του Στάθη

...με τη Συνθήκη του Μπρεστ-Λιτόφσκ τις μισές δυτικές επαρχίες της τότε ρωσικής επικράτειας - κάτι που σήμερα ο κ. Πάνος Καμμένος θα το έβρισκε τουλάχιστον εθνική προδοσία.

Ομως να σοβαρευτούμε (όσο δύσκολο κι αν μου είναι αυτό, καθώς σας έχω συχνά προειδοποιήσει). Οι εξελίξεις είναι πυκνές. Πριν να γκρουπάρει κανείς τα γεγονότα (και τη συζήτηση για τα γεγονότα) της μιας μέρας, έρχονται τα γεγονότα της επόμενης. Συνωστισμός γεγονότων - θα ήταν σαν να είμαστε σε τοπίο στην ομίχλη, αλλά βρέχει κιόλας. Ακόμα η νέα κυβέρνηση δεν έχει κάνει τις προγραμματικές της δηλώσεις στη Βουλή, όμως πληθώρα υπουργών, με πληθώρα δηλώσεων, θέτουν επί τάπητος σωρεία θεμάτων.

Αίφνης ο κ. Βαρουφάκης, λόγου χάριν, μιλά για «έξυπνη μηχανική του χρέους». Εκεί που ο ΣΥΡΙΖΑ (αλλά και οι σύμμαχοί του) μιλούσαν για «διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους -δηλαδή πάνω απ’ το 50%- του χρέους», τώρα προτείνεται(;) μια εναλλακτική προσέγγιση που προβλέπει: απ’ τα 320 δισεκατομμύρια του χρέους, τα 140 να μετεγγραφούν σε ομόλογα με ρήτρα ανάπτυξης, ένα μέρος απ’ τα υπόλοιπα να αποτυπωθούν σε ομόλογα χωρίς ημερομηνία λήξης και να εξασφαλισθεί μια ικανοποιητική περίοδος χάριτος ώστε να πάρει ανάσα η χώρα και να ανατάξει το παραγωγικό της μοντέλο.

Αν κάτι τέτοιο είναι καλύτερο ή χειρότερο απ’ τη διαγραφή, δεν το γνωρίζω. Κι όταν οι περισσότεροι -στους οποίους εντάσσεται η ταπεινότης μου- δεν γνωρίζουν αυτά που γνωρίζουν οι επαΐοντες, τότε το πράγμα σηκώνει συζήτηση.

Και η συζήτηση είναι ακριβώς αυτό που λείπει. Διεξάγεται, όσο διεξάγεται, υπό το κράτος κραυγών και συνθημάτων, αφορισμών και φανατίλας. Τα ερωτήματα όμως είναι σοβαρά. Η «ώρα της αλήθειας» τρέχει πλέον όλο το εικοσιτετράωρο.

Είναι αλήθεια ή φενάκη ότι μια σειρά παραγόντων (και όχι συμμαχία) στοιχίζονται (και όχι συνασπίζονται) απέναντι στην πολιτική λιτότητας που επιβάλλει η Γερμανία; Τι περιθώρια δημιουργεί για την Ελλάδα η συστοίχιση πλήθους δυνάμεων (Ομπάμα, Πούτιν, Ολάντ, Ρέντσι κι ακόμα Γιούνκερ και Ντράγκι) απέναντι (και πόσο απέναντι;) στο δίδυμο Μέρκελ-Σόιμπλε και τους (πολυπληθείς-πολυπληθέστατους) συμμάχους τους; Σ’ αυτό το πλέγμα η ελληνική κυβέρνηση μπορεί να ελιχθεί; μπορεί να επωφεληθεί απ’ τη συγκυρία; Μπορεί να προβλέψει την επόμενη συγκυρία; Πλήθος οι μεταβλητές στα δεδομένα και η ευθυμία, η αμφιθυμία, η δυσθυμία που προκαλούν, είναι απλώς προς κατανάλωσιν, όταν δεν επηρεάζουν τα τεκταινόμενα.

Οταν ο κ. Γιούνκερ λέει, από τη μια, ότι «δεν μπορεί να αγνοηθεί η ετυμηγορία του ελληνικού λαού» και, από την άλλη, ότι «δεν μπορούν να αγνοηθούν οι ευρωπαϊκοί κανόνες», θέτει τις συντεταγμένες του προβλήματος. Οχι όμως και της λύσης του. Μάλλον το αντίθετο.

Η περίοδος των ευφημισμών (αλλά και της ιδεολογικής τρομοκρατίας) έχει παρέλθει. Το ερώτημα σήμερα δεν είναι αν ένα μνημόνιο θα μπορούσε να ονομασθεί συμβόλαιο, αλλά αν η διευθέτηση του χρέους θα επιτρέψει στη χώρα μας να (ξανα)ζήσει. Οι προσπάθειες που (δεν) έκανε η κυβέρνηση Σαμαρά για επιμήκυνση του χρέους τη χρεοκόπησαν. Για τη νέα κυβέρνηση
της Αριστεράς, η εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση για να εφαρμόσει το πρόγραμμά της περί τα στοιχειώδη που θα μπορούσαν να ανακουφίσουν κάπως τα θύματα της κρίσης, εν πρώτοις, είναι η διευθέτηση του χρέους.

Οποιαδήποτε διευθέτηση, όπως κι αν ονομασθεί, αν δεν είναι ισοδύναμη ή και καλύτερη από τη «διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους», θα υπονομεύσει αμέσως τη νέα κυβέρνηση. Οχι μόνον κατά την αξιοπιστία της, αλλά και κατά τη δυνατότητά της να εφαρμόσει ακόμα κι αυτό το μίνιμουμ «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης».

Μου λέει η θεία Φωτούλα (πρώην εκσυγχρονίστρια, πρώην αριστερίστρια και νυν Τσίπρας και γλυκό ψωμί): ας μου βγάλει εμένα από πάνω μου τον ΕΝΦΙΑ, ας μου φέρει το αφορολόγητο στα 12 χιλιάρικα και βλέπουμε. Σωστή η θεία! (πάντα είναι σωστή η θεία, αλλιώς νιξ φαγάκι), όμως αν δεν διευθετηθεί το χρέος, ξανά στα χαράτσια θα καταλήξουμε.

Ως τώρα κι επί σαράντα χρόνια οι πολιτικοί του δικομματικού μονοκομματισμού ήταν συνηθισμένοι άλλα να υπόσχονται κι άλλα να κάνουν, να μη λογοδοτούν, να έχουν το ακαταδίωκτο - κι όλα αυτά εν τέλει τους έφαγαν, η «ευτυχία» τους υπήρξε η Νέμεσίς τους. Ολα αυτά τελείωσαν. Η πολιτική και οι πολιτικοί της Αριστεράς θα βρίσκονται κάτω απ’ το άγρυπνο μάτι του λαού.

• Θα διευθετηθεί το χρέος; Πώς και πότε;
• Θα αποδοθεί δικαιοσύνη; Ποιοι μας έφεραν ως εδώ; πώς; ποιοι ωφελήθηκαν; ποιοι ευθύνονται για τις χαμένες ζωές και τις αυτοκτονίες;
• Θα ξεριζωθεί η γάγγραινα της Διαπλοκής; Θα πληρώσουν τα χρέη τους οι Δυνατοί; Θα διωχθούν οι μιζαδόροι και οι φοροφυγάδες; Θα δουν θεού πρόσωπο οι άνθρωποι;

Τα ερωτήματα αυτά θα σβήσουν μόνον απ’ τις απαντήσεις τους. Κατά τη θέληση της πρόσφατης λαϊκής εντολής. Οι μέρες αυτές θα σημαδέψουν τους μήνες και τα χρόνια που έρχονται. Ο κ. Πρωθυπουργός περιοδεύει στις φωλιές των θηρίων - φιλικών θηρίων κι εχθρικών θηρίων. Αυτά που θα αποκομίσει θα αποτυπωθούν στις προγραμματικές δηλώσεις στις 5 Φεβρουαρίου. Τότε θα ξέρουμε (και ως τότε απ’ τα ρεπορτάζ θα μαθαίνουμε, θα αναρωτιόμαστε, θα ερμηνεύουμε). Με τις προγραμματικές δηλώσεις η εικόνα θα αποκρυσταλλωθεί.

Και μια ουσιώδης διαφορά απ’ όσα έχουμε ζήσει ως τώρα, η ειδοποιός διαφορά θα είναι επί των ημερών της Αριστεράς η Ελλάδα να γνωρίζει, οι Ελληνες να γνωρίζουν πού πάμε, με ποια μέσα και ποιον τρόπο.

Μια λαϊκή διακυβέρνηση οφείλει πρώτα απ’ όλα στον λαό αυτήν τη γνώση.

πηγή