ΙΙ) Η Ελλάδα ορθώς θεωρεί ότι πρέπει να διαγράψει μέρος του χρέους της. Το έκανε ήδη το 2012, ωστόσο η αναλογία χρέους – ΑΕΠ εξακολουθεί να βρίσκεται στο 179% και όλοι συμφωνούν ότι χρέος σε τέτοιο επίπεδο δεν είναι βιώσιμο. Η Μέρκελ, συνεχίζει η Rothchild, το γνωρίζει καλά αυτό, άρα το σχόλιό της για ένα αναπόφευκτο Grexit μοιάζει πιο πολύ με πολιτική τοποθέτηση, παρά με οικονομική εκτίμηση. Υπενθυμίζεται ότι το 2010 δεν έγινε οργανωμένη χρεοκοπία ώστε να “γλιτώσουν” οι μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες και συγκεκριμένα οι γερμανικές, οι οποίες κατείχαν το μεγαλύτερο μέρος των επισφαλών χρεογράφων. Από τότε όμως έχουν φροντίσει να μειώσουν τις θέσεις τους σε αυτά, ώστε να μην υποστούν σημαντικές απώλειες.

ΙΙI) Το χρέος του ιδιωτικού τομέα δεν συμπεριλαμβάνεται όταν μια χώρα πάει σε στάση πληρωμών. Επιπλέον, από το 2012 οι τράπεζες δεν έχουν γενικώς πολλά ελληνικά ομόλογα. Τα έχουν κυρίως ευρωπαϊκοί δημόσιοι φορείς (δημόσια ταμεία, ο EFSF και  ΕΚΤ) και το ΔΝΤ. Για να κατέβει το ελληνικό χρέος στο 60% με 120% του ΑΕΠ, ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρότεινε τη διαγραφή των δύο τρίτων, κυρίως σε ό΄,τι αφορά το χρέος του δημόσιου τομέα.

IV) Η Ελλάδα δεν έχει ολοκληρώσει το πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων που έχει εισηγηθεί η τρόικα και άρα θα μπορούσε να ειπωθεί ότι αποφεύγει να αναλάβει τις ευθύνες της. Ωστόσο, συνεχίζει η ανάλυση, θα 'πρεπε κανείς να παραδεχθεί, προς υπεράσπιση της Ελλάδας ότι οι απαιτήσεις αυτές ήταν παράλογα σκληρές. Όσο για την έξωθεν οικονομική βοήθεια που δόθηκε αυτά τα χρόνια, δεν ήταν δώρο, ήταν μια σειρά δανείων που ήρθαν να προστεθούν στο ήδη μεγάλο βάρος του ελληνικού χρέους.

V) Ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως και η πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών, δεν θέλει να βγει η χώρα από το ευρώ. Κι αυτό γιατί η επιστροφή σε μια υποτιμημένη δραχμή θα ήταν σενάριο τρόμου, από τη στιγμή που η Ελλάδα εισάγει τέσσερις φορές περισσότερο από όσο εξάγει. Και ήταν η Μέρκελ που εισήγαγε αυτή τη ρητορική που αντιβαίνει πάντως τις ευρωπαϊκές συνθήκες.

VI) Ένα Grexit θα μπορούσε να οδηγήσει σε διάλυση του ευρώ μέσω ενός ντόμινο. Θα ήταν ελεγχόμενο, αλλά θα προκαλούσε σοβαρή ζημιά, σε σημείο που το ευρωπαϊκό οικοδόμημα θα κατέρρεε. Τα μέλη του ευρώ θα πλήρωναν βαρύ τίμημα, αφού θα έπρεπε να επαναφέρουν τα εθνικά τους νομίσματα και μάλιστα εν μέσω βαθιάς ύφεσης και ασταθών τιμών.

VII)  Αυτό που δεν θα πρέπει να υποτιμήσουμε, συνεχίζει η Rothchild, είναι το γεγονός πως η έξοδος της Ελλάδας θα μπορούσε να αποτελέσει συστημικό κίνδυνο, ακόμα και αφορμή για κατάρρευση του παγκόσμιου χρηματοοικονομικού συστήματος μέσω κύματος φυγής από τις τράπεζες. Οι καταθέτες σε δοκιμαζόμενες χώρες της Ευρωζώνης θα συνωστίζονταν στα γκισέ για να μεταφέρουν τα χρήματά τους αλλού στο εξωτερικό να ρευστοποιήσουν τις καταθέσεις τους και να κρύψουν στα στρώματα. Ετσι, οι τράπεζες θα έβλεπαν τελικά να εξαφανίζονται τα περιουσιακά τους στοιχεία. Δεν θα μπορούσαν να αναχρηματοδοτηθούν από το κράτος γιατί αυτό θα σήμαινε την ένεση τρισεκατομμυρίων ευρώ ως αντίβαρο στη φυγή κεφαλαίων. Και κανένα δημόσιο όργανο  δεν έχει τόσα χρήματα. Γι να αποφευχθούν όλα αυτά, οι αρχές θα 'πρεπε να βρουν έναν τρόπο τερματισμού της μετάδοσης, μέσω π.χ. της υπογραφής μιας συνθήκης που θα εγγυάται ότι δεν θα άφηναν ποτέ τη Νομισματική Ένωση. Όμως ποιος θα τους πίστευε, διερωτάται η Rothchild, μετά από τα τόσα “πίσω – μπρος” που 'έχουμε δει εκ γενέσεως της Ευρωπαϊκής Νομισματικής Ένωσης;

VIII) Ο μοναδικός τρόπος να επιτραπεί σε ένα μέλος να αφήσει την Ευρωζώνη είναι, πάνω απ'  όλα να γίνει αμοιβαιοποίηση του χρέους (σ.σ. για παράδειγμα μέσω της έκδοσης ευρωομολόγου) και η δημιουργία μιας Ένωσης προϋπολογισμών με δεσμευτικούς κανόνες. Μόνον έτσι δεν θα κινδύνευαν οι σχέσεις των υπολοίπων μελών. Ολα αυτά πάντως είναι εύκολα στη θεωρία, δύσκολα στην πράξη.

“Ας μην κοροϊδευόμαστε”, καταλήγει η έκθεση: ένα Grexit, στα πρότυπα της κατάρρευσης της Lehman Brothers τον Σεπτέμβριο του 2008, θα μπορούσε να είναι ένα καταστροφικό χτύπημα στο διεθνές τραπεζικό σύστημα. “Γι' αυτόν τον λόγο, θεωρούμε ότι μια έξοδος  της Ελλάδας θα ήταν καταστροφική για τις χρηματαγορές. Δεν πρόκειται να συμβεί”...