Το ερώτημα «πού το πάει η Γιάννα» επανέρχεται διαρκώς από το 2004 και μετά. Οι περισσότεροι έβλεπαν ότι το πάει σε θεσμικά αξιώματα, αλλά εκείνη το πήγε τη μια στα ΜΜΕ (αγοράζοντας τον «Ελεύθερο Τύπο») και την άλλη στη συγγραφή με το ευπώλητο «My Greek Drama» ή απλώς «Γιάννα», για την ελληνική έκδοση, αφού ο τίτλος «Το ελληνικό μου δρά­μα» θα ήταν αφελέστατα μελό για τα ελληνικά δεδομένα, ειδικά στην περί­οδο της απόλυτης κρίσης, όπου το σύ­νολο του πληθυσμού βιώνει όντως το δράμα του.

Και στις δύο περιπτώσεις, οι ανησυχούντες ή ενδιαφερόμενοι για τα σχέ­διά της είπαν πως μπορεί απλώς αυτό που φαίνεται να είναι το πρώτο βήμα για μια πορεία που θα έχει συνέχεια. Βέβαια, η αποτυχία του «Ελεύθερου Τύπου» και του ραδιοφωνικού σταθ­μού CITY, εγχειρήματα που κατέρρευ­σαν, φάνηκε να καθησυχάζει τους ανησυχούντες, αφού η Lady G ανα­χώρησε για άλλες πολιτείες. Το πρό­σφατο, όμως, συγγραφικό εγχείρημα και ειδικά η φράση της «Ήρθα για να μείνω» κινητοποίησε απονευρωμένα αντανακλαστικά.

Έτσι φτάσαμε στο σενάριο της υποψηφιότητάς της με τον ΣΥΡΙΖΑ για τον Δήμο Αθηναίων, που δημοσίευσαν τα «Νέα» και χαρακτηρίστηκε από την ίδια «κατασκευή», ενώ δεν ήταν. Ση­μαίνει αυτό ότι πράγματι «έπαιξε» ένα τέτοιο ενδεχόμενο;

Σημαίνει ότι συζητήθηκε σε πολι­τικά παρασκήνια μια πιθανότητα που δεν θα ήταν καλή για καμία από τις δύο πλευρές; Ο Αλέξης Τσίπρας δεν μπορεί να εναγκαλιστεί απροσχημά­τιστα με το μεγάλο κεφάλαιο και η Γι­άννα, που, τυπικά, ανήκει στη Νέα Δη­μοκρατία, με την οποία είχε πολιτευτεί στο παρελθόν, δεν μπορεί να γίνει τώ­ρα αριστερή - αρκεί που είναι ο πρω­τότοκος γιος της Παναγιώτης.

Φιλοδοξίες

Πρόσωπα που τη γνωρίζουν καλά λέ­νε ότι η σιδηρά κυρία των Ολυμπιακών Αγώνων ασφαλώς έχει φιλοδοξίες, αλλά δεν θα κουραζόταν για τίποτε άλ­λο παρά μόνο για κάτι «οικουμενικό». Θεωρώντας πως έχει στο ενεργητικό της μια μεγάλη επιτυχία, θα δεχόταν να κατέβει από το «βάθρο» της μόνο αν η εμπλοκή της στη δημόσια σφαίρα είχε υπερκομματικό περιεχόμενο και προέκυπτε ως εθνική ανάγκη.

Μεγαλομανία; Υπερβολική φιλοδο­ξία; «Σιγουρατζού» που προτιμά τις «απευθείας αναθέσεις»; Ή και τα τρία, σε συνδυασμό με την ανέμελη πολυ­τέλεια που της προσφέρει ο γάμος της με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο;

Στο πάρτι που διοργάνωσε προς τι­μήν της ο μετρ της κοσμικής Αθήνας Γιώργος Ντάβλας την προηγούμενη εβδομάδα παρέστησαν τρεις χρεοκο­πημένοι εκδότες, που ιδρωμένοι της άπλωσαν το χέρι σε αναζήτηση οικο­νομικής στήριξης. Η απογοήτευσή τους ήταν μεγάλη όταν διαπίστωσαν πως εκείνη έκανε ότι δεν καταλαβαίνει και μιλούσε για το βιβλίο της σαν να καίγε­ται για την αύξηση των πωλήσεων.

Η Γιάννα διασκεδάζει με κάτι τέ­τοια και της αρέσει να επιβεβαιώνει ξανά και ξανά ότι δεν πρόκειται ποτέ να επιστρέψει στα media από τα οποία έφυγε με το κλείσιμο του «Ελεύθερου Τύπου», το οποίο η ίδια και μόνον δεν μεταφράζει ως αποτυχία της, αλλά ως εγχείρημα από τη φύση του καταδικα­σμένο επειδή ήταν μπροστά από την εποχή του...

Ο αριστερός γιος

Ο έντονα πολιτικοποιημένος γιος της, που έγινε γνωστός στην ελληνική κοινή γνώμη χάρη στην παρουσία του μεταξύ των «Αγανακτισμένων» της πλατείας Συντάγματος και χάρη στην τύπου μαρξιστική αρθρογραφία του, έχει ρητή εντολή από την ίδια να απα­ντά αρνητικά σε όσους τον πλευρίζουν ζητώντας χρήματα για καλό σκοπό, δηλαδή για τη μάχη εναντίον του νεο­φιλελευθερισμού.
Ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος δεν είναι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ και στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης λένε ότι βρίσκεται πιο κοντά στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ για να ξεκαθαρίσουν ότι καμία σχέση δεν έχει με τον Αλέξη Τσίπρα.
Ο «χρυσός» κληρονόμος πήγε στο Ελ Σαλβαδόρ για να βοηθήσει αστέ­γους να χτίσουν σπίτια και πρωταγωνί­στησε στην πρώτη κατάληψη που έγι­νε στο Χάρβαρντ εμπνευσμένη από το κίνημα «Occupy Wall Street ».
Επιτίθεται στο «1%» των οικονομικά πανίσχυρων του κόσμου, ξεχνώντας (;) πως στο 1% της πατρίδας του ανήκουν οι γονείς του, με τους οποίους δεν έχει πολεμικές, αλλά βαθιά συναισθηματι­κές σχέσεις, με μεγάλο σεβασμό από την πλευρά του.

Η Γιάννα Αγγελοπούλου είναι πε­ρήφανη για τον γιο της και κάπως δε­σποτική απέναντί του, όπως απέναντι σε όλους, πλην του συζύγου της Θό­δωρου. Δεν θυμώνει με τον ακτιβισμό του, ούτε με το κύμα σεναριολογίας που προκαλεί. Ειδικά το τελευταίο ανήκει σ’ αυτά που της αρέσουν, γιατί την κάνουν να διασκεδάζει. Θα έπλητ­τε αφόρητα αν κανείς δεν ασχολού­νταν μαζί της και δεν αναρωτιόταν για τα σχέδιά της.

Ένας λόγος που κράτησε μυστικό το ότι γράφει βιβλίο, πόσο μάλλον ότι το προετοιμάζει στο εξωτερικό και θα κυ­κλοφορούσε πρώτα στις ΗΠΑ, είναι ότι ήθελε να αιφνιδιάσει. Ενθουσιάζεται όταν αφήνει τους εχθρούς της αλλά και τους υπαλλήλους της με το στόμα ανοιχτό. Εχει ειδικευτεί σ’ αυτό.

Κανείς δεν έμαθε πριν από την ώρα που εκείνη ήθελε την προσπάθειά της να αγοράσει τον Πήγασο του Γιώργου Μπόμπολα, κανείς δεν πήρε χαμπάρι ότι απέκτησε τη «ναυαρχίδα της παρά­ταξης» (όπως και κανείς δεν είχε φα­νταστεί ότι θα την κλείσει και μάλιστα μέσω email), ποιος φαντάστηκε ότι θα αφηγηθεί την ιστορία των Ολυμπια­κών Αγώνων με μπηχτές για πολιτικά πρόσωπα που συμμετείχαν στην προ­σπάθεια και βέβαια ποιος καλεσμένος θα φανταζόταν ότι στο πάρτι του Ντάβλα προς τιμήν της θα έφτανε, όχι απλώς τελευταία, αλλά και με μια ώρα καθυστέρηση.

Ποια είναι;

Στο ερώτημα «μα ποια νομίζει ότι εί­ναι;» η ίδια μέσω του βιβλίου της απα­ντά: Κάποια που πετυχαίνει αυτό που θέλει. Ο σκοπός ασφαλώς και αγιάζει τα μέσα στην περίπτωσή της. Αρκεί κα­νείς να αναλογιστεί τη λιποθυμία της στο Οικουμενικό Πατριαρχείο που την έριξε στην αγκαλιά του Θόδωρου, τον πόλεμο με τον αδελφό του συζύγου της Κωνσταντίνο για την οικογενειακή περιουσία, και τα όσα κυκλοφορούν για το πώς πέτυχε την επικράτηση της ελληνικής υποψηφιότητας για τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Η Γιάννα συμπαθεί τον Αλέξη Τσίπρα, αλλά δεν τον εκτιμά ιδιαίτερα. Πρόσωπα που έχουν συνεργαστεί μαζί της στο παρελθόν λένε ότι από την αρχή την ιντρίγκαρε το νεαρό της ηλικίας του και το στιλάκι του, αλλά ποτέ δεν του αναγνώρισε ειδικό πο­λιτικό βάρος. Η Γιάννα συμπαθεί και τον Αντώνη Σαμαρά, αλλά ως πρωθυπουργός την απογοήτευσε.

Μάλιστα είχε συνεργαστεί στενά με τον γραμματέα του Υπουργικού Συμβουλίου δικηγόρο Τάκη Μπαλτάκο και είχε επιλέξει ως αρθρογράφο στην εφημερίδα της τον Χρύσανθο Λαζαρίδη. Αυτό δεν σημαίνει ότι εί­ναι ικανοποιημένη από την πορεία της κυβέρνησης. Αναμενόμενο. Η Γιάννα έχει τη χειρότερη γνώμη για το ελλη­νικό κομματικό κράτος και θεωρεί ότι το εθνικό μας πρόβλημα έχει να κάνει πρωτίστως με την ποιότητα της πολιτι­κής ελίτ.
Δεν αναγνωρίζει τις διαχωριστικές γραμμές «Αριστερά  - Δεξιά»,  ίσως επειδή η ίδια θέλει να είναι έξω από το καλούπι. Ο «Ελεύθερος Τύπος» επί των ημερών της ενοχλούσε πολύ τα ηγετικά κλιμάκια της Νέας Δημοκρα­τίας και στα γεγονότα του Δεκέμβρη 2008, μετά τη δολοφονία του Αλέξαν­δρου Γρηγορόπουλου, η ίδια γύρισε τη «γραμμή» υπέρ της «ιντιφάντας» των μαθητών, σύμφωνα με έναν πρωτοσέ­λιδο τίτλο που είχε προκαλέσει μούδι­ασμα στο Μέγαρο Μαξίμου.

Η αυτοκριτική δεν είναι το ισχυρό της σημείο. Γι’ αυτό και στο βιβλίο της αναλαμβάνει «τόσο όσο» τις ευθύνες που της αναλογούν, ενώ αντι­μετωπίζει απαξιωτικά πρόσωπα όπως τον Κώστα Καραμανλή, την Ντόρα Μπακογιάννη, τον Ευάγγελο Βενιζέ­λο, ακόμη και τον Κώστα Σημίτη.

Θεωρίες συνωμοσίας

Παρά την απόστασή της από τη χώ­ρα, γνωρίζει με κάθε λεπτομέρεια, μέχρι παραπολιτικού, το τι συμβαίνει εδώ, αφού, όπως λένε, έχει «στρατιά» δημοσιογράφων που της στέλνουν ραπόρτο. Γνωρίζει, ας πούμε, ότι ο Αν­δρέας Ψυχάρης, γιος του Σταύρου, εν­διαφέρεται να είναι υποψήφιος για τον Δήμο Αθηναίων. Επειδή της αρέσουν οι θεωρίες συνωμοσίας, προφανώς θα σκέφτηκε ότι τα «Νέα» την έβγαλαν στη σέντρα επειδή μπορεί να ανησύ­χησε ο ισχυρός άνδρας του ΔΟΛ, ειδι­κά τώρα που ο γιος του, όπως η Γιάν­να φαντάζεται, δεν έγινε υφυπουργός Εξωτερικών.

Η Γιάννα Αγγελοπούλου αρέ­σκεται να δείχνει συγκατάβαση σε τέτοιου είδους αγωνίες και ξέρει ότι πολλοί είναι εκείνοι που δεν τη θέλουν στα πόδια τους και της φιλοτεχνούν μια εικόνα εξουσιομανούς μέγαιρας.

Η ίδια δεν πολεμάει αυτή την ει­κόνα, κάθε άλλο. Κυκλοφορεί πάντα σαν άλλη Τζάκι Κόλινς, δεν κρύβει την αδυναμία της στα υπερμεγέθη πανά­κριβα πούρα και δεν κάνει καμία προ­σπάθεια να δείχνει σεμνή και ταπεινή. Το μότο της είναι ότι τους κανόνες τους βάζει η ίδια και όποιος την εμποδίζει βρίσκεται αντιμέτωπος με τη θρυλική οργή της, την οποία έχουν γνωρίσει όσοι συνεργάστηκαν στενά μαζί της στους Ολυμπιακούς.

Ακόμη και ξένοι δημοσιογράφοι πι­στεύουν ότι το όνειρό της είναι να γί­νει η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος της Ελ­ληνικής Δημοκρατίας και τίποτε άλλο δεν την ενδιαφέρει πραγματικά. Τε­λευταία, ακούγεται ότι θα ήθελε να τε­θεί επικεφαλής μίας κυβέρνησης εθνι­κής σωτηρίας με υπερκομματικές προ­σωπικότητες ή, σε μια τέτοια περίπτω­ση, να αναλάμβανε ένα χαρτοφυλάκιο υψηλού συμβολισμού, όπως για παράδειγμα το υπουργείο Εξωτερικών. Η ίδια γελάει όταν το ακούει, αλλά ποτέ δεν ξέρει κανείς αν το γέλιο της Γιάν­νας είναι ειλικρινές ή επαγγελματικό.

πηγή