Η Ελλάδα είχε ξαναβρεθεί με τούς περισσότερους - ακόμη και την Ανατολική Γερμανία - αστυνομικούς ανά κάτοικο στα μέσα της δεκαετίας του '60, την εποχή του "εθνάρχη", όπως αρέσει σε πολλούς να λένε, Κωνσταντίνου Καραμανλή. Εποχή που η αστυνομική τρομοκρατία ήταν καθημερινό φαινόμενο και η κρατική βία, ρουτίνα.
Αστυνομία παντού, δικαιοσύνη πουθενά
Με μία από τις κλασσικές πολιτικές αποφάσεις του τελευταίου χρόνου, η ελληνική κυβέρνηση αποφάσισε να παύσει την δημοτική αστυνομία και να αναθέσει στην σκέτη αστυνομία όλες τις αρμοδιότητες της πρώτης.
Μέχρι σήμερα, οι δημοτικόμπατσοι ήταν υπεύθυνοι να κόβουν κλήσεις και να κόβουν κλήσεις, εκτός από μερικούς που κυνηγούσαν μικροπωλητές επειδή η πραγματική αστυνομία τούς είχε δώσει εντολή να μην πλησιάζουν τις πιάτσες των ναρκωτικών, γιατί θα τους χαλάσουν τις εισπράξεις.
Μετά κι από το νέο αυτό μέτρο, η ελληνική αστυνομία θα είναι αρμόδια για οτιδήποτε συμβαίνει στους δρόμους, ενώ παράλληλα θα συνεχίσει να εκτελεί και υπηρεσίες κέντρου εξυπηρέτησης πολιτών, όπως κάνει τα τελευταία χρόνια με τα διαβατήρια και πολλές ακόμη μικρο-εργασίες.
Αν λάβει κανείς υπόψιν κι άλλες αστυνομικές δουλειές, όπως αυτή της φύλαξης ιδιωτικών εργοταξίων, δασών, σπιτιών επιχειρηματιών και δημοσιογράφων, μπορεί να διαπιστώσει με μεγάλη ευκολία ότι η ελληνική αστυνομία είναι πρόθυμη να καλύψει κάθε κενό του δημόσιου ή ιδιωτικού τομέα.
Αν θυμηθούμε, μάλιστα, τις αστυνομικές επεμβάσεις σε εργοστάσια που τελούσαν υπό κατάληψη από τους εργαζόμενους τους εξαιτίας πολύμηνων οφειλών των αφεντικών, την ώρα που εκείνοι ταξίδευαν παρέα με τον Αντώνη Σαμαρά στην Κίνα για να κάνουν νέες παραγγελίες, τότε καταλαβαίνουμε ότι σε μερικούς μήνες οι αστυνομικοί θα μαζεύουν ακόμη και τα σκουπίδια.
Μιας και οι περισσότεροι από τους εργαζόμενους βρίσκονται σε επιστράτευση, η ελληνική αστυνομία θα μπορούσε να ξεκινήσει από τον ερχόμενο Σεπτέμβρη να διδάσκει στα σχολεία, να μπαρκάρει στα καράβια και να σπρώχνει πάνω στις ράγες τα βαγόνια του μετρό.
Σήμερα, η Ελλάδα βρίσκεται στις πρώτες θέσεις στην αναλογία αριθμού αστυνομικών σε σχέση με τον συνολικό πληθυσμό. Έχουμε έναν από τους μεγαλύτερους αριθμούς αστυφυλάκων ανά πολίτη ανάμεσα στις 27 χώρες της ΕΕ.
Η αναλογία αυτή είναι αντιστρόφως ανάλογη με τον αριθμό γιατρών και νοσηλευτών, όμως αυτό δεν έχει μεγάλη σημασία μιας και στο τέλος οι τρόφιμοι της Ελλάδας θα είναι τόσοι πολλοί, που οι μισοί θα καταλήξουν πίσω από τα κάγκελα και οι άλλοι μισοί θα τους φυλάνε.
Όταν πολύ σύντομα δούμε το ένα μετά το άλλο τα σχολεία και τα νοσοκομεία να κλείνουν, επειδή δεν θα μας δώσουν τη δόση, τότε θα καταλάβουμε ότι περισσότερα θα είναι τα αστυνομικά τμήματα, παρά τα εκπαιδευτικά ιδρύματα.
Η Ελλάδα είχε ξαναβρεθεί σε αυτή τη δυσάρεστη θέση να μετρά τούς περισσότερους αστυνομικούς ανά κάτοικο, στα μέσα της δεκαετίας του '60. Τότε, ξεπερνούσαμε ακόμη και την Ανατολική Γερμανία.
Ήταν η εποχή του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Του "εθνάρχη" όπως αρέσει σε πολλούς να λένε. Εποχή που η αστυνομική τρομοκρατία ήταν καθημερινό φαινόμενο και η κρατική βία, ρουτίνα.
Σήμερα, οι πολιτικοί απόγονοι αυτής της αστυνομοκρατίας μάς λένε ότι έχουμε δημοκρατία. Την ίδια ακριβώς δημοκρατία που διαφήμιζαν οι τότε πρόγονοί τους.
Αν έχουμε, όμως, πραγματική δημοκρατία, τι τους θέλουμε τόσους αστυνομικούς;
πηγή |
