του Δήμου Χλωπτσιούδη

Ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό που παρατηρείται τις πρώτες αυτές 100 ημέρες είναι ο εξοστρακισμός των ταξικών προσεγγίσεων των αιτίων της κρίσης και των μέσων αντιμετώπισής της. Αν και τα πρώτα έτη της κρίσης η αριστερή αρθρογραφία ήταν πολύ πλούσια, παρατηρούμε ότι εδώ και καιρό οι ταξικές αναλύσεις έχουν χαθεί σε λίγα άρθρα και ο δημόσιος λόγος της κυβέρνησης διακρίνεται από μία αταξική προσέγγιση των καταστάσεων. Επιλέγεται η επικοινωνιακή επιφανειακή ερμηνεία (χωρίς να μηδενίζουμε), αντί των διαλεκτικών σχέσεων παραγωγής-εργασίας, το ρόλο του χρηματοπιστωτικού συστήματος στο μετανεωτερικό καπιταλισμό κλπ.

Όσο όμως εγκαταλείπεται η ταξική προσέγγιση, τόσο τα κινήματα θα οδηγούνται σε ύφεση προς όφελος του νεοφιλελευθερισμού και της "ταξικής ειρήνης", ενώ οι πολίτες θα κυβερνώνται από ένα κόμμα που απεμπολεί τα βασικά του ιδεολογικά γονίδια.

Και τούτες οι αταξικές προσεγγίσεις γίνονται όλο και πιο εμφανείς προς όφελος μιας περίεργης ρητορικής "πατριωτισμού" (βλ. παλαιότερο άρθρο μας) και της εύπεπτης επικοινωνιακής εξήγησης των πραγμάτων. Και όσο απουσιάζουν ερμηνείες βασισμένες στην υλιστική διαλεκτική (με όποια απόχρωση κι αν το προσεγγίσει κάποιος) τόσο χαρίζεται το έδαφος στο λαϊκισμό του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και τη νεοδεξιά αταξική τοποθέτηση του Ποταμιού ή της Χρυσής Αυγής και την ιδεολογική ισοπέδωση της προσωπολατρίας και την τηλεοπτικής αυταπάτης ή αντίδρασης.

Ήδη τα κινήματα (κοινωνικά ή άλλα) που ανέδειξαν το ΣΥΡΙΖΑ και τον απομάκρυναν από το 4% έχουν ατονήσει ακριβώς λόγω της ισοπέδωσης και της απουσίας κάθε προσπάθειας να αναλυθούν οι παράμετροι της πολιτικής της κυβέρνησης, που θα έπρεπε να είναι μία σαφής ταξική πολιτική (και είναι σε σημαντικό βαθμό, αν και δεν αναδεικνύεται).

Ενώ θα έπρεπε να διαμορφωθούν κινηματικές πολιτικές όχι μόνο υπεράσπισης των αδυνάμων αλλά και προστασίας τους από πιθανές παρανομίες (πχ δίκες για ρευματοκλοπή, μερική σεισάχθεια προς δημόσιες επιχειρήσεις σε όσους δεν ενταχθούν στο πρόγραμμα καταπολέμησης της ανθρωπιστικής κρίσης κλπ), ενώ θα έπρεπε να τεθούν οι βάσεις για την αλλαγή μιας ταξικότατης γραφειοκρατίας που φέρνει σε συγκρουσιακές καταστάσεις τα μεσοαστικά στρώματα (δημόσιους υπαλλήλους και μικρούς ή μεσαίους επιχειρηματίες), βλέπουμε να σέρνεται ιδεολογικά η κυβέρνηση και το κόμμα μέσα στον κυκεώνα ενός αυταρχικού κι εκδικητικού κράτους προς τα μεσαία στρώματα.

Βέβαια για να λέμε την αλήθεια τα προγράμματα για τα χρέη προς το δημόσιο και τα ασφαλιστικά ταμεία καθώς και οι επαναπροσλήψεις και η κατάργηση της αξιολόγησης στο δημόσιο αποτελούν όχι μόνο ταξικά μέτρα, αλλά διατρανώνουν σε ένα πρώτο επίπεδο το σταμάτημα της εκδικητικής λογικής που εφαρμόστηκε τα προηγούμενα έτη.

Ωστόσο, και τούτα τα μέτρα δεν εμφανίστηκαν/προβλήθηκαν με το ταξικό πρόσημο που τους αναλογεί. Αντίθετα, τέθηκαν πάνω στην αταξική πλατφόρμα της ανθρωπιστικής κρίσης και της ευθύνης -γενικώς κι αορίστως- των "πλουσίων". Ο ίδιος ο λογιστικός έλεγχος, ο οποίος τόσο πολύ ενοχλεί την εγχώρια αστική τάξη, αποτελεί μία πρώτη ευκαιρία ανάδειξη της ταξικής πολιτικής των προηγούμενων ετών, μία πολιτική που ξεπερνά τα εθνικά σύνορα...

Σε ένα τέτοιο κλίμα ιδεολογικής κατάρρευσης διαμορφώνονται όλες οι αναγκαίες συνθήκες παθητικότητας της μεσαίας τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Και τούτο σε συνθήκες κινηματικής ύφεσης και μιντιακής χειραγώγησης συνειδήσεων όχι μόνο ατονεί το έργο της κυβέρνησης, αλλά συνηγορεί στους σκοπούς της "αριστερής παρένθεσης".

Μόνο στήριγμα μιας αριστερής κυβερνησης, ακόμα και μέσα στις ασφυκτικές νεοφιλελεύθερες πιέσεις, είναι η ταξική συνειδητοποίηση των πολιτών και η υποστήριξη ή ανάδειξη νέων κινημάτων. Μόνο αυτά τα δύο διασφαλίζουν μία πολιτική υπέρ του λαού, ως ουσιαστικό υποκείμενο κι όχι ως ρητορικό αντικείμενο.

Αντίθετα, η ιδεολογική σύγχυση χαρίζει μικρές ιδεολογικές νίκες στην τεχνοκρατική και δημοσιογραφική τρομοκρατία που μειώνουν ακόμα και την όποια διαπραγματευτική δυναμική  και δυναμιτίζουν την επιθυμία για μία άλλη εσωτερική πολιτική. Κι έτσι διαμορφώνονται οι ισοπεδωτικές δημοσκοπήσεις που -χωρίς λογική- απαιτούν παραμονή στο ευρώ "πάση θυσία" (τι σημαίνει άραγε τούτο; ένα νεφρό; να παραμείνουν άνεργοι και κάτω το όρια της φτώχειας τα εκατομμύρια των ήδη ενδεών κι ανέργων;) Διαμορφώνεται ένα αφηρημένο κλίμα τρόμου για τη διαπραγμάτευση, για τη μετανάστευση και τη σύγχρονη προσφυγιά, για την τέχνη και τις κοινωνικές αντιθέσεις.

Η ιδεολογική αντιπαράθεση σήμερα είναι αναγκαία όσο ποτέ. Όχι μόνο θα θωρακίσει την κυβέρνηση, αλλά θα διαμορφώσει και τις καταστάσεις για μία προοδευτική πολιτική -παράλληλα ή ανεξάρτητα από τη διαπραγμάτευση. Ταυτόχρονα η ιδεολογική σύγκρουση λειτουργεί ανασταλτικά στην ταξική προπαγάνδα της αντιπολίτευσης και δυνητικά διαμορφώνω συμμαχίες στα λαϊκά στρώματα, ενεργοποιώντας το ρόλο του πολίτη που διεκδικεί δικαίωμα συναπόφασης.

πηγή