του Στάθη

Ο κ. Πάγκαλος δηλώνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πυρπόλησε τους συμπολίτες μας στη Μαρφίν, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει εθνικιστική ιδεολογία και ότι «έχει κοινή βάση συνεννόησης με τη Χρυσή Αυγή». Προσέτι, ο κ. Πάγκαλος αποφάνθηκε ότι αν ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίσει τις εκλογές, τότε «οι οπαδοί του Αλέξη Τσίπρα θα είναι στον δρόμο, θα καίνε και θα σκοτώνουν». Τα προειρημένα, του κ. Πάγκαλου, επιβεβαιώνει με το κύρος του και ο κ. Αδωνις Γεωργιάδης. Ενώ η κυρία Μισέλ Ασημακοπούλου προχωράει ακόμα παραπέρα, διακριβώνοντας «μια συμμαχία ολέθρου ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, Χρυσής Αυγής».

Είναι όλα αυτά «ατζέντα» πολιτικής για τα προβλήματα που ταλανίζουν τον λαό και τη χώρα; Οχι, είναι μια παγίδα. Που σε τυλίγει σε μια κόλλα χαρτί. Ή μάλλον ένα μάτσο κουρελόχαρτα που υπέχουν θέση κωλόχαρτων. Σε αυτό το επίπεδο όταν κινείται η πολιτική αντιπαράθεση, κάθε λύση παγιδεύεται από το πρόβλημα.

Αλήθεια, ποια είναι η πολιτική ατζέντα σήμερα; Δεν είναι η ανεργία και η φτώχεια; δεν είναι τα «κόκκινα» δάνεια και η απονεκρωμένη αγορά; Αντί λοιπόν να ομιλούμε για αυτά (και χίλια ακόμα τέτοια), υπάρχουν στελέχη της Αριστεράς, εν προκειμένω του ΣΥΡΙΖΑ, που παρασύρονται (όταν δεν τις προκαλούν) σε συζητήσεις γλίτσας. Κι έτσι εισέρχεται ο ΣΥΡΙΖΑ σε μια γενίκευση του χάους. Αίφνης ο κ. Κουβέλης ενθυμείται τα δάνεια των κομμάτων (Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ) με τα οποία συγκυβέρνησε, ενώ ο Αριος στον πτωχοπροδρομικό ελιτισμό του κ. Σταύρος Θεοδωράκης ακυρώνει τη συνάντησή του με τον κ. Τσίπρα επειδή ο τελευταίος συναντήθηκε με τον «ψεκασμένο» κ. Καμμένο.

Ποιον βολεύει η μεταφορά της πολιτικής «ατζέντας» σε τέτοιο γελοίο επίπεδο; Τους πολίτες που πάει να τους φάει η τράπεζα το σπίτι ή τα ντόμπερμαν της προπαγάνδας; Και ποια είναι η «ατζέντα» της Αριστεράς; η υπεράσπιση του σπιτιού που κινδυνεύει, ή ο σκυλοκαυγάς με τα ντόμπερμαν περί της ψήφου τάδε υπό τη δείνα προϋπόθεση; Αλήθεια είναι κουκιά οι ανεξάρτητοι βουλευτές; Αλήθεια το επίδικον είναι τι θα ψηφίσουν στην προεδρική εκλογή και όχι τι ψήφισαν και τι ψηφίζουν για τους εφαρμοστικούς νόμους;

Η Αριστερά δημιούργησε χρήσιμη πολιτική ατζέντα, εισηγούμενη νομοσχέδια όπως η επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ, διακηρύσσοντας πρόγραμμα αντιμετώπισης των συνεπειών της φτώχειας -ο κ. Τσίπρας στη Θεσσαλονίκη- καθώς κι ένα μίνιμουμ σχέδιο για την ανατροπή της φοράς των πραγμάτων, στην πραγματική οικονομία.

Ποιον βολεύει η κατασίγαση της συζήτησης για αυτά και άλλα εξίσου σοβαρά θέματα; Ποιος ωφελείται απ’ τη μεταφορά της συζήτησης σε επίπεδο γλίτσας;

Σήμερα, το παραμύθι της κυβέρνησης για έξοδο απ’ το Μνημόνιο, για διευθέτηση του χρέους και για επάνοδο στις αγορές τρώει σφαλιάρες από παντού. Από το ΔΝΤ. Απ’ το Βερολίνο. Απ’ τις αγορές.

Αθλια σοφίσματα, όπως για το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, διαγωνίζονται σε πονηρία βρωμοδουλειές όπως ο ΕΝΦΙΑ ή η φορολόγηση ακόμα και της πείνας. Αυτή είναι η «πραγματική ατζέντα» και για αυτήν πρέπει να «τρελάνει στη νομιμότητα» ο ΣΥΡΙΖΑ τη Βουλή και την κυβέρνηση. Δεν λέω για το ΚΚΕ, διότι το κόμμα αυτό «λείπει απ’ το σπίτι για δουλειές» στο υπερπέραν. Οι υπόλοιποι όμως έχουν χρέος απέναντι στον λαό να προωθούν τη δική του «ατζέντα» κι όχι να παγιδεύονται στην «ατζέντα» του κατιμά και της γλίτσας.

Ή μήπως θεωρούμε χαζό τον ελληνικό λαό; Δεν ξέρει ο λαός τι εστί Διαπλοκή; Δεν ξέρει ότι όσα λεφτά χρωστούν δημοσιογραφικοί οργανισμοί όπως ο ΔΟΛ και ο Πήγασος, «κόστισε» η περικοπή επικουρικών συντάξεων; Δεν ξέρουν οι Ελληνες για τη Ζήμενς, τη Ντόυτσε Τέλεκομ, τα υποβρύχια, τους Ολυμπιακούς Αγώνες, το Χρηματιστήριο, τα ομόλογα, τη Χόχτιφ, την απώλεια εθνικών πόρων, τη μείωση μισθών και συντάξεων; την υποτέλεια;

δεν ξέρουν οι Ελληνες τι έχει γίνει και τι γίνεται; από το εάν θα χρηματισθεί κάποιος για να ψηφίσει κάτι περιμένουν να μάθουν; Υπήρξαν χρηματισμοί; υπήρξαν! απεδείχθησαν; όχι! Διότι οι χρηματισμοί δεν γίνονται στη Μέση Οδό, ούτε στη μέση στο παζάρι. Θα υπάρξουν χρηματισμοί; θα υπάρξουν! Αυτό όμως είναι μια πολιτική εκτίμηση. Που δεν χρειάζεται να υποστηριχθεί και από μια δικαστική απόφαση. Αλίμονο αν οι πολιτικές εκτιμήσεις, προτάσεις, υποθέσεις, τοποθετήσεις χρειάζονταν εισαγγελική επικουρία ή έγκριση! Να λείπουν λοιπόν οι άγονοι αγώνες (πόσω μάλλον η αναγόρευση της γλίτσας σε στίβο). Η πολιτική δεν είναι θέμα Δικαιοσύνης (ως εξουσίας), όσο κι αν αρκετές πολιτικές πράξεις εμπίπτουν στην αρμοδιότητά της.

Είναι άλλο (με δυο λόγια και για να εξηγούμεθα) πολλές πολιτικές πράξεις (όπως πολλές απ’ τις ως άνω προαναφερόμενες) να φθάσουν στη δικαστική τους διερεύνηση, κι άλλο να ασκείται η πολιτική με δικανικούς όρους.

Στοιχεία για τον εισαγγελέα έχουμε όλοι μας και πρώτα απ’ όλα τη φτώχεια μας. Η αναίρεση όμως αυτής της φτώχειας είναι ζήτημα πολιτικής πάλης, ταξικής πάλης κι όχι δικαστικής απόφασης. Διότι ο δικαστής εφαρμόζει τους νόμους που η πολιτική εξουσία καθιερώνει. Τα έχουμε πει χίλιες φορές: η ύστατη καταφυγή ενός πολίτη είναι ο φυσικός του δικαστής. Και η υπέρτατη εξουσία της ταξικής πολιτικής είναι να διαμορφώνει το νομικό πλαίσιο μέσα στο οποίο κινείται ο δικαστής. Τελεία. Το γεγονός ότι ενίοτε δικαστικές αποφάσεις δικαιώνουν πρόσωπα, ακόμα και τάξεις, πάλι η πολιτική το διαχειρίζεται (όπως προσφάτως με τις καθαρίστριες ή τους στρατιωτικούς διαπιστώσαμε).

Συνελόντι ειπείν, ίσως κάποτε υποθέσεις όπως του Χρηματιστηρίου, ή των υποβρυχίων, ή του Μνημονίου, να φθάσουν στα δικαστήρια και στα ειδικά δικαστήρια, όμως αυτό θα είναι θέμα πολιτικής βούλησης. Εν προκειμένω πολιτικής βούλησης που θα εξυπηρετεί μια ανάγκη. Μια λαϊκή ανάγκη. Διότι χωρίς την κάθαρσή της η Υβρις θα συνεχίζεται.

Συνεπώς, τα ψαράκια που υποστηρίζουν τους καρχαρίες θα βρουν τη μοίρα τους. Το θέμα είναι να πληρώσουν για τα έργα τους οι καρχαρίες. Οχι ότι τα ψαράκια δεν έχουν τις ευθύνες τους, αλλά οι καρχαρίες είναι

που εξουσιάζουν - νομοθετούν - και δικάζουν. Μην κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάκτυλό μας. Είναι σπάνιες οι φορές που στην αστική δημοκρατία λειτουργεί η διάκριση των εξουσιών (κι αυθύπαρκτη λάμπει η Δικαιοσύνη), πόσω μάλλον στην εκφυλισμένη αστική δημοκρατία που ρέπει προς την τυραννίδα. Η «ατζέντα» της γλίτσας βολεύει την τυραννίδα. Η «ατζέντα» της επιστροφής του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ και βλέπουμε βολεύει τον λαό.

Δεν νομίζω ότι η επιλογή είναι δύσκολη για την Αριστερά...

πηγή