Σταύρος Χριστακόπουλος

Η... απόλυση του Γ. Παπανδρέου από τους Μέρκελ, Σαρκοζί και Μπαρόζο, σύμφωνα με την έρευνα των «Financial Times», έγινε προκειμένου να μη διακινδυνεύσουν την περαιτέρω πίεση στο ευρώ και να μη ρισκάρουν με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες που βρίσκονταν στο χείλος της κρίσης τον Νοέμβριο του 2011.

Ο πυρήνας του προβλήματος δεν ήταν ακριβώς η σωτηρία του ευρώ, αλλά η σωτηρία της γερμανικής επιλογής να διαχειριστούν την κρίση μέσω της οικονομικά και κοινωνικά θανατηφόρου πολιτικής των μνημονίων. Η μόνη άλλη λύση ήταν αυτή που προωθούσαν σκιωδώς οι ΗΠΑ και άλλοι διεθνείς παράγοντες: η Γερμανία και ο πλούσιος Βορράς – οι κερδισμένοι του ευρωνομίσματος – να επωμιστούν το οικονομικό βάρος της διάσωσης του νομίσματος.

Καθώς μάλιστα η Γερμανία ήταν εντελώς αντίθετη σε κάθε ιδέα «αμοιβαιοποίησης» των χρεών, τα επιτόκια δανεισμού των χωρών της ευρωζώνης ανέβαιναν κάθετα και μεγάλες χώρες, όπως η Γαλλία, κινδύνευαν να τιναχτούν στον αέρα, με τον Σαρκοζί να βλέπει επίσης τον χάρο με τα μάτια του.

Όταν ο Παπανδρέου διατύπωσε την ιδέα περί δημοψηφίσματος, ώστε να διευκολύνει, όπως είπε στη Μέρκελ, τη λαϊκή νομιμοποίηση αυτής ακριβώς της πολιτικής που είχε επιλέξει η Γερμανία, το ευρωπαϊκό διευθυντήριο τρόμαξε στην ιδέα ότι η επιλογή του θα μπορούσε να αμφισβητηθεί – αν όχι στην Ελλάδα, ίσως σε μια χώρα μεγαλύτερη και σοβαρότερη για το ευρώ, αν η λογική των δημοψηφισμάτων επεκτεινόταν.

Την ίδια περίοδο, όπως αποκαλύπτει στο βιβλίο του «Stress Test» ο τότε υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ Τίμοθι Γκάιτνερ – ο οποίος κατ’ επανάληψη είχε αντιμετωπίσει δημοσίως την περιφρονητική συμπεριφορά της Μέρκελ στις κατά καιρούς συναντήσεις τους με θέμα την κρίση –, «ζητήθηκε από τις ΗΠΑ να μην υποστηρίξουν την παροχή δανείων στην Ιταλία από το ΔΝΤ μέχρι την πτώση της κυβέρνησης Μπερλουσκόνι», όπως αναφέρει η ιταλική εφημερίδα «La Stampa».

Τελικά στην Ελλάδα το διευθυντήριο έστειλε συστημένο ως πρωθυπουργό τον τραπεζίτη Λουκά Παπαδήμο, με τη σύμφωνη γνώμη και συνεργασία των Σαμαρά και Βενιζέλου, με τον έναν αργότερα να του παίρνει το κόμμα και τον άλλο να γίνεται πρωθυπουργός, ενώ και ο Μπερλουσκόνι εκπαραθυρώθηκε παραχωρώντας τη θέση του στον επίσης τραπεζίτη Μάριο Μόντι.

Διδάγματα
Τα διδάγματα από αυτές τις δύο ιστορίες, που εξελίχθηκαν την ίδια περίοδο, είναι πολλά, όμως θα ξεχωρίσουμε τρία:

1 Τόσο ο Παπανδρέου όσο και οι Σαμαράς και Βενιζέλος, παρ’ ότι η Γερμανία βρέθηκε εκείνη την περίοδο άσχημα στριμωγμένη για το μοντέλο διαχείρισης της κρίσης, δεν επέλεξαν να ορθώσουν ανάστημα.

◆ Ο ένας, αφού έσπρωξε τη χώρα στο μνημόνιο κουρελιάζοντας διεθνώς την εικόνα και την όποια αξιοπιστία της χώρας, έψαχνε μοντέλο νομιμοποίησης μιας εγκληματικής πολιτικής μέσω του δημοψηφίσματος, το οποίο εμφάνισε στη Μέρκελ ως μέσο αποδοχής της πολιτικής της από τον ελληνικό λαό.

◆ Οι άλλοι δύο συνωμότησαν, τον έκαναν στην άκρη και εφάρμοσαν τις γερμανικές εντολές χωρίς να διαφοροποιηθούν ούτε κατά κεραία, ώστε να τους απονεμηθούν από τη γερμανική ευρωκρατορία τα κουρέλια εξουσίας που είχαν απομείνει στον ΓΑΠ αφότου δέχθηκε την τρόικα στην Ελλάδα.

2 Η Γερμανία αποφάσισε πως, παρ’ ότι η ευρωπαϊκή περιφέρεια πλήρωσε με τη χρεοκοπία της τη θηριώδη αύξηση της γερμανικής ισχύος, έπρεπε εν τέλει να τιμωρηθεί επειδή δεν μπορούσε πια να αντέξει τη λεηλασία της. Ολόκληρη η Ευρώπη αποδέχθηκε αδιαμαρτύρητα την καταστροφή της και όποιος τολμούσε να διατυπώσει έστω και μια ελάχιστα αποκλίνουσα αντίληψη είχε μπροστά του το παράδειγμα των Παπανδρέου και Μπερλουσκόνι για φόβητρο.

3 Η γερμανική ηγεμονία στην Ευρώπη δεν αποδέχεται καμιά σοβαρή αρμοδιότητα των εθνικών κυβερνήσεων στις μεγάλες αποφάσεις και γι’ αυτό, μέσω του δημοσιονομικού συμφώνου, κάνει τα πάντα για να την περιστείλει. Με άλλα λόγια, το γερμανοκρατούμενο ευρωσύστημα απεχθάνεται τη δημοκρατία όταν αυτή αποκλίνει ή έρχεται σε αντίθεση με τις μείζονες επιλογές του.

Εκλογές
Καθώς ήδη φτάσαμε προ της κάλπης, στον πρώτο γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών της Κυριακής, οι οποίες αναγκαστικά θα δημιουργήσουν «κλίμα» και εν όψει της αμιγώς πολιτικής μάχης των ευρωεκλογών στις 25 Μαΐου, τα επίχειρα αυτών των επιλογών φαίνονται σε όλη την Ευρώπη και μάλιστα σε πολύ μεγάλες χώρες:

◆ Στη Γαλλία, όπου η μεγάλη κρίση αναβλήθηκε, αλλά η οικονομική και κοινωνική σταθερότητα διαρκώς υπονομεύεται, το αντιευρωπαϊκό ακροδεξιό Εθνικό Μέτωπο, υπό τη Μαρίν Λεπέν, αποτελεί τη μεγαλύτερη απειλή για αποσταθεροποίηση του Ολάντ, αλλά και του Σαρκοζί.

◆ Στη Βρετανία, το λαϊκιστικό αντιευρωπαϊκό Κόμμα της Ανεξαρτησίας έρχεται πρώτο στις δημοσκοπήσεις.

◆ Στην Ιταλία, όπου η λιτότητα θερίζει, σύμφωνα με δημοσκόπηση της Pew Research, το 44% θέλει να εγκαταλείψει η χώρα το ευρώ και να επιστρέψει στη λιρέτα, το 56% εκφράζει δυσαρέσκεια για την Κομισιόν του Μπαρόζο και το 50% έχει αρνητική άποψη για την Ε.Ε. συνολικά, ενώ το 74% πιστεύει ότι η οικονομική ενοποίηση έχει αποδυναμώσει την ιταλική οικονομία.

◆ Σε χώρες όπως η Ολλανδία και η Ουγγαρία, η αντιευρωπαϊκή Άκρα Δεξιά επελαύνει, ενώ στην Ελλάδα των μνημονίων μένει να αποδειχθεί αν το μοναδικό νόμιμο νεοναζιστικό κόμμα στην Ευρώπη θα αντέξει εκλογικά.

Ο κατάλογος της αμφισβήτησης αυτής της Ευρώπης δεν έχει τέλος. Όμως η υπενθύμιση του τρόπου με τον οποίο η ηγεσία τών – τότε και σήμερα – κυβερνώντων κομμάτων θυσίασε τη χώρα στον βωμό της γερμανικής ηγεμονίας στην Ευρώπη ήρθε την κατάλληλη ώρα, λίγο πριν από την κάλπη, για να θυμηθούμε ποιοι και πώς έριξαν τη χώρα μας στον Μινώταυρο των μνημονίων. Ας το θυμόμαστε και πίσω από το παραβάν...