Οι αποζημιώσεις και τα «πολεμικά πρόστιμα» που επιβλήθηκαν στη Γερμανία το 1919, μετά το τέλος του Μεγάλου Πολέμου ήταν αδύνατον να πληρωθούν. Δεν θυμάμαι τώρα ποιός, αλλά ένας από τους κορυφαίους πρωταγωνιστές της διαμόρφωσης του μεταπολεμικού στάτους απ’ την πλευρά της Αντάντ είχε πει ότι όλο αυτό «δεν είναι συνθήκη ειρήνης, αλλά ο επόμενος πόλεμος». Κι έτσι έγινε. Χρειάσθηκαν μόνον είκοσι χρόνια, απ’ το 1919 έως το 1939, με ενδιάμεσο σταθμό την κρίση του 1929, για να οδηγηθεί η Ευρώπη κυρίως αλλά και πλήθος άλλων χωρών εκ νέου στο μεγάλο σφαγείο.

Το 1945 η ναζιστική αυτήν τη φορά Γερμανία συνετρίβη εκ νέου. Αυτήν τη φορά δεν της επεβλήθησαν τιτάνιες επανορθώσεις, αλλά αντιθέτως, αφού την έκοψαν στα δύο, οι Σύμμαχοι φρόντισαν να αναπτυχθεί το μέρος που έλαβε ο καθένας, δυτικό και ανατολικό. Γρήγορα, λόγω του Ψυχρού Πολέμου, η Γερμανία απέκτησε κρατικές οντότητες, της χαρίσθηκαν χρέη το 1953, έλαβε αφειδώς βοήθεια με το σχέδιο Μαρσαλ, εντάχθηκε οργανικά στη Δυτική Συμμαχία και τέλος επανενώθηκε. Περιέργως και οι δυο διαδικασίες, η δυσμενής αντιμετώπιση της Γερμανίας μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και η ευμενής μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οδήγησαν αυτή τη χώρα σε έναν εκ νέου πόλεμο, τον οικονομικό πόλεμο που διεξάγει τώρα.

Παρ’ ότι υπεργολάβος των ΗΠΑ η χώρα του Γκαίτε, έχει και πάλι υψώσει το ανάστημά της στο ύψος της Τρέλας και απ’ το Κίεβο μιλάει στη Μόσχα τη γλώσσα του Χίτλερ, ενώ απ’ τη Φρανκφούρτη μιλάει στην υπόλοιπη Ευρώπη τη γλώσσα του Καϊζερ.

Αυτήν τη στιγμή στην Γηραιά Ήπειρο διεξάγονται δύο πειράματα. Πρώτον, το γερμανικό πείραμα, όπου μέσω της κρίσης κατασκευάζει μια Γερμανική Ευρώπη – θνησιγενή (διότι ουδείς λαός εν τέλει θα θελήσει να γίνει είλωτας στον «ζωτικό χώρο μιας χούφτας γελοίων – πλουτοκρατών μεν, αλλά ανιστόρητων, αφιλοσόφητων και συνεπώς δολοφόνων) και δεύτερον το «ελληνικό» πείραμα που λειτουργεί προς την τελείως αντίθετη κατεύθυνση. Το «ελληνικό πείραμα» συντελείται από μια χώρα που δεν αντέχει άλλο τον ρόλο του θύματος – μάλιστα στο διηνεκές. Στο πείραμα αυτό η Ελλάδα οδηγήθηκε σπαρακτικά και σπαραγματικά. Με πόνο και τεμαχισμό. Επί πέντε έτη. Το ίδιο σπαρακτική και σπαραγματική είναι και η αντίδραση του λαού της. Αφού υπέστη το «σοκ και το δέος» κι αφού βίωσε την «οικονομία της φρίκης» έδωσε στην Αριστερά την εντολή της αντίστασης και, αν χρειασθεί, της εξέγερσης.

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, δεν έχουν γίνει ακόμα οι «προγραμματικές δηλώσεις» της κυβέρνησης Τσίπρα, αλλά έχουν συμβεί όλες οι συγκρούσεις που το προηγούμενο δεκαήμερο κατέγραψε. Ένα μπαράζ, ένας πραγματικός «αστραπιαίος πόλεμος», με τον οποίον η Γερμανία επιχείρησε «να σκίσει τη γάτα» απ’ την πρώτη στιγμή και να ξεδοντιάσει τη φιλολαϊκή κυβέρνηση και τη λαϊκή εντολή.

Στις πολεμικές κραυγές της Γερμανίας έως τώρα η Ελληνική κυβέρνηση απαντάει με νηφαλιότητα, λογική, πρόσκληση σε διάλογο και σταθερότητα στις θέσεις της, τις θέσεις που ενέκρινε ο λαός. Η στάση αυτή της κυβέρνησης της Αριστεράς, δείχνει να συσπειρώνει όλο και μεγαλύτερο μέρος των πολιτών. Άνθρωποι που δεν ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ ή ΑΝΕΛΛ συσπειρώνονται όλο και πιο πολύ, όλο και πιο πολλοί γύρω απ΄την κυβέρνηση, όσον αυτή επιμένει να τηρήσει το πρόγραμμά της και να τιμήσει τις δεσμεύσεις που έλαβε.

Το «ελληνικό πείραμα» εξελίσσεται. Η κυβέρνηση δεν αντιμετωπίζει διαδηλώσεις απ΄την «πρώτη ημέρα» εναντίον της, αλλά διαδηλώσεις υπέρ της – και αυτό είναι το μεγάλο της όπλο. Για πρώτη φορά απ’ όταν την έβαλαν στο κρεβάτι του Προκρούστη η χώρα αντιστέκεται. Τις επόμενες κρίσιμες μέρες η Γερμανία και οι συνέταιροί της θα χτυπούν τα τύμπανα του πολέμου όσο πιο δυνατά μπορούν για να μην ακούγεται το δικό τους χτυποκάρδι. Για δύο κυρίως πράγματα. Τί θα γίνει αν η Ελληνική κυβέρνηση εθνικής και κοινωνικής σωτηρίας ωθηθεί να καταφύγει σε δημοψήφισμα;

Τί θα γίνει αν η Ελλάδα κηρύξει στάση πληρωμών χωρίς να βγει απ΄την ευρωζώνη; Ποιός θα διαχειρισθεί τότε το φρενοκομείο;

H Γερμανία, αν δεν είχε μπει στον πειρασμό (που τώρα πια απολαμβάνει χωρίς κανέναν ενδοιασμό) της Γερμανικής Ευρώπης, θα έπρεπε να είναι η πρώτη χώρα που επεδίωκε τη διαγραφή (με όποιον τρόπο) του ελληνικού χρέους κατά το μεγαλύτερο μέρος του. Όχι μόνον διότι η ίδια έχει κουρελιάσει σε όσα την αφορούν τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, αλλά διότι η πολιτική που ακολουθεί προγράφει το δικό της μέλλον μετά από έναν τρίτο, χαμένο για αυτήν, πόλεμο. Δεν έγιναν ξαφνικά μαρξιστές, οικονομολόγοι όπως ο Κρούγκμαν, ο Στίγκλιτς, ο Γκαλμπράιθ και άλλοι, αλλά είναι Κασσάνδρες που προβλέπουν το αναπόφευκτο. Σήμερα το παγκόσμιο χρέος ανέρχεται στα 199 τρισεκατομμύρια δολάρια και αντιστοιχεί στο 286% του παγκόσμιου ΑΕΠ!!! Τα ποσά αυτά δεν είναι αστρονομικά, ούτε ουρανομήκη, είναι ακατανόητα, είναι αδιανόητα, είναι ανόητα.

Όταν λοιπόν μια Ένωση όπως η Ευρωπαϊκή αντιμετωπίζει επειδή έγινε Γερμανική ένα μέλος της, την Ελλάδα σήμερα κι οποιονδήποτε άλλον αύριο, στη βάση του ακατανόητου, του αδιανόητου και του ανόητου, είναι επικίνδυνη, είναι, είναι «ένας γίγαντας με μυαλό νάνου», είναι για τα μπάζα πριν να κάνει μπάζα τον πλανήτη.

Αν το «ελληνικό πείραμα» αποτύχει στην περίπτωση που η Αριστερά δεν σταθεί σταθερή στις θέσεις της, τότε κάποιος άλλος λαός θα ορθώσει το δικό του Στάλιγκραντ. Διότι στο τέλος η Γερμανία θα ηττηθεί και πάλι. Μπορεί ο κ. Σόιμπλε ( ποιός είναι ο Σόιμπλε;) ή η κυρία Μέρκελ (ποιά είναι η κυρία Μέρκελ;) να φαντασιώνονται ότι είναι ο Βίσμαρκ ή ο Αττίλας (ο καθένας έχει δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό,) αλλά την πείνα, την ανέχεια, τη δυσπραγία, την απελπισία, την ταπείνωση και τη σκλαβιά, δεν τις φαντασιώνονται, αλλά τις βιώνουν όλο και πιο πολλοί πολίτες, όλο και πιο πολλοί λαοί στην Ένωση.

Η Γερμανία των πλουτοκρατών (Γερμανών, Γάλλων, Αμερικανών, Ιταλών και όποιων άλλων) θα το φάει το κεφάλι της – και αν η Ελλάδα αντέξει, θα το φάει μια ώρα αρχύτερα, γλιτώνοντας σε όλον τον κόσμο πλήθος ανθρώπων από πλήθος δεινών...

πηγή