέπει να ζήσουν. Κι αν δεν ζήσουν από τα ψιλά που έχει στην τσέπη ο άνεργος και υποαπασχολούμενος, από πού θα ζήσουν; Από τα μεγαλοδάνεια που δίνουν σε μεγαλοεκδότες και μεγαλοεργολάβους; Όχι δα… αυτοί έχουν πολλά προβλήματα και δεν μπορούν…. Στην χειρότερη περίπτωση, όταν τα υποζύγια εξαντληθούν και δεν θα τους έχει μείνει ούτε ψιλό στην τσέπη, τότε θα τιμωρηθούν ως μη έχοντες κάρτα (!) είτε αγοράζοντας ακριβότερα τα βασικά και στοιχειώδη της ζωής είτε δια του αποκλεισμού από αυτά λόγω αδυναμίας αγοράς ακόμα και μιας τσίχλας από το περίπτερο!
Γι’ αυτό είναι φρόνιμο και δίκαιο καμιά 500αριά «συνάνθρωποι» μας που πασχίζουν για την ανάπτυξη, να συνεχίζουν να αυξάνουν τα δισεκατομμύρια τους, να αυγατίζουν τις κάρτες τους, να μην νοιάζονται και πολύ αν θα πληρώσουν τον αστακό με 6%, με 16% ή με 156% ΦΠΑ. Αλλά, να νοιάζονται πολύ να μην πληρώνουν φόρους για τα κέρδη τους, να μην πληρώνουν μισθούς στους εργαζόμενους και να εξακολουθούν με μεσαιωνικές συνθήκες εργασίας να στέλνουν φτωχούς ανθρώπους του μεροκάματου στον θάνατο… Χωρίς να πληρώσουν…
πηγή |
