Κομμάτια, θρύψαλα και τραγέλαφος

του Σταύρου Χριστακόπουλου

Χθες τη νύχτα – αλλά και τις προηγούμενες ώρες – μάθαμε, αλλά και είδαμε να γίνονται, μερικά πολύ χρήσιμα πράγματα. Με πρώτο και κυριότερο ότι η πτώχευση είναι κακό πράγμα. Και το μάθαμε – όσοι αμαθείς δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα τι θα πει πτώχευση – από τον Παπαδήμο, τον Παπανδρέου, τον Σαμαρά, τον Βενιζέλο, την Ντόρα και άλλους πολλούς.

Όλοι αυτοί, αν εξαιρέσει κάποιος το σύνηθες παγερά τεχνοκρατικό ύφος του Παπαδήμου, τις εξ ίσου συνήθεις λεκτικές αγριότητες του Βενιζέλου και το κροκοδείλιο κλαψούρισμα όλων για τα εκατομμύρια θύματα της επιλογής τους, πασπαλισμένα όλα με αερολογίες περί μιας φαντασιακής ανάπτυξης, δεν κατάφεραν να αποκρύψουν μια καθαρή ομολογία που διέτρεχε τις τοποθετήσεις τους:

Ότι δεν μπορούν να διαχειριστούν οι ίδιοι τη χρεοκοπία στην οποία μας οδήγησαν οι ίδιοι ή/και τα κόμματά τους. Αυτό δηλαδή που λέμε τόσον καιρό και αποδείχθηκε με τη χθεσινή ψηφοφορία: κανένα κόμμα μόνο του δεν θα μπορούσε να την αντέξει.

● Γι’ αυτό παραδίδουν και επισήμως τα κλειδιά στους «εταίρους» και δανειστές, ώστε να τη διαχειριστούν αυτοί.

● Γι’ αυτό κάνουν μια αναδιάρθρωση η οποία μεγαλώνει ακόμη περισσότερο το χρέος καθιστώντας το οριστικά μη διαχειρίσιμο και άρα κάνοντας τη χρεοκοπία αναπόφευκτη.

● Γι’ αυτό μετατρέπουν ολόκληρο το χρέος σε ενυπόθηκο μέσω του αγγλικού δικαίου.

Ο Βενιζέλος μάλιστα υπήρξε ο σαφέστερος και πιο αποκαλυπτικός όλων: Δίνουμε, λέει, το αγγλικό δίκαιο στους δανειστές για να μην νομίζουν ότι έχουμε σκοπό να ξαναμειώσουμε αργότερα το χρέος! Ομολόγησε έτσι ότι αυτή η ρύθμιση θα απαγορεύει στην Ελλάδα να προβεί σε περαιτέρω μείωσή του όταν πολύ σύντομα θα αποδειχθεί, όπως με την πρώτη δανειακή σύμβαση και το «μνημόνιο» του Παπακωνσταντίνου, ότι το μόνο που κατάφερε ήταν να το αυξήσει.

Ας κρατήσουμε στα υπ’ όψιν αυτή τη δήλωσή του, αν τυχόν υπάρξει στο μέλλον ένα δικαστήριο που θα εξετάσει επί της ουσίας την ελληνική τραγωδία.

Ο κοινοβουλευτικός τραγέλαφος πάντως είχε αμέτρητα επεισόδια, απολύτως αποκαλυπτικά της πολιτικής ένδειας που μαστίζει πλέον τη χώρα. Στα κορυφαία και η επιχειρηματολογία του Σαμαρά, που πάνω - κάτω μας είπε ότι:

● Το πρώτο «μνημόνιο» απέτυχε επειδή ήταν εξ ολοκλήρου στηριγμένο στη λιτότητα με αποτέλεσμα να φέρει ύφεση.

● Μια και το πρώτο λοιπόν μας έφερε σε αδιέξοδο και ένα βήμα πριν από τον γκρεμό, ας ψηφίσουμε το δεύτερο, το οποίο υποτίθεται ότι θα φρενάρει την πτώση – παρότι επιβάλλει διαρκή λιτότητα, συνεχώς ανανεούμενη και εμπλουτιζόμενη, παράγοντας συνεπώς και βαθύτερη ύφεση.

Μάλλον η... στερεότητα των επιχειρημάτων του ήταν σοβαρότερος λόγος για να πουν οι βουλευτές του «όχι», παρά η ίδια η ψήφιση του νέου «μνημονίου».

Όλοι στο καναβάτσο

Από όσα έγιναν τα τελευταία εικοσιτετράωρα – με εξαίρεση φυσικά την εξουσιοδότηση στον Παπαδήμο να υπογράψει τη νέα δανειακή – το πιο κραυγαλέο δεν ήταν οι διαφοροποιήσεις των βουλευτών, αλλά η αναγγελία του ανασχηματισμού.

Μπορεί κάποιος να φανταστεί ένα λόγο ανασχηματισμού μιας κυβέρνησης ειδικού σκοπού και περιορισμένης διάρκειας; Δεν θα υπήρχε ούτε ένας αν τα ψωμιά της ήταν πράγματι μετρημένα. Για να το πάμε πιο μακριά, αν υποτεθεί ότι ο ανασχηματισμός είναι «σαρωτικός» και η νέα σύνθεση περιλαμβάνει μόνο πρόσωπα της απολύτου εμπιστοσύνης του Παπαδήμου, τότε δύο τινά μπορεί να έχουν συμβεί:

● Το πρώτο είναι να έχουν εκδηλώσει επιθυμία απόσυρσης τα στελέχη που θα παίξουν ρόλο στη διαδοχή του ΠΑΣΟΚ, αλλά και η Ν.Δ., για να μπορέσουν όλοι να πάνε με ανεκτές προϋποθέσεις στις εκλογές.

● Το δεύτερο είναι να μην θέλει κανείς να χρεωθεί την ευθύνη για όσα κοσμογονικά θα γίνουν από τώρα και στο εξής.

Στην πραγματικότητα, όμως, όποιος νομίζει ότι, έχοντας προπαγανδίσει, επιβάλει και ψηφίσει αυτό το απίστευτο χθεσινό πακέτο θα μπορεί αύριο να βγει στο αντάρτικο είναι μακριά νυχτωμένος. Οι ευθύνες από τώρα και στο εξής θα έχουν ονοματεπώνυμο. Όπως έχουν και για την πρώτη δανειακή και το μνημόνιό της. Ας ρωτήσουν τον Γιώργο Παπανδρέου που τα ξέρει καλύτερα.

Αν πάλι ο Σαμαράς θεωρεί πως θα είναι σε θέση να προκαλέσει εκλογές ύστερα από όσα συνέβησαν χθες, είναι ακόμη πιο μακριά νυχτωμένος. Με 21 βουλευτές διαγραμμένους για απειθαρχία και μια παραίτηση προ της ψηφοφορίας, αλλά και με άλλους τόσους... «μνημονιακούς» στο κόμμα του, όχι εκλογές δεν μπορεί να επιβάλει, αλλά ούτε πρέφα στο καφενείο της Βουλής.

Ήδη τα χθεσινά έδειξαν ότι οι κωλοτούμπες, για τα δυσκίνητα ελληνικά κόμματα, είναι επικίνδυνο σπορ. Έδειξαν επιπλέον ότι οι κομματικές γραμμές έχουν γίνει χυλός και ότι, αν ανοίξει ο δρόμος για το «κόμμα Παπαδήμου», σύντομα θα γίνει λεωφόρος.

Αν, από την άλλη, ο Βενιζέλος πιστεύει ότι θα μπορεί, βγαίνοντας από την κυβέρνηση, να το παίξει κι αυτός αντιστασιακός για να ανασυγκροτήσει και να βγάλει το ΠΑΣΟΚ από την ολέθρια κατηφόρα του, είναι κι αυτός οικτρά γελασμένος. Κι αυτό το τελευταίο το συζητάμε υπό την προϋπόθεση ότι πράγματι θα γίνει αρχηγός του ΠΑΣΟΚ. Διότι υπάρχει και εκείνο το «καταραμένο» 2007, το οποίο ακόμη τον στοιχειώνει.

Στις μέρες μας, έτσι όπως κατάντησαν τα κόμματα της συγκυβέρνησης, είναι προτιμότερο να παριστάνεις τον «ελεύθερο επαγγελματία» της πολιτικής, κάτι δηλαδή σαν Ντόρα, Βορίδης, Άδωνις κ.λπ., και να προσφέρεις τις υπηρεσίες σου με πλήρη εχεμύθεια, χωρίς δεσμεύσεις και χωρίς να κουβαλάς στην πλάτη σου κανενός τα νιτερέσα.

Αυτό αναμένεται άλλωστε να είναι στο εξής το επιθυμητό – από δανειστές και λοιπούς επικυρίαρχους – μοντέλο πολιτικής δραστηριότητας. Αν μάλιστα μπλέξουν με τον Παπαδήμο, μάλλον θα τους υποχρεώσει να τηρούν και μπλοκάκι παροχής υπηρεσιών. Κάπως έτσι προδιαγράφεται η επόμενη γενιά πολιτικών...

πηγή