Η Ευρώπη, η κρίση και ο πόλεμος

Σταύρος Χριστακόπουλος

Αποδέκτης της προειδοποίησης, κυρίως, η Γερμανία, η χώρα που έχει επιβάλει έναν απίστευτο δημοσιονομικό ολοκληρωτισμό στο σύνολο της Ευρώπης προστατεύοντας το τραπεζικό σύστημα και το σχεδιασμένο για τα συμφέροντα Γερμανίας και τραπεζών ευρωνόμισμα.
Αυτό το κριτήριο πολιτικής εκ μέρους της μεγαλύτερης δύναμης στην Ευρώπη είναι η απάντησή της στο – «κλασικό» πλέον – δίλημμα του μέγιστου των κερδοσκόπων Τζορτζ Σόρος, ο οποίος συνόψισε την ευρωπαϊκή κρίση ως εξής: «Ή τις τράπεζες θα σώσουμε ή τα κράτη». Ο Σόρος, στην ίδια δήλωσή του, είχε απαντήσει στο δικό του δίλημμα ότι προτιμά να σωθούν οι τράπεζες. Η γερμανική απάντηση στο ίδιο δίλημμα ταυτίζεται απολύτως με αυτήν του μεγάλου κερδοσκόπου.

Σωστά λοιπόν ο «Ευρωπαίος» Γιούνκερ τονίζει:
«Ο τρόπος με τον οποίο ορισμένοι από τη γερμανική πολιτική επιτέθηκαν στην Ελλάδα, όταν αυτή εισήλθε στην κρίση, έχει αφήσει στη χώρα βαθιές πληγές. Εξίσου με τρόμαξαν τα πανό των διαδηλωτών στην Αθήνα με την καγκελάριο Μέρκελ να φορά ναζιστική στολή. Ξαφνικά ήλθαν στην επιφάνεια εχθρικά συναισθήματα, που κανείς θα πίστευε ότι είχαν εκλείψει οριστικά. Επιπλέον, και ο ιταλικός προεκλογικός αγώνας ήταν σε μεγάλο βαθμό αντιγερμανικός και ως εκ τούτου αντιευρωπαϊκός».
Ο ουσιαστικός νικητής των πρόσφατων ιταλικών εκλογών Μπέπε Γκρίλο, με τη σειρά του, δήλωσε προχθές στη γερμανική εφημερίδα Handelsblatt: «Η Ιταλία βρίσκεται ντε φάκτο εκτός ευρώ». Και δικαιολόγησε την άποψή του ως εξής: «Οι βορειοευρωπαϊκές χώρες θα κρατήσουν την Ιταλία μόνο μέχρι να πάρουν πίσω τις επενδύσεις των τραπεζών τους σε ιταλικά ομόλογα. Έπειτα θα μας πετάξουν σαν καυτή πατάτα».

Πρόκειται για ό,τι ακριβώς επισημαίνουμε εδώ και τρία χρόνια πως αποτελεί την πεμπτουσία της γερμανικής πολιτικής στην Ελλάδα.
Επίσης ο Γκρίλο, ο οποίος, παρότι πρεσβεύει την έξοδο της Ιταλίας από το ευρώ, αρνείται την «ταμπέλα» του αντιευρωπαϊστή και κάνει λόγο για την ανάγκη να υπάρξει ένα Plan B για την Ευρώπη.

Τέτοιες σκέψεις όμως δεν φαίνεται να υπάρχουν στη Γερμανία, η οποία επιμένει στο ένα και μοναδικό σχέδιό της – ανεξάρτητα από τη συζήτηση για το αν μελλοντικά θα προκύψει ή όχι ένα νέο κούρεμα χρέους για την Ελλάδα ή άλλη χώρα.

Εξ άλλου ήδη το Ευρωκοινοβούλιο ενέκρινε το γερμανικής έμπνευσης πανευρωπαϊκό πλαίσιο δημοσιονομικής πειθαρχίας. Είναι χαρακτηριστικό το ρεπορτάζ του καλού συναδέλφου Γιώργου Δαράτου στην Αυγή την Τετάρτη, στο οποίο αναφέρεται ότι η νέα ρύθμιση «ουσιαστικά αφαιρεί την αρμοδιότητα της σύνταξης εθνικών προϋπολογισμών από τα κοινοβούλια των χωρών - μελών μεταθέτοντάς τη στην Κομισιόν και το Eurogroup».

Λίγο παρακάτω σημειώνει: «(...) κάθε χώρα - μέλος δεν θα έχει δικαίωμα εφαρμογής ενός αναπτυξιακού μοντέλου διαφορετικού από εκείνο που επιτάσσουν η Κομισιόν και το Eurogroup, δηλαδή όλοι θα πρέπει να κινούνται στο μετα-νεοφιλελεύθερο μοντέλο της Γερμανίας σήμερα, ή σε κάποιο ανάλογο αύριο, στην περίπτωση που το Βερολίνο χάσει την απόλυτη επιρροή του στα δημόσια οικονομικά της Ένωσης, όχι πάντως σε επιμέρους και αποκλίνουσες μεταξύ τους δημοσιονομικές επιλογές άλλου – λ.χ. σοσιαλδημοκρατικού ή σοσιαλιστικού – τύπου.

Με άλλα λόγια οι μετα-νεοφιλελεύθερες δυνάμεις της Ευρώπης κατάφεραν να κλειδώσουν το αναπτυξιακό μοντέλο της Ένωσης προς μία κατεύθυνση, χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι επιλογές κάθε κοινοτικής χώρας, έτσι όπως αυτές μπορούσαν μέχρι σήμερα να εκφράζονται στις εθνικές εκλογές».

Και το συμπέρασμα του έμπειρου δημοσιογράφου:
«Με άλλα λόγια η χθεσινή απόφαση του Ευρωκοινοβουλίου επικυρώνει την ολοκλήρωση της απώλειας της εθνικής ανεξαρτησίας ως προς την ακολουθητέα οικονομική πολιτική κάθε κοινοτικής χώρας. Και επιπλέον οι χώρες που έχουν χρηματοδοτηθεί μέσω Μνημονίου, όπως είναι η Ελλάδα, θα βρίσκονται σε άμεση δημοσιονομική επιτήρηση μέχρι να αποπληρώσουν το 75% των δανείων που έχουν λάβει, δηλαδή, για τη χώρα μας, πλήρης απώλεια εθνικής κυριαρχίας για τις επόμενες δεκαετίες».

Το πιο σημαντικό ερώτημα λοιπόν για την Ευρώπη, δυστυχώς, αυτή την εποχή, πράγματι το διατύπωσε με διπλωματική γλώσσα ο Γιούνκερ: αν δηλαδή αυτή η κρίση μπορεί να τελειώσει χωρίς πόλεμο – και όχι μόνο νομισματικό.

Εξ άλλου η εξελισσόμενη τόσο εκτεταμένη, τόσο βίαιη – και πανευρωπαϊκή... – καταστροφή λαών και χωρών, με τόσο μεγάλο χρονικό βάθος και με μόνο σκοπό την προστασία της τραπεζικής φούσκας, ευλόγως πρόσφατα ήγειρε ερωτήματα για το τι θα μπορούσε να συμβεί στην Ευρώπη ύστερα από έναν νεκρό διαδηλωτή στις χώρες των μνημονίων.

Δεν είναι λίγοι αυτοί που θυμούνται πώς η δημόσια αυτοκτονία ενός απελπισμένου μικροπωλητή στην Τυνησία έγινε η αφορμή του ντόμινο που θα μείνει στην Ιστορία ως «Αραβική Άνοιξη». Όσο και να θέλει κάποιος να τον αποφύγει, ο παραλληλισμός είναι πραγματικός και εύλογος...

πηγή