Γιατί Ιράν; Because we can!

Σιμσιβέ Παάτα

Ο ήρωας της ταινίας, κατ’ επάγγελμα συγγραφέας, προσπαθεί να σώσει την οικογένειά του από την καταστροφή του κόσμου. Το αεροπλάνο μόλις και μετά βίας σηκώνεται όχι ένα δευτερόλεπτο πριν, αλλά κυριολεκτικά πάνω στο δευτερόλεπτο της καταστροφής. Όλα τα έθνη της γης καταστρέφονται πλην των πέντε της «απόδρασης». Φοβερή ανακούφιση για όσους δεν πήγαν σινεμά και ακολούθησαν τη γνωστή μέθοδο των Torrents! Ο Ρόλαντ Έμεριχ με την νέα του ταινία «2012» ανοίγει έναν διάλογο με τους επιστήμονες του CERN αντιστρέφοντας το ερώτημά τους «πως στο καλό δημιουργήθηκε η μάζα» και απαντά με ομολογουμένως πιο θεαματικό τρόπο στο «πως μπορεί να εξαφανιστεί μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα αυτό που ακόμα δεν μάθαμε πως δημιουργήθηκε».

Εγώ να πω την αλήθεια δεν κατάλαβα την επιστημονική προσέγγιση της ταινίας και αμφιβάλλω αν κατάλαβαν και οι ίδιοι, αλλά με προβλημάτισε αρκετά το ενδεχόμενο μιας «Μεγάλης Καταστροφής». Σκέφτηκα διάφορα ενδεχόμενα και αιτίες: κομήτες, εκρήξεις στον ήλιο, μαύρες τρύπες, κακή διάθεση του Πούτιν, το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν… Θα μπορούσε μια γενικευμένη στρατιωτική σύγκρουση να μετατραπεί σε καταστροφή έστω του μεγέθους του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου; Είπαμε, ο καπιταλισμός υπονομεύει τις αξίες δίνοντας αξία σε οτιδήποτε, αλλά πόσο μπορεί να απαξιωθεί μια ανθρώπινη ζωή για να την αφαιρέσεις κατά εκατομμύρια;

Επί εθνικοσοσιαλισμού στη Γερμανία ο Χίτλερ προκειμένου να βγάλει την κατεστραμμένη χώρα από την ύφεση και προκειμένου να μειώσει την ανεργία, έβαλε όλο τον πληθυσμό να δουλεύει στην κατασκευή όπλων. Το παράδειγμά του ακολούθησαν πολλές κυβερνήσεις προβαίνοντας σε ξεκάθαρα αντιλαϊκές μεθόδους στο όνομα της ευημερίας των λαών τους φτιάχνοντας και συσσωρεύοντας όπλα. Ακολούθησε ο δεύτερος παγκόσμιος ο οποίος μετέτρεψε τους εργάτες σε στρατιώτες, τους φίλους σε εχθρούς και ο καπιταλισμός κατάφερε να βγει από τη κρίση του ‘29 καθώς κατάφερε να εξοντώσει τους «περισσευούμενους» εργάτες, ενώ οι υπόλοιποι που επέζησαν θα έβρισκαν δουλειές στην ανοικοδόμηση των ερειπίων.

Σήμερα η ανθρωπότητα ζει τον τρόμο ενός τρίτου παγκόσμιου πολέμου παρ’ όλο που ζούμε σε έναν κόσμο ο οποίος είναι πιο αλληλένδετος από ποτέ. Η παγκόσμια οικονομία έχει χτιστεί πάνω στα χρέη και ακόμα και τα πλουσιότερα κράτη του κόσμου δανείζονται. Όμως ολ’ αυτά όσων αφορά την οικονομία. Στο χώρο της πολιτικής και των γεωστρατηγικών  σχέσεων μεταξύ των κρατών τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα. Από τη μια έχουμε τις χώρες του κρατικού καπιταλισμού και από την άλλη τις χώρες με φιλελεύθερο οικονομικό καθεστώς. Η σημαντικότερη εξέλιξη με τις χώρες του κρατικού καπιταλισμού και των συμμάχων τους είναι ότι εκείνοι τολμούν να κάνουν αυτό που τόλμησαν και οι άλλοι στο παρελθόν αλλά με μια ουσιώδη διαφορά – οι νέοι σύμμαχοι σήμερα, σε αντίθεση με εκείνους του χθες, μπορούν! Αυτό που λοιπόν τολμούν είναι η αμφισβήτηση της κυριαρχίας της Δύσης και πρωτίστως των ΗΠΑ και ιδού ορισμένοι λόγοι γιατί:

Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης ο καπιταλισμός βρήκε την ευκαιρία να ενσωματώσει στην παγκόσμια αγορά τις χώρες του Ανατολικού μπλοκ και την Κίνα πράγμα που σήμαινε πως οι κεφαλαιοκράτες πλέον είχαν στη διάθεσή τους δισεκατομμύρια «φρέσκους» εργάτες με μισθούς ονειρικούς για κάθε εργοδότη. Με εξαίρεση τη Γερμανία που άντεξε λόγω ανώτερης ποιότητας και της τεχνογνωσίας, οι βιομήχανοι των υπόλοιπων χωρών μετέφεραν την παραγωγή τους προς πάλαι ποτέ ανταγωνιστικές χώρες και κάπως έτσι η παραγωγική βάση του Ανεπτυγμένου Κόσμου άρχισε να θρυμματίζεται.

Για να αποφευχθεί η κατάρρευση, η Δύση άρχισε να δανείζεται και οι τράπεζές της άρχισαν να διογκώνονται. Χάρη σε μια «νέα πολιτική του δανεισμού» η Δύση κατάφερε να μην καταρρεύσει παρά τη συνεχιζόμενη «φυγάδευση» της παραγωγής μακριά από αυτή. Όμως, ως γνωστόν, ο δανεισμός δεν μπορεί να συνεχιστεί για πάντα, από τη άλλη όμως ούτε το χρέος μπορεί να αποπληρωθεί με μια αποσαθρωμένη παραγωγική βάση. Κάπως έτσι φτάσαμε στο σήμερα όπου ένας ολόκληρος κόσμος είναι καταχρεωμένος και διεκδικεί επάξια το χρίσμα του μπαταξή.

Ο πρώτος λόγος λοιπόν της αμφισβήτησης του «αυτονοήτου» είναι η οικονομική αδυναμία της κάποτε Υπερδύναμης. Ο δεύτερος λόγος πάλι αφορά τις δομικές αλλαγές στα θέματα ενεργειακής ασφάλειας που ίδιες οι χώρες της Δύσης με πρωταγωνιστή τις ΗΠΑ έχουν προκαλέσει. Πιο συγκεκριμένα, σήμερα το δολάριο ως παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα αμφισβητείται έντονα. Οι λόγοι ανάγονται κυρίως στο όχι και τόσο μακρινό  παρελθόν: το 1971 ο αμερικανός Πρόεδρος Ρίτσαρντ Νίξον κατήργησε τον «κανόνα του χρυσού», πράγμα που σήμαινε ότι πλέον δεν υπήρχε καμία σταθερή αξία ισοδύναμη με το δολάριο και αφού δεν υπήρχε η ισοτιμία με το χρυσό, πλέον οι ΗΠΑ μπορούσαν να τυπώνουν όσα δολάρια ήθελαν.

Η πρώτη αντίδραση έγινε από τους πετρελαιάδες στη κρίση του ’73, όταν απαίτησαν να πληρώνονται σε χρυσό αφού κανένας δεν ήθελε να συσσωρεύει ένα νόμισα το οποίο θα τυπωνόταν με τη σέσουλα. Ακολούθησε ο Σαντάμ Χουσέϊν ο οποίος αμφισβήτησε εξίσου έντονα την ηγεμονία του δολαρίου δεχόμενος να πληρώνεται και σε ευρώ, ενώ ο Καντάφι προωθούσε ένα νέο νόμισμα βασισμένο στο κανόνα του χρυσού. Από τότε οι ΗΠΑ χρειάστηκαν να κάνουν πολλούς πολέμους για να «πείσουν» τον υπόλοιπο πλανήτη για την υπεροχή του δικού τους νομίσματος και κάπως έτσι φτάσαμε στο σήμερα…

Μια φορά λοιπόν και έναν καιρό οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν πολλούς φίλους. Τις τελευταίες δεκαετίες όμως, η εξωτερική πολιτική της χώρας έχει γίνει ακραία επιθετική και τους έχει φέρει σε αντιπαράθεση με Κίνα, Ρωσία, Γερμανία, Ιράν, Λατινική Αμερική, Πακιστάν, Ισραήλ, Σαουδική Αραβία και ένας θεός ξέρει με πόσους ακόμα. Κατά τα λεγόμενα των τελευταίων προέδρων της χώρας «οι ΗΠΑ το έχουν καταστήσει ιδιαίτερα σαφές ότι: η Ρωσία θα πρέπει να σεβαστεί τα ανθρώπινα δικαιώματα, Η Κίνα θα πρέπει να ακριβύνει το Γιέν, το Πακιστάν θα πρέπει να σταματήσει να απειλεί την Ινδία με στρατιωτική επέμβαση στο Κασμίρ και επίσης να σταματήσει να κάνει όλα τα χατίρια στα ισλαμικά κινήματα της χώρας, το Ιράν θα πρέπει να σταματήσει τον εμπλουτισμό ουρανίου, την εξαγορά τον πυραύλων τύπου C 300, να σταματήσει: να απειλεί το Ισραήλ, να υποστηρίζει τους ταλιμπάν στο Αφγανιστάν, να προμηθεύει τη Συρία με όπλα, να χρηματοδοτεί τα διεθνή δίκτυα ομάδων τρομοκρατίας!»

Αλλιώς όμως τι; Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα!

Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν είναι παίξε γέλασε. Είναι η μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη σε όλο τον κόσμο με οκτακόσιες περίπου στρατιωτικές βάσεις με παρουσία τους σε πάνω από 150 χώρες. Οι στρατιωτικές επιτυχίες της χώρας το τελευταίο διάστημα είναι τεράστιες ειδικά στη Λιβύη, με την οποία είναι σαφές πως κατάφεραν να απομονώσουν και άλλο το Ιράν και προσπαθούν να το απομονώσουν ακόμα περισσότερο δημιουργώντας το απόλυτο χάος στη Συρία.

Η κατάρρευση του Ανατολικού Μπλοκ επέτρεψε την παγκόσμια «δικτατορία» των ΗΠΑ, όμως πέρασε καιρός και όσο περνάει και άλλος οι Ηνωμένες Πολιτείες γίνονται όλο και περισσότερο «μια χώρα όπως οι άλλες», σε όλους τους τομείς, πλην του στρατιωτικού. Με μαθηματική ακρίβεια η αποχώρησή τους από το Ιράκ θα σημάνει την ηγεμονία του Ιράν λόγω κυρίως της διάσημης «πράσινης ζώνης του σιιτισμού». Ένα σενάριο πέρα για πέρα εφιαλτικό για τις χώρες της Δύσης και πρωτίστως τη «Μαμά Αμερική». Η ανησυχία τους είναι απολύτως δικαιολογημένη, πόσο μάλλον σε συνδυασμό με τη δημιουργία νέων κέντρων εξουσίας στην Ευρασιατική ήπειρο. Για να καταλάβει κανείς γιατί ο πόλεμος στο Ιράν είναι αναπόφευκτός είναι χρήσιμο να σκεφτεί ότι αυτή την χρονική περίοδο η Δύση απειλείται να χάσει τον έλεγχο πάνω στα μεγαλύτερα κοιτάσματα του πετρελαίου, αξίας πολλών τρισεκατομμυρίων δολαρίων τα οποία της δίνουν την άνεση να ηγεμονεύει τόσο σε οικονομικό όσο και σε πολιτικό και γεωστρατηγικό επίπεδο.

Ίσως κατηγορηθώ για αμοραλισμό αλλά πιστεύω πως καμμία ανθρώπινη ζωή δεν έχει τόσο μεγάλη αξία, ακόμα και κατά εκατομμύρια, για έναν λυσσασμένο για κέρδη και πωρωμένο με τους δείκτες των χρηματιστηρίων κεφαλαιοκράτη, όσο το πάθος του να «πρασινίσουν» οι μετοχές του. Στη Συρία, ήδη μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο, έχουν χαθεί πάνω από δέκα χιλιάδες ανθρώπινες ζωές. Ένας ενδεχόμενος πόλεμος όμως με το Ιράν σημαίνει πως ο πυρηνικός πόλεμος που τόσο πολύ τρομάζει τον Άνθρωπο θα πάψει να είναι αποκύημα της φαντασίας. Σημαίνει πως είμαστε μπροστά στη πόρτα του τρίτου παγκοσμίου πολέμου χτυπάμε επίμονα και ζητάμε να μας την ανοίξει.

«Δεν ξέρω τι θα συμβεί μετά τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, αλλά είμαι βέβαιος ότι ο τέταρτος θα γίνει με πέτρες, τόξα και βέλη».

Αϊνστάιν

Το απεύχομαι!

Καλή αντάμωση!

πηγή