Ατζέντηδες του ναζισμού

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

Καθόλου παράξενο, αφού αυτό συμβαίνει συστηματικά τα τελευταία δύο «μνημονιακά» χρόνια – πάντα με τα ίδια θύματα και τους ίδιους θύτες.

Αυτά τα δύο χρόνια η Ελλάδα ζει, μεταξύ πολλών άλλων, μια απίστευτη, από κάθε άποψη, καθημερινή λασπολογία – εκ μέρους πολιτικών, «τεχνοκρατών», δημοσιογράφων και... διανοουμένων (!) – εις βάρος όλων όσοι τολμούν, με οποιονδήποτε τρόπο, να διατυπώνουν ακόμη και μέτριες σε ύφος, αλλά ουσιαστικές, αντιρρήσεις στην επιλογή της κυβέρνησης Παπανδρέου να σύρει τη χώρα στον «μνημονιακό μονόδρομο» της Μέρκελ και του ΔΝΤ.

Τώρα οι ίδιοι επιχειρούν κάτι εξ ίσου απίστευτο: να αποδώσουν την πρωταγωνιστική εγκατάσταση της Χρυσής Αυγής στην πολιτική σκηνή σε όσους επιχείρησαν με οποιονδήποτε τρόπο να αντισταθούν στο... «μνημόνιο». Ή απλώς να εκφράσουν την αντίρρηση, την αγανάκτηση ή την απόγνωσή τους. Θα ήταν γελοίο, αν δεν ήταν τραγικό, το ότι οι πραγματικοί ατζέντηδες της Χρυσής Αυγής σήμερα ολοφύρονται για την... επιτυχία τους.

Δεν είναι πολύ δύσκολο να διακρίνει κάποιος πόσα από τα βασικά επιχειρήματα, πρακτικές και επιδιώξεις του «μνημονιακού» τόξου αποτελούν την πεμπτουσία του ναζισμού. Ας δούμε τα κυριότερα.

Η «συλλογική ευθύνη»

Η κλασική ναζιστική αρχή συμπυκνώθηκε άριστα στην αντίληψη ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε», όλοι είμαστε συνένοχοι για την οικονομική καταστροφή της χώρας.

● Εφοπλιστές και εργολάβοι ίσα κι όμοια με τους πένητες συνταξιούχους.

● Μεγαλοεκδότες και λοιποί μεγαλοεπιχειρηματίες ίσα κι όμοια με τους χωρίς ελπίδα ανέργους.

● Αιωνίως κρατικοδίαιτοι και πλέον πάμπλουτοι «καλλιτέχνες» και διανοούμενοι, διεφθαρμένοι έως το κόκαλο κρατικοί υπάλληλοι, διαρκώς ευνοούμενοι του κράτους ιδιώτες επιχειρηματίες, απατεώνες του κοινού ποινικού δικαίου που πλούτισαν υπό τη σκέπη του συστήματος εξουσίας, λαμόγια του χρηματιστηρίου και των κοινοτικών προγραμμάτων, παροχείς και αποδέκτες απίστευτων ποσοτήτων μαύρου χρήματος ίσα κι όμοια με συνεπείς και αδιάφθορους πολίτες, με εργαζομένους των 1.000 ευρώ που πλέον είναι άνεργοι ή δουλεύουν απλήρωτοι και τζάμπα.

● Πολιτικοί και κόμματα που ζούσαν από μίζες και εξαρτούσαν την αναπαραγωγή και την επιβίωσή τους αφενός από την καταστροφή της οικονομίας και των θέσεων παραγωγικής εργασίας και αφετέρου από την αναγκαστική εξαγορά ανθρώπων, συνειδήσεων και ψήφων ίσα κι όμοια με τους υπό εκβιασμό συμβασιούχους στους οποίους οι ίδιοι «πουλούσαν» θέσεις εργασίας.

Κύριοι φορείς του «όλοι μαζί τα φάγαμε» είναι σταθερά οι – μακροχρόνια ή περιστασιακά – ωφελημένοι από το ξέφρενο πάρτι της διαφθοράς, οι οποίοι εξομοιώνουν τους εαυτούς τους με... «όλους».

Ο «κοινωνικός αυτοματισμός»

Κάθε κοινωνική, επαγγελματική ή άλλη ομάδα που διεκδικούσε είτε τη διατήρηση δικαιωμάτων είτε τη διάσωση των στοιχειωδών μισθολογικών ορίων επιβίωσης στιγματίζεται ως... «συντεχνία» η οποία καταχράται τον δημόσιο πλούτο.

Οι «κατήγοροι» συνήθως κατέχουν όχι μόνο δυσανάλογο με τη δραστηριότητά τους πλούτο, αλλά και άτυπη – έως και παράτυπη και πάντως δυσανάλογη – εξουσία, την οποία ασκούν με στόχο την απομόνωση και την οικονομική εξόντωση πολυπληθέστατων οικονομικών και επαγγελματικών ομάδων.

Η τακτική του στιγματισμού με στόχο την απρόσκοπτη και κοινωνικά αποδεκτή εξάλειψη μεγάλων κοινωνικών κατηγοριών είναι ευθέως ανάλογη της ναζιστικής πρακτικής εις βάρος Εβραίων, Τσιγγάνων, ομοφυλόφιλων, αναπήρων, κομμουνιστών κ.λπ.

Η «ηθικοποίηση» της πολιτικής

Η σκληρή δουλειά, ο ασκητικός βίος, η συστηματική αποταμίευση και η χωρίς (διεφθαρμένους, εννοείται) συνδικαλιστικούς ενδιάμεσους σχέση του εργαζομένου με τον εργοδότη του, ο οποίος ασκεί την «ελέω Θεού» απόλυτη εξουσία του, αποτελεί τον «ηθικό κώδικα» του εργαζομένου. Μπορεί ο κώδικας αυτός να παραπέμπει στον Μαξ Βέμπερ και το κλασικό έργο του «Η προτεσταντική ηθική και το πνεύμα του καπιταλισμού», όμως τα πράγματα είναι μάλλον χειρότερα.

Ο μέσος Έλληνας, είτε ως εργαζόμενος είτε ως πολίτης είτε ως... Έλληνας, οφείλει να αναγνωρίσει την «εκ Θεού» (γερμανική) αντίληψη για το τι είναι η Ευρώπη, τον «αδιαμφισβήτητο» τρόπο λειτουργίας του ευρώ και να υποταχθεί πλήρως στη διεθνή και εγχώρια τοκογλυφία, η οποία ένιωσε κάπως... ανασφαλής και δοκιμάζει την πίστη και την ηθική του.

Η όποια ταξική, εθνική, ιδεολογική, πολιτική και προσωπική του ταυτότητα πρέπει να εγκαταλειφθεί στο όνομα της «παραμονής στο ευρώ» και ο ίδιος πρέπει όχι μόνο να εκπροσωπείται πλέον αποκλειστικά από τους διακηρύσσοντες πίστη στην ευρωθρησκεία (ακόμη και όταν αυτοί είναι είτε διαπιστωμένα ανίκανοι είτε έως και κοινοί κλέφτες), αλλά και να αποδεχθεί την τιμωρία του για το γεγονός ότι αυτή η Ευρώπη και αυτό το ευρώ κινδυνεύουν να οδηγηθούν στην καταστροφή.

Όποιος διαχωρίζεται από τη θρησκευτικού τύπου πίστη στην κυρίαρχη αντίληψη περί Ευρώπης προβάλλοντας οικονομικούς ή εθνικούς λόγους είναι ηθικά ρυπαρός διότι επιδιώκει την καταστροφή της χώρας, των συμπολιτών του, των παιδιών του.

Εν τέλει ανήκει στο Κόμμα της Δραχμής, το οποίο, παρότι πολιτικά ανύπαρκτο, συμβολίζει την Κόλαση – μια έννοια η οποία χρησιμοποιείται συστηματικά για να περιγράψει την «επιστροφή στη δραχμή».

Τι θαυμάσιο έδαφος η αντιπολιτική «ηθική» για την αναπαραγωγή των σαπρόφυτων του ναζισμού. Η δεκαετία του 1930 στη Γερμανία δεν δίδαξε κανέναν (;)...

***

Στη διάρκεια αυτών των δύο χρόνων οι ερασιτέχνες Γκαίμπελς κατάφεραν να δημιουργήσουν το πιο αντιπολιτικό κλίμα των τελευταίων δεκαετιών και το γηπεδικού τύπου σύνθημα «Να καεί - να καεί το μπουρδέλο η Βουλή» είναι η μικρότερη παρενέργεια.

Στο έδαφος της ισοπεδωτικής απαξίωσης κάθε έννοιας διεκδίκησης, αμφισβήτησης, αντίστασης οι ατζέντηδες έσπειραν το μίσος, τη συλλογική αυτοενοχοποίηση, τον ευτελισμό της πολιτικής, το μίσος για τους ίδιους και η Χρυσή Αυγή «θερίζει», κυριολεκτικά και μεταφορικά, τους καρπούς της σποράς τους.

Όσοι, χωρίς περίσκεψη και ντροπή, αποτέλεσαν το κέλυφος για το αυγό του φιδιού, τώρα που αυτό έσπασε και το φίδι πήρε τον δρόμο του, οι ίδιοι απέμειναν μόνο ως τσόφλια. Τώρα ο θρήνος τους δεν συγκινεί κανέναν. Ακόμη και όταν έχουν δίκιο να λένε πως η χώρα βρίσκεται στο χείλος της αβύσσου...

πηγή