Η ακροδεξιά στην εξουσία, ή ακροδεξιά εξουσία;

από το Μαρικάκι

Η είσοδος του ΛΑΟΣ στην κυβέρνηση συνεργασίας έχει σοκάρει πολλούς, εντός κι εκτός της χώρας (μέχρι, λέει, και τους Γάλλους Σοσιαλιστές, που αρνήθηκαν να δώσουν τις ευχές τους στο «νέο» κυβερνητικό σχήμα).

Ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ και αριστεροί επικρίνουν το πάλαι ποτέ κόμμα εξουσίας γι’ αυτή του τη σύμπραξη, ενώ η ΔΗΜΑΡ αναγκάστηκε σε άτακτη υποχώρηση η οποία της προξένησε τις πρώτες απώλειες στελεχών που στηρίζουν ολόθερμα την κυβέρνηση Παπαδήμου.

Ίσως για όσους δεν είχαν καταλάβει σε βάθος μέχρι σήμερα αυτό που συμβαίνει, αυτό να ήταν ένα βίαιο «ξύπνημα».

Όμως, στην πραγματικότητα το ΠΑΣΟΚ απλώς αξιοποίησε ένα εφεδρικό σχήμα που τα προηγούμενα χρόνια «έστησε» με τη βοήθεια των media και το οποίο χρησιμοποιούσε, μεταξύ άλλων, ως κόκκινο πανί απέναντι στην αριστερά, συχνά αποπροσανατολίζοντάς την.

Το ερώτημα που ο καθένας, όμως, πρέπει να απαντήσει είναι αν η απουσία του ΛΑΟΣ από το συγκεκριμένο κυβερνητικό σχήμα θα το καθιστούσε λιγότερο επικίνδυνο και λιγότερο φασιστικό. Και δεν είναι δυνατό το γεγονός αυτο να επισκιάζει το γεγονός της τοποθέτησης στην ηγεσία της χώρας, δια των ξένων τοποτηρητών και ...των δημοσκοπήσεων και όχι δια της λαϊκής ψήφου, ενός εκπροσώπου των τραπεζών, όταν όλο το προηγούμενο διάστημα έχει γίνει σαφές ότι η "διάσωση" της χώρας κατά ένα περίεργο τρόπο περιορίζεται στη διάσωση των τραπεζών...

Όταν στη δημόσια συζήτηση έχουμε φτάσει να μιλάμε, για το «Δ’ Ράιχ της Μέρκελ» και τη «νέα κατοχή», το πρόβλημα έχει πάψει προ πολλού να είναι η «ακροδεξιά» και μάλιστα με αυτά τα χαρακτηριστικά που έχει η πολιτική της έκφραση στο εγχώριο κομματικό σύστημα: χαρακτηριστικά γυρολόγου και τυχοδιώκτη εμφορούμενου από άκρατο λαϊκισμό και απροκάλυπτη χυδαιότητα.

Αν το ΛΑΟΣ είναι «απέναντι» στους λαθρομετανάστες, η κυβέρνηση των τραπεζιτών και πριν από αυτή, η κυβέρνηση των πολιτικών διαμεσολαβητών τους, ασκεί «πογκρόμ» σε ολόκληρη την κοινωνία, υποβαθμίζοντας βίαια τους όρους ύπαρξής της σε οριακό σημείο. Την ίδια ώρα καταφέρει σοβαρό πλήγμα και στην όποια δυνατότητα μελλοντικής συλλογικής κοινωνικής ανάκαμψης από τη στιγμή που το εθνικό πεδίο ρευστοποιείται υποκείμενο πλήρως στα συμφέροντα των δανειστών που ασκούν τον έλεγχο και τα οποία φτάνουν μέχρι και στο σημείο να σχεδιάζουν την δέσμευση ολόκληρων γεωγραφικών τμημάτων της χώρας προς εκμετάλλευση. Συνειδητοποιούμε άραγε που οδηγεί αυτό;

Επί της ουσίας, οι «ιδεολογικές» ή «πολιτικές» διαχωριστικές γραμμές μεταξύ των βασικών παικτών της εξουσίας και των προθύμων που άλλωστε αποτελούν τμήμα τους,  δεν υφίστανται εδώ και καιρό και μόνο το συμφέρον για τη νομή της εξουσίας ακόμη και μες τη δίνη της καταστροφής κράτησε μέχρι σήμερα όρθια τα κομματικά σύνορα…

πηγή