γράφει ο Θρασύβουλος Κων. Μαχαίρας

Σκέψεις ευθύνης ή κρίματα κάλυψης σε προσωπικό βωμό μπροστά;

1) Αυξήθηκαν κατά 38,5% τα τουριστικά έσοδα

«Εντυπωσιακή άνοδο κατέγραψαν τα έσοδα από τον τουρισμό τον Μάιο συμφωνα με τα στοιχεία της Τραπέζης της Ελλάδος, καθώς αυξήθηκαν κατά 38,5% σε σχέση με αντίστοιχο μήνα του 2012. Το πλεό-νασμα του ταξιδιωτικού ισοζυγίου παρουσίασε άνοδο κατά 300 εκατ. ευρώ σε σχέση με τον Μάιο του 2012.
Ειδικότερα, οι ταξιδιωτικές δαπάνες στην Ελλάδα από μη κατοίκους αυξήθηκαν σημαντικά κατά 293 εκατ. ευρώ ή 38,5% (αντανακλώντας και την αύξηση του αριθμού αφίξεων των μη κατοίκων ταξιδιωτών κατά 24,4%, σύμφωνα με την έρευνα συνόρων της ΤτΕ), ενώ οι αντίστοιχες δαπάνες στο εξωτερικό από κατοίκους Ελλάδος μειώθηκαν ελαφρά (-4,1%).
Σημειώνεται ότι ο διοικητής της ΤτΕ Γιώργος Προβόπουλος έχει εκφράσει την πεποίθηση του ότι η του-ριστική βιομηχανία μπορεί να συμβάλει στην ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας καθώς και στην ανά-πτυξή της.
Μιλώντας στον ΣΚΑΪ, ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε χαρακτήρισε την κατάσταση στον ελληνικό τουρισμό, ως ένα "success story".»

(Link)


..............................

Νιώθω περήφανος και πήρα πολύ τα πάνω μου, τώρα που οι ξένοι τουρίστες κατακλύζουν την Ελλάδα, όταν εγώ ο ΑΝΕΡΓΟΣ φοράω φτηνά παραπροπέρσινα παπούτσια λαϊκής αγοράς κινέζικης και με πεσμένα τα μάτια κοιτώ τα δρομολόγια των αεροπλάνων των ξένων που πηγαινοέρχονται στη χώρα μου.
Είμαι σίγουρος ότι οι καλοδεχούμενοι από μέρους μου ξένοι θα φάνε αρχικά στα τα-βερνάκια της χώρας μου, θα ξεφαντώσουν στα μπαράκια της χώρας μου με τη νύχτα της, τη θάλασσα και τη φεγγαράδα της, θα ερωτευθούν και θα «ερωτευτούν» τη χώρα μου ως προορισμό και στέκι αναμνήσεων και υποσχέσεων και στο τέλος θα την αγο-ράσουνε σε τιμή ευκαιρίας από πεινασμένους αχθοφόρους, που δε θα μπορούνε να πληρώσουνε τις απάνθρωπες φορολογίες της Πολιτείας τους, η οποία «μισεί» τους φτωχούς της πολίτες.
Κάποτε ο Ήλιος και η Θάλασσα ήταν ΚΑΙ οι δικές μου παραλίες. Σε λίγο θα είναι οι δικές τους παραλίες, σκέτο...

2) Τα σόϊα της εθνικής μας κακομοιριάς ....
Ο κάθε ένας που τρύπωσε εκεί πού τρύπωσε και χάλασε τις συνειδήσεις μας, το θεώ-ρησε μαγαζί του και το άφησε κληρονομιά στο παιδάκι του. Οι πολιτικοί μπήκανε οι ίδιοι εκεί που μπήκανε και όπως μπήκανε και βάλανε και τα παιδάκια τους στο δι-πλανό μας μαγαζί.
Μόνο που το μαγαζί αυτό ήταν μια ολόκληρη χώρα και όταν τα παιδάκια τυφλωμένα από την ίδια ματαιοδοξία που ήταν τυφλωμένοι και οι γονείς τους, διαγκωνίζονταν μεταξύ τους ποιο θα πάρει πιο γρήγορα την πιο μεγάλη θέση για να κυβερνήσει, στα ταμεία μιας φορομπηχτικής Πατρίδας, ένας ολόκληρος εξαθλιωμένος Λαός εξωθού-ταν να πληρώσει τα έξοδα είτε του μισθού των πολιτικών «παιδακίων» που βολεύτηκαν, είτε το κόστος των επανειλημμένων ποικίλων αδεξιοτήτων τους, είτε το γεγονός ότι για να σταθούν έπρεπε να υπηρετήσουν τα σχέδια άλλων πανέξυπνων εξωτερικών παραγόντων που άρπαζαν μεθοδικά την Πατρίδα μου.

3) «...Συνάδελφοι, τη Δευτέρα 20 Ιουλίου απολύονται οι πρώτοι 48 συνάδελφοί μας.

Αυτό δεν πρέπει να περάσει έτσι...
Το ΔΣ της ΕΛΜΕ Μαγνησίας αποφάσισε, εκτός των άλλων να σας καλέσει να βοηθήσετε να
γεμίσουμε το Βόλο αφίσες που θα καταγγέλλουν το γεγονός.
Ταυτόχρονα θα μοιράζουμε έντυπο υλικό για την ευαισθητοποίηση του κόσμου και τη μαζικοποίηση του κινήματος.
Πρέπει να συγκροτηθούν τουλάχιστον 10 συνεργεία των 5 ατόμων ώστε να καλύψουμε τους κεντρικούς δρόμους του Βόλου και τις οδικές αρτηρίες.
Όλοι πρέπει να βοηθήσουμε.
Συνάντηση έξω από το Δημοτικό Ωδείο - Βιβλιοθήκη Πανεπιστημίου τη Δευτέρα το πρωί στις 10:00.
Επισυνάπτουμε την αφίσα που ήδη τυπώνεται.
Τα εργαλεία και τα υλικά που θα χρειαστούν θα τα αναλάβει το ΔΣ της ΕΛΜΕ. Ενημερώστε όλους τους συναδέλφους......»


Αυτός ο συνδικαλισμός δεν είχε ποτέ κανένα μέλλον, δεν είχε καμιά ελπίδα κοινωνι-κής αλλαγής και δεν απέκτησε ποτέ καμιά προοπτική επιτυχίας.
Υπήρξε πάντα συνδικαλισμός της μεσοβδομάδας που κατέβαζε ρολά το παρασκευο-σαββατοκύριακο λόγω διακοπών... Υπήρξε συνδικαλισμός «του αγώνα γενικώς και του ό,τι προλάβουμε και αρπάξουμε» και τελικά υπήρξε «αγώνας» της τυφλής εξυ-πηρέτησης των κομμάτων μέσα από την προσωπική επιβεβαίωση κάποιων...
Είναι ένας παλιός, αποτυχημένος, επικίνδυνος και τελικά αντιαισθητικός συνδικαλι-σμός. Άρα αδιέξοδος και χωρίς καμιά επαγγελία...

(Συνδικαλισμός που κάνει και λάθος τις ημερομηνίες. Άκου να λέει Δευτέρα 20 Ιουλίου για το ξεκίνημα πάλης. Δε σκέφτονται  εμένα, τον «αγωνιστή» των περιορισμένων δυνατοτήτων, ότι μπορεί να μπερδευτώ με τις ημερομηνίες και να μη ξέρω πότε πρέπει να πάω να «αγωνιστώ»)

Μέχρι να φτάσουμε στο 1,5 εκατομμύριο άνεργους στους οποίους προστίθενται από αύριο και οι καθηγητές και μέχρι να φτάσουμε στις απολύσεις των καθηγητών, στις επιστρατεύσεις τους και στις αποτυχημένες, προδομένες ή καλά μελετημένες (πες το όπως θες) απεργίες τους μέσα στις πανελλαδικές, οι ΕΛΜΕ και η ΟΛΜΕ είχαν χρόνο μιας πιο πειστικής παρουσίας!
Από πέρσι το Νοέμβριο ξέραμε τί θα γίνει. Μα απλά ξέραμε...Και δεν κάναμε απολύ-τως τίποτε, γιατί η συντεχνία μας ήλπιζε ότι θα τη γλιτώσουμε!!!
Μια ΟΛΜΕ που χρόνια ξύνεται αμήχανα και κάτι ΕΛΜΕ που κοιτάνε στα χείλη τους πάτρωνές τους και κολλάνε αφίσες για το κακό που μας βρήκε...
Οι καθηγητές, οι υπόλοιποι δημόσιοι και δημοτικοί έμμισθοι, οι υπάλληλοι της ΕΡΤ, οι φαρμακοποιοί, οι καταστηματάρχες της κυριακάτικης εργασίας, οι νοσοκομειακοί   και τόσες άλλες συντεχνίες που τώρα μας καλούν, ο καθένας ξεχωριστά, «στα άρμα-τα», νομίζω ότι δε μπορούν να πείσουν κανέναν πια για τις προθέσεις τους.
Η κάθε μια συντεχνία δεν πείθει πια, όχι μόνο τον δυστυχισμένο εκείνον άνεργο, αλ-λά ούτε καν τις άλλες «αδελφές» συντεχνίες ότι αγωνίζεται για το κοινωνικό όραμα και την κοινωνική δικαιοσύνη.
Ποιος αλήθεια πιστεύει πια ότι οι συντεχνίες «αγωνίζονται» για την κοινωνική ευτυ-χία και όχι για το συντεχνιακό τους συμφέρον που μόλις το εξασφαλίσουν θα σταμα-τήσουν κάθε είδους «αγώνα»;

Ακόμη και σήμερα οι ίδιες απαράλλακτες αποτυχημένες τακτικές «αγώνα».
Με ντουντούκες, με πανώ και με το sex appeal «κάτω τα χέρια από...»
(σ.σ. τα σώβρακά μας), αντιδράμε σε ότι καινούριο πρωτόγνωρο και να μας κάνουνε

Και όλα αυτά έγιναν και μας έφτασαν στη δυστυχία, χωρίς ούτε ένας από αυτούς που εξυπηρέτησαν τόσο πιστά διάφορα κομματικά ονόματα δόξας να ζητήσει ποτέ συγ-γνώμη, βάζοντας μας επί τόσα χρόνια σε πνευματική ταλαιπωρία περί του σωστού και σε ηθική δοκιμασία περί των πάντων.

Αλλά οι λόγοι που γίνονται όλα αυτά ακόμη και σήμερα (ημέρα καταστροφής) είναι πια προφανείς. Για μένα τουλάχιστον προφανέστατοι:
Ο παλιός συνδικαλισμός θα πρέπει να εξιλεωθεί σε ατομικό και συλλογιστικό επίπεδο και να εξιλεώσει και τους «παραπάνω» που επί τόσα χρόνια υπηρέτησε. Και πρέπει να το κάνει ή με υστεροβουλία ή με απόλυτη άγνοια του κοινωνικού είναι (άσε το κοινωνικό γίγνεσθαι για τα παραμύθια).

•    Οι συνδικαλιστές της «πολίτευσης» θα πρέπει να δώσουν δείγματα καλής συ-μπεριφοράς στους «παραπάνω» από αυτούς (εξασφάλιση του «πολιτευτικού» τους μέλλοντος), καταναλώνοντας τον κόσμο με άσκοπες κινητοποιήσεις-πίεσης δήθεν της κυβέρνησης. Έτσι ένας κόσμος που δεν απέκτησε ποτέ πολι-τική συνείδηση γίνεται χειρότερος και αδρανοποιείται, ώστε οι επιτήδειοι (κυβερνήτες και συνδικάλες) να εξακολουθούν να έχουν την άνεση της εξου-σίας

•    Οι συνδικαλιστές της «αντι-πολίτευσης» θα πρέπει να δώσουν δείγματα καλής συμπεριφοράς στους «παραπάνω» από αυτούς (εξασφάλιση του «αντι-πολιτευτικού» τους μέλλοντος), καταναλώνοντας τον κόσμο με άσκοπες κινη-τοποιήσεις-πίεσης δήθεν της κυβέρνησης.
Έτσι ένας κόσμος που δεν απέκτησε ποτέ πολιτική συνείδηση γίνεται χειρότε-ρος και αδρανοποιείται, ώστε οι επιτήδειοι (κομματάρχες και συνδικάλες) να εξακολουθούν να έχουν την άνεση του μπροστάρη σε «αγώνα», την ψευδαί-σθηση του πολιτικά ξεχωριστού και τελικά κάποιοι να έχουν διαθέσιμη την  ποικιλία των προσβάσεων παντού για διάφορους λόγους.

Ο καθένας λοιπόν μένει σε αυτό που διάλεξε:
Η δεξιά στην εξουσία που θέλει και που επι χρόνια χειρίζεται και η αριστερά στην αντιπολίτευση που θέλει, γκρινιάζοντας για την απόχρωση του κόκκινου που της ται-ριάζει καλύτερα όταν την βλέπουνε το καλοκαιράκι μακριά από την εξουσία που α-πεχθάνεται.
Και οι δύο με αυτό τον τρόπο μένουν στην προσωπική ψευδαίσθηση ότι έπραξαν όσα έπρεπε να πράξουν. Υπήρξαν αγωνιστές και οι δύο «κόσμοι».
Ο ένας της εξουσίας που ξέρει να χειρίζεται και ο άλλος της ευχής για τη μη εξουσία. Τώρα, το ποια προσωπικά συμφέροντα βόλεψαν ή ποιες προσωπικές καταναλώσεις επιζήτησαν «οι αγωνιστές-μονομάχοι» δεξιοί-αριστεροί, αυτοί μόνο το ξέρουν.

Η δεξιά θα κυβερνά ΠΑΝΤΑ γιατί ξέρει να εκμεταλλεύεται καταστάσεις και να αρπάζει από τους μίζερους-σκληρούς αγωνιστές τύπου βιτάμ, ενώ η αριστερά δε μπορεί να κυβερνήσει γιατί απλούστατα θέλει να είναι αντιπολίτευση και γιατί είναι ανίκανη να βρει κοινή γραμμή ακόμη και στα στοιχειώδη.

Η αριστερά δε μπορεί να διαχειριστεί με πρακτική αξία, ούτε το αν σήμερα πρέπει να πούμε ή όχι «καλημέρα». Για το «καλημέρα» πρέπει να γίνουνε συνέδρια και να δια-τυπωθούν όλες οι προτάσεις, ακολουθώντας όλες τις καταστατικές διαδικασίες. Και όταν ακουστούνε όλες οι γνώμες και όταν έρθουνε και αριστεροί διανοούμενοι καλε-σμένοι από τις στέπες της Μογγολίας για να μας μιλήσουνε, πρέπει μετά να αποφασί-σουμε και να ψηφίσουμε και να ανακοινωθούν τα αποτελέσματα.
Ψήφοι τόσοι επί τόσων για το αν έπρεπε ή όχι το πρωί να πούμε «καλημέρα».
Και η καταμέτρηση των ψήφων θα γίνει όταν πια θα είναι «καληνύχτα» για όλους μας και δυστυχία για την Πατρίδα μας. Καληνύχτα για όλους μας, εκτός από την αρι-στερά που θα πρέπει πάλι να ορίσει πλέρια συζήτηση επί της καλής νυχτός για να ψηφιστεί η καληνύχτα...

Α-νοησίες, α-νοησίες, α-νοησίες....
Χρόνια τώρα αριστερές α-νοησίες! Χωρίς καμιά εθνική αλλά και ούτε κοινωνική ευ-θύνη... Αριστερά της α-νοησίας και του μίζερου....
Τέλος πάντων!



Οι ζοφεροί καιροί σήμερα επιβάλλουν το αυτονόητα ηθικό:

Οι παλιοί συνδικαλιστές όλων των κομμάτων που ακόμη είναι «στα πράγματα», το λιγότερο ηθικό που μπορούν να κάνουν, είναι:

α)   Να ζητήσουν συγγνώμη για την κατάντια στην οποία μας οδήγησαν συνεπικου-ρώντας τις κυβερνήσεις είτε ως «πολίτευση» είτε ως «αντιπολίτευση». Πρέπει να ξε-κουμπιστούνε γιατί μας τραβολόγησαν σε απεργίες συντεχνιακού συμφέροντος (βλέ-πε «τσεπάρα και αρπαχτή») και ποτέ κοινωνικού δικαίου και δημοκρατικής συνείδη-σης και ευπρέπειας.

β)   Αν θέλουν να συνεχίσουν να είναι συνδικαλιστές , θα πρέπει να αποκηρύξουν αμέσως τα κόμματά τους και τις παρατάξεις τους με τις οποίες χρόνια τώρα εκλέγο-νται. Ο λόγος είναι ότι οι «αγώνες» που μας κάλεσαν δεν είχαν κανένα ηθικό έρεισμα και οι πρακτικές που εφάρμοσαν απέτυχαν και μας έφεραν στο σημερινό μας κοινω-νικό χάλι.



Παλιοί και νέοι συνδικαλιστές θα πρέπει
α) Να κατεβούν σε κοινό ψηφοδέλτιο όλοι οι υποψήφιοι, χωρίς καμιά παραταξιακή απόχρωση, αλλά με ηθικότητα προσωπικής αξίας και με διάθεση κοινωνικής πάλης

β) Να σταματήσουν να ξοδεύουν τον κόσμο με συντεχνιακού τύπου κινητοποιήσεις και πριν είναι αργά και κανείς πια δε θα πιστεύει σε τίποτε (μοιραίοι), να δου-λέψουν, να πείσουν και να ετοιμάσουν μια γενική απεργία όχι τύπου ΓΕΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ (ξεφωνημένοι πια θύλακες συνδικαλιστικής και συνειδησιακής διαφθοράς με αφερέγγυες τακτικές και με εξασφαλισμένη αποτυχία στους κοινωνικούς στόχους τους, αλλά με απόλυτη επιτυχία στις προσωπικές αρπαχτές και στα βολέματα των συνδικάλων), αλλά μια «απεργία» που θα είναι μέσα και οι μαγαζάτορες και οι βιοτέχνες και .. και... και όλη η Ελλάδα.
Ένας κατακλυσμός ανθρώπων σε όλους τους κεντρικούς δρόμους όλων των πόλεων της Ελλάδας την ίδια μέρα, με κλειστά όλα τα μαγαζιά και όλες τις υπηρεσίες.
Μια διαμαρτυρία όχι με πανώ και με χάρτινες γροθιές και με απειλές και με βλακώδη συνθήματα τύπου ποιητικού καρακιτσαριού για κρετίνους, αλλά με ευθύνη

•    στη θλίψη για το μέλλον αυτής της χώρας

•    στην ευτυχία αυτού του λαού

•    στην ανησυχία των παιδιών που εξακολουθούν να την λένε ακόμη Πατρίδα τους, όταν ξενιτεύονται γιατί κάποιοι «σωτήρες» τα έβαλαν να χρωστάνε α-κόμη και πριν μπουσουλίσουνε

γ) Αν εγκρίνουν όσα γίνονται γύρω μας, να βρουν την ηθική να πούνε ότι καλά γί-νονται και έγιναν αυτές οι 1,5 εκατομμύριο απολύσεις και καλά γίνεται ό,τι γίνεται, γιατί δε γινότανε αλλιώς και ότι τώρα θα «αγωνιστούνε» εκ μέρους μας γι΄ αυτό και αυτό το πράγμα, με αυτό και αυτό τον τρόπο, γι΄ αυτό και αυτό το λόγο...
Αν δεν εγκρίνουν όσα γίνονται γύρω μας, ας βρουν την ηθική να τα καταδικάσουνε και να πούνε τί προτείνουν και πώς θα το διεκδικήσουν.
Ας μας δώσουν τις 100 πρώτες μέρες διακυβέρνησης που προτείνουν αν τους ακολου-θήσουμε και ας μας πούνε τί θα κάνουνε αυτοί, αν όσα πρεσβεύουν έρθουν ξαφνικά στην εξουσία.
.................................

Αντιθέτως εμείς οι «μοιραίοι αγωνιστές» δεν βλέπουμε την χρόνια αποτυχία των «α-γώνων» μας και του πανάρχαιου τρόπου κοινωνικής διεκδίκησης που ακολουθήσαμε, αλλά αντιθέτως (αυτό-) ικανοποιούμαστε με τους αποτυχημένους αγώνες μας, στεφα-νώνουμε και δοξάζουμε τον εαυτό μας ως κοινωνικό τιμητή, ρίχνουμε το κρίμα στους άλλους που δεν αγωνίστηκαν και παρακολουθούμε σχολιάζοντας σαν σε ποδοσφαι-ρικό αγώνα στην ΤV:

•    Τη ΝΔ και τη ΔΑΚΕ να έχουν το προβάδισμα σε όλο το τετράγωνο

•    Τους απολυμένους της ΕΡΤ να λένε τραγουδάκια στην αυλή τους γλεντώντας επαναστατικά ... για τον εαυτό τους και ξεπροβοδίζοντας τη μικρή Ραλλού στον ύπνο του «αγώνα» τους. Έχοντας πάντα δίπλα τους το παγκόσμιο δημο-σιογραφικό κατεστημένο και καταγγέλλοντας τόσα και τόσα για τους ιδιωτι-κούς σταθμούς, όταν από πάντα τα ήξεραν, αλλά ποτέ όχι μόνο δεν αγωνίστη-καν για να πάψει αυτό το σκάνδαλο της καπηλείας συχνοτήτων και «κλεψίμα-τος» δημόσιου χρήματος, αλλά τουναντίον ούτε που τα ανέφεραν ποτέ

•    Τη δημοτική αστυνομία να κάνει γενική πορεία με καμιά διακοσαριά μοτοσι-κλέτες μαρσάρωντας στο κάτω τετράγωνο

•    Τους καθηγητές, στο πάνω τετράγωνο, να αγωνίζονται να σταματήσει η επι-στράτευση, να κολλάνε αφίσες και να οδύρονται για την παιδεία και την τε-χνική εκπαίδευση που χάνεται (λες και δεν είχαν χαθεί και τα δυο εδώ και αι-ώνες εξαιτίας κυβερνητικής βούλησης, συνδικαλιστικής αδιαφορίας για το κοινωνικό δίκιο και δικής μας αδιαφορίας για οτιδήποτε πέρα από την τσέπη μας. Ας το καταλάβουμε ότι συνδικαλισμό της αρπαχτής και του βολέματος είχαμε και όχι του κοινωνικού οράματος και του κοινωνικού δικαίου. Υπηρε-τήσαμε το: «Ας βολευτεί όποιος νάναι, όπου νάναι, με όποιο τρόπο νάναι κι ας πάρει όσα νάναι. Και τότε ο συνδικαλισμός μας θα τον λέει πια «εργάτη» και θα αγωνιστεί για το συμφέρον του. Έστω κι αν ο καπάτσος αυτός «εργάτης» αδίκη-σε κατάφωρα άλλον άξιο άνθρωπο)

•    Τους νοσοκομειακούς στο έξω δεξιά τετράγωνο να μετράνε τα δισεκατομμύ-ρια φακελάκια που περνούσανε και περνούνε πάνω από το κεφάλι τους και τις ρεμούλες των προμηθειών και να καταγγέλλουν τώρα, όσα ποτέ δεν τόλμησαν να καταγγείλουνε ποτέ. Και να παλεύουν δήθεν για την εξάλειψη τόσων κα-κών για τα οποία ποτέ δεν αγωνίστηκαν με σοβαρότητα προοπτικής

•    Τους ιδιωτικούς υπάλληλους μόνους στα σπίτια τους (οι μόνοι αναξιοπαθού-ντες)  να υποφέρουν στο πίσω αριστερό τετράγωνο. Όμως οι εκατομμύρια α-πολυμένοι ασήμαντοι που ποτέ κανείς δε τους έμαθε, μόλις απολύθηκαν νιώ-σανε τον προσωπικό τους πόνο μόνο στις δικές τους πλάτες. Η απόλυση δε μαθεύτηκε πουθενά πιο έξω από τον εαυτό τους...

•    Οι τάδε και τάδε μόνοι τους στο πίσω πλάγιο τετράγωνο οδύρονται και φωνά-ζουν ακόμη ότι «αυτό δε θα το επιτρέψουνε». Αλήθεια, ποιο δε θα επιτρέψουνε όταν τόσα και τόσα άδικα επιτρέψανε, ποτέ δεν κατάλαβα;

•    Οι..... οι.... μόνοι τους «αγωνίζονται» για τα βούτυρα του αγώνα τους...

•    Μέσα σε όλα αυτά το ΠΑΜΕ, αφού εξασφάλισε δικό του Jurassic Park διαδη-λώσεων, εξαγγέλλει πλέριους αγώνες και νέα ξεκινήματα της εργατικής τάξης μετά από μια καινούρια παλλαϊκή συσπείρωση, ώστε το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» να γίνει παντιέρα μας!
Τουτέστιν, μη χειρότερα Παναγία μου!
(Λαέ του Σύμπαντος, Λαέ της Υφηλίου, Λαέ του.... γειά σου Θανάση)

......................................

Θλιβερό σκηνικό για συνειδήσεις... Σκυφτοί, «μοιραίοι» εμείς βλέπουμε και ακούμε γύρω μας τα μύρια όσα, χωρίς καμιά απαίτηση από κανένα να σεβαστεί, αν όχι τις ανύπαρκτες συνειδήσεις μας, έστω τα μάτια μας και τα αυτιά μας

Dim lights

Dim lights

Μια «ιστορική» δεξιά, ένα «σοσιαλιστικό» απομεινάρι καταστροφής και ένα αριστερό κερασάκι που ξαφνικά την κοπάνισε, αφού υπόγραψε τόσα και τόσα, μας σώζουν συνε-χώς, τη στιγμή που τα αριστερά κόμματα-παρατάξεις-κινήματα ψάχνουν ποια απόχρωση του κόκκινου τους ταιριάζει καλύτερα τώρα τους θερινούς μήνες, πόση οικολογία πρέπει να εκθέσουμε στις UV ακτίνες του Ήλιου και τελικά σε πόσα κόκκινα τμήματα αντέχει ο πλουραλισμός της «αριστερότητάς» μας για να γίνει Συνασπισμός αριστερών δυνάμεων.

Συνασπισμός αριστερών « δυνάμεων» (πόσο τρόμαξα τώρα που είπα για τις «δυνάμεις») που ΠΑΝΤΑ θα βρίσκεται σε εγρήγορση εσωτερικών διαδικασιών και που ΠΑΝΤΑ θα κάνει κατάλληλα συνέδρια ταυτότητας ώστε ΠΑΝΤΑ να υπολείπεται έστω και κατά κάτι από τη δεξιά που τελικά θα κυβερνήσει... Μια αριστερά της μετριότητας που ροκανίζει τη ζωή μας με λεκτικές και ηχητικές ψευδαισθήσεις

................................

Στο τέλος αυτού του κειμένου, το μόνο που προσωπικά έχω να προσθέσω φίλοι μου, είναι η ευχή να έχουμε «Καλά Χριστούγεννα» και ένα «Ευτυχισμένο Νέο Έτος» για όλη την Ελλάδα!
Ή αλλιώς, μπορώ να πω με στόμφο φτηνής αξίας και με χτεσινό καμάρι βλακείας, το «τρεις λαλούν και δυο χορεύουν».

Η συνδικαλιστική ηλιθιότητα του από πάντα και η προσωπική μιζέρια του από γεννησιμιού μας δεν έχουν ούτε όρια, ούτε επαγγελίες Εδέμ.

αχαχαχαχαχΑΧ λέγεται η  καταστροφή στην οποία μας οδήγησε η ψευδαίσθηση ότι, ήρωες εμείς, «αγωνιστήκαμε» χτες και ότι αύριο θα τους ξεσκίσουμε όλους τους «εχθρούς» μας τελειωτικά...

αχαχαχαχαχΑΧ λέγεται ο πόνος της βλακείας που μας δέρνει μέσα στην εθνική μας φτώχεια ....

αχαχαχαχαχΑΧ λέγεται το σήμερα για το οποίο θα βγούμε στους δρόμους της βεράντα μας αύριο... Για να κολλήσουμε αφίσες και να «βροντοφωνάξουμε» ως αγω-νιστική μας ανδρεία  την α-νοησία μας που στοίχισε τη ζωή μας και καταδίκασε τη ζωή τόσων καινούριων ανθρώπων...

Καλή Νύχτα Κεμάλ!

Dim lights


Πήλιο, Σάββατο 20 Ιουλίου 2034

Θρασύβουλος Κων. Μαχαίρας(*)
Φυσικός Γενικού Λυκείου Αγριάς


(*)τυχερός Δάσκαλος που οι παλιοί καιροί του δώσανε την ευκαιρία να υπηρετήσει το Δημόσιο Σχολείο και που ακόμη το υπηρετεί με όλες του τις δυνάμεις. Μπήκε στην τάξη όταν διορίστηκε και θα σχολάσει, όταν βγει στη σύνταξη ή τον βγάλουνε σε διαθεσιμότητα ταμένοι εκείνοι στις επιταγές εκείνης, της Τρόικας, αλλά χωρίς ποτέ να σταθούνε ικανοί να δούνε το δάκρυ της ψυχής ενός Έλληνα Δάσκαλου που βλέπει το μέλλον των μαθητών του να είναι χαμένο πια εξ ορισμού. Μέλλον ξενιτιάς...

Έστω κι αν τον αναγκάσουνε να κτυπάει κάρτα από Σεπτέμβρη, ο Θρασύβουλος Κων. Μαχαίρας θα είναι Δάσκαλος χωρίς από κανένα να δεχτεί να του επιβάλλει ηθική εργασίας. Θα ακολουθήσει τις διαταγές του ΥΠΕΠΘ στο ακέραιο γιατί είναι υπάλληλός του, αλλά η ηθική της ποιότητας της δουλειάς του θα είναι η ίδια με παλιά...
Και πάντα απόλυτα δική του....

καλή νύχτα Κεμάλ ( σε παιδική φωνή και σε ελπίδα μέλλοντος χαμένου)

Dim lights