Η «Νέα Τάξη Πραγμάτων» ξεπροβάλλει – Θα διαρκέσει;

Σε μια σειρά από άρθρα (βλέπε εδώ) έχω κάνει αναφορά σε κάποια μυστικά σχέδια για Παγκόσμια Διακυβέρνηση, τα οποία όμως στο μεταξύ έχουν πάψει να είναι τόσο μυστικά. Καιρός είναι όμως να βάλουμε τα κομμάτια του παζλ στη σειρά ώστε να δούμε ποια θα είναι η τελική εικόνα των πραγμάτων…Τι είναι αυτό δηλαδή που μας περιμένει.

Στο επόμενο άρθρο θα παρουσιάσω, σε συνοπτική μορφή, το τελικό σχέδιο, το οποίο δεν θα είναι όμως σκηνοθετημένο από τους (συμπαθής κατά τ’ άλλα) Δημοσθένη Λιακόπουλο, και Κώστα Χαρδαβέλα, αλλά θα αποτελεί την ομολογία της ίδιας της ΕΛΙΤ.

Το σημείο μηδέν έχει φτάσει και όλα βγαίνουν τώρα στο φως!

***

Μέρος Α’

Μια καλά σχεδιασμένη πορεία η οποία δείχνει να φτάνει στην ολοκλήρωσή της.

Αν κάνει κάποιος μια σχετικά γρήγορη έρευνα –πράγμα πολύ εύκολο σήμερα- θα διαπιστώσει, πως από άκρο σε άκρο στον πλανήτη όλοι μιλούν για την Νέα Τάξη Πραγμάτων, που είναι ίσως ποιο γνωστή με τους αγγλικούς όρους: New Order.

Πως γίνεται αυτό που κάποτε προκαλούσε το ειρωνικό μειδίαμα σε ορισμένους να αποτελεί σήμερα κεντρικό θέμα συζητήσεων σε όλους σχεδόν τους κύκλους, παγκόσμια;

Η εξήγηση είναι απλή: Διότι αποτελεί μια πραγματικότητα!

Μια εφιαλτική πραγματικότητα που συλλήφθηκε σαν ιδέα σε κάποια αρρωστημένα μυαλά μεταξύ των ναζιστών του Γ’ Ράιχ, και κατέληξε να γίνει στόχος της σημερινής ελίτ.

Έχουν γραφτεί και έχουν ειπωθεί τόσα πολλά γύρω από αυτό το θέμα, που θα ήταν σίγουρα βαρετό να επαναλάβω εδώ κάποιο σχετικό ιστορικό και τις λεπτομέρειες που σχετίζονται με την γέννηση και την εξάπλωση αυτής της ιδέας. Αυτό που σίγουρα θα ενδιαφέρει τους αναγνώστες θα είναι μάλλον το δια ταύτα. Το τι περιλαμβάνει δηλαδή αυτή η Νέα Τάξη και σε ποιο βαθμό μπορεί να μας αφορά.

Θα μπορούσα να περιγράψω αυτό το δια ταύτα ως εξής:

Εγκαθίδρυση μιας Διεθνούς Διακυβέρνησης, δηλαδή συγκέντρωση Εξουσίας στα χέρια μιας μικρής ολιγαρχίας που θα κυβερνάει όλο τον Κόσμο. Αυτό σημαίνει:

• Κατάργηση της Εθνικής Κυριαρχίας Λαών, Εθνών και Κρατών και τη μεταβίβαση της στη «Διεθνή Διακυβέρνηση» (World Government). Αυτό σημαίνει την κατάργηση της Δημοκρατίας μέσα από την κατάργηση της ουσιαστικής έννοιας του Κυρίαρχου Λαού.
• Κατάργηση της οντολογικής υπόστασης του ανθρώπου που προσδιορίζεται από την ελευθερία βούλησης και την μετατροπή του σε άτομο που προσδιορίζεται από “πολιτική ορθότητα”, από στερεότυπα που κατασκευάζει και προωθεί δηλαδή η Διεθνής ολιγαρχική Εξουσία.

Επειδή κανένας λαός και κανένας άνθρωπος δεν θα αυτοχειριαζόταν, επιλέχτηκε για την επιτυχή εφαρμογή αυτού του σχεδίου η παλιά μέθοδος της Δημαγωγίας και της Σοφιστίας, με εφαρμογές που επιτρέπει η σύγχρονη τεχνολογία.

Τελικός στόχος: Η μεταφορά του Κρατικού Πλούτου και η Δήμευση μέρους του Ιδιωτικού, για μεταφορά του σε ξένα κέντρα αποφάσεων (γιατί άραγε αυτή η ξαφνική στροφή προς τον χρυσό;).

Τα μέσα:

1. Κατάργηση του κυριαρχικού δικαιώματος των Κρατών να Δημιουργούν (τυπώνουν) Χρήμα, με συνέπεια τα κράτη να δανείζονται και να χρωστούν αυτά που θα τύπωναν τσάμπα χωρίς να τα χρωστούν σε κανένα. Για τον σκοπό αυτό απαιτούνται οι κατάλληλοι άνθρωποι στις κατάλληλες θέσεις. Αν αυτό δεν μπορεί να γίνει με ειρηνικά μέσα, τότε ενεργοποιείται το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ και το ΝΑΤΟ και επιβάλλεται δια της βίας.
2. ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΚΑΙ ΣΟΦΙΣΤΙΑ, ΜΕ ΥΦΟΣ ΣΟΒΑΡΟΦΑΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΗΤΑΣ που δήθεν δεν επιδέχεται αντιρρήσεις, προς ένα Λαό που δεν μπορεί να έχει –στο σύνολο- ως γνωστικό αντικείμενο την Γεωπολιτική και την Οικονομία, που θα αναγγέλλουν, ότι αυτά που γίνονται είναι …η ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ. Για τον σκοπό αυτό έχουν ενεργοποιηθεί τα ΜΜΕ, το Χόλιγουντ, καθώς και διάφοροι …«στοχαστές».

Μήπως όλα αυτά ακούγονται κάπως γνωστά σ’ εμάς που ζούμε σ’ αυτή τη γωνιά του πλανήτη; Μήπως περιγράφουν λίγο πολύ αυτά που βιώνουμε τα τελευταία –τουλάχιστον- δύο χρόνια; Είναι μήπως σύμπτωση; (Βλέπε εδώ)

Αν κάποιοι εξακολουθούν να έχουν ερωτηματικά και αμφιβολίες, ας ρίξουν μια ματιά σε αυτά που έγραφε ο ΔΟΛ στο «έγκριτο» ΒΗΜΑ τον Απρίλιο του 2009:

« Οι ΗΠΑ του Ομπάμα, σε αντίθεση με τις ΗΠΑ του Μπους, αλλάζουν πολιτική: αντιμετωπίζουν ήδη πρακτικές παγκόσμιας διακυβέρνησης. Με τους άλλους. Σίγουρα, τόσο για το περιβάλλον όσο και για τις φυσικές καταστροφές, την αντιμετώπιση πάντα πιθανών πανδημιών, καθώς και για μια αποδεκτή ανάπτυξη, σαφές είναι ότι επιβάλλεται η ατομική συμβολή κάθε πολίτη και κάθε χώρας. Αλλά χωρίς παγκόσμιες λύσεις δεν θα υπάρξει σωτηρία.

Η παγκοσμιοποίηση έχει συντελεστεί.

Δεν είναι μόνο κάτι το απαράδεκτο, κι ας περιλαμβάνει και τα απαράδεκτα που ζούμε με την κρίση. Γιατί είναι συνάμα ο μονόδρομος (μάλιστα!) της επιβίωσης όλων. Η παγκοσμιοποίηση δεν είναι μία, δεξιά και καταδικαστέα. Μπορεί, αν το θελήσουμε, να είναι πολυπολιτισμική, προοδευτική και συνεπώς θετική και σωτήρια με τους όρους μιας δημοκρατικής παγκόσμιας συλλογικής διακυβέρνησης για ό,τι είναι αναγκαίο.

Οι “εθνικές λύσεις” είναι κίνδυνος. Τις προπαγανδίζουν οι εξίσου καθυστερημένες αριστερά και δεξιά. Όμως, οδηγούν στα χειρότερα. Κυρίως όλους εμάς τους μικρούς που δεν έχουμε καν πειστικούς “συνοριοφύλακες”!»

Και για τους ποιο δύσπιστους, ας δούμε κάποιες σκέψεις από την προεκλογική διακήρυξη του ΠΑΣΟΚ:

«Αποβλέπουμε στη διαμόρφωση ενός πολυμερούς συστήματος παγκόσμιας διακυβέρνησης, δημοκρατικά νομιμοποιημένου, με κέντρο έναν αναβαθμισμένο Ο.Η.Ε. Οι μονομερείς επεμβάσεις διαιωνίζουν το πρόβλημα, τροφοδοτούν τη βία, υπονομεύουν την ειρηνική συνύπαρξη των πολιτισμών.» (Βλέπε εδώ - περίπου στη μέση, κάτω από τον υπότιτλο: «Η Ελλάδα στο διεθνές στερέωμα»)

Ήταν αυτή μια πρόσφατη στροφή στους πολιτικούς στόχους του ΠΑΣΟΚ; Τα πράγματα δείχνουν πως όχι.

Ένας από τους τομείς του Κινήματος από το 2005, ήταν Η «Επιτροπή Παγκόσμιας Προοδευτικής Διακυβέρνησης & Διεθνούς Αλληλεγγύης», με συντονιστή τον επίτιμο διδάκτορα του ΑΠΘ Σωτήρη Μουσούρη, ο οποίος είχε διατελέσει επίσης αναπληρωτής Γ.Γ. του ΟΗΕ (βλέπε εδώ).

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Μήπως δεν φανερώνουν μια καλά σχεδιασμένη πορεία η οποία δείχνει να φτάνει στην ολοκλήρωσή της;

Υπάρχει κάποιος που εξακολουθεί να έχει αμφιβολίες;

Τότε ας παρακολουθήσει με προσοχή τα όσα έχει να μας πει ένας από τους κορυφαίους παράγοντες της παγκόσμιας ελίτ:

Dim lights

Μέρος Β’

«Οι μόνοι ζωντανοί οργανισμοί σε αυτό τον πλανήτη που δεν μπορούν να υπερηφανεύονται για το παρών τους, είναι οι άνθρωποι.»

Πρόσφατα πληροφορηθήκαμε, πως τα πουλιά μαθαίνουν μέσα από την εμπειρία τους την τέχνη της κατασκευής φωλιών και δεν καταφεύγουν μόνο στο εκ γενετής ένστικτό τους. Αυτή η ανακάλυψη, που προέκυψε από μια νέα σκωτσέζικη επιστημονική έρευνα, έρχεται να προσθέσει ένα ακόμα «συν» στις ικανότητες άλλων πλασμάτων πέρα από τον άνθρωπο, ενώ ανατρέπει την καθιερωμένη αντίληψη μεταξύ των επιστημόνων ότι η κατασκευή φωλιάς είναι αποκλειστικά μια έμφυτη ικανότητα. Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον δρα Πάτρικ Γουόλς του πανεπιστημίου του Εδιμβούργου, που δημοσίευσαν τη σχετική μελέτη στο περιοδικό ζωολογίας «Behavioural Processes», σύμφωνα με το BBC, βιντεοσκόπησαν και μελέτησαν, στην Μποτσουάνα της Αφρικής, τη συμπεριφορά ενός είδους πολύχρωμης «υφάντρας», που διακρίνεται για την κατασκευή πολλών και πολύπλοκων φωλιών, δεκάδων μέσα σε μία μόνο χρονιά.

Οι ερευνητές ανέφεραν ότι η μελέτη αποκάλυψε «ένα ξεκάθαρο ρόλο για την εμπειρία». Κάθε ξεχωριστό πουλί χρησιμοποιούσε ελαφρώς διαφοροποιημένη τεχνική από την μία φωλιά στην επόμενη, ανάλογα με την εμπειρία που είχε αποκομίσει στο μεταξύ. Άλλες φορές ξεκινούσε από δεξιά προς τα αριστερά και άλλες αντίστροφα, ενώ όσο περνούσε ο χρόνος και συσσωρευόταν η «οικοδομική» μάθηση, τα πουλιά έριχναν στο έδαφος όλο και λιγότερα «οικοδομικά υλικά» (π.χ. χορταράκια). «Αν τα πουλιά ακολουθούσαν κάποια γενετική προδιαγραφή για το χτίσιμο των φωλιών τους, τότε θα ανέμενε κανείς ότι όλα θα έχτιζαν τη φωλιά τους πάντα με τον ίδιο τρόπο. Όμως αυτό δεν συμβαίνει», δήλωσε ο δρ Γουόλς.

«Ακόμα και για τα πουλιά, η πρακτική τελειοποιεί την τεχνική τους», πρόσθεσε.

Είναι θλιβερό να σκέπτεται κανείς, πως οι μόνοι ζωντανοί οργανισμοί σε αυτό τον πλανήτη που δεν μπορούν να υπερηφανεύονται για το παρών τους, είναι οι άνθρωποι. Τα πάντα γύρω μας φωνάζουν πως ο άνθρωπος απέτυχε!

Όχι μόνο δεν έμαθε από το παρελθόν, αλλά αντίθετα κοντεύει να διαλύσει τα πάντα. Αντί για εξέλιξη και βελτίωση βλέπουμε να επικρατεί, γενικά, μια κατάσταση «εντροπίας», δηλαδή παρακμής… σε όλους τους τομείς.

Και δεν χρειάζεται να πάμε μακριά, αρκεί να κοιτάξουμε γύρω μας. Τι έχει συμβεί με την πατρίδα μας; Το λίκνο των επιστημών και της τέχνης; Το λίκνο της δημοκρατίας, της ισότητας, της ανθρώπινης αξιοπρέπειας;

Μπορούμε οι σημερινοί Έλληνες να είμαστε υπερήφανοι για τα σύγχρονα επιτεύγματά μας;

Τι συνέβη; Τι πήγε στραβά και αντί ο άνθρωπος να βελτιώσει την ζωή του την έχει μετατρέψει αντίθετα σε κόλαση, αναφερόμενοι πάντα στη μεγάλη πλειονότητα;

Η απάντηση ίσως βρίσκεται σε μια αρχαία δήλωση, η οποία έλεγε: «…άνθρωπος εξουσιάζει άνθρωπον προς βλάβην αυτού».

Θα ήταν μήπως λάθος να αποδώσουμε την ευθύνη για την κατάντια αυτή στους κυβερνώντες;

Ας ανατρέξουμε πάλι σε μια αρχαία ρήση (εφόσον υποτίθεται πως πρέπει να μαθαίνουμε από την πείρα του παρελθόντος): «…η καταδυναστεία παραλογίζει τον σοφόν».

Μια διαχρονική αλήθεια!

Πως είναι δυνατόν κάποιος να βελτιωθεί κάτω από συνθήκες καταδυνάστευσης, τυραννίας, εκμετάλλευσης; Και πως είναι επίσης δυνατόν να βελτιωθεί ο δυνάστης, ο τύραννος ο εκμεταλλευτής; Δεν οδηγεί αυτό σε έναν φαύλο κύκλο;

Δεν προκαλούν οι συνθήκες αυτές μια εκατέρωθεν παρακμιακή κατάσταση;

Εμφανίζεται ο …σωτήρας

Σε μια εποχή, όπου η πολιτική ζωή στη χώρα μας είχε κυριολεκτικά εκτραπεί, όπου ο λαός προσπαθούσε ακόμη να συνέλθει από τις συνέπειες ενός πολέμου, μιας σκληρής κατοχής και ενός καταστροφικού εμφυλίου, στα τέλη του 60’, τότε εμφανίστηκε ένας «σωτήρας».

Αυτός ήταν ο διαπρεπής καθηγητής του Μπέρκλεϊ και δηµόσιος διανοούµενος, o συγγραφέας του «Πατερναλιστικού καπιταλισµού», ο επαναπατρισθείς πρόεδρος του Κέντρου Οικονομικών Ερευνών, ο αναπληρωτής υπουργός Συντονισµού της Κυβέρνησης Γεωργίου Παπανδρέου, αλλά και ο δις φυλακισθείς και διωχθείς επί δικτατορίας Μεταξά και συνταγματαρχών. Το όνομά αυτού, Ανδρέας Γ. Παπανδρέου.

Ήταν αυτός που ίδρυσε το ΠΑΚ το 1968 και επέστρεψε στην Ελλάδα µε την αποκατάσταση της Δημοκρατίας το 1974, κάνοντας το απολύτως µη αναμενόμενο.

Αρνούμενος την ευθεία αποδοχή της κληρονομιάς της Ένωσης Κέντρου, προχώρησε στην ίδρυση του ΠΑΣΟΚ, ενός πολιτικού σχηματισμού µε πολύσηµο, ακριβέστερα πολυτροπικό, παρελθόν. Τα βασικά του στελέχη είχαν αναδειχθεί στη διάρκεια του «Ανενδότου», του 114(*) και του αντιδικτατορικού αγώνα, ενώ δεν έλειπαν και τα στελέχη της Ένωσης Κέντρου.

“Επαγγέλθηκε την ανατροπή των απότοκων της «αρχής της µη εναλλαγής» του μετεμφυλιακού κράτους σε πρόταση εξουσίας µε πρόταγµα την κοινωνική δικαιοσύνη, την ενσωμάτωση των αποκλεισμένων και την οικοδόμηση του κοινωνικού κράτους“. Όπως το διατυπώνει ο αναπληρωτής καθηγητής του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Κρήτης Νίκος Παπαδάκης.

Είναι ενδιαφέρον να σημειώσουμε, πως ο συγκεκριμένος «σωτήρας», με τους ευγενείς αυτούς στόχους, είχε πολλούς διακεκριμένους υποστηρικτές σε Ευρώπη και Αμερική. Όταν για παράδειγμα είχε συλληφθεί και φυλακιστεί από τη Χούντα των συνταγματαρχών, εμφανίστηκε στην έγκριτη «Ουάσιγκτον Ποστ» µια δήλωση διαμαρτυρίας, υπογεγραμμένη από περίπου 500 αμερικανούς καθηγητές.

Στον κύκλο των φίλων του στην Αμερική περιλαμβάνονταν ισχυρές φυσιογνωμίες του κατεστημένου του Δημοκρατικού Κόμματος, όπως ο Καρλ Κέισεν, ο πρώην ειδικός βοηθός του προέδρου Κένεντι στην Ουάσινγκτον σε θέματα εθνικής ασφαλείας, ο οποίος, ως νέος οικονοµολόγος, είχε βοηθήσει τον Ανδρέα να αναπτύξει την πρότασή του για τη δημιουργία του Κέντρου Οικονομικών Ερευνών (αργότερα ΚΕΠΕ)· ο Εντµουντ Μπράουν, ο δημοφιλής πρώην κυβερνήτης της Καλιφόρνιας, του οποίου ο Ανδρέας ήταν οικονομικός σύμβουλος όταν ήταν πρόεδρος του Οικονομικού Τμήματος του Πανεπιστημίου του Μπέρκλεϊ· ο Ουόλτερ Χέλερ, µε τον οποίο ο Ανδρέας μοιραζόταν το γραφείο του στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότας και ο οποίος είχε ηγηθεί του ισχυρού Συμβουλίου Οικονομικών Συμβούλων υπό τον Κένεντι· και ο Τζον Κένεθ Γκαλµπρέιθ, ο μέντορας του Ανδρέα στο Χάρβαρντ, ο οποίος είχε υπηρετήσει ως πρεσβευτής του Κένεντι στην Ινδία και μόλις είχε εκλεγεί πρόεδρος της ισχυρής προοδευτικής «δεξαμενής σκέψης» και οργάνωσης λόµπι: «Αμερικανοί για Δημοκρατική Δράση».

Λίγο αργότερα, ο τότε πρόεδρος της Αμερικής Τζόνσον ειρωνεύτηκε πως η ασφάλεια του Ανδρέα ήταν «το πρώτο ζήτημα στην ιστορία της δημοκρατίας, στο οποίο φαινόταν να συμφωνούν όλοι οι αμερικανοί οικονομολόγοι».

Στην Ευρώπη, η υποστήριξη στον Ανδρέα προήρχετο κυρίως από ισχυρούς πολιτικούς των Σκανδιναβικών χωρών.

Πως έγινε δεκτός ο Ανδρέας στην Ελλάδα και ποιο είναι το έργο το οποίο επιτέλεσε το ΠΑΣΟΚ σε μια μακρά περίοδο διακυβέρνησης;

Κατάφερε να φέρει στην Ελλάδα την κοινωνική δικαιοσύνη, την ενσωμάτωση των αποκλεισμένων με την οικοδόμηση του κοινωνικού κράτους, να κάνει δηλαδή την Ελλάδα …«Σκανδιναβία»;

Αν όχι, τι και ποιος τους εμπόδισε;

Μπορεί να κοιτάξει το «κοινωνικό» ΠΑΣΟΚ πίσω σήμερα και να ισχυριστεί ότι βελτίωσε την Ελλάδα, πως διδάχτηκε από το παρελθόν, όπως το έκανε αυτό η «υφάντρα» της Μποτσουάνας;

Πως βλέπουν οι …«σωσμένοι» Έλληνες σήμερα τα πράγματα;

Κάπου διάβαζα σήμερα, πως «η χθεσινή ψηφοφορία [για την έκτακτη εισφορά στα ακίνητα) δείχνει πόσο ξένο είναι πλέον το ΠΑΣΟΚ προς την κοινωνία έχοντας μετατραπεί σε μια άλλη έκδοση των κουκουλοφόρων της κατοχής που εκτελούσαν άοκνα τις Γερμανικές εντολές».

Τα γεγονότα άρα φανερώνουν πως άλλα ήταν αυτά που επιδιώχθηκαν, από την αρχή, που καμιά σχέση δεν είχαν με την ευημερία του ντόπιου πληθυσμού. Τα σχέδια αυτά αποδεικνύονται διεθνιστικά και βρίσκονται ακόμη σε εξέλιξη.

Από την σκοπιά βέβαια των σχεδιαστών, θα μπορούσε κάποιος να πει, πως ναι! Τα σχέδια εξελίχτηκαν με επιτυχία, και τώρα βαίνουν μάλιστα προς ένα αποκορύφωμα. Προς την ολοκλήρωσή τους!

Ποιοι είναι όμως οι σχεδιαστές και ποιοι θα είναι οι ωφελημένοι με βάση αυτά τα σχέδια; Θα είναι ο λαός ή μήπως κάποια ολιγαρχία; Υπάρχει υγιής βάση που να μας κάνει να πιστεύουμε ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια διεθνή μεταρρύθμιση με επίκεντρο τα ανθρώπινα δικαιώματα και την κοινωνική δικαιοσύνη;

Με τις απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα θα ασχοληθούμε στο επόμενο άρθρο. Αλλά ας κρατήσουμε (και ας κάνουμε τους ανάλογους συσχετισμούς) τι έλεγε ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο ιδρυτής του ΠΑνελλήνιου ΣΟσιαλιστικού Κινήματος, το Νοέμβρη του 1969: «Οι “... ισμοί” πέθαναν πια ούτε ο καπιταλισμός ούτε ο σοσιαλισμός αποτελούν πια ελκυστικά οράματα για τη νέα γενεά. Το καινούργιο όραμα είναι ανθρωπιστικό κι επιζητεί μια πολιτική τάξη, στην οποία το κράτος να είναι περισσότερο ο υπηρέτης παρά ο κύριος».

Ποιος να περίμενε από το ΠΑΣΟΚ του 1974 με σημαία το τρίπτυχο "Εθνική Ανεξαρτησία - Λαϊκή Κυριαρχία - Κοινωνική Απελευθέρωση" να φτάσουμε στο ΠΑΣΟΚ του 2011 που υποθηκεύει την Εθνική Ανεξαρτησία "εν χορδαίς και οργάνω" και η ηγεσία του με πανηγυρικούς λόγους αγιογραφεί την εξάρτηση και τα νέα δάνεια και βάρη τα βαφτίζει "νέο πακέτο διάσωσης"; Ποιος θα περίμενε, κορυφαίο στέλεχος του κόμματος της «αλλαγής» να δηλώνει από το βήμα της βουλής πως «η Ελλάδα είναι τυχερή που βρίσκεται υπό διεθνή εποπτεία»;

Οι αντιθέσεις και οι κύκλοι της Ιστορίας ξεπερνούν πολλές φορές κάθε φαντασία, αλλά αργά ή γρήγορα οι αλήθειες έρχονται στην επιφάνεια.

_________
(*) Άρθρο 114 του Συντάγματος (Σημερινό Σύνταγμα: Άρθρο 120 παράγραφος 4)
"Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία."

Μέρος Γ’

Τα γεγονότα αποκαλύπτουν πως ο λαός μας έχει πέσει θύμα καιροσκόπων, τυχοδιωκτών, και υπερφίαλων «στοχαστών».

Αν και είναι σοφό να παραμένει κανείς προσγειωμένος και να κοιτάζει απλά τη δουλειά του φροντίζοντας να είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις του σαν άνθρωπος και σαν πολίτης, χωρίς περιττές φιλοσοφικές περιπλανήσεις που δεν οδηγούν πουθενά, οι περιστάσεις κάνουν εντούτοις και τον ποιο συνετό άνθρωπο κάποτε να παραφρονεί. Όταν χαθεί η εμπιστοσύνη στους θεσμούς, τότε λογικό είναι να επιχειρήσει ο κάθε νοικοκύρης να πάρει τα πράγματα στα χέρια του. Να κάνει και να ασχοληθεί με πράγματα που κάτω από διαφορετικές συνθήκες ούτε που θα τα άγγιζε… Αυτό έχει συμβεί και σήμερα. Η ανασφάλεια, που ενεργοπιεί τα φυσικά αντανακλαστικά αυτοσυντήρησης, μας κάνει όλους να αναζητούμε διεξόδους. Αυτό δεν είναι τυχαίο...

Όλα δείχνουν πως κάτι συμβαίνει γύρω μας και ο καθένας έχει την υποχρέωση, πρωτίστως απέναντι στον εαυτό του και στη σφαίρα επιρροής και ευθύνης του, να καταλάβει τι συμβαίνει και να λάβει τα μέτρα του. Αυτό συμβαίνει κυρίως διότι έχει αποδειχτεί, δυστυχώς, πως οι θεσμικοί «φύλακες» έχουν εγκαταλείψει τα πόστα τους και επιδίδονται με περισσό ζήλο στο …πλιάτσικο. Άρα δεν μας μένει παρά να ανασκουμπωθούμε και να δούμε ο καθένας τι θα κάνουμε.

Δεν είναι λογικό όμως, προτού αρχίσουμε να …τρέχουμε, να κάνουμε πρώτα μια αξιολόγηση της κατάστασης;

Στη σειρά αυτών των άρθρων επιχειρώ να παρουσιάσω τα δεδομένα, που φανερώνουν, πως η προοπτική της “Εθνικής Ανεξαρτησίας – Λαϊκής Κυριαρχίας και Κοινωνικής Απελευθέρωσης” που έγινε σημαία της Μεταπολίτευσης, δεν ήταν παρά μια αυταπάτη. Τα γεγονότα αποκαλύπτουν, πως ο λαός μας έχει πέσει θύμα καιροσκόπων, τυχοδιωκτών, και υπερφίαλων «στοχαστών».

Αυτό που θεωρήθηκε αρχικά προοδευτισμός κατέληξε να γίνει τελικά μια καταστροφική δίνη, που βλέπουμε αυτές τις ημέρες να ολοκληρώνεται με μια ολική απαλλοτρίωση.

Επειδή αναζητούμε όμως διέξοδο, και είμαστε στη διαδικασία αξιολόγησης της κατάστασης, πρέπει να επιχειρήσουμε να δούμε τα πράγματα ποιο σφαιρικά. Θα ήταν λάθος, εφόσον ζούμε σήμερα μέσα σε μια παγκοσμιοποιημένη κοινωνία, να περιορίσουμε το οπτικό μας πεδίο μέσα στα ελληνικά σύνορα. Αυτό θα οδηγούσε σίγουρα σε λάθος συμπεράσματα.

Τι φανερώνει το γενικό πλαίσιο; Δεν δείχνει πως τα προβλήματα είναι σχεδόν κοινά, όσο κι αν κάποιοι καταφέρνουν να καμουφλάρουν την πραγματική εικόνα, όπως λ.χ. η Αμερική, η Γερμανία, η Αγγλία και η Γαλλία, με το τεράστιο εξωτερικό χρέος;

Αν τα προβλήματα είναι άρα κοινά, τότε θα πρέπει να υπάρχουν και κοινές αιτίες που οδήγησαν σε αυτά. Και από την άλλη, θα πρέπει να αναζητηθούν και κοινές λύσεις.

Σχετικά με το πρώτο, έχουν γίνει αναλύσεις επί αναλύσεων και οι αιτίες των κοινών προβλημάτων είναι λίγο πολύ γνωστές. Το φλέγον ζήτημα όμως είναι, οι κοινές λύσεις!

Είναι όμως ρεαλιστικό να πιστεύουμε ότι μπορεί να υπάρξει διεθνής συνεργασία για να εξευρεθούν κοινές λύσεις;

Εδώ οι χρηματιστηριακοί κερδοσκόποι έχουν καταφέρει να κρατούν το παγκόσμιο πολιτικοοικονομικό σύστημα σε έναν σφιχτό κλοιό (βλέπε εδώ), και κανείς δεν μπορεί (φαινομενικά) να τους αντισταθεί, πως μπορούμε να περιμένουμε άρα διέξοδο; Και από ποιους; Από τις εθνικές κυβερνήσεις; Από την Ευρωπαϊκή Ένωση; Ή μήπως από την Κίνα με την τεράστια φούσκα των ακινήτων που ετοιμάζεται επίσης να εκραγεί; Και είναι τα προβλήματα μόνο οικονομικά;

Ας ξεκινήσουμε την έρευνά μας από την Ελλάδα.

Οι Παπανδρέου και οι Έλληνες

Για την γενιά του Πολυτεχνείου, που συσπειρώθηκε γύρω από έναν πυρήνα ανανέωσης και αλλαγής του πολιτικού σκηνικού, μετά την πτώση της χούντας, ο σύγχρονος Έλληνας φιλόσοφος Στέλιος Ράμφος λέει τα εξής: «Με την υπεροψία ενός νικητή που δεν ενδιαφέρθηκε να σκεφτεί τη νίκη του, εξαργύρωσε βιαστικά το επίτευγμα, με τα σύμβολα και τα προνόμια της εξουσίας. Χωρίς στοιχειώδη εφόδια η γενιά τούτη η οποία κυβερνά ως σήμερα, ακολούθησε με ασύνειδη μακαριότητα το δρόμο του λαϊκισμού, υποδαύλισε ένα πνεύμα εμφυλίου πολέμου και οδήγησε τον τόπο στη σημερινή κατάντια. Ήταν ίσως το μόνο που μπορούσε να κάνει με μια σκέψη βγαλμένη από την ιδεολογική παράνοια.»

Στο προηγούμενο άρθρο έγινε αναφορά στο πρόσωπο του Ανδρέα Παπανδρέου και στο Σοσιαλιστικό Κίνημα (ΠΑΣΟΚ) το οποίο ίδρυσε, εισβάλλοντας ως «μεταρρυθμιστής» μέσα στο πολιτικό «κατεστημένο», όπως αυτός το είχε ονομάσει.

Πολλοί έχουν ασχοληθεί με το πρόσωπο «Ανδρέας Παπανδρέου» και τον χαρισματικό ηγέτη, κανείς όμως δεν τόλμησε να αγγίξει την «προίκα» που αυτός έφερε μαζί του από την δεύτερη πατρίδα του την Αμερική, την οποία πιστά υπηρέτησε -μάλιστα ως εθελοντής- στον Β’ ΠΠ.

Το όνομα «Παπανδρέου» έμελε να παίξει σημαντικό διαχρονικό ρόλο στις πολιτικοοικονομικές εξελίξεις στον τόπο μας. «Παιχνίδια της Ιστορίας» τα χαρακτηρίζει ο πρώην βουλευτής, ευρωβουλευτής και υπουργός Γιώργος Ρωμαίος σε άρθρο του στο ΒΗΜΑ, στο οποίο αναφέρει επίσης τα εξής:

“Τον Ιούλιο του 1944, στο ξενοδοχείο «MountWashi– ngton» του Νιου Χαµσάιρ, συγκεντρώθηκαν 700 αντιπρόσωποι από 44 χώρες του αντιχιτλερικού συνασπισμού µε σκοπό να διαμορφώσουν νομισματικούς κανόνες για τον μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο κόσμο. Στις 22 Ιουλίου υπογράφηκε η ιστορική συμφωνία, γνωστή ως Συμφωνία του Μπρέτον Γουντς.

Με τη συμφωνία εκείνη «ανακηρύχθηκε» το δολάριο παγκόσμιο νόμισμα και ιδρύθηκαν το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) και η Παγκόσμια Τράπεζα µε σκοπό «να παίξουν αποφασιστικό ρόλο στη διεθνή οικονομία μετά την αποκατάσταση των εκ του πολέμου ζημιών και την επάνοδο του κόσμου στην ομαλότητα».[…]

Το επείγον πρόβλημα μετά την απελευθέρωση, δεν θα ήταν η νομισματική σταθεροποίηση και ο τρόπος μελλοντικού δανεισμού, αλλά τα είδη πρώτης ανάγκης… Σήμερα, το πρόβλημά µας είναι πρόβλημα δανεισμού και η τύχη της χώρας «παίζεται» στην Ευρώπη, αλλά και στο ∆ΝΤ, το οποίο ιδρύθηκε µε την υπογραφή του Γεωργίου Παπανδρέου, παππού. Και όχι μόνον… Ο Ανδρέας Παπανδρέου μετείχε στη διάσκεψη ως εμπειρογνώμων της ελληνικής αντιπροσωπείας!

Σε ηλικία 26 ετών τότε, ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν βοηθός καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ και υπηρετούσε ως εθελοντής στο Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ.”

Άρα αρκετά νωρίς μπήκε «στα πράγματα» ο μετέπειτα χαρισματικός ηγέτης του Σοσιαλιστικού Κινήματος, ο «σωτήρας» των αδικημένων της χώρας.

Είχαν να κάνουν όμως πράγματι τα σχέδιά του με τα συμφέροντα του τόπου; Ήταν πατριωτικοί οι στόχοι και τα κίνητρά του που τον ωθούσαν να παλέψει για την Ελλάδα και του Έλληνες; Όπως κι αν έχουν τα πράγματα, ο τρόπος με τον οποίο έγινε δεκτός στην Ελλάδα έδειξε, πως η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων είχε πιστέψει πως είχε βρει επιτέλους τον γνήσιο εκφραστή της. Τον ηγέτη της!

Τι ήταν όμως αυτό το οποίο πράγματι αντιπροσώπευε;

Προτού αναζητήσουμε την απάντηση σε αυτό το ερώτημα, καλό θα ήταν να ρίξουμε μια ματιά και σε ένα άλλο, σημαντικό, πρόσωπο της οικογένειας, στη δεύτερη σύζυγο του Ανδρέα (παντρεύτηκαν το 1951), την Μαργαρίτα Παπανδρέου, διότι μια παροιμία λέει «Πίσω από κάθε επιτυχημένο άνδρα υπάρχει πάντα μια έξυπνη γυναίκα». Οπότε, θα ήταν έλλειψη στην έρευνά μας να μη λάβουμε υπόψη και αυτόν τον παράγοντα. Εξάλλου είναι γνωστή η επιρροή που ασκεί η Μαργαρίτα στον σημερινό πρωθυπουργό, πράγμα το οποίο σημαίνει, οτι έχει ενεργό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις.

Πόσοι γνωρίζουν πως η Μαργαρίτα ως πρόεδρος της Ένωσης Γυναικών πέτυχε, ως λέγεται, τη βελτίωση του νομικού και κοινωνικού κατεστημένου των Ελληνίδων; Ας σημειωθεί, πως πρόσφατες μεταρρυθμίσεις περιλαμβάνουν τη νομιμοποίηση των εκτρώσεων, τη θέσπιση του πολιτικού γάμου, τη νομιμοποίηση διαζυγίων με αμοιβαία συναίνεση, τη δυνατότητα διατήρησης του επώνυμου των γυναικών μετά το γάμο τους και την απόκτηση ίσων δικαιωμάτων με το σύζυγο στα παιδιά τους.

Το επίσημο site της ΜΚΟ (ΚΕΔΕ) στο οποίο είναι ακόμη σήμερα επίτιμος πρόεδρος, αναφέρει για την ίδια: “Ακτιβίστρια της ειρήνης και των γυναικείων δικαιωμάτων, συντονίστρια του παγκόσμιου δικτύου Women for Mutual Security, επίτιμη Πρόεδρος του Κέντρου Έρευνας και Δράσης για την Ειρήνη (ΚΕΔΕ), συντονίστρια της Ειρηνευτικής Πρωτοβουλίας Γυναικών Ελλάδας-Τουρκίας (WINPEACE) και ιδρυτικό μέλος της Ένωσης Γυναικών Ελλάδας (ΕΓΕ). Επισκέπτρια Διδάκτωρ στις Ειρηνευτικές Σπουδές (Πανεπιστήμιο Oregon) και συγγραφέας των βιβλίων «Εφιάλτης στην Αθήνα» και «Επειδή Είμαστε Γυναίκες».”

Η οικογένεια Παπανδρέου δεν έχει γίνει σημείο αναφοράς μόνο για εμάς τους Έλληνες. Οι New York Times σε εκτενές άρθρο τους για την ελληνική κρίση την οποία προσπαθούν να ερμηνεύσουν μέσα από ένα συγκριτικό “ψυχογράφημα” Γιώργου και Ανδρέα Παπανδρέου, αναφέρουν χαρακτηριστικά: «Η ιστορία της οικογένειας Παπανδρέου θα μπορούσε να έχει γραφεί από τον Σοφοκλή».

Πιστεύω πως θα ήταν χρήσιμο, να επιχειρήσει κάποιος να κάνει ορισμένους συσχετισμούς και να βρει τον κοινό παρονομαστή στη δράση και τα ενδιαφέροντα του Ανδρέα, της Μαργαρίτας και του Γιώργου Παπανδρέου, του σημερινού πρωθυπουργού, διότι αυτός ο κοινός παρονομαστής είναι που θα μας χρησιμεύσει ως «μίτος», για να βρούμε διέξοδο από τον λαβύρινθο στον οποίο μας έχει οδηγήσει αυτή η οικογένεια.

***

Μέρος Δ’

Μια παγκόσμια οργάνωση με «κοινωνικό» πρόσωπο

«Η καταστροφή είναι συμφορά, είναι και ευκαιρία. Ένα λάθος κράτος διαλύεται έχοντας φτάσει στα έσχατα όρια της παρακμής και της καταισχύνης. Αν διασώζεται ακόμα κάποιο ελάχιστο σπέρμα ελληνικής ιδιαιτερότητας στον περίπου ελληνόφωνο πληθυσμό του ρημαγμένου κρατιδίου, είναι τώρα η ευκαιρία να γίνει θεμέλιο για μια καινούργια, ριζικά διαφορετική οικοδομή.»

Αυτά έγραφε πρόσφατα ο Χρήστος Γιανναράς¹, χαρακτηρίζοντας τους δύο διεκδικητές της κρατικής εξουσίας, τον Γιώργο Παπανδρέου και τον Αντώνη Σαμαρά, ως «σπιθαμιαίους, χαμαιβάμονες και χαμαίζηλους της πολιτικής».

Η ανεπάρκεια των πολιτικών δεν είναι όμως ένα τοπικό φαινόμενο. Είναι μάλλον κάτι που έχει διαπιστωθεί σε διεθνή κλίμακα και αυτό έχει να κάνει μάλλον με την γενική κατάρρευση των παραδοσιακών αξιών.

Τι είναι αυτό που προκάλεσε όμως αυτήν την κατάρρευση; Πρόκειται απλά για ένα είδος παρακμής ή μήπως είναι αποτέλεσμα σχεδιασμού;

Την κατάργηση των πατρίδων, των εθνικών συνόρων και των πολιτιστικών ιδιαιτεροτήτων πρώτος την οραματίστηκε ο μαρξιστικός διεθνισμός στις αρχές τού προηγούμενου αιώνα. Και το παράδοξο, όταν από την αντίσταση εκείνων των πατρίδων, εκείνων των εθνικών συνόρων και των πολιτιστικών ιδιαιτεροτήτων, ο μαρξισμός και το όραμά του κατέρρευσαν θεαματικά σε θλιβερές στάχτες στο τέλος τού ίδιου αιώνα, τη σκυτάλη παρέλαβε από το άλλο άκρο, ο κατά τα άλλα θανάσιμος αντίπαλός του, ο καπιταλισμός της καλούμενης ελεύθερης οικονομίας, ο οποίος, ποιο επιδέξιος τού μαρξισμού, «σάρωσε» και πατρίδες και εθνικά σύνορα και πολιτιστικές ιδιαιτερότητες, στο όνομα τώρα της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας. Και έτσι, ο «σύγχρονος» νεωτερικός πολιτισμός έφτασε, δι’ άλλης οδού, όχι από την στενή ατραπό τού Μαρξ αλλά από την ευρεία λεωφόρο τού καπιταλισμού, στον ολοκληρωτικό διεθνισμό. Παράδοξη σύμπτωση των δύο άκρων στο ίδιο όραμα!

Ας επανέλθουμε όμως πάλι στη χώρα μας, και ας συνεχίσουμε από εκεί που διακόψαμε στο προηγούμενο άρθρο αυτής της σειράς.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου, όταν θεωρήθηκε «επικίνδυνος» από τους Αμερικανούς (ΑΣΠΙΔΑ) -πράγμα το οποίο έδωσε (υποτίθεται) την αφορμή για την επιβολή στρατιωτικού νόμου στην Ελλάδα το 1967 και τον ίδιο τον οδήγησε στη φυλακή- ήταν ακόμα σε περίοδο αναζήτησης ιδεολογικής ταυτότητας, με το βάρος να γέρνει κάπως προς τον τροτσκισμό, αλλά χωρίς την απόλυτη ταύτιση, διότι οι προσωπικές του φιλοδοξίες έδειχναν να παίζουν τον κυρίαρχο ρόλο μέσα του. Οι οχτώ μήνες στην απομόνωση, στις φυλακές Αβέρωφ, φαίνεται να έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στην διαμόρφωση του χαρακτήρα του, τον χαρακτήρα του πολιτικού άνδρα που εμφανίστηκε μετά την πτώση της χούντας. Ταυτόχρονα όμως, όλος ο ελληνικός λαός μπήκε τότε «στον γύψο» και όχι μόνο για οκτώ μήνες αλλά για επτά ολόκληρα χρόνια. Η επίσημη ιστορία έχει άρα ταυτίσει αυτήν την επταετία με την «επαναστατική» δράση του Ανδρέα…

«Λαϊκιστής, καιροσκόπος, επικίνδυνος…»

Πόσο επαναστάτης ήταν όμως πράγματι ο Ανδρέας; Οι στόχοι του αφορούσαν όντως την προάσπιση του σοσιαλιστικού ιδεώδους και την καθιέρωση ενός ποιο κοινωνικού κράτους στην Ελλάδα; Τι φανερώνουν τα γεγονότα; Πόσο ενδιαφέρον έδειξε ο Ανδρέας για την υπεράσπιση των παραδοσιακών αξιών αυτού του τόπου;

Βέβαια από έναν ακαδημαϊκό του μεγέθους του Ανδρέα Παπανδρέου θα περίμενε λογικά κάποιος λιγότερο «πάθος» τόσο γιατί αυτό θα παρέπεμπε σε ρομαντικές και ουτοπικές αντιλήψεις, ξένες προς τη νεωτερική δημόσια σφαίρα όσο και λόγω της εργαλειακής και ουδέτερης-διαδικαστικής- αντίληψης περί πολιτικής. Μπορεί όμως να θεωρηθεί όντως ορθολογικής μορφής η πολιτική που ακολούθησε, ώστε να δικαιολογηθεί η υποβάθμιση των παραδοσιακών αξιών;

Τα αρχεία του Φόρεϊν Οφις (βλέπε εδώ) του 1980 για την Ελλάδα, που αποχαρακτηρίστηκαν φέτος στις αρχές του χρόνου, ασχολούνταν μαζί του, όταν αυτός προετοιμαζόταν για τις εκλογές του 1981.

Οι Βρετανοί αξιωματούχοι προσπαθούσαν να σκιαγραφήσουν την προσωπικότητα ενός πολιτικού άνδρα που αποτελούσε αίνιγμα και ενδεχομένως απειλή για τα βρετανικά και δυτικά συμφέροντα.

Ένα χρόνο πριν από τις εκλογές του 1981 διάφοροι Βρετανοί αξιωματούχοι, από τον τότε πρέσβη στην Αθήνα, Ιαν Σάδερλαντ, μέχρι στελέχη του βρετανικού υπουργείου Εξωτερικών, προσπαθούσαν να καταλάβουν το πλήρες εύρος της προσωπικότητας, των κινήτρων και του τρόπου σκέψης του Έλληνα πολιτικού. «Λαϊκιστής και καιροσκόπος, επικίνδυνος για τα βρετανικά και τα δυτικά συμφέροντα», αποφαίνονταν τηλεγραφήματα της εποχής.

Ποιο ήταν άρα το μυστήριο που κάλυπτε τον χαρακτήρα αυτού του ανθρώπου, ο οποίος ήταν ένα πρόσωπο που έμελλε να αλλάξει για πάντα τις τύχες της χώρας;

Μια απομυθοποίηση του «χαρισματικού ηγέτη» πιστεύω πως μπορεί να φανεί χρήσιμη.

Χωρίς περιστροφές θα τολμήσω να αναφέρω την προσωπική γνώμη που έχω σχηματίσει, μετά από μελέτη γύρω από το πρόσωπο αυτού του ανθρώπου.

Ο Ανδρέας υπήρξε ένα δυστυχισμένο παιδί, το οποίο προδόθηκε από τον φιλόδοξο Πατέρα του όταν ήταν μόλις 2 ετών και μεγάλωσε αποκλειστικά με την μητέρα του, Σοφία Μινέικο. Ο Γεώργιος Παπανδρέου², γόνος μιας φτωχής οικογένειας αγροτών (ο πατέρας του ήταν ο ιερέας Ανδρέας Σταυρόπουλος από το ορεινό χωριό Καλέντζι της Αχαΐας), παντρεύτηκε την πλούσια Σοφία Μινέικο, της οποίας ο πατέρας³ ήταν Πολωνός αριστοκράτης και μεγαλομασόνος (τα περί εβραϊκής καταγωγής είναι γελοιότητες). Ένα στοιχείο που έχει ίσως διαφύγει της προσοχής των ιστορικών αναλυτών είναι, πως η Σοφία ήταν ηλικίας 26 ετών όταν παντρεύτηκαν(1913) -κάπως «μεγάλη» για τα δεδομένα της εποχής- και ένα χρόνο μάλιστα μεγαλύτερη (γεννήθηκε το 1887) από τον Γεώργιο. Ο Ανδρέας ήρθε στον κόσμο έξη χρόνια αργότερα (1919) και τον επόμενο χρόνο ο πατέρας του …σάλπαρε για άλλα λιμάνια, καθώς ερωτεύτηκε την (επίσης μεγαλύτερή του) γνωστή πρωταγωνίστρια Κυβέλη.

Αξιολογώντας τώρα τα πράγματα μέσα στο πνεύμα της εποχής, μπορούμε να πούμε, πως ο μικρός Ανδρέας είχε λόγους να μισεί τον πατέρα του, ο οποίος αντιπροσώπευε την εξουσία μέσα στην πρώιμα διαλυμένη οικογένειά τους.

Αυτή η αναδρομή στα πρώτα χρόνια της ζωής του Ανδρέα, είναι πιστεύω χρήσιμη για να βοηθηθούμε να καταλάβουμε λίγο την ρίζα της «επαναστατικής» του φύσης.

Ο Ανδρέας δεν ήταν άρα ιδεαλιστής επαναστάτης, ήταν μάλλον χαρακτηριστική περίπτωση «οιδιπόδειου συμπλέγματος», την οποία φαίνεται να κληροδότησε και στον γιο του Γιώργο (βλέπε άρθρο της Ισπανικής El Pais).

Αυτό εξηγεί ίσως και τον «λαϊκισμό» στον οποίο αναφέρονται οι Βρετανοί.

Ο καθηγητής Πολιτικής Κοινωνιολογίας Νίκος Δεμερτζής⁴, κάνει μια επιστημονική προσέγγιση στο φαινόμενο του λαϊκισμού, και γράφει τα εξής αναφερόμενος στο «Κίνημα»: «Στο πολιτιστικό τραύμα του Εμφυλίου, προστέθηκε το τραύμα της επιβολής της δικτατορίας. Διαμορφώθηκε, έτσι, μια πεποίθηση πεπρωμένου πολιτικής ανισότητας και αδυναμίας ανατροπής του. Η ταπείνωση των ηττημένων του Εμφυλίου δεν ήρθη αλλά, απεναντίας, επιτάθηκε. Κληροδοτήθηκε μάλιστα στην επόμενη γενιά, η οποία αμέσως μετά τη δικτατορία συγκρότησε τα νέα μορφωμένα μικρομεσαία στρώματα (δικηγόροι, γιατροί, μηχανικοί, καθηγητές μέσης εκπαίδευσης, κ.λπ.) που αργότερα υποστήριξαν με θέρμη το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου».

Και σχετικά με την κάθε άλλο παρά ορθολογική πολιτική που ακολούθησε ο «σοσιαλιστής» Ανδρέας, ο καθηγητής γράφει:

«Με την άνοδο, τώρα, του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία άλλαξε η δομή των πολιτικών ευκαιριών για τα ΕΑΜογενή κυρίως μικροαστικά στρώματα. Η πολιτική που ακολούθησε ο Ανδρέας Παπανδρέου (αναγνώριση της εθνικής αντίστασης, κομματικό πελατειακό σύστημα) καθώς και ο λόγος περί προνομιούχων και μη προνομιούχων Ελλήνων παραγκώνισε τη μνησικακία [δίνοντάς της άλλη μορφή]. Οι αλλαγές στο πολιτικό προσωπικό και στο σύστημα διακυβέρνησης έσυραν από την πολιτική αφάνεια τα μικροαστικά στρώματα, τα οποία λειτούργησαν ως τάξη-στήριγμα του μπλοκ εξουσίας, για να χρησιμοποιήσω μια έννοια του Νίκου Πουλαντζά. Σε μεγάλο βαθμό, η παθητική μνησικακία αντικαταστάθηκε από την ανοικτή εκδικητικότητα: οι κλαδικές, οι `πρασινοφρουροί’ και η άλωση του κρατικού μηχανισμού από τα κομματικά στελέχη, ήταν η αποζημίωση για τα `πέτρινα χρόνια’ της πολιτικής περιθωριοποίησης των κληρονόμων του Εμφυλίου. Η προδικτατορική διεκδικητικότητα μεταστοιχειώνεται σε μεταπολιτευτική εκδικητικότητα.»

Διακρίνουμε άρα μια παθογένεια πίσω από το φαινόμενο που ονομάστηκε Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα, μέσα στους κόλπους του οποίου συνωστίστηκαν όλοι οι «αδικημένοι» από τον «πατέρα-κράτος» (εκτός τους καιροσκόπους), οι οποίοι ήταν προσανατολισμένοι στον ρόλο του «προστάτη των γυναικών» και όλων των …αδικημένων.

Αυτός ο «προσανατολισμός» ήταν που οδήγησε τελικά την Ελλάδα στα δίχτυα της αράχνης…

Και αυτός είναι οι κοινός παρανομαστής μεταξύ του Ανδρέα, του Γιωργάκη και της Μαργαρίτας.

Είναι η «προίκα» την οποία έφερε μαζί του ο Ανδρέας από την Αμερική.

Κάποιοι βιαστικοί ίσως φανταστούν πως με την «αράχνη» αναφέρομαι στην Μαργαρίτα, αλλά έχουν πέσει έξω. Η «αράχνη» είναι η παγκόσμια Ελίτ η οποία έχει εξυφάνει έναν ιστό, τον οποίο έχει ονομάσει: New Order!

Ο διεθνής ιστός της αράχνης

Λίγο πολύ είναι γνωστό ότι ο ιστός που δημιουργεί μια αράχνη, είναι ισχυρότερος από το ατσάλι, τηρουμένων των αναλογιών βέβαια. Αυτό σημαίνει ότι αν πάρουμε μια ίνα από ιστό αράχνης και μια ίνα από ατσάλι του ίδιου πάχους, ο ιστός της αράχνης αντέχει μεγαλύτερο βάρος. Ο λόγος είναι σε μεγάλο βαθμό η ελαστικότητα του ιστού της αράχνης χάρη στην σύστασή του.

Μεταφορικά τώρα, αυτός ο πολύ ισχυρός αλλά ευέλικτος «ιστός» της Νέας Τάξης, χρησιμοποιώντας ως άρμα τον ΟΗΕ, ευαγγελίζεται «Απελευθέρωση», «Διεθνή Ειρήνη και Ασφάλεια», προάσπιση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, κ.λ.π.

Αυτά όμως όλα περνούν μέσα από την κατάργηση «παρωχημένων» αξιών, όπως πατρίδες, εθνικά σύνορα, και πολιτιστικές ιδιαιτερότητες.

Είναι ενδιαφέρον να εξεταστεί ακόμα μια φορά το «μανιφέστο» του εμπνευστή του «κινήματος των αγανακτισμένων» ⁵. Σε αυτό το μικρού μεγέθους δοκίμιο, ο 93χρονος γερμανο-εβραίος δίνει το στίγμα της διεθνούς «επανάστασης» εναντίον του …Κατεστημένου. Εναντίον της παραδοσιακής μορφής εξουσίας (πατέρας-κράτος) και ευαγγελίζεται μια νέα μορφή διακυβέρνησης, οικουμενικής μορφής, υπό τον ΟΗΕ. Ας κάνει τώρα κάποιος και έναν συσχετισμό με τους στόχους της διεθνούς οργάνωσης (Socialist International)⁶, στην οποία πρόεδρος είναι ο γιος της Μαργαρίτας και του Ανδρέα, ο γνωστός μας ΓΑΠ.

Ένας άκρως αποτελεσματικός «ιστός», από τον οποίο δεν μπορεί να διαφύγει κανείς.

Γιατί όμως δεν μπορεί να διαφύγει κανείς;

Διότι αν «κολλήσει» ένα τμήμα κάποιου κοινωνικού σώματος, όπως είναι ένα έθνος, σ’ αυτόν τον ιστό, τότε θα συμπαρασύρει μαζί του και όλο το υπόλοιπο μέρος του σώματος. Απλά πράγματα.

Η «προίκα» που έφερε μαζί του ο Ανδρέας Παπανδρέου, αποδείχτηκε τελικά ένας μολυσματικός ιός, ο οποίο έχει εξαπλωθεί, δυστυχώς, σε μεγάλη έκταση στη χώρα μας, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι μεγάλο μέρος του ελληνικού «σώματος» έχει μολυνθεί.

Η Μαργαρίτα δεν υπήρξε αμέτοχη σε αυτή τη διάδοση του μολύσματος. Ας λάβουμε υπόψη μας το Κίνημα Απελευθέρωσης της Γυναίκας (πότε υπήρξε η Ελληνίδα αλήθεια καταπιεσμένη;) και ας εστιάσουμε για παράδειγμα στην νομιμοποίηση της έκτρωσης. Πόσοι γνωρίζουν άραγε πόσα ελληνόπουλα θανατώνονται κάθε χρόνο στο βωμό της λεγόμενης «απελευθέρωσης» των γυναικών; Οι στατιστικές μιλούν για 250.000 τον χρόνο⁷.

Αν κάνουμε τώρα έναν απολογισμό για τα τελευταία 30 χρόνια παίρνοντας έναν μέσο όρο από 200.000, τότε για πόσους Έλληνες μιλάμε; Ο αριθμός είναι ανατριχιαστικός και θυμίζει την γενοκτονία των Εβραίων από τους Ναζί, δηλαδή 6 εκατομμύρια.

Πως θα μπορούσε να δικαιολογηθεί αυτή η γενοκτονία απέναντι στις προηγούμενες γενεές, στις μανάδες και στις γιαγιάδες μας, που μας μεγάλωσαν με στερήσεις αλλά και με περισσή αγάπη; Από τι θέλησε η λαίλαπα της Νέας Τάξης, που έφερε μαζί της η οικογένεια Παπανδρέου, να απελευθερώσει την υπερήφανη Ελληνίδα μάνα η οποία γέννησε λεβέντες και λεβέντισσες έστω και κάτω από δύσκολες συνθήκες;

Πόσο υπερήφανες θα ήταν εκείνες οι μανάδες και οι γιαγιάδες για τις σημερινές «απελευθερωμένες» Ελληνίδες; (βλέπε Το Σύνδρομο της Ψυχρής Μάνας ως Πολιτιστικός Κίνδυνος)

Επειδή σε κάποιους ίσως φανεί μακάβριος ο συσχετισμός των εκτρώσεων με την γενοκτονία των Εβραίων, και μπορεί ο συνολικός αριθμός να αποδειχθεί πως δεν είναι απόλυτα σωστός, εντούτοις προτείνω, άσχετα με το ποιος είναι ο πραγματικός αριθμός, να ενημερωθούν οι ενδιαφερόμενοι για την διαδικασία της επέμβασης και για το πώς ακριβώς αισθάνεται το έμβρυο. ‘Όσοι από αυτούς εξακολουθούν να διατηρούν ψήγματα ανθρωπιάς θα νιώσουν αποτροπιασμό.

Ελπίζω να έχει αντιληφτεί ο αναγνώστης για τι κατάσταση μιλάμε… Και αναφερθήκαμε μόνο σε ένα από τα «καλούδια» της …προίκας!

Η «αράχνη» έχει αρχίσει εδώ και καιρό να τρώει το ελληνικό σώμα, και το χειρότερο είναι, ότι δεν υπάρχει καμιά ουσιαστική αντίδραση. Αντ’ αυτού, διακρίνει κανείς γύρω του την απόλυτη αποχαύνωση.

Πρόκειται όμως για μια κατάσταση για την οποία φέρουν συλλογική ευθύνη όλα τα πολιτικά κόμματα, ακόμα και οι άνθρωποι του πνεύματος, διότι δεν προέβαλαν καμιά αντίσταση. Άφησαν αδιαμαρτύρητα να συμβεί αυτός ο εκτροχιασμός της ζεστής ελληνικής κοινωνίας, ο οποίος μας έχει οδηγήσει σήμερα στο χείλος του γκρεμού.

Τι έχουμε άρα να περιμένουμε;

Τίποτε άλλο από τον καταποντισμό, μαζί με την υπόλοιπη «μπλέμπα» του συστήματος, διότι καταφρονήσαμε ό,τι όμορφο μας κληροδότησαν οι αξιαγάπητοι Έλληνες που ήταν οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας.

Οι ευρωλιγούρηδες και οι εξαπατημένοι εκσυγχρονιστές ελπίζω σε λίγο να κρύβονται (αν δεν το έχουν κάνει ήδη), διότι το εικονικό αυτό σύστημα πνέει τα λοίσθια. Τα «προφητικά» λόγια του Γιωργάκη βλέπω να γίνονται σύντομα πραγματικότητα: Ο απατημένος λαός θα τους πάρει με τις πέτρες.

Αλλά όσο κι αν οι περιστάσεις έχουν κάνει την «αράχνη» της Νέας Τάξης Πραγμάτων να αισθάνεται αήττητη, όσο και να εμπιστεύονται στον ατσάλινο «ιστό» που έχουν εξυφάνει, κι αν ακόμη καταφέρουν να φιμώσουν και να αποδυναμώσουν τον λαό, θα πρέπει εντούτοις να θυμούνται, πως δεν είμαστε …ορφανοί:

«Εάν ίδης κατάθλιψιν πένητος και παραβίασιν κρίσεως και δικαιοσύνης εν τη χώρα, μη θαυμάσης διά τούτο· διότι ο επί τον υψηλόν υψηλότερος επιτηρεί· και επί τούτους υψηλότεροι.» – (Εκκλ.5:8)

***

Βιβλιογραφία 4ου μέρους

1. Χρήστος Γιανναράς: H καταστροφή μήπως ευκαιρία;
2. Ο Γέρος της Δημοκρατίας (pdf)
3. Memoirs by Zygmunt Mineyko (1840-1925)
4. Νίκος Δεμερτζής: Λαϊκισμός και μνησικακία
5. Ποιος είναι ο εμπνευστής της “κίνησης των αγανακτισμένων”;
6. Socialist International: Declaration of principles
7. 250.000 εκτρώσεις το χρόνο στην Ελλάδα

***

Επίλογος

Η αλήθεια είναι διαχρονική. Τίποτε δεν μπορεί να την αλλοιώσει…

Την σειρά των άρθρων αυτών αποφάσισα να την ολοκληρώσω παραπέμποντας σε ένα παλαιότερο άρθρο(*), το οποίο είχε δημοσιευτεί στο αρχικό Alkimos archive έξη μήνες πριν αναλάβει ο GAP το τιμόνι του …Τιτανικού. Τότε ήμασταν λίγους μόνο μήνες μετά το κραχ του 2008 και τα πράγματα για τον τόπο μας δεν φαίνονταν διαφορετικά απ’ ό,τι για οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ευρωζώνης. Αντίθετα μάλιστα…

Τα όσα επακολούθησαν όμως θα έμοιαζαν τότε ως ένα εφιαλτικό όνειρο, τόσο σε τοπικό όσο και σε διεθνές επίπεδο. Και να σκεφτεί κανείς ότι, όπως όλα δείχνουν, είμαστε ακόμη στη …μέση!

Το άρθρο εκείνο, με το οποίο θα κλείσω αυτήν τη σειρά, μιλούσε για πράγματα που εκείνον τον καιρό ακούγονταν ακόμα συνωμοσιολογικά, αλλά που τώρα αρχίζουν να παίρνουν μορφή. Για να συλλάβει όμως κάποιος το νόημα και να καταλήξει σε υγιή συμπεράσματα, θα πρέπει να είναι ειλικρινής εκζητητής της αλήθειας, απαλλαγμένος από προκαταλήψεις και ιδεολογικές αγκυλώσεις, και να μην αναζητά μόνο κάποια στοιχεία που θα επιβεβαιώσουν απλά την κοσμοθεωρία που έχει υιοθετήσει.

Η λέξη αλήθεια θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και «ανάσταση», διότι ετυμολογικά σημαίνει άρση της λήθης (α στερητικό + λήθη), άρα αναστήλωση της μνήμης. Τι σημαίνει αυτό; Αυτό σημαίνει πως η αλήθεια δεν είναι απαραίτητο να εμπεριέχει καινούργια, άγνωστα μέχρι τώρα πράγματα. Τις περισσότερες φορές αποτελεί απλά μια αποκατάσταση. Την επιστροφή σε παλιά δεδομένα.

Η διαπίστωση του George Braque (1882-1963) είναι πέρα ως πέρα αληθινή. Αυτός είχε πει κάποτε: «Η αλήθεια υπάρχει. Το ψέμα πρέπει να εφευρεθεί».

Η αλήθεια είναι όντως διαχρονική. Τίποτα δεν μπορεί να την αλλοιώσει… Το μόνο που μπορεί να συμβεί, είναι, να θαφτεί στην λήθη, στη λησμονιά ή να αντικατασταθεί -από κάποιους λάτρεις του νεοτερισμού ή από στυγνούς απατεώνες- από το ψέμα. Αργά η γρήγορα όμως έρχεται πάλι στην επιφάνεια… Και αυτό θα συμβεί και τώρα.

Όσοι λοιπόν αναζητούν την αλήθεια ίσως βρουν κάποια ενδιαφέροντα στοιχεία σε εκείνο το άρθρο, που θα τους βοηθήσουν να συμπληρώσουν το παζλ, που φανερώνει το νέο διεθνές σκηνικό που έχει αρχίσει τώρα να σχηματίζεται!

Σχετικά με το ερώτημα ‘το Νέο αυτό Σύστημα, που ετοιμάζεται, θα διαρκέσει;’, η απάντηση είναι, πως…

…το κάλπικο δεν θα μπορέσει ποτέ να αντικαταστήσει το αληθινό!

(*) Βλέπε: Η αναστήλωση του πύργου της Βαβέλ!

πηγή

.