Σταύρος Χριστακόπουλος

♦ Η πρώτη στις 6 Μαΐου, ύστερα από την οποία τα εξαιρετικά χαμηλά ποσοστά της Ν.Δ. (18,85% και 108 έδρες) και του ΠΑΣΟΚ (13,18% και 41 έδρες) δεν επέτρεπαν τον σχηματισμό κυβέρνησης. Είχε άλλωστε σημειωθεί το εκπληκτικό ξεπέταγμα του ΣΥΡΙΖΑ στη δεύτερη θέση (16,78% και 52 έδρες), το οποίο συνιστούσε ανατροπή του παραδοσιακού δικομματισμού, ενώ η ΔΗΜΑΡ (6,11% και 19 έδρες) δεν ήταν, ως φαίνεται, έτοιμη για το μεγάλο βήμα.

♦ Η δεύτερη στις 17 Ιουνίου, η οποία, σε ένα πολιτικό κλίμα εξαιρετικής πόλωσης, ανέδειξε πρώτη τη Ν.Δ. (29,66% και 129 έδρες), η οποία αμέσως μετά σχημάτισε κυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ (12,28% και 33 έδρες) και τη ΔΗΜΑΡ (6,26% και 17 έδρες), με την κυβερνητική πλειοψηφία να αριθμεί 179 έδρες.

Αν δει κάποιος εκείνη την πλειοψηφία με σημερινή ματιά, υπό το φως της αγωνιώδους αναζήτησης μιας πλειοψηφίας 180 εδρών που θα εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας και θα δώσει χρονικό βάθος και βαθιά ανάσα στην κυβέρνηση Σαμαρά, θα... εκπλαγεί.

Από εκείνη την πλειοψηφία της 21ης Ιουνίου 2012 έλειπε μόνο ένας βουλευτής, ο οποίος θα ανεξαρτητοποιούνταν από οποιοδήποτε κόμμα της αντιπολίτευσης για οποιονδήποτε λόγο και θα επέλεγε να ψηφίσει... «σταθερότητα». Ήταν μια κυβέρνηση από την οποία έλειπε, για παράδειγμα, μόνο ένας Πέτρος Τατσόπουλος (έφυγε από τον ΣΥΡΙΖΑ) ή μια Μίκα Ιατρίδη (έφυγε από τους ΑΝΕΛ).

Σήμερα, δυο χρόνια μετά, η ΔΗΜΑΡ βρίσκεται εκτός κυβέρνησης ύστερα από το πραξικοπηματικό λουκέτο στην ΕΡΤ τη νύχτα της 11ης προς 12 Ιουνίου 2013 και το έντονο πολιτικό παρασκήνιο που τη συνόδευσε, με αποτέλεσμα τον πρώτο ανασχηματισμό λίγες μέρες μετά, στις 24 Ιουνίου.

Στη διάρκεια αυτών των δύο βασανιστικών – για τον ελληνικό λαό – ετών, τα δύο συγκυβερνώντα κόμματα άδειασαν από βουλευτές, αφού η αρχική τους δύναμη των 162 εδρών (129 + 33) έχει πλέον φτάσει τον οριακό αριθμό των 152, οι οποίοι γίνονται 154 με την προσθήκη των προσχωρησάντων στην εκλογική συμμαχία της Ελιάς / ΠΑΣΟΚ Ανδρέα Λοβέρδου (υπουργός Παιδείας πλέον μετά τον δεύτερο κυβερνητικό ανασχηματισμό της 9ης Ιουνίου 2014) και Χρήστου Αηδόνη.

Το δε αποτέλεσμα των ευρωεκλογών έχει φέρει τη Ν.Δ. στο 22,72% και την Ελιά / ΠΑΣΟΚ στο 8,02%, με το άθροισμά τους (30,74%) να ξεπερνά μόλις κατά 1,08% το ποσοστό που πήρε μόνη της η Ν.Δ. τον Ιούνιο του 2014! Η ΔΗΜΑΡ καταβαραθρώθηκε στο 1,20% και πλέον αναζητεί προσανατολισμό και μέλλον.

Αδιέξοδα

Με την πλήρη στροφή Σαμαρά από τις αντιμνημονιακές κορώνες στην πλήρη εφαρμογή του δεύτερου μνημονίου, τους συνεχείς κραδασμούς και τη μείωση της κυβερνητικής πλειοψηφίας, τα αδιέξοδα έγιναν βουνό. Με τη συγκυβέρνηση εκλογικά ηττημένη, τον ΣΥΡΙΖΑ να έχει ήδη καταγράψει μια καθαρή νίκη με διαφορά 4% και να προβάλλει ως εν αναμονή κυβέρνηση, αλλά και τη Ν.Δ. να ακολουθεί αργά και βασανιστικά τον δρόμο του ΠΑΣΟΚ, οι οδοί διαφυγής μειώνονται και στενεύουν.

1 Το όνειρο του Σαμαρά για ένα νέο κόμμα, το οποίο θα τον απάλλασσε από τα ξέφτια της Ν.Δ. και θα του έδινε την ευκαιρία να επιχειρήσει μια αμφίπλευρη διεύρυνση και να αναχθεί σε κεντρικό πολιτικό πρόσωπο υπεράνω των παλαιών παρατάξεων έχει δραματικά αποδυναμωθεί.

2 Το εγχείρημα της Ελιάς μέχρι στιγμής δεν έχει αποδώσει τα αναμενόμενα, αφού το μόνο που συνεισέφερε στο ΠΑΣΟΚ και τον Ευάγγελο Βενιζέλο είναι η συγκράτηση της πτώσης του μόλις κατά... 40% συγκριτικά με τον Ιούνιο του 2012.

3 Οι δυνατότητες παρεκκλίσεων από τον προϋπολογισμό – άρα και άμεσης ανακούφισης των δραματικά πληγέντων από τη λιτότητα – είναι μηδαμινές, ιδιαίτερα μάλιστα εν όψει της απόφασης για τη διευθέτηση των δανειακών υποχρεώσεων της χώρας.

4 Η διαπραγμάτευση – αν υποτεθεί ότι μιλάμε όντως για διαπραγμάτευση και όχι για μονομερείς αποφάσεις των δανειστών – περί το χρέος δεν προβλέπεται να αρχίσει πριν από το (πόσο... βαθύ;) φθινόπωρο. Έως τότε η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να πορεύεται με βάση τα προαπαιτούμενα των δανειακών δόσεων και τις προβλέψεις του μνημονίου, ορισμένες εκ των οποίων είναι ιδιαίτερα επαχθείς, όπως η νέα «μεταρρύθμιση» του ασφαλιστικού.

5 Επιπλέον, το δεύτερο μισό του 2014 θα είναι βαρύ για τους φορολογούμενους, αφού μια σειρά φορολογικές υποχρεώσεις αναβλήθηκαν λόγω των ευρωεκλογών και τώρα θα πέσουν μαζεμένες στις πλάτες των δύσμοιρων... υποζυγίων.

6 Τόσο εγχώριοι όσο και διεθνείς οικονομικοί παράγοντες – από τον Ντράγκι έως επιχειρηματικά σχήματα και επενδυτές – ήδη έχουν αρχίσει τις επαφές με την Κουμουνδούρου, ώστε να διερευνήσουν τις προθέσεις του ΣΥΡΙΖΑ εν όψει του σχηματισμού μιας δικής του μελλοντικής πλειοψηφίας, γεγονός που στενεύει τη δυνατότητα του πρωθυπουργού να προβάλλει εσωτερικά και διεθνώς την εικόνα του μοναδικού συνομιλητή και του κυρίαρχου των πολιτικών εξελίξεων.

Σε τι έχει, λοιπόν, να ελπίζει η κυβέρνηση;

Θέλει χρόνο

Με όλα τα παραπάνω στοιχεία να μετριάζουν έως εξαφανίσεως τις δυνατότητες πολιτικών πρωτοβουλιών, ο πρωθυπουργός αποπειράται ένα άλμα προς το μέλλον επιχειρώντας να επιστρέψει στην αφετηρία του 2012: να επανασυγκροτήσει τη χαμένη πλειοψηφία των 180 βουλευτών (τους 179 συν 1 που αναφέραμε στην αρχή), ώστε να εκλέξει από το φθινόπωρο Πρόεδρο της Δημοκρατίας και να διεκδικήσει περισσότερο χρόνο ζωής για την κυβέρνησή του.

Με ποια μέσα και μεθόδους, όμως, με ποια πολιτική αξιοπιστία και προοπτική, σε μια φάση σαφούς πολιτικής αδυναμίας, μπορεί να ανακτήσει αυτό που ο ίδιος είχε και γκρέμισε την εποχή της υποτιθέμενης παντοδυναμίας του; Αυτό ίσως μόνο ο ίδιος το γνωρίζει...

πηγή