Δεν ξέρω πώς μου ήρθε ο συνειρμός χθες βράδυ, παρακολουθώντας στην τηλεόραση τη ρομαντική βαρκάδα Μέρκελ-Κάμερον. Σαμαράς και Βενιζέλος στην ίδια βάρκα, και κουπί να τραβάει ο Γκίκας Χαρδούβελης. Αν και, κατά κάποιον τρόπο, μπορεί να σκεφτεί κανείς ότι μάλλον ο Χαρδούβελης ταξιδεύει αραχτός και οι Σαμαράς-Βενιζέλος είναι εκείνοι που τραβάνε το κουπί – κι όσο αντέξουν.

Πέρα από την πλάκα, όμως, προτιμώ να δω τι συμβαίνει με τη δική μας βάρκα. Θα περίμενα χθες από την Αριστερά να μιλήσει αλλιώς. Θα περίμενα να μας μιλήσει για το… δεκαπεντεμελές!

Μην πάει το μυαλό σας στο κακό, δεν αποφάσισα να προσθέσω κι εγώ τη φωνή μου στις υστερικές κραυγές για το έξαλλο καλόπαιδο που έτρεχε στις καταλήψεις και τώρα έχει την απαίτηση να πάρει και την εξουσία.

Για άλλο δεκαπενταμελές μιλάω, για ένα πραγματικά μικρό και ευέλικτο υπουργικό συμβούλιο, με αριστερό πρόσημο, το οποίο να αντιπαρατίθεται ως πρόταση στο υδροκέφαλο κυβερνητικό σχήμα των 46 μελών.

Δεν θέλω να διαβάζω άλλο ανακοινώσεις του στυλ «η κυβέρνηση όχι μόνο δεν έλαβε το μήνυμα των εκλογών, αλλά προσπαθεί να το προσπεράσει με έναν ανασχηματισμό που επιβεβαιώνει την απαρέγκλιτη εφαρμογή των δεσμεύσεών της έναντι των δανειστών, αδιαφορώντας για τον ελληνικό λαό που καθημερινά υποφέρει», όπως η χθεσινή του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αυτά τα ξέρουμε κι από μόνοι μας, αυτονόητα είναι, και την Αριστερά δεν τη χρειαζόμαστε πλέον για τα προφανή και για τα αυτονόητα, ο πήχυς έχει μπει πολύ πιο ψηλά.

Σε κάθε λοιπόν πολιτική καμπή και σε κάθε συγκυρία, από την Αριστερά περιμένω να αδιαφορεί για την κυβερνητική ατζέντα και ν’ αρχίσει να επιβάλλει τη δική της. Περιμένουμε ν’ ακούσουμε λοιπόν πώς εννοούν στο πλαίσιο μιας αυριανής αριστερής διακυβέρνησης το υπουργικό συμβούλιο. Πώς θα ανατρέψουν ο ΣΥΡΙΖΑ και οι σύμμαχοί του τη λογική των κυβερνητικών καπετανάτων, όλο αυτό το άθλιο υπουργοκεντρικό σύστημα με τις αλληλοεπικαλύψεις και τη διάχυση της πολιτικής ευθύνης, που οδηγεί στην πολυνομία και τη διαφθορά.

Να μας εξιστορήσει ο ΣΥΡΙΖΑ το σχέδιό του για μια νέα συλλογικότητα στο κυβερνητικό έργο, για αποκέντρωση, για διάκριση των εξουσιών, για ένα διαφορετικό μοντέλο δημόσιας διοίκησης απαλλαγμένο από την παρεμβατικότητα των ιδιωτικών συμφερόντων και τον εναγκαλισμό των κομμάτων και των πελατειακών σχέσεων.

Να μας πει ποια υπουργεία θα συγχωνεύσει ώστε να υπάρχουν σφαιρικές λύσεις στα προβλήματα. Να μας πει ποια υπουργεία θα καταργήσει ως περιττά και ποια νέα θα δημιουργήσει – περισσότερο για να συμβολίσει τις νέες προτεραιότητες της αριστερής διακυβέρνησης.

Και για να μη λέω μονάχα λόγια, ιδού η δική μου πρόταση: Ένα υπουργείο Εθνικής Οικονομίας, όπου θα συγχωνευθούν όλα τα λεγόμενα παραγωγικά υπουργεία. Ένα υπουργείο Δημόσιας Διοίκησης, που θα συμπεριλάβει και τα υπουργεία Δημόσιας Τάξης και Δικαιοσύνης, το οποίο θα συρρικνωθεί στο έπακρο - αν δεν καταργηθεί πλήρως. Υπουργείο Εξωτερικών. Υπουργείο Άμυνας. Ενιαίο υπουργείο Παιδείας, Πολιτισμού και Έρευνας. Υπουργείο Υγείας. Ενιαίο υπουργείο Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Αλληλεγγύης. Υπουργείο Υποδομών, Δικτύων και Ενέργειας. Υπουργείο Περιβάλλοντος. Προσωπικά θα πρόσθετα κι άλλο ένα, για λόγους έμφασης: Υπουργείο Πληροφορικής, Επικοινωνιών και Καινοτομίας. Συνολικά 10 υπουργεία, και ο πρωθυπουργός ένας έντεκα. Μένουν και 4 θέσεις κάβα, δια παν ενδεχόμενο…

Μια κυβέρνηση χωρίς αναπληρωτές και υφυπουργός, χωρίς ατέλειωτες κουστωδίες γενικών γραμματέων και συμβούλων, μια κυβέρνηση συλλογική, αποτελεσματική, αποκεντρωτική, ανοιχτή στον κοινωνικό έλεγχο.

Δε λέω ότι το σχήμα που περιγράφω είναι το σωστό. Λέω ότι αφού μπορώ να το σχεδιάσω εγώ, μπορεί να το κάνει και το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, να το συζητήσει, να καταλήξει κάπου, να το θέσει σε δημόσια διαβούλευση, να έχει πρόταση σαφή και προκαθορισμένη.

Και να μη μείνει η Αριστερά μόνο εκεί, αλλά να προβάλλει συνεχώς το πρόγραμμά της. Ν’ αφήσει στην άκρη τις προκλήσεις του κάθε Κεδίκογλου και της κάθε Βούλτεψη, να τις αγνοήσει εντελώς και να ξεδιπλώνει σε συνεχή ροή τις προτάσεις της. Για το χρέος (παρεμπιπτόντως, πολύ θετική η συνάντηση Τσίπρα-Ντράγκι, χθες βράδυ σε πολλά πόρταλ επισκίαζε ακόμα και την είδηση του ανασχηματισμού – αυτό ακριβώς είναι το ζητούμενο!). Για την ανάπτυξη. Για την αλληλεγγύη και για τους άνεργους. Για την κοινωνικό τομέα της οικονομίας. Για τους θεσμούς. Για την παιδεία (πώς θα ξεπηδήσει μια αυθεντική εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, πώς θα εξαλειφθεί η παραπαιδεία). Για την υγεία (πώς θα ξανα επινοηθεί το ΕΣΥ, πώς θα καταπολεμηθεί το φακελάκι). Για αειφόρο ανάπτυξη. Για ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, μέσα από μικρές αποκεντρωμένες μονάδες. Για το νέο καταναλωτικό πρότυπο. Για την ψηφιακή επανάσταση. Για την έρευνα και την καινοτομία. Για τη δημόσια ασφάλεια. Για το μεταναστευτικό.

Αν η Αριστερά πρόκειται να κυβερνήσει, πρέπει από τώρα να ηγεμονεύσει στην κοινωνία. Να συμπαρασύρει όλες τις ζωντανές δυνάμεις, να άρει επιφυλάξεις, να ακτινοβολεί.

Δεν αρκεί πια η αντιπολίτευση, χρειαζόμαστε μια εν δυνάμει κυβέρνηση. Ει δυνατόν… δεκαπενταμελή!

Χριστόφορος Κάσδαγλης
Τετάρτη 11 Ιουνίου 2014
ThePressProject.gr