|
Εκατομμυριούχοι βουλευτές σε φτωχές πολιτικές
 Ποιά τρόικα; Ποιό μνημόνιο; Ποιά πολιτική επιχειρηματολογία; Ξεδιάντροπος πολιτικαντισμός, με λέξεις που τις έχουν ξεφτιλίσει, πριν ξεφτιλίσουν ολόκληρο λαό. Πώς να αντιμετωπίσεις με ευπρέπεια αυτόν που δεν έχει καμμία;
γράφει ο Κώστας Βαξεβάνης
14 Δεκ 2011
Ποιά τρόικα; Ποιό μνημόνιο; Ποιά πολιτική επιχειρηματολογία; Ξεδιάντροπος πολιτικαντισμός, με λέξεις που τις έχουν ξεφτιλίσει, πριν ξεφτιλίσουν ολόκληρο λαό. Πώς να αντιμετωπίσεις με ευπρέπεια αυτόν που δεν έχει καμμία;
Στο πολιτικό προσωπικό της χώρας αναφέρομαι. Ας αφήσουμε στην άκρη αν χρειάζεται μνημόνιο, αν η τρόικα είναι κακή, ή αν το φως στην άκρη του τούνελ είναι το τραίνο της ιστορίας που έρχεται κατά πάνω μας. Ας πάμε στην ηθική των στάσεων. Αυτή την απλή ηθική που έπρεπε να είναι το αυτονόητο στοιχείο στην πολιτική και κατέληξε να είναι το ζητούμενο.
Η χώρα καταρρέει λοιπόν. Πρέπει γι’ αυτό να κοπούν συντάξεις, μισθοί, όνειρα. Την ίδια ώρα, το πολιτικό σύστημα (επιμένω στον όρο που εκφράζει διαπλοκή, ενιαία συμφέροντα και πολιτική ανικανότητα) δεν καταβάλει την παραμικρή προσπάθεια για να κρατήσει τα προσχήματα.
Διατηρεί τα προνόμιά του, οικονομικά και άλλα. 110 βουλευτές έχουν προβεί σε νομικά μέτρα για να εισπράξουν αναδρομικά. Ανάμεσά τους είναι και πρωταγωνιστές σκανδάλων, τα παιδιά της μίζας. Αναρωτιέστε πόσο προστατευμένοι αισθάνονται ώστε έχουν το θράσος να προκαλούν έτσι, αντί να κάτσουν και να κλωσάνε τα αυγά τους;
Μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, η Ελληνική Βουλή δεν έχει δημοσιεύσει στο ίντερνετ, όπως ορίζει ο νόμος, το Πόθεν Έσχες των βουλευτών. Αλλά το κυριότερο, δεν πρόκειται ακόμη και αν τα δημοσιεύει, να κάνει οποιοσδήποτε έλεγχο στο «πόθεν». Στο από πού προέρχονται δηλαδή. Η Βουλή δεν έχει κάνει ποτέ κανένα έλεγχο, δειγματοληπτικό έστω στο Πόθεν Έσχες. Κανένας δεν έχει ερευνήσει αν αυτά που δηλώνουν οι βουλευτές, δικαιολογούνται από τα εισοδήματά τους.
Στην ελληνική Βουλή υπάρχουν μερικές δεκάδες εκατομμυριούχοι βουλευτές. Από προίκα λένε όλοι. Ας παραβλέψουμε το γεγονός ότι έχουμε βουλευτές προικοθήρες και ας πάμε στο βασικό: ποιός το έχει ελέγξει;
Κάποιοι βουλευτές μπήκαν την δεκαετία του 90 φτωχοί και σήμερα έχουν καταθέσεις εκατομμυρίων. Έκλεψαν; Κανένας δεν το ξέρει. Αυτό πρέπει να ελέγξουμε. Το 2004, σε πολλές φορολογικές δηλώσεις βουλευτών και υπουργών εμφανίζεται μεγάλη μεταβολή περιουσιακής κατάστασης. Θυμάστε, Ολυμπιακοί Αγώνες, προμήθειες, κατασκευές. Ποιός θα τα ελέγξει;
Ποιό είναι εκείνο το μαγικό κόλπο που κάνει μεγάλο τμήμα μελών της ελληνικής Βουλής, να έχει τεράστιες ακίνητες περιουσίες, να έχουν αγοραστεί πάρα πολύ φτηνά και βέβαια να είναι με δάνειο; Ποιός θα ελέγξει αυτή την απάτη και την υποκρισία;
Μπορούν σήμερα κιόλας να ελέγξουν τα πάντα. Μπορούν επίσης σε ένδειξη καλής θέλησης να δώσουν εξουσιοδότηση έρευνας λογαριασμών προσωπικών και οικογενειακών σε όλο τον κόσμο. Μπορούν βεβαίως να δώσουν και κάποια μικρά ποσά από τα τεράστια που έχουν στις νόμιμες και φανερές καταθέσεις τους και τα οποία είναι και αποτέλεσμα, υπεραξία, της πολιτικής τους δράσης.
Το παιχνίδι που θέλει διλήμματα μεταξύ νόμιμου και ηθικού, δεν είναι καν ο ευπρεπισμός της συγκάλυψης. Είναι ένα έγκλημα την ώρα που η Ελλάδα ματώνει. Και για μια ακόμη φορά αποδεικνύονται όχι μόνο ανίκανοι αλλά και θύτες.
πηγή
**************************
Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ, έτοιμο να πάει αλλού
γράφει ο Κώστας Βαξεβάνης
8 Δεκ 2011
Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ, περισσότερο από ποτέ. Για πρώτη φορά αντιμέτωπο με τον εαυτό του. Το χαρισματικό παιδί της εξουσίας, είναι πια ένας μεσήλικας με πολιτική κλιμακτήριο. Αναπολεί τον έρωτα με την κοινωνία που χάθηκε, δείχνει να οργίζεται για όσα άφησε να περάσουν, αλλά ελπίζει κρυφά σε μια δεύτερη νεότητα.
Για πρώτη φορά το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται μπροστά στο μη-ΠΑΣΟΚ. Στην ανάγκη να γίνει κάτι άλλο ή πολλά άλλα. Η προσωπολατρία που οδήγησε το ΠΑΣΟΚ επιτυχώς ως την δεκαετία του 2000, χάνεται μαζί με την ευημερία με την οποία ταυτίστηκε. Δεν έχει τίποτα να αγιοποιήσει, τίποτα να πιστέψει και κυρίως τίποτα να υποσχεθεί. Μοιραία θα επανακαθοριστεί.
Αυτό που συμβαίνει τον τελευταίο μήνα στο κόμμα του Ανδρέα Παπανδρέου μπορεί να μην προήλθε από πολιτική ανησυχία και ιδεολογική ανάλυση, αλλά ίσως οδηγηθεί σε αυτά μέσα από μια ανάγκη απλής επιβίωσης.
Η αναταραχή στο ΠΑΣΟΚ είναι αποτέλεσμα πολλών παραγόντων. Της γενικότερης κρίσης, της φυσικής γήρανσης, της έλλειψης θεσμικών δικλίδων που θα έφερναν την ανανέωση, της εξουσίας και σίγουρα φιλοδοξιών.
Αυτοί που θα γκρεμίσουν το ΠΑΣΟΚ αύριο, ίσως να μην είναι ιδεολογικοί πρόσκοποι. Ίσως κινηθούν από τα πιο ταπεινά κίνητρα της προσωπικής φιλοδοξίας. Αλλά ίσως μοιραία, κινητοποιήσουν εξελίξεις που ως σήμερα δεν ενεργοποίησαν τα βαριά χαρτιά της πολιτικής.
Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ, έτοιμο να πάει αλλού. Αφού επιδοθεί ίσως σε αυτοκριτική, κλάματα και πιθανόν σε κανιβαλισμό. Μαζί με το ΠΑΣΟΚ θα συμπαρασυρθούν όλα τα κόμματα της μεταπολίτευσης. Η εσωκομματική βία μπορεί να γίνει η μαμή της κομματικής ιστορίας.
Τα κόμματα δεν μπορούν να λειτουργήσουν όπως παλιά. Δεν πρόκειται για κάποια κομματική μεγαλοψυχία, αλλά για μια θλιβερή πραγματικότητα που θα αναγκαστούν να αποδεχθούν. Το ΠΑΣΟΚ μάλλον θα βρεθεί πρώτο σε αυτή την μέγκενη της ανάγκης.
Οι εξελίξεις που ξεκινάνε θα έχουν ως παίκτες τους πάντες. Ξεθωριασμένες πολιτικές προσωπικότητες, πολιτικούς με επάγγελμα ΠΑΣΟΚ, ανησυχούντες, φιλόδοξους σωτήρες, ανόητους φαφλατάδες, μεγαλοσχήμονες της άγνοιας, πολιτικά ώριμους. Το ερώτημα δεν είναι ποιος θα νικήσει αυτή τη φορά για να δηλώσει αμέσως μετά «το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ», αλλά πως για πρώτη φορά τα πράγματα μπορεί να πάνε αλλού.
πηγή
^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^
Το απολιτίκ του χάους
 Δεν υπάρχει άποψη η οποία δεν είναι πολιτική. Ακόμη και αυτή που λέει πως η πολιτική είναι μια κακή υπόθεση, είναι μια βαθιά πολιτική άποψη
γράφει ο Κώστας Βαξεβάνης
Δεν υπάρχει άποψη η οποία δεν είναι πολιτική. Ακόμη και αυτή που λέει πως η πολιτική είναι μια κακή υπόθεση, είναι μια βαθιά πολιτική άποψη που βολεύει όσους θέλουν με την πολιτική τους να ορίσουν τα πράγματα. Οι πιο συντηρητικές πολιτικές απόψεις ανατράφηκαν στην αγκαλιά της πολιτικής αποχής. Με σύμβολο εκείνο το δάχτυλο στο στόμα που πρόσταζε σιωπή και έναν πατέρα, μια μάνα και έναν δάσκαλο που φοβόταν τα χειρότερα.
Και έτσι τα χειρότερα ήρθαν. Η πολιτική συστράτευση κάτω από τα πλαστικά σημαιάκια (τις θυμάστε τις σημαίες της ρουσφετολογικής ντροπής), ακολουθήθηκε από το απολιτίκ του lifestyle. Ο καταναλωτισμός, η αδιαφορία που επιτρέπει πράγματα, η μη ενασχόληση που γίνεται αδυναμία, έγιναν το απολιτίκ συρματόπλεγμα που οριοθέτησε την πολιτική. Όπως ακριβώς τα πρόβατα σε ένα μαντρί.
Σήμερα που αυτή η πολιτική δεν μπορεί να λειτουργήσει όπως παλιά, επιστρατεύεται η πολιτική της αναγκαιότητας των τεχνοκρατών και της πνευματικής ελίτ. Απαλλαγμένη από τα πολιτικά βάρη και την δυσωδία όσων εξακολουθούν να σαπίζουν. Μια απολιτίκ σωτηρία που αφού δείξει αναγκαία θα καταλήξει trendy.
Ο κύριος Παπαδήμος είναι το πρόσωπο αυτής της απολιτίκ σωτηρίας. Άφθαρτος, επικοινωνιακά άγνωστος και πολιτικά ανένταχτος. Έτσι επιμένουν αρκετοί που κατηγορούν όσους δεν ενστερνίζονται αυτή την άποψη, σχεδόν θύματα της συνωμοσιολογικής ανοησίας. Το τι είναι ο κύριος Παπαδήμος θα το αποδείξει ο ίδιος. Το τι ήταν όμως, είναι αποδεδειγμένο.
Ανήκει στην ομάδα εκείνη των τεχνοκρατών που υπηρέτησαν αυτό το κράμα οικονομίας και πολιτικής που οδήγησε την υφήλιο σε κρίση. Την πολιτική που εκπορεύεται από τις επιταγές της οικονομίας. Όχι την παραγωγική οικονομία, αλλά την οικονομία της φούσκας, την ιπποδρομιακή τζογαδόρικη αντίληψη για τις αγορές.
Δεν είναι απολιτίκ αυτή η άποψη. Εκτός από βαθιά πολιτική είναι και βαθιά σκοτεινή. Ο κύριος Παπαδήμος ως διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, (αυτού του συντηρητικού συστήματος που όλοι νομίζουν ότι είναι κρατικός θεματοφύλακας, ενώ είναι ένα σύστημα άγνωστων επενδυτών) συμμετείχε στο κρύψιμο του ελληνικού χρέους επί Σημίτη. Μια διαδικασία την οποία υλοποίησε η Goldman Sachs, παίρνοντας εκατοντάδες εκατομμύρια δραχμές. Συμμετείχε σε αυτό επίσης ο Πέτρος Χριστοδούλου πρώην στέλεχος της Goldman και σήμερα είναι (άκουσον άκουσον) διευθύνων σύμβουλος του Οργανισμού Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους. Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθεί μια ψευδή εικόνα που μας τοποθέτησε στην Ευρωζώνη. Ικανοποίησε βέβαια τον καταναλωτισμό μας, αλλά μας σπρώχνει σήμερα στον γκρεμό.
Όλα αυτά δεν ήταν μια απολιτίκ αντίληψη, αλλά ένα προσκύνημα στον θεό του χρήματος. Την πιο σκληρή πολιτική. Και είχε αντιπροσώπους. Την ίδια πολιτική εφάρμοσε ο κύριος Παπαδήμος ως αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Τράπεζας, πρόεδρος της οποίας ανέλαβε σήμερα όπως θυμίζει ο φίλος μου Μαρκ Ρος στη LE MONDE, ένα άλλο στέλεχος της Goldman Sachs.
Ο κύριος Παπαδήμος λοιπόν μπορεί να αποδειχθεί κακός ή καλός (δεν του στερώ αυτό το δικαίωμα) αλλά όχι απολιτίκ. Είναι βαθιά πολιτικός. Και ισορροπεί πάνω στην άβυσσο μιας πολιτικής που χωρίζει με αυτό το χάος, τα συμφέροντα της κοινωνίας από αυτά του χρηματοπιστωτικού συστήματος.
πηγή |
