«Δημεύουν τα χωράφια μας!»

Για «Λενινιστικού τύπου ιδεολογική στάση» κατηγορεί ο βουλευτής της ΝΔ κ. Β. Πολύδωρας τον υπουργό Οικονομικών κ. Ι. Στουρνάρα για το θέμα της φορολογίας των ακινήτων. Επικαλούμενος την δήλωση του τελευταίου στη Βουλή κατά την συζήτηση επί της πρότασης δυσπιστίας ότι «όλες οι προηγμένες χώρες και ακόμα περισσότερο οι αγγλοσαξωνικές που είναι “η Μέκκα του καπιταλισμού”, στηρίζονται σε τέτοιους φόρους», καθώς και το ότι χαρακτήρισε τον φόρο ακίνητης περιουσίας ως τον «πιο δίκαιο», ο πρώην υπουργός της ΝΔ σχολιάζει σε ερώτησή του προς τον υπουργό Οικονομικών: «Επειδή μια τέτοια τοποθέτηση, πέραν του ότι είναι παντελώς ανακριβής και αβάσιμη, κρύβει και μια ιδεολογική στάση Λενινιστικού τύπου (όπως φαίνεται στο διάταγμα ΄΄περί γης΄΄ ή ΄΄περί απαλλοτρίωσης γαιών΄΄ του Συνεδρίου των Σοβιέτ στο Σμόλνι της Πετρούπολης της 8ης Νοεμβρίου 1917), πράγμα απαράδεκτο υπό συνθήκες  δημοκρατίας και ελεύθερης οικονομίας, έστω και υπό κρίσιν».

Και προσθέτει: «Μια τέτοια θέση ισοδυναμεί προς τιμωρία των δύσμοιρων ΄΄νοικοκυραίων΄΄ δημιουργών-πολιτών, των ΄΄μερμηγκιών΄΄, κατ’ αντίθεση προς τους ΄΄τέττιγγες΄΄ της διασκέδασης, της σπατάλης και κραιπάλης». Επίσης, υποστηρίζει ότι «σε μια τέτοια προσέγγιση ενυπάρχει και μια ανήθικη σκέψη, εντελώς συκοφαντική για την μεσαία τάξη εν τω συνόλω της, ότι δηλαδή αυτό που έχτισαν ή αυτό που απέκτησαν από κληρονομιά ή γονική παροχή οι εν λόγω ιδιοκτήτες είναι προϊόν φοροκλοπής ή φοροδιαφυγής ή άλλης παράνομης και αθέμιτης συμπεριφοράς». Ενώ σημειώνει ότι «η άποψη αυτή περί της ΄΄δικαίας΄΄ φορολόγησης των ακινήτων είναι, σύμφωνα με την έρευνα που έχω κάνει, μάλλον τραγικά εσφαλμένη και ιστορικά απορριμμένη ήδη από τη Γαλλική Επανάσταση του 1789, η διακήρυξη της οποίας φώτιζε την προάσπιση του δικαιώματος της ιδιοκτησίας (proprieté) ισότιμα με τις αρχές της ελευθερίας (liberté), ισότητας (egalité) και αδελφότητας (fraternité)».

Και καλεί τον κ. Στουρνάρα να ενημερώσει την Βουλή «σε ποιές χώρες της Ε.Ε. ή της Ευρωζώνης ή του ομοιοπαθούς Νότου (δηλαδή, ποιά χώρα ΄΄αντιγράφουμε΄΄;), επιβάλλεται φόρος ακίνητης περιουσίας με μόνο κριτήριο την «απλή κατοχή-κυριότητα», την μηδέν εισόδημα αποφέρουσα». Επίσης, ζητεί να μάθει «πώς δεν επισπεύδεται η είσπραξη των φορολογικών και ΄΄ποινικών΄΄ εσόδων από πηγές όπως η λίστα Lagard και άλλες λίστες εξαγωγέων συναλλάγματος ή από τις διαβόητες offshore;». «Γιατί εκεί υπάρχει τόση προκλητική βραδύτητα, αδράνεια, ακινησία και αβελτηρία των διωκτικών αρχών και των αρμοδίων υπηρεσιών, κατ’ αντιδιαστολήν προς την εύκολη και ταχύτατη εφόρμηση των φοροεισπρακτόρων εναντίον των ιδιοκτητών;», διερωτάται ο κ. Πολύδωρας, όπως και «γιατί δεν αντιπροτείνονται αυτά τα δυνητικά εκ των λιστών έσοδα κατά συμψηφισμό ή ως ισοδύναμα προς την τρόϊκα;

Και καταλήγει: «Με το να ΄΄πάρει΄΄ τις περιουσίες των πτωχών ή νεοπτώχων πλέον πολιτών του το κράτος γίνεται δυνατότερο, πλουσιότερο, ευδαιμονέστερο; Ή μήπως αποτελεί στρατηγική επιλογή της κυβέρνησης να προωθηθεί ένα είδος ΄΄ανάπτυξης΄΄ μέσω των distress funds (κεφαλαίων απελπισίας), που θα ΄΄επενδύουν΄΄, αρπάζοντας τις περιουσίες των Ελλήνων ως γνήσια ΄΄vultures΄΄ (΄΄αρπακτικά΄΄), όπως ακριβώς και με κυνισμό αυτοαποκαλούνται στη σύγχρονη τραπεζική ορολογία;».

**********************************

Η περίπτωση του Βύρωνα Πολύδωρα ξεπερνά προφανώς τα στερεότυπα με τα οποία προσεγγίζουμε τις πολιτικές επιλογές και τους πολιτικούς. Πρόκειται το δίχως άλλο για ιδιόμορφη περίπτωση, κυρίως λόγω της εξαιρετικής του παιδείας αλλά και των ιδιότυπων απόψεών του.

Απόψεων που συνήθως προκαλούν, ωστόσο πάντα κρατούν ένα επίπεδο σκέψης – ακόμα κι αν διαφωνεί κανείς μαζί του ριζικά, «πόσω μάλλον» αν τυχαίνει κάποτε και να συμφωνεί, όπως συμβαίνει στις δύο ενδιαφέρουσες και σημαντικές παρεμβάσεις του στη δημόσια ζωή με ένα άρθρο του με τίτλο «Δημεύουν τα χωράφια μας!» και μια ερώτησή του στη Βουλή των Ελλήνων με θέμα τις εκριζώσεις των αμπελώνων.
Σύμφωνα με τον πολιτικό, και στις δύο αυτές περιπτώσεις η Ευρωπαϊκή Ένωση με τις αποφάσεις της πλήττει στην ουσία τη βαθύτατη σχέση μας με το πολιτισμικό μας παρελθόν.

Ο Βύρων Πολύδωρας αναφέρεται με διεξοδικότητα σε κρίσιμα ζητήματα που άπτονται της εθνικής μας ταυτότητας – ζητήματα στα οποία, κατά τη γνώμη αρκετών, εστιάζονται τα ουσιαστικά αίτια της κρίσης που διέρχεται η χώρα.
Στο άρθρο του «Δημεύουν τα χωράφια μας!» αναφέρει μεταξύ άλλων ότι το χωράφι στην παράδοση του Έλληνα είναι «συστατικό ζωής» και «απόδειξη της ιστορικής επιβίωσής του». «Δεν είναι μόνον απλή μνήμη και ανάμνηση. Είναι μνήμα των προγόνων του». «Είναι η ίδια η χώρα μας στο χαϊδευτικό υποκοριστικό της: Χωράφι». Διατυπώνει την άποψη ότι δεν έχουμε να κάνουμε με «ένα στοιχείο της λογιστικής», αλλά αντίθετα πρόκειται για «ψυχική σύνδεση» μια και «…δεν συνδέεται ο Έλληνας πολίτης με την πατρίδα του μέσω του τραπεζικού του λογαριασμού... Αλλά συνδέεται με την πατρίδα του μέσω του χωραφιού του, στο χωριό του, στον τόπο των προγόνων του... και ας είναι [το χωράφι] άγονο και ας είναι χέρσο και ας είναι ακαλλιέργητο και ας είναι εγκαταλελειμμένο και ας είναι λογγωμένο».

Αναφερόμενος στη διαφορετικότητα, αλλά και στην ελληνική σχέση με τα χωράφια, ο Βύρων Πολύδωρας βρίσκει την ευκαιρία να τονίσει τη διαφορετικότητά μας.
Απευθύνεται λοιπόν στους Ευρωπαίους (που τους έχει και άχτι..): «Όσοι δουλοπάροικοι στα λατιφούντια, στα μεγάλα φεουδοτιμάρια της Ευρώπης, μας θεωρούν ομοίους τους, κάνουν λάθος. Είμαστε ανόμοιοι. Διαφέρουμε. Εκείνοι βρέθηκαν ως πράγμα (res) στο κτήμα του αφέντη. Εμείς καταφύγαμε στο χωράφι που εκχερσώσαμε στα βουνά μας με τα νύχια μας, ούτε καν με τις αξίνες, για να βρούμε εκεί καταφύγιο επιβίωσης και ελευθερίας».

Χωράφια - πατρίδες

Πράγματι, αν ανατρέξει κανείς στις πιο δύσκολες στιγμές της σύγχρονης Ιστορίας μας, το χωράφι αποτελεί την πιο ασφαλή καταφυγή του Έλληνα!
Είναι ο τόπος που αναγνωρίζει κανείς τον πατέρα του, τον παππού του, την ιστορία της ζωής του σπαρμένη στη χέρσα γη, στη γη την οποία κρατά σαν πολύτιμο φυλαχτό κι όχι σαν περιουσιακό στοιχείο, που την κρατά γιατί κάποτε κάρπισε κι έθρεψε τη φαμίλια του σε χρόνια δύσκολα, που την κρατά – καλή ώρα – για να προστρέξει εκεί στην ανάγκη.

Είναι το χωράφι ο μυστικός σύνδεσμος της ελευθερίας μας, του ανεξάρτητου πνεύματος, το σημείο και όριο που τρέφονται οι ρίζες μας. Αν χαθεί το χωράφι, χάνεται η πατρίδα, το έρμα μας – ο σωρός από τις πέτρες που στην αρχαιότητα κατοικούσε ο Ερμής κι ήταν ευπρόσδεκτο σημάδι για τον στρατοκόπο που έψαχνε να βρει τον δρόμο του από τον έναν τόπο στον άλλο, μέσα στις ερημιές.

Σε αυτούς τους σωρούς από πέτρες ήταν συνήθειο να αφήνουν οι περαστικοί μια προσφορά τροφής, μην και περάσει κανένας χαμένος και πεινασμένος και δεν βρει κάτι να φάει, να συντηρηθεί. Και αυτή η προσφορά λεγόταν έρμαιο.

Άραγε, γιατί σήμερα μας φορολογούν άγρια τη χέρσα γη, σα να θέλουν να μας αφήσουν ανέστιους και ά-κληρους μαζί, σα να μας θέλουν έρμαια της κακής μας τύχης;Πουθενά στον κόσμο σε καμιά δημοκρατική πολιτεία δεν έχουν τολμήσει να φορολογήσουν γη ή ιδιοκτησία που δεν αποδίδει εισοδήματα.

Έχοντας προαιώνια σχέση και σύνδεσμο ιερό με τα αμπέλια και την αμπελουργία, ο Έλληνας ζει και τέρπεται στη σκιά του αμπελώνα του. Η λέξη αμπέλι έχει βαθύτατες ρίζες στον ελληνικό πολιτισμό αποτελώντας αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς του.

Σήμερα, στο απόγειο των εκλεπτυσμένων πολιτικών που εφαρμόζει η Ευρωπαϊκή Ένωση στο πλαίσιο της εφαρμοσμένης σχετικής αγροτικής πολιτικής, ζητά την εκρίζωση των άνευ αδείας φυτευθέντων αμπελώνων, πράξη που συνιστά κυρίως την επιτομή της βαρβαρότητας. Όλος ο παγκόσμιος πολιτισμός εξελίχτηκε πάνω στην ιδέα του φυτεύματος και όχι της εκχέρσωσης.

Παραλογισμός

Καμιά υψιπετής οικονομική στρατηγική δεν δικαιολογεί τον σύγχρονο εκβαρβαρισμό των ηθών. Το ξερίζωμα παραπέμπει ευθέως και αβίαστα στην καταστροφή, και με καμιά λογική δεν μπορεί να ταυτίζεται με την ανάπτυξη ή πολύ περισσότερο με τη δημιουργικότητα. Ο βαθύτατος παραλογισμός αυτής της κοινοτικής απαίτησης – να μην έχει το δικαίωμα ένας πολίτης να καλλιεργήσει το αμπέλι του στο χωράφι του – αποτελεί πολιτική εξαλλοσύνη, ακρότατη πράξη τρομοκρατίας αλλά και κατάφωρη καταπάτηση των δικαιωμάτων του ανθρώπου.
Εκτός των άλλων, είναι μια απόφαση εκτός πολιτισμού, που καμιά οικονομετρική και δικολαβίστικη αιτιολογία δεν μπορεί να τη στηρίξει. Δικαίως λοιπόν ο Πολύδωρας ερωτά τον αρμόδιο υπουργό σε ποιες ενέργειες προτίθεται να προβεί, προκειμένου να προστατευθούν… οι ρίζες των αμπελιών, τουλάχιστον να πίνουμε λίγο κρασί – αν μας το επιτρέπουν οι επιστάτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης – και να ξεχνούμε τον πόνο μας!...

Η αλήθεια, το επώδυνο και επονείδιστο συμπέρασμα είναι ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια κατάσταση όπου ο Έλληνας καλείται να παραδώσει την ακίνητη περιουσία του, η οποία αιφνιδίως και απροειδοποίητα έγινε αντικείμενο ενοχής (επιβαρυμένης με δυσβάστακτο ενοικιοστάσιο), να παραδώσει τα πατροπαράδοτα και ακαλλιέργητα στις περισσότερες των περιπτώσεων χωράφια και να ξεριζώσει πάραυτα τους αμπελώνες κι έτσι να απομείνει ανίσκιωτος, ανέστιος και έρμαιο των… ευρωπαϊκών συνθηκών!

πηγή

************************

«Δημεύουν» τα χωράφια μας!

Βύρων Πολύδωρας

«Ω παίδες Ελλήνων, ίτε, Ελευθερούτε
πατρίδα, ελευθερούτε δε παίδας, γυναίκας,
θεών τε πατρώων έδη, θήκας τε προγόνων•
νυν υπέρ πάντων αγών»!
(Ω παίδες Ελλήνων, εμπρός να κρατήσετε ελεύθερη την
πατρίδα, τα παιδιά μας, τις γυναίκες μας, τα ιερά
των θεών των πατέρων μας, και τους τάφους των προγόνων μας,
τώρα, για όλα αυτά ο αγώνας!)

Είναι το απόλυτο περιεχόμενο της προαιώνιας απάντησης «Μολών λαβέ»! Είναι το «γιατί» στο «ΟΧΙ» του ’40, που αναμνησθήκαμε και ετιμήσαμε σήμερα και πάντα (όσοι Έλληνες, πλην βεβαίως των αδιάφορων «κοσμοπολιτών» συγκατοίκων μας). Δεν είναι μόνον η κυριότητα του μέρους, του απειροελάχιστου μεριδίου της χώρας. Δηλαδή του απόλυτου εμπράγματου δικαιώματος του ασκουμένου με εξουσία «κατ’ αρέσκειαν» που ανήκει πατροπαράδοτα και κληρονομικώ δικαίω και εξ αίματος σε έναν Έλληνα και όχι σε κάποιον ξένον, ίσως και ανώνυμο λόγω funds αγοραστή.

Είναι η ψυχική σύνδεση του Έλληνα με την έννοια του Συνταγματικού δικαίου «εδαφική ακεραιότητα». Μέσω του χωραφιού η έννοια αυτή δεν είναι κούφια. Γίνεται μεστή περιεχομένου. Δεν συνδέεται ο Έλληνας πολίτης με την πατρίδα του μέσω του «τραπεζικού του λογαριασμού» ή έστω του διαμερίσματος σε πολυκατοικία ή και του «estate» ή της «farm» ή της hacienda (αγγλοσαξωνικού ή αμερικανικού ή του λατινομεξικάνικου τύπου ιδιοκτησίας αντίστοιχα).

Αλλά συνδέεται με την πατρίδα του μέσω του χωραφιού του, στο χωριό του, στον τόπο των προγόνων του. Και ας είναι αυτό μη μετρημένο σε στρέμματα, αλλά απλά οριοθετημένο με τα σύνορα του όμορου, του διπλανού του, και ας είναι χωρίς συμβόλαια, αλλά αποκτημένο όχι απλά διά χρησικτησίας αλλά με έναν άλλο πιο ισχυρό τρόπο κτήσεως κυριότητας, την πατροπαράδοτη και παμπάλαια χρήση (vetustas), και ας είναι άγονο και ας είναι χέρσο και ας είναι ακαλλιέργητο και ας είναι εγκαταλελειμμένο και ας είναι λογγωμένο.

Αυτός είναι ο ιερός δεσμός. Είναι η ιερή ουσία που σαν τον ιερό άρτο
«μελίζεται και διαμερίζεται, μη διαιρούμενος,
ο πάντοτε εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανώμενος,
αλλά τους μετέχοντας αγιάζων».

Αυτή είναι η σχέση μας. Όσοι δουλοπάροικοι στα λατιφούντια, στα μεγάλα φεουδοτιμάρια της Ευρώπης, μας θεωρούν ομοίους τους κάνουν λάθος. Είμαστε ανόμοιοι. Διαφέρουμε. Εκείνοι βρέθηκαν ως πράγμα (res) στο κτήμα του αφέντη. Εμείς καταφύγαμε στο χωράφι που εκχερσώσαμε στα βουνά μας με τα νύχια μας, ούτε καν με τις αξίνες, για να βρούμε εκεί καταφύγιο επιβίωσης και ελευθερίας.

Από αυτά τα χωράφια – να μην ξεχνάμε – ετράφησαν οι επαναστάτες του 1821, οι πολεμιστές των Βαλκανικών πολέμων, της Μικρασίας, του 1940 και της Εθνικής Αντίστασης! Από καμμιά άλλη επιμελητεία δεν ανετράφησαν, δεν έφαγαν ψωμί. Τα χωράφια της υπαίθρου χώρας «έζησαν» και τους καταφυγόντες εκεί στην «Κατοχή» Αθηναίους και μέτοικους στις πόλεις. Τους περίμεναν όχι με την αφθονία των αγαθών αλλά με τα ελάχιστα (των θαυματουργών «πέντε άρτων», με την πολλαπλασιαστική τους δύναμη διατροφής). Και τους περιμένουν πάντα για να τους ζήσουν ξανά σε ώρα ανάγκης. Ο τόπος της ψυχολογικής ασφάλειάς τους. Το δυνητικό τους καταφύγιο.

Αυτά τα χωράφια επιχειρούν τώρα να τα δημεύσουν μέσω της φορολογίας, μολονότι κάτι τέτοιο είναι προδήλως αντισυνταγματικό. Το άρθρο 17 του Συντάγματος λέει: «Η ιδιοκτησία τελεί υπό την προστασία του Κράτους και κανένας δεν την στερείται παρά μόνο για δημόσια ωφέλεια ύστερα από αποζημίωση…». Δεν λέει ύστερα από δήμευση μέσω φορολογίας! Πώς το κρίνει κανείς αυτό, δεδομένου ότι το Κράτος ούτε έσοδα δεν θα μπορέσει να εισπράξει από τη φορολογία αυτή;

Σημειώνεται εν παρόδω ότι πουθενά στην Ευρώπη ή στον ελεύθερο δημοκρατικό κόσμο δεν φορολογείται γη ή άλλη ακίνητη περιουσία που δεν αποφέρει εισόδημα. Το εισόδημα πάντα φορολογείται.

Τότε γιατί το κάνουν; Απλά, για να αποκόψουν τους Έλληνες από τις ρίζες τους. Ώστε ο άνεμος του πειράματος της παγκοσμιοποίησης να τους πάρει και να τους σηκώσει και να τους διώξει μακρυά. Και να μείνει έτσι μια χώρα ακατοίκητη.

Ή κατοικούμενη από ξένους και μετανάστες αλλόφυλους – απολογούμαι γιατί είμαι τόσο «βλάσφημος» και μιλώ τη γλώσσα του μη πολιτικώς ορθού – ή από κοσμοπολίτες, νεοείσακτους καταληψίες μέσω funds! Έχει λεχθεί μέσα στη θύελλα μια φράση. Πολύ αληθινή. Σαν αίμα.

«Εμείς το μόνο που διαθέτουμε είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας.
Αυτά, αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει όπου βρει κέρδη,
δεν μπορούν να κινηθούν και παραμένουν μέσα στη χώρα που κατοικούμε».

Ας εννοήσουν οι κυβερνώντες – εάν μπορούν – το νόημα και τις αλήθειες των παραπάνω σκέψεων. Η διαδικασία φορολόγησης των χωραφιών μας και της κατ’ ακολουθίαν τελικής πτωχοποίησης, ακόμη και της μετάλλαξής μας σε ακτήμονες και σε ανέστιους-αστέγους, θα μπορούσε να περάσει όπως έχει προ αιώνων (όχι σήμερα) περάσει στους «πολίτες» της Ευρώπης ή όπως είχε περάσει στους «πολίτες» του υπαρκτού σοσιαλισμού, αν δεν είχαμε μάθει εμείς να ζούμε με όσια και ιερά.

Αν δεν είχαμε το δικό μας εικονοστάσι (αξιών και συμβόλων) εκεί, στο χωράφι του χωριού μας, συνυπάρχον με την ίδια την ύπαρξή μας ως λαού. Λαός σημαίνει, ας λεχθεί στο σημείο αυτό, βραχάνθρωπος, δηλαδή αυτοφυής, αυτόχθων πολίτης.

Τώρα, και πάντοτε όσο υπάρχουν ακόμη Έλληνες, η φορολόγηση-δήμευση των χωραφιών μας δεν περνάει.

Ας το καταλάβουν καλά! Όσο γίνεται πιο γρήγορα, τόσο πιο καλά. Για την κοινωνική ειρήνη και συνοχή!

ΒΓΠ
28.Χ.13

πηγή