γράφει ο Γιώργος Κοντογιώργης

Όταν όμως ένας εκ των φορέων της ιδεολογίας της εξάρτησης γίνεται εξουσία, ιδίως στον τομέα της παιδείας, και εννοεί να "διδάξει" την παραρτηματική σχέση του νεο-Έλληνα με τον ηγεμόνα, το πράγμα γίνεται επικίνδυνο. Ιδίως όταν συνδυάζεται με μια εξίσου αντιδραστική, δηλαδή οπισθοδρομική πρόσληψη της σχέσης μεταξύ κοινωνίας και πολιτικής.

Στην εγκύκλιό του ο νυν Υπουργός Παιδείας μας διαβεβαιώνει ότι αφού αυτός και η παρέα του μας κυβερνάει, ο λαός είναι στην εξουσία. Μας διδάσκει όμως επίσης ότι μόλις με την Επανάσταση οι Έλληνες έγιναν λαός, δηλαδή έθνος. Προφανώς η Ελληνική Επανάσταση δεν ήταν εθνική, αφού οι Έλληνες έγιναν έθνος, απέκτησαν δηλαδή συνείδηση ελληνικής κοινωνίας, μετά την Επανάσταση!

Κατά λογική ακολουθία, οι ελληνόφωνοι κάτοικοι της οθωμανικής αυτοκρατορίας δεν ήσαν Έλληνες. Και, συνακόλουθα, ο νεοέλληνας μαθητής, ο νεοέλληνας ενγένει, δεν δικαιούται να επικαλείται την ιστορική του συνέχεια. Μας λέει επίσης ότι η Ελληνική Επανάσταση υπήρξε τέκνο του δυτικού Διαφωτισμού! Η άγνοια της διαφοράς μεταξύ της Γαλλικής Επανάστασης -τέκνου του Διαφωτισμού- και της Ελληνικής Επανάστασης, μπορεί να του συγχωρηθεί, αφού εγώ τουλάχιστον δεν έχω την αξίωση να γνωρίζει εν προκειμένω περισσότερα από όσα οι μαθητές που θέλει να καθοδηγήσει. Μπορεί να του συγχωρηθεί ακόμη και η άγνοια βασικών κειμένων και απανωτών επαναστατικών κινημάτων, που από τις απαρχές, σχεδόν, της τουρκοκρατίας θέτουν με έμφαση το εθνικό πρόβλημα.

Εντούτοις, εάν οι ανωτέρω "ερμηνείες" του Υπουργού, συνδυασθούν με την καθόλα πονηρή απομόνωση ενός αποσπάσματος του Ρήγα από το γενικό εθνικό, πολιτειακό και αξιακό του πρόταγμα, προκύπτει αβίαστα ότι βρισκόμαστε ενώπιον μιας μείζονος πολιτικής σημασίας επιλογή, που ανάγεται στο σήμερα. Μας πληροφορεί ο Υπουργός ότι για τον Ρήγα "ο αυτοκράτωρ λαός είναι όλοι οι κάτοικοι του βασιλείου τούτου, χωρίς εξαίρεσιν θρησκείας και διαλέκτου, Έλληνες, Βούλγαροι, Αλβανοί, Βλάχοι, Αρμένηδες, Τούρκοι και κάθε άλλο είδος γενεάς".

Έτσι απομονωμένο το απόσπασμα αυτό οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο Ρήγας συντάσσεται με την ιδέα μιας "πολυπολιτισμικής κοινωνίας", που επομένως διδάσκει τις επιλογές του σήμερα. Αποκρύπτει ωστόσο, προφανώς όχι από άγνοια, πως για τον Ρήγα, "Έλληνες το γένος είναι όλοι όσοι ομιλούν την ελληνική, ότι "όλοι οι νόμοι… γίνονται εις την απλήν των Ελλήνων γλώσσαν", η οποία ομιλείται, κατά το μάλλον ή ήττον, από "όλα τα εις το βασίλειον τούτο… γένη". Και ότι ορίζει πως η ελληνική γλώσσα οφείλει να διδάσκεται υποχρεωτικά σε όλους τους κατοίκους του κράτους.

Ο λαός αυτός (οι Έλληνες, ο Βούλγαροι, οι Βλάχοι, οι Αλβανοί κλπ) είναι "απόγονος των Ελλήνων", με την έννοια ότι βιώνουν το ελληνικό πολιτισμικό κεκτημένο και στεγάζονται σε μια συνεκτικά δομημένη κοινωνία με κοινό πολιτειακό πρόταγμα, που ο ίδιος αποκαλεί "Ελληνική δημοκρατία".

Επανέρχομαι όμως στο κεντρικό ζήτημα. Η παρέμβαση αυτή του Υπουργού δεν αφορά μόνο ή μάλλον καθόλου στο παρελθόν. Αποτελεί ζωντανό επιχείρημα, που επιδιώκει να κατηχήσει τους νεαρούς βλαστούς των σχολείων στην αντίληψη ότι η κοινωνική συνοχή, η συνείδηση κοινωνίας, είναι μη αποδεκτή επιλογή, ότι η ολιγαρχική κομματοκρατία αποτελεί ιστορική αναγκαιότητα, που αντιτείνεται στο ελληνικό ιστορικό και συγκεκριμένα δημοκρατικό κεκτημένο. Ότι η κοινωνία και οι κληρονομιές της φταίνε για τη νεοελληνική κακοδαιμονία, όχι το δυναστικό κράτος και η κομματική νομενκλατούρα που το λυμαίνεται.

Είναι προφανές ότι για να νομιμοποιηθεί η ολιγαρχική κομματοκρατία, που κατέχει την ελληνική κοινωνία, και στην οποία αναντιλέκτως ανήκει ο ενλόγω κύριος, πρέπει να απαξιωθεί το ιστορικό της παρελθόν (ο βυζαντινός και ο τουρκοκρατούμενος ελληνισμός) και να αποκοπεί ο νεο-Έλληνας από αυτό. Η πονηρά φύση της καθεστωτικής νομενκλατούρας γνωρίζει ότι για να ηγεμονεύσει πρέπει να αφαιρέσει από την υπήκοο κοινωνία τη δυνατότητα της συνοχής, της σύγκρισης με το ιστορικό της προηγούμενο και να αποδεχθεί την οφειλή της σε ό,τι αφορά στην ελευθερία της, στην ίδια την εθνική της αυτογνωσία, στον Δυτικό κηδεμόνα. Η ίδια η εξουσία της ολιγαρχικής κομματοκρατίας είναι ευθέως συναρτημένη από την ιδεολογία του "Διαφωτισμού".

Επίμετρο: τα μηρυκαστικά της εξάρτησης, που συγκροτούν την κομματική νομενκλατούρα, όταν καταλαμβάνουν θέσεις εξουσίας, είναι ικανά να δημιουργήσουν ένα εκρηκτικό πολιτικό μίγμα, εξαιρετικά επικίνδυνο για τα πράγματα της χώρας. Υπό την έννοια αυτή, και στο μέτρο που ο νυν Υπουργός Παιδείας, δεν λαλεί απλώς προς ηδονήν, οφείλουμε να έχουμε κατά νουν ότι ο ήχος του λόγου του δεν είναι ανώδυνος.

πηγή

Ο καθηγητής Γιώργος Κοντογιώργης χρημάτισε Πρύτανης του Παντείου Παν/μίου, Πρόεδρος-Διευθύνων Σύμβουλος της ΕΡΤ ΑΕ και Υπηρεσιακός Υφυπουργός Τύπου και ΜΜΕ. Docteur d’État του Παν/μίου του Παρισιού ΙΙ, Υφηγητής της Νομικής Σχολής του Παν/μίου Θεσ/κης, υπήρξε ιδρυτικό μέλος (και Γενικός Γραμματέας) της Ελληνικής Εταιρίας Πολιτικής Επιστήμης, ιδρυτικό μέλος (και μέλος του Δ.Σ.) του European Political Science Network (EPSNET), μέλος του Ανωτάτου Συμβουλίου (και του Συμβουλίου Έρευνας) του Ευρωπαϊκού Πανεπιστημιακού Ινστιτούτου της Φλωρεντίας, τιτουλάριος της έδρας Francqui του Ελεύθερου Παν/μίου των Βρυξελλών, Διευθυντής Ερευνών στο CNRS της Γαλλίας κ.ά. Είναι επίσης μέλος του Επιστημονικού Συμβουλίου και καθηγητής του Master in European Studies του Παν/μίου της Σιένας, και στη συντακτική ή στην επιστημονική επιτροπή ελληνικών και διεθνών επιστημονικών περιοδικών. Έχει διδάξει σε πολλά ξένα πανεπιστήμια και, επί σειρά ετών, στο Ινστιτούτο Πολιτικών Επιστημών του Παρισιού. Είναι αντεπιστέλλον μέλος της Διεθνούς Ακαδημίας του Πολιτισμού της Πορτογαλίας.

Βιβλία
Κυριότερα έργα του Γ.Κοντογιώργη: La théorie des révolutions chez Aristote (ελλ.μτφ. Νέα Σύνορα, 1982), LGDJ, Παρίσι, 1978. Η ελληνική λαϊκή ιδεολογία. Κοινωνικο-πολιτική μελέτη του Δημοτικού Τραγουδιού, Νέα Σύνορα, Αθήνα, 1979. Κοινωνική δυναμική και πολιτική αυτοδιοίκηση. Οι ελληνικές κοινότητες της τουρκοκρατίας, Νέα Σύνορα, Αθήνα, 1982. Πολιτικό σύστημα και πολιτική, Πολύτυπο, Αθήνα, 1985. Histoire de la Grèce, Hatier, Παρίσι, 1992. Νεοτερικότητα και πρόοδος, Κάκτος, 2001. Το αυταρχικό φαινόμενο, Παπαζήσης, Αθήνα, 2003. Πολίτης και πόλις. Έννοια και τυπολογία της πολιτειότητας, Παπαζήσης, Αθήνα, 2003. La Grèce du politique, Montpellier, 2003. “Democracy and Representation. The Question of Freedom and the Typology of Politcs”, Λονδίνο, 2005. “Political Culture in Greece”, in Takashi Inogushi, Jean Blondel (ed.), Globalization and Political Culture of Democracy, Τόκιο, 2003. Το ελληνικό κοσμοσύστημα, τ. Α. Η κρατοκεντρική περίοδος της πόλης, Σιδέρης, Αθήνα, 2006. Έθνος και ‘εκσυγχρονιστική’ νεοτερικότητα, Εναλλακτικές εκδόσεις, Αθήνα, 2006. “Political Science in Greece”, in H.-D. Klingemenn (ed.), The State of the Political Science in Western Europe, Barbara Budrich Publishers, Opladen, 2007. Ελληνικότητα και διανόηση (ομού με Μίκη Θεοδωράκη), Ιανός, Αθήνα, 2007. Η δημοκρατία ως ελευθερία. Δημοκρατία και αντιπροσώπευση, Πατάκης, Αθήνα, 2007, Η ελληνική δημοκρατία του Ρήγα Βελεστινλή, Παρουσία, Αθήνα, 2008. 12/2008: Οι νέοι, η ελευθερία και το κράτος, Ιανός, Αθήνα, 2009.Οικονομικά συστήματα και ελευθερία, Σιδέρης, Αθήνα, 2010. Περί έθνους και ελληνικής συνέχειας, Ιανός, Αθήνα, 2011.L'Europe et le Monde, L'Harmattan, Paris, 2011. De l'Europe politique, L'Harmattan, Paris, 2011. Κομματοκρατία και δυναστικό κράτος, Πατάκης, 2012. Οι Ολιγάρχες, Πατάκης, Αθήνα, 2014. Το ελληνικό κοσμοσύστημα. τ.Β'. Η πείροδος της οικουμενικής οικοδόμησης, Σιδέρης, 2014