Έξω απ' την Ευρωζώνη, πιθανότατα έξω & από την Ευρωπαϊκή Ένωση, αναζητούν λύσεις όλο και περισσότεροι Ευρωπαίοι πολίτες που σκέφτονται να ψηφίσουν πολιτικά κόμματα με σαφή προτροπή: "Έξω, εδώ και τώρα".
Ακροδεξιές συντηρητικές δυνάμεις ενισχύονται στις χώρες της πρώτης ταχύτητας, ενώ η ανάπτυξη λαϊκών κινημάτων στις χώρες του Νότου οξύνει τις αντιθέσεις.

Του Παναγιώτη Φραντζή

Ακροδεξιά κόμματα εκφράζουν την αντίθεση με το ευρώ και την ΕΕ στις χώρες της πρώτης ταχύτητας του ευρωπαϊκού καπιταλισμού. Στη Γαλλία, η επικεφαλής του Εθνικού Μετώπου Μαρίν Λεπέν, που αναμένεται να πετύχει μια νίκη τεράστιας συμβολικής σημασίας στις ευρωεκλογές του Μαΐου, δεν μιλά για απομόνωση της χώρας αλλά για κατάρρευση της ΕΕ αντίστοιχη με της Σοβιετικής Ένωσης. Η Λεπέν βάζει ζήτημα επιστροφής στο φράγκο, το οποίο νοσταλγεί πλέον η πλειοψηφία των Γάλλων, και δουλεύει συστηματικά υπέρ της συμμαχίας των ευρωπαϊκών κομμάτων του συντηρητικού και ακροδεξιού χώρου.

Στην Ολλανδία, η κοινή γνώμη εμφανίζεται διχασμένη απέναντι στο ερώτημα μέσα ή έξω. Ο ακροδεξιός Βίλντερς, βασικός συνομιλητής της Λεπέν, επικεφαλής του Κόμματος της Ελευθερίας, με 24 βουλευτές στο κοινοβούλιο, ενώ είχε ψηλά στην ατζέντα του τον αντιισλαμισμό, ύψωσε εσχάτως τη σημαία του αντιευρωπαϊσμού. Πρότυπο του, η Μάργκαρετ Θάτσερ. Πρόσφατα δήλωσε: «Αν ο Χέρμαν βαν Ρομπάι θεωρεί σέξι το ευρώ, εμείς βρίσκουμε σέξι το φιορίνι».

Στην Ιταλία, όπου η Αριστερά είναι κομμάτια, η εναντίωση στη γερμανική κυριαρχία και στο νόμισμα της ήρθε από το πολυσυλλεκτικό κόμμα του Μπέπε Γκρίλο. Ήταν αυτό που εξέφρασε εκλογικά τη μορφωμένη νεολαία των μεσαίων στρωμάτων, μικρούς επιχειρηματίες και ελεύθερους επαγγελματίες χωρίς ιδεολογικό και πολιτικό προσανατολισμό, αλλά και απογοητευμένα από το ΚΚΙ εργατικά στρώματα. Ο Γκρίλο κέρδισε την ηγεμονία στο χώρο του διαδικτύου και επικοινώνησε απευθείας με τις μάζες προβάλλοντας συνθήματα εναντίον της διαφθοράς και του πολιτικού συστήματος.

Φυσικός σύμμαχος της Λεπέν στην Ιταλία είναι ο Ματέο Σαλβίνι, νέος γραμματέας της Λέγκας του Βορρά. Βασική του έγνοια, να εκπροσωπήσει τα λαϊκά μεσοστρώματα, που βγαίνουν στο δρόμο και εκφράζονται με έντονο εθνικό χρώμα και συνθήματα που θυμίζουν τους δικούς μας Αγανακτισμένους του 2011. Το κίνημα των Forconi υποστηρίζουν ο Γκρίλο και ο Μπερλουσκόνι. Δέκα χρόνια μετά τη θριαμβευτική υποδοχή του κοινού νομίσματος, μόνο το 38% των Ιταλών βλέπουν θετικά την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη.

Η ιδιομορφία της Ιταλίας είναι ότι η ίδια η αστική τάξη ετοιμάζεται για όλα τα ενδεχόμενα. Λέγεται ότι ο Μπερλουσκόνι προετοιμαζόταν να οδηγήσει τη χώρα πίσω στη λιρέτα. Στην τελευταία έκθεση της δεύτερης μεγαλύτερης ιταλικής τράπεζας Mediobamca συσχετίζεται άμεσα η οικονομική ύφεση με την παραμονή στη ζώνη του ευρώ. Η τράπεζα δεν συνιστά έξοδο, αλλά, αν συγκρίνει κανείς το περιεχόμενο της έκθεσης με αυτές των ελληνικών τραπεζών, καταλαβαίνει ότι η αστική τάξη της Ιταλίας σκέφτεται σοβαρά αυτό που οι δικοί μας θεωρούν εξτρεμισμό που πρέπει να παταχθεί.

Στην Πορτογαλία, το βιβλίο του οικονομολόγου Joao Ferreira do Amaral Γιατί πρέπει να εγκαταλείψουμε το ευρώ έγινε μπεστ σέλερ ξεπερνώντας ακόμα και τις Πενήντα αποχρώσεις του γκρι, όπως ανέφερε χαρακτηριστικά δημοσίευμα της WSJ. Πέρυσι οι δημοσκοπήσεις έβρισκαν μόνο ένα 20% του πληθυσμού σύμφωνο με την επιλογή της εξόδου. Αλλά αυτό φαίνεται να αλλάζει. Το Κομμουνιστικό Κόμμα εκφράζει επίσης σαφή θέση υπέρ της εξόδου.

Στην Ελλάδα, όπως και στην Πορτογαλία, το γάντι της αντιπαράθεσης με το ευρώ και την ΕΕ έχουν σηκώσει αριστερές δυνάμεις. Παρά τις κορόνες εναντίον της Μέρκελ και των «διεθνών τοκογλύφων», τόσο οι Ανεξάρτητοι Έλληνες όσο και η Χρυσή Αυγή, κόμματα που εκπροσωπούν τη δεξιόστροφη κοινωνική αντιπολίτευση και το φασιστικό ρεύμα αντίστοιχα, δεν έθεσαν ποτέ θέμα εξόδου.

Οι συντηρητικοί ευρωσκεπτικιστές εκπροσωπούν μεσαία αστικά και λαϊκά στρώματα που πλήττονται από την κρίση. Ιστορικά τα μεσαία στρώματα για να παίξουν πολιτικό ρόλο πρέπει να αποφασίσουν ποιον αναγνωρίζουν σαν ηγεμόνα τους. Το ζήτημα είναι ποιος βάζει τη σφραγίδα του στις εξελίξεις: οι λαϊκές εργατικές διεκδικήσεις ή οι διεκδικήσεις μερίδων της αστικής τάξης έναντι των συνεργατών-ανταγωνιστών τους; Σε κάθε περίπτωση, όταν απουσιάζει μια διεθνής ένωση εργατικών κομμάτων στο χώρο της Ευρώπης, η ανάπτυξη των κινημάτων οξύνει τις αντιθέσεις, δεν μπορεί όμως από μόνη της να λύσει το πρόβλημα.

Unfollow