Ο "δραχμικός κίνδυνος"!

Ο Βενιζέλος αποφάσισε για δικούς του λόγους να αποκαλύψει, αυτό για το οποίο το «Π» γράφει τα δυόμισι τελευταία χρόνια, ότι η χώρα βρίσκεται υπό Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο. Κάτι το οποίο βέβαια συμβαίνει από την αρχή της υπαγωγής μας στο πρώτο Μνημόνιο και την υπογραφή της πρώτης Δανειακής Σύμβασης και όχι τώρα που βόλευε τον Βενιζέλο να το επισημοποιήσει προκειμένου να κάνει ενδοκυβερνητική αντιπολίτευση.

Mαρικάκι

Αποκαλύπτεται λοιπόν με τον πλέον επίσημο τρόπο ότι τα έσοδα του κράτους  πηγαίνουν σε Ειδικό Λογαριασμό από τον οποίο εξυπηρετούνται κατά προτεραιότητα οι δανειστές.

Η Δημόσια Διοίκηση τελεί εδώ και πάνω από ένα χρόνο υπό το άγρυπνο βλέμμα της Task Force και πλέον ο κλοιός στενεύει εφόσον πλέον κάθε υπουργείο χρεώνεται ένα μνημόνιο το οποίο συνάπτει με το υπουργείο Οικονομικών για την πιστή τήρηση των στόχων του προϋπολογισμού, στον οποίο βεβαίως έχει λόγο η τρόικα.

Άγρια φορολογία σε μια εξουθενωμένη πλέον φορολογική βάση που αποτελείται από τους ίδιους και τους ίδιους καθώς και οι περικοπές μισθών συντάξεων και κοινωνικών δαπανών, που επίσης προστίθενται στην καμπούρα των εν λόγω «εξουθενωμένων», είναι στην ουσία τα βασικά έσοδα που «αρμέγει» ο τροϊκανός μηχανισμός με την πίεση πλέον να πέφτει στον τομέα των αποκρατικοποιήσεων.

Εν ολίγοις πόροι κάθε είδους που υπάρχουν ή δημιουργούνται εντός της χώρας δεσμεύονται προκειμένου να εξυπηρετηθεί το «αδηφάγο» τέρας του χρέους.
Για χάρη λοιπόν των εσόδων που εξυπηρετούν το χρέος (και άλλες ορέξεις) η χώρα και η κοινωνία έχουν μπει κανονικά στο «γύψο» με απροσδιόριστο το χρόνο απαλλαγής απ’ αυτόν, χάνεται κάπου στο βάθος μελλοντικών δεκαετιών.

Κι όμως αυτό που βρίσκουν να επισημάνουν κυβερνητικοί παράγοντες, επιδιδόμενοι σε ρεσιτάλ επαρχιωτισμού είναι ότι απεφεύχθη ο «δραχμικός κίνδυνος». Το …νεολογισμό ακούσαμε από τα χείλη του υπουργού Εσωτερικών (λέμε τώρα) Ευρυπίδη Στυλιανίδη στη χθεσινή «Ανατροπή» του Πρετεντέρη.

Δεν έχουν καταλάβει ότι η αποτροπή μιας καταστροφής με την πρόκληση μιας άλλης  εν προκειμένω, της εθνικής οικονομίας και της κοινωνίας, ούτε σωτηρία συνιστά ούτε ανακούφιση προσφέρει σε κανέναν. Και πως η επίκληση του κινδύνου της δραχμής πλέον δεν αρκεί.

Προ μηνών σε δημοσκόπηση της Pulse RC για λογαριασμό του «Π» καταγραφόταν μια αυξανόμενη τάση του κόσμου να θέσει όριο στην αντοχή και την ανοχή του, λέγοντας «ναι» στις θυσίες μέχρι ενός ορίου.

Πλέον έχει φτάσει και ο κόσμος της αγοράς να αγανακτεί βλέποντας το συνολικό αδιέξοδο και το ότι η παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη, μπορεί αυτή τη στιγμή να ενέχει στοιχεία «πολιτικού ρεαλισμού», αλλά δεν χαράσσει καμία πορεία επιβίωσης για τη χώρα, εν φέρει καμία προοπτική για τη χώρα, παρά αυτή του φτωχού συγγενή και του ζητιάνου που όλο κι όλο αυτό που διεκδικεί είναι λίγο έλεος από τους πανίσχυρους εταίρους του…

πηγή