Άκουσε με, Αρχηγέ μου, από αυτού που βρίσκεσαι... Σου μιλάω εγώ, ο «παππούλης σου», όπως με έλεγες τα χρόνια εκείνα. Σου μιλάω εγώ, πού πρώτος ετόλμησα να αναφέρω δημοσίως και ευμενώς το όνομα σου και με θάρρος και παρρησία διεκήρυξα σε εφημερίδες και ραδιόφωνα και τηλεοράσεις τα αναμφισβήτητα και από τους εχθρούς σου και από τους «φίλους» σου χαρίσματα με τα οποία τόσο πλούσια σε προίκισε ο Θεός, για να γίνεις ο Ηγέτης του λαού Του. Και γι' αυτά που διεκήρυξα για σένα διόλου δεν μετανοώ, αν και μου εστοίχισαν πολύ ακριβά. Χαλάλι σου, Αρχηγέ μου...

Είπα και έγραψα ότι ο Άρης Βελουχιώτης υπήρξε «ο ΕΛΑΣ»! Ό Άρης ήταν ο ΕΝΑΣ, ο χαρισματικός, πού αξιοποιούσε και ανεδείκνυε τα επί μέρους χαρίσματα των πολλών! Κι αυτό πολλοί συγγραφείς και έκδοτες αντιστασιακών βιβλίων το χρησιμοποίησαν ως λεζάντα στα εξώφυλλα και στις σελίδες των βιβλίων τους. Πολύ φοβούμαι, όμως, ότι δεν κατάλαβαν τί ακριβώς εννοούσα, εφ' όσον σε προβάλλουν ως ήρωα και ηγέτη αυτονομημένο από το θέλημα και την χάρη τού Θεού. Ελπίζω το παρόν βιβλίο να βάζει τα πράγματα στην θέση τους. Κι όλα αυτά ειπώθησαν και δημοσιεύθησαν σε χρόνια πού την χώρα μας την σκίαζαν ακόμη οι δικτάτορες της απριλιανής δικτατορίας και το άλγος τού μετεμφυλιακού κλίματος.

Υπήρξες, πράγματι, άξιος Ηγέτης, Αρχηγέ μου, και προσέφερες πολλές και ανεκτίμητες υπηρεσίες στην πατρίδα μας, στην Ελλάδα μας, πού αγάπησες περισσότερο απ' οτιδήποτε σε τούτον τον κόσμο. Τής προσέφερες τόσα, όσα κανένας άλλος τής σειράς σου και τής εποχής σου.
Είχες, όμως, Αρχηγέ μου, δύο πολύ μεγάλες αδυναμίες. Την τυφλή υπακοή σου στο κόμμα και την επίσης τυφλή εμπιστοσύνη σου στον Νίκο Ζαχαριάδη.
Ωστόσο, εγεύθηκες την αγνωμοσύνη, την εμπάθεια, το μίσος, την μικροπρέπεια, την προδοσία προς το πρόσωπο σου τόσο από το κόμμα σου όσο και από τον αρχηγό σου. Το κόμμα και ο Ζαχαριάδης σου έφαγαν το κεφάλι κι εσύ χαντάκωσες το μέλλον τής Ελλάδος!... Γιατί, αν από την αρχή απεκήρυττες το κόμμα, του οποίου έβλεπες πολύ καθαρά και από πολύ νωρίς τις λαθεμένες αντιλήψεις πού είχε, τις εγκληματικές αποφάσεις που ελάμβανε, τις ολέθριες για την πατρίδα μας κατευθύνσεις που ακολουθούσε, θα ήσουν ο αδιαμφισβήτητος και αδιαφιλονίκητος Αρχηγέτης των Πανελλήνων, όπως σου άξιζε να είσα - γιατί ο Θεός γι' αυτό σε επέλεξε, γι' αυτό σε προόριζε, γι' αυτό σε κάλεσε!...
Τώρα, Αρχηγέ μου, όλοι σε αναγνωρίζουν και όλοι ομολογούν - κρυφά ή φανερά - την αξία σου και τα χαρίσματα σου...

>>>>

"Το βιβλίο μου αυτό θα ήταν απολύτως άχρηστο και τελείως άκαιρο αν, εκτός από τη μαρτυρία μου και τη γνώμη μου για τα γεγονότα που έζησα εκείνη την κρίσιμη περίοδο της Εθνικής Αντιστάσεως, δεν παρέδιδα κι ένα μήνυμα στο σύγχρονο κόσμο και ιδιαιτέρως στη σημερινή νεολαία μας.
Να συγχωρήσουμε, Ναι! Με όλη μας την καρδιά και με όλη μας την αγάπη... Να μετανοήσουμε, Ναι! Με ανυπόκριτη ταπείνωση και ειλικρινή συντριβή... Να ξεχάσουμε, όμως, Όχι! Ποτέ! Η ιστορική μας μνήμη πρέπει να είναι ζωντανή, γιατί μόνον έτσι γίνεται πείρα, γίνεται βίωμα, γίνεται δίδαγμα· ώστε να μην επαναλαμβάνουμε διαρκώς τα ίδια λάθη. Κι αυτός ο θαυμάσιος λαός μας, με τη μεγάλη καρδιά του και το ρωμαίικο φιλότιμό του, ξεχνάει πάντα και πολύ γρήγορα. Δυστυχώς, επαναλαμβάνοντας τα λάθη του και επιστρέφοντας αενάως στις αμαρτίες του, ως αυτοτιμωρούμενος Σίσυφος.
Μετά από τόσα χρόνια περισσότερο από κάθε τι άλλο καινοτόμο και έωλο μας χρειάζεται το διδακτικό απόσταγμα των πόνων και των δακρύων, του αίματος και της ορφάνιας.
Μας χρειάζεται αυθεντική και ακέραιη η εθνική μας ιδιοπροσωπία και η ταυτότητά μας ως ορθοδόξων Ελλήνων!... Κι αν οι ταγοί μας, πνευματικοί και πολιτικοί, είναι ανάξιοι, εμείς - με τη χάρη του Τριαδικού Θεού μας δια πρεσβειών της Υπεραγίας Θεοτόκου και δι' ευχών των αγίων και θεοφόρων Πατέρων μας - πρέπει να βρούμε την παρρησία και τη δύναμη να διαφεντέψουμε τη Ρωμιοσύνη μας...
Ιδού το έργο σας, λοιπόν, νέοι και νέες αυτού του αδούλωτου και πιστού λαού του Θεού!..."

π. Ανυπόμονος

(Αρχιμανδρίτου Γερμανού Κ. Δημάκου - παπα-Ανυπόμονου «Στο βουνό με τον Σταυρό, κοντά στον Άρη» από τις Πρότυπες Θεσσαλικές Εκδόσεις - Τρίκαλα-Αθήνα 2004)