|
Ο καραγκιόζ μπερντές και οι φευγάτοι Ρώσοι
«Είναι αυτονόητο ότι θέλουμε πολύ καλές σχέσεις με τις ΗΠΑ. Εδώ δεν ξεκινάμε από την αρχή, χτίζουμε σε αυτό που ήδη έχουμε. Είμαστε βέβαιοι ότι υπάρχουν μεγάλα περιθώρια βελτίωσης.
Σταύρος Χριστακόπουλος
Ο καραγκιόζ μπερντές και οι φευγάτοι Ρώσοι
Και δουλεύουμε για να υπάρξει αυτή η βελτίωση το ταχύτερο» είπε ο Σαμαράς στο Προσυνέδριο της Ν.Δ. στη Θεσσαλονίκη. Και ύστερα... έφυγαν οι Ρώσοι.
«Με τις Ηνωμένες Πολιτείες μας συνδέουν παραδοσιακοί δεσμοί μακροχρόνιας ισχυρής φιλίας και σταθερής συμμαχίας» συνέχισε ο πρωθυπουργός.
«Και με τους... Ρώσους τι μας συνδέει;» αναρωτηθήκαμε ευθύς, έχοντας κατά νου τις συναντήσεις του πρωθυπουργού της Ελλάδας με τον επικεφαλής της Gazprom Αλεξέι Μίλερ για να διευθετηθούν οι διαφορές στο ζήτημα της πώλησης της Δημόσιας Επιχείρησης Αερίου – στο Μαξίμου μάλιστα, κατά παράβαση κάθε πρωτοκόλλου. Ο λόγος πάλι στον Σαμαρά:
«Είναι αυτονόητο ότι δουλεύουμε να βελτιωθούν και οι σχέσεις μας με τη Ρωσία. Σε στέρεα βάση. Είναι προφανές ότι δεν βρισκόμαστε στην περίοδο του Ψυχρού Πολέμου πια, ότι αυτό ανήκει οριστικά στο παρελθόν. Άλλωστε και τους δύο λαούς μας τους συνδέουν ισχυροί πολιτιστικοί δεσμοί και κυρίως η κοινή σχέση μας με την Ορθοδοξία».
Βεβαίως μας συνδέουν και οι Ρώσοι τουρίστες στον Πλαταμώνα και τη Χαλκιδική – αλλά σε αυτό ο πρωθυπουργός δεν αναφέρθηκε, προφανώς διότι τη Χαλκιδική την έχει ήδη υποσχεθεί για τους Καναδούς και Έλληνες χρυσωρύχους.
Μόνο που ο Σαμαράς υπήρξε υπέρ το δέον εύγλωττος μια ημέρα πριν η Gazprom ανακοινώσει ότι δεν υπέβαλε προσφορά για την εξαγορά της ΔΕΠΑ. Τι είπε μέσα σε λίγες αράδες;
● Ότι με τις ΗΠΑ έχουμε ήδη στρατηγική σχέση «ισχυρής φιλίας και σταθερής συμμαχίας» και ότι θέλουμε το ταχύτερο να βελτιωθούν οι σχέσεις επειδή ο πρωθυπουργός μας δεν αντέχει να βλέπει κλειστή την πόρτα του Ομπάμα την ώρα που το «Άγκυρα - Ουάσιγκτον» έχει γίνει «Κολιάτσου - Πλατεία Αμερικής».
● Ότι και με τους Ρώσους θέλουμε καλές σχέσεις και θα προσπαθήσουμε, αλλά, ρε παιδί μου, μόλις ένα στάδιο μετά τον Ψυχρό Πόλεμο βρισκόμαστε ακόμη. Σε καμιά τριανταριά χρόνια μπορεί να έχει πεθάνει ο Κίσινγκερ και να έχουν αλλάξει τα κόζα. Ελπίζουμε, παρεμπιπτόντως, να μην αναρωτιέστε πού στον κόρακα ο πρωθυπουργός θυμήθηκε τον... Ψυχρό Πόλεμο. «ΗΠΑ εναντίον Ρωσίας» είναι το μεγάλο παιχνίδι στην αγορά των ενεργειακών αγωγών και στον έλεγχο των πόρων.
● Εν πάση περιπτώσει, τώρα μιλάει το μεγάλο αφεντικό και κάνουμε μόκο, αλλά με τους Ρώσους δεν χανόμαστε – θα τα λέμε στα μοναστήρια, τις παραλίες και τα σκυλάδικα, όπου οι πολιτιστικές μας ανταλλαγές είναι σταθερές και αμοιβαίως επωφελείς.
Ανίκανοι, εξαρτημένοι και προβλέψιμοι
Μ’ αυτά και μ’ αυτά αναρωτιέται κανείς γιατί όλο το προηγούμενο διάστημα έπεσε τόσο φούμαρο περί «κλεισμένης» συμφωνίας για τη ΔΕΠΑ, γιατί ο Σαμαράς πουλούσε αέρα κοπανιστό για μείωση της τιμής του φυσικού αερίου, το οποίο, όπως αποκάλυψαν χθες τα στοιχεία του ίδιου του Μεντβέντεφ, πωλείται στην Ελλάδα 30% ακριβότερο από όσο στη Βουλγαρία.
Βεβαίως, αν συμπεριλαμβάνεστε στους πιστούς και... συνεπείς αναγνώστες του «Ποντικιού», κανένα από τα παραπάνω φούμαρα δεν έχετε φάει, αφού ήδη από εβδομάδων γνωρίζατε:
● Πρώτον, ότι, παρά τις διαρροές από το Μαξίμου, τις οποίες κατάπινε αμάσητο όλο το μιντιακό σύστημα, «συμβεβλημένο» και μη, η υπόθεση της πώλησης δεν είχε κλείσει. Τον τελευταίο μήνα, ειδικότερα, είχατε διαβάσει ποια είναι τα «αγκάθια» (για να μην πούμε τα... «αγγούρια») που έπρεπε να παρακαμφθούν για να οριστικοποιηθεί αυτό το υποτιθέμενο «mega deal».
● Δεύτερον, ότι και η υποτιθέμενη επιτυχία του Σαμαρά με τη μείωση της τιμής του αερίου ήταν επίσης αέρας κοπανιστός. Η πλάκα βεβαίως ήταν ότι, επειδή το γράψαμε αναλυτικά πριν το σύστημα Μαξίμου «σεντράρει» αυτήν την μπούρδα στα φύλλα του Σαββατοκύριακου, την είχαμε αποδομήσει από Πέμπτη κι έτσι ελάχιστοι τσίμπησαν και μάλλον από «υποχρέωση» αναγκάστηκαν να τη γράψουν... ψιλοθαμμένη.
Η επικοινωνιακή αποτυχία είναι δεδομένη – το πώς και το γιατί θα τα διαβάσετε την Πέμπτη στο «Ποντίκι» γραμμένα με τρόπο που δεν θα τα βρείτε... πουθενά αλλού, όπως πάντα.
Όμως, πέραν όλων των άλλων, η επίσημη ακύρωση της υποτιθέμενης συμφωνίας για τη ΔΕΠΑ με την Gazprom φέρνει στην κυβερνησάρα μας μια ακόμη μαύρη τρύπα στον προϋπολογισμό του ξεπουλήματος δημόσιας περιουσίας – λέγε με και ΤΑΙΠΕΔ –, η οποία είναι άγνωστο πώς θα κλείσει. Δηλαδή ξέρουμε ότι πάλι εμείς θα πληρώσουμε, αλλά είναι άγνωστο ακόμη το πώς ακριβώς. Σίγουρα με κάποια... «ισοδύναμα μέτρα».
Βεβαίως η κυβέρνηση έχει πάντα όλες τις απαντήσεις για όλα τα προβλήματα: «Φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ». Το ξαναείπε άλλωστε την Κυριακή ο πρωθυπουργός στην ίδια ομιλία στο προσυνέδριο της Ν.Δ.:
«Γιατί υπονόμευση της χώρας δεν είναι άραγε να προειδοποιεί η αντιπολίτευση τους ξένους επενδυτές να μην επενδύσουν στην Ελλάδα γιατί “θα χάσουν τα λεφτά τους”; Σε μιαν Ελλάδα που έχει ανεργία 27% και πάνω από 60% στα νέα παιδιά, δεν είναι άραγε υπονόμευση να διώχνουν τους επενδυτές που θα δώσουν θέσεις εργασίας;
Αποσταθεροποίηση δεν είναι να πρωτοστατεί η αντιπολίτευση σε ματαίωση επενδύσεων, παντού στην Ελλάδα; Δεν διαφωνούν απλώς με κάποιες επενδύσεις. Είναι αντίθετοι με κάθε επένδυση!
Δεν είναι απέναντι μόνο στις επενδύσεις. Είναι αντίθετοι και στις αποκρατικοποιήσεις: Πασχίζουν με κάθε τρόπο να μην έλθουν χρήματα στην Ελλάδα. Να μην δημιουργηθούν θέσεις εργασίας. Να μην υπάρξει εισόδημα για τους πολίτες και έσοδα για το κράτος. Να μην πιάσουμε τους στόχους μας, να μην καταφέρουμε να βγούμε από το Μνημόνιο. Αυτό θέλουν. Εμείς όμως δεν θα τους κάνουμε τη χάρη».
Και πράγματι... δεν τους έκαναν τη χάρη: προφανώς δεν χρειάζονται την υπονόμευση του ΣΥΡΙΖΑ για να τα κάνουν σκατά. Μπορούν και μόνοι τους. Εξ άλλου, αν ο ΣΥΡΙΖΑ μπορούσε να διώξει όλους τους επενδυτές και να ακυρώσει όλες τις επενδύσεις, τότε μάλλον θα ήταν ήδη στο κατώφλι, αν όχι στο... καθιστικό της εξουσίας. Και όχι δεύτερος στις δημοσκοπήσεις.
Αυτό που δεν τολμά να ομολογήσει ο πρωθυπουργός είναι ότι οι «επενδύσεις», όταν δεν γίνονται από εγχώριους οικονομικούς παράγοντες, οι οποίοι παίρνουν ό,τι θέλουν και με όποιους όρους θέλουν (αλλά άγνωστο με ποια ανταλλάγματα), χρειάζονται πλάνο, στρατηγική, σωστή εκτίμηση και αξιοποίηση του διεθνούς γεωπολιτικού παιχνιδιού και όχι τον άθλια στημένο καραγκιόζ μπερντέ, τον οποίο συνιστά όλο αυτό το πανηγύρι του ξεπουλήματος.
ππηγή |
