Η τακτική της κυβέρνησης των Tαμήλων για  να προχωρά τις δουλειές (ξεπούλημα ΟΠΑΠ, ΔΕΣΦΑ, ΔΕΠΑ, λιμάνια, αεροδρόμια, μαρίνες, παραλίες, ιαματικά λουτρά, κομμάτια της δημόσιας υγείας – παιδείας, ΟΣΕ, ΔΕΗ με λιγνίτες & υδροηλεκτρικά) είναι τόσο παλιά όσο και οι σχέσεις εξουσίας. Με το μαστίγιο πυροδοτεί τον φόβο, με το καρότο απευθύνεται στους αφελείς.

Δημήτρης Μηλάκας

Εκφοβίζοντας με σύστημα και σκορπίζοντας ψίχουλα υποσχέσεων, μπαίνει σε λειτουργία ο παμπάλαιος μηχανισμός του διαίρει και βασίλευε…

Κάπως έτσι στην αρχή όλη η κοινωνία καθοδηγήθηκε να τα βάλει με τους ταξιτζήδες και τους φορτηγατζήδες οι οποίοι με τις κινητοποιήσεις τους «παρέλυαν την αγορά και τίναζαν στον αέρα την ανορθωτική προσπάθεια της κυβερνήσεως».
Μετά οι ριπές στόχευσαν τους ακαμάτες δημοσίους υπαλλήλους οι οποίοι ως κηφήνες ζουν σε βάρος των μοχθούντων στον ιδιωτικό τομέα.

Μετά ήρθε η ώρα ειδικότερα των καθηγητών των οποίων οι διαμαρτυρίες για την επικείμενη σφαγή τους χαρακτηρίστηκαν εγκληματική ενέργεια σε βάρος των βλασταριών μας, ημών των υπολοίπων.

Οι φαρμακοποιοί, οι εργαζόμενοι στο μετρό, οι καθαρίστριες, οι σχολικοί φύλακες, οι εργαζόμενοι στους Δήμους, όλοι κάποια στιγμή έγιναν στόχοι και τοποθετήθηκαν από το σύστημα χειραγώγησης της κοινής γνώμης (media) απέναντι σ όλους τους υπόλοιπους, λες και η έννοια της αλληλεγγύης είναι ανύπαρκτη και  νεκρή λέξη στην ελληνική γλώσσα.

Τώρα έχουμε τους εργαζόμενους στη ΔΕΗ. Στο χακί αυτοί, ολόκληρη η κοινωνία στο γύψο, ακίνητη. Παρακολουθούμε με ενδιαφέρον και ενδεχομένως πολλοί από εμάς με μια δόση ικανοποίησης την εργατική αριστοκρατία των ΔΕΚΟ να κατακρημνίζεται στα τάρταρα εκεί όπου είναι  ο προορισμός όλων μας.

Όμως να και τα μαστίγια με τα καρότα:

Η αποφασιστικότητα και η πυγμή, δηλαδή ο «φόβος»:  το κράτος δεν θα επιτρέψει σε μια κλίμα προνομιούχων να θέσει σε κίνδυνο κλπ κλπ.
Να και οι δικαστικές αποφάσεις με τις οποίες οι δικαστές επαναφέρουν τους μισθούς τους εκεί που ήταν πριν την κρίση. Αποφάσεις που σερβίρονται (από τα Media) στους αφελείς «ως άνοιγμα του παράθυρου για την αποκατάσταση των αδικιών γενικά» και όχι ως προκαταβολή του «συμβολαίου» να κηρυχθεί  παράνομος ο αγώνας των εργαζομένων στην ΔΕΗ…

Και τελικά ο κοινωνικός αυτοματισμός, οδηγεί στην κοινωνική αφασία του καναπέ που σχολιάζει αγωνιστικά («όχι ρε γαμώτο») ή νεοφιλελεύθερα (καλά τους κάνανε) το κυβερνητικό σχέδιο για την υλοποίηση ενός ακόμη μεγάλου ξεπουλήματος. Της ΔΕΗ.
Απαιτεί, πράγματι να βγει κάποιος έξω από τον μικρό- μεγάλο του κόσμο και να ξεπεράσει κάποια αδιαμφισβήτητα γεγονότα που έχουν να κάνουν με την αξιοκρατία των προσλήψεων όσων βρέθηκαν και εργάζονται στη ΔΕΗ (όπως και στην ΕΡΤ ) για τα κομματικά και άλλα ρουσφέτια στην ιεραρχία και για τα χρυσά κουτάλια με τα οποία συνήθισαν να γευματίζουν τις καλές μέρες  κομματικοί ευνούχοι. Δεν είναι όμως αυτό το θέμα…

Το θέμα είναι ο αυταρχισμός με τον οποίο μια συγκυβέρνηση μειοψηφίας αποφασίζει να ξεπουλήσει, στην περίπτωση της ΔΕΗ υποδομές και πόρους της χώρας, να κλείσει τη δημόσια τηλεόραση, να υπονομεύσει τη δημόσια εκπαίδευση προς χάρτη ιδιωτικών πολυτεχνείων, την υγεία προς όφελος ιατρικών κέντρων.
Και σε τελική ανάλυση το θέμα δεν είναι καν η αυταρχική  κυβερνητική καρικατούρα των Ταμήλων. Το θέμα είναι ότι η τακτική του Διαίρει - βασίλευε - ξεπούλα, προχωρά επιτυχώς.

πηγή