Nacht der langen Messer
Μόναχο, ξημερώματα της 30ης Ιουνίου 1934. Μια δεκάδα αυτοκινήτων προχωρά από το Μόναχο προς το Βίσζεε στις όχθες της λίμνης Τέγκερν. Στα περισσότερα από αυτά υπάρχουν οπλοπολυβόλα και SS οπλισμένοι με αυτόματα. Στις 30 Ιουνίου του 1934 ο ηγέτης του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος της Γερμανίας, Αδόλφος Χίτλερ, είχε διατάξει τις δολοφονίες εκατοντάδων μελών του ίδιου του κόμματος του, ισχυριζόμενος ότι επρόκειτο να λάβουν μέρος σε πραξικόπημα εναντίον του.
του Γιώργου Κοκκόλη
Η «Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών» και η αποκάλυψη του ναζισμού
Στις 30 Ιουνίου του 1934 ο ηγέτης του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος της Γερμανίας, Αδόλφος Χίτλερ, διέταξε τις δολοφονίες εκατοντάδων μελών του ίδιου του κόμματος του, ισχυριζόμενος ότι επρόκειτο να λάβουν μέρος σε πραξικόπημα εναντίον του.
Το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα της Γερμανίας, διέθετε στις αρχές της δεκαετίας του 1930 δυο ένοπλα σώματα, τα οποία δρούσαν ως παραστρατιωτικές οργανώσεις: τα SA (SturmΑbteilung, τμήμα εφόδου) και τα SS (SchutzStaffel, τάγμα προστασίας), αποτελούνταν κυρίως από την ελίτ των κομματικών μελών και ελέγχονταν πλήρως από την ηγεσία. Τα SA εκείνη την εποχή αριθμούσαν περί τα τέσσερα εκατομμύρια μέλη και συνέβαλαν τα μέγιστα στην άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία επιβαλλόμενα στους δρόμους της ταραγμένης Γερμανίας επί των σοσιαλδημοκρατών, κομμουνιστών, συνδικαλιστών κ.ά., ενώ συνέτριβαν τους πολιτικούς αντιπάλους του Χίτλερ. Αρχηγός του σώματος των SA ήταν ένας μπαρουτοκαπνισμένος επιθετικός και ιδιαίτερα φιλόδοξος άνθρωπος, ο παλιός φίλος του Χίτλερ, Ερνστ Ρεμ.
Με τη συμμετοχή του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος στην κυβέρνηση δεξιού συνασπισμού το 1933, τα SA έγιναν πρακτικά ανεξέλεγκτα, ιδιαίτερα λόγω των χρόνιων υποσχέσεων του Χίτλερ για αποκατάσταση της στρατιωτικής αίγλης του παρελθόντος και ακύρωση της Συνθήκης των Βερσαλλιών που περιόριζε το γερμανικό στρατό στους 100.000 άντρες. Τα SA επιθυμούσαν να αντικαταστήσουν τον παραδοσιακό στρατό της Γερμανίας, κάτι που γνώριζαν οι ηγέτες των ενόπλων δυνάμεων και οι συντηρητικοί πολιτικοί και οικονομικοί υποστηρικτές τους.
Τα SA σύντομα μετατράπηκαν σε πρόβλημα για τον Αδόλφο Χίτλερ, που απειλούσε την ίδια την πολιτική του επιβίωση αλλά και το μέλλον του κινήματος των Ναζί. Ο Χίτλερ τώρα χρειαζόταν τη στήριξη των στρατηγών του παραδοσιακού στρατού και των επικεφαλής της βιομηχανίας για την αναδόμηση της Γερμανίας, μετά το κραχ. Κατά τη διάρκεια ενός συμβουλίου, στα τέλη Φεβρουαρίου του 1934, ο Χίτλερ ενημέρωσε τον Ρεμ ότι τα SA δεν επρόκειτο να γίνουν στρατιωτική δύναμη, αλλά θα περιοριζόταν σε συγκεκριμένες πολιτικές δράσεις. Ενώπιον του Χίτλερ ο Ρεμ συναίνεσε και υπέγραψε μάλιστα και συμφωνία με τον υπουργό Άμυνας, στρατηγό Βέρνερ φον Μπλόμπεργκ. Σύντομα όμως, ο Ρεμ άφησε να καταστεί σαφές ότι δεν σκόπευε να τηρήσει τη συμφωνία ενώ δυο μήνες αργότερα δεν δίστασε να δηλώσει ότι «Τα SA είναι η Εθνική Σοσιαλιστική Επανάσταση!» προς φρίκη των βιομηχάνων και συντηρητικών.
Στις αρχές Ιουνίου ο Ρεμ είχε μια πεντάωρη συνάντηση με τον Αδόλφο Χίτλερ. Λίγες μέρες αργότερα ανακοίνωσε ότι θα έπαιρνε άδεια «ασθενείας» ενώ έθεσε το σώμα των SA σε άδεια για ολόκληρο το μήνα Ιούλιο. Επιπλέον, συγκάλεσε συνέδριο των ηγετών των SA για τις 30 του μήνα σε ένα θέρετρο κοντά στο Μόναχο, όπου ο Χίτλερ υποσχέθηκε να παρευρεθεί για να ξεκαθαριστεί το ζήτημα.
Στο μεταξύ ο Χίτλερ ενημερώθηκε από τον Πρόεδρο της χώρας και τον υπουργό Άμυνας ότι το ζήτημα των SA έπρεπε να λυθεί άμεσα, αλλιώς θα κηρυσσόταν στρατιωτικός νόμος και την εξουσία της χώρας θα αναλάμβανε ο στρατός, θέτοντας τέρμα στην πορεία του κόμματος των Ναζί. Την ίδια ώρα οι ηγέτες των SS διέσπειραν φήμες ότι τα SA σχεδίαζαν να καταλάβουν βίαια την εξουσία της χώρας. Ο αρχηγός των SS, Χίμλερ, πέτυχε κρυφή συμφωνία με τους στρατηγούς των ενόπλων δυνάμεων, ώστε να παράσχουν αυτοί τα όπλα αλλά να απέχουν από τη δράση, αφήνοντας τα SS να «τακτοποιήσουν» το θέμα των SA. Φτάνοντας στο Μόναχο την αυγή του Σαββάτου, 30 Ιουνίου, ο Χίτλερ διέταξε αρχικά να συλληφθούν όσα μέλη των SA βρισκόταν εντός του κτιρίου των Ναζί.
Στη συνέχεια κατευθύνθηκε να συναντήσει τον Ρεμ και τους άλλους ηγέτες των SA. Όλοι συνελήφθησαν από τα SS και μεταφέρθηκαν σε μια φυλακή εκτός Μονάχου όπου αργότερα εκτελέστηκαν από τα SS. Αυτή ήταν η αρχή του αιματηρού διωγμού, ο οποίος υλοποιήθηκε με μαζικές συλλήψεις και δεκάδες εκτελέσεις στελεχών των SA από τα SS. Ο Χίτλερ εκμεταλλεύτηκε την αναταραχή προκειμένου να εξοντώσει και πολιτικούς αντιπάλους του που δεν είχαν σχέση με τα SA, όπως ο Γκρέγκορ Στράσερ, ο στρατηγός Φέρντιναντ φον Μπρέντοβ, ο πρώην καγκελάριος Κουρτ φον Σλάιχερ και ο πρώην πρωθυπουργός της Βαυαρίας, Γκούσταβ Ρίτερ φον Καρ.
Ο συνολικός αριθμός των θυμάτων δεν δημοσιεύθηκε. Ο νέος αρχηγός των SA, Βίκτορ Λούτσε, δήλωσε αργότερα ότι εκτελέσθηκαν 81 άτομα. Σήμερα, όμως, γίνονται εκτιμήσεις για 200 έως 1.000 θύματα, κυρίως από τους άντρες των SΑ, με βοήθεια από τη μυστική αστυνομία (Γκεστάπο) και τον Στρατό. Ο Χίτλερ παρουσιάστηκε στα μέσα ενημέρωσης ως θύμα συνωμοσίας που εξύφανε ο Ρεμ ενώ η Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών νομιμοποιήθηκε ως αυτοάμυνα του κράτους. To Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα εδραίωσε πλέον την απόλυτη κυριαρχία του σε όλους τους τομείς της κοινωνίας και οικονομίας της χώρας, ενώ τα SS έγιναν μια επίφοβη δύναμη στη ναζιστική Γερμανία.
πηγή
****************************** Μόναχο, ξημερώματα της 30ης Ιουνίου 1934. Μια δεκάδα αυτοκίνητων προχωρά από το Μόναχο προς το Βίσζεε στις όχθες της λίμνης Τέγκερν. Στα περισσότερα από αυτά υπάρχουν μυδράλια και στο μπροστινό δίπλα απο τον σωφέρ κάθεται ο καγκελάριος της Γερμανίας Αδόλφος Χίτλερ.
Στην είσοδο του ξενοδοχείου οι δύο φρουροί των S.A. αναπηδούν σαστίζουν βλέποντας τον Χίτλερ και παρουσιάζουν όπλα. Ο Χίτλερ τους αγνοεί και μπαίνει στο κτίριο ακολουθούμενος από τα SS και ζητά να του δείξουν το δωμάτιο του Έρνστ Ρεμ.
Ο Χίτλερ μπαίνει στο δωμάτιο και αρχίζει να βρίζει τον παλιό του σύντροφο, τον μόνο που μπορούσε να του μιλήσει στον ενικό. Ο Ρεμ είναι σαστισμένος και πριν καν καταλάβει τι έχει συμβεί οι άντρες των SS τον συλλαμβάνουν μαζί με άλλους αρχηγούς των SA.
H αναταραχή κρατά το πολύ μια ώρα. Σιωπηλός ο Χίτλερ παίρνει το δρόμο της επιστροφής για το Μόναχο και κατευθύνεται προς το υπουργείο Εσωτερικών της Βαυβαρίας. Μια ομάδα από 800 επίλεκτους των S.S. με διοικητή τον Σεπ Ντηντριχ το έχουν ήδη καταλάβει.
Μέσα σε λίγη ώρα εκατοντάδες «αξιωματικοί» των S.A. βρίσκονται στο απόσπασμα μπροστά σε 8 μαυροφορεμένους άντρες των S.S. απο τους οποίους οι τέσσερις έχουν στα ντουφέκια τους αληθινές σφαίρες.
Οι περισσότεροι από τα θύματα αυτής της εκκαθάρισης αστραπής δεν παίρνουν καλά καλά χαμπάρι τι τους βρήκε ενώ άλλοι πιστεύουν ότι έγινε πραξικόπημα εναντίον του Χίτλερ και φωνάζουν «Χάιλ Χίτλερ» πριν σωριαστούν νεκροί.
Στη φυλακή Στάντελχαϊμ του Μονάχου ο επικεφαλής των δεσμοφυλάκων Τέοντορ Άικε αφήνει στο κελί του Ρεμ ένα πιστόλι με μια σφαίρα και αποχώρησε, προσδοκώντας ότι θα αυτοκτονούσε. Κάτι τέτοιο δε συνέβη αφού ο Ρεμ φώναζε ότι «αν πρέπει να πεθάνω να με σκοτώσει ο Αδόλφος». Τελικά ο αρχηγός της SA εκτελέσθηκε στις 2 Ιουλίου.
Λέγεται ότι το μακελειό πήρε τέτοιες διαστάσεις που μερικοί από τους εκτελεστές των SS έπαθαν νευρικό κλωνισμό αφού όλο το τριήμερο δεν σταμάτησαν οι εκτελέσεις των μέχρι χθες συντρόφων τους.
Η επιχείρηση είχε στηθεί πολύ γρήγορα με την κωδική ονομασία «Κολιμπρί» και ο Χάινριχ Χίμλερ είχε κατασκευάσει πλαστό κατηγορητήριο σύμφωνα με το οποίο ο Ρεμ είχε λάβει 12.000.000 μάρκα από την Γαλλία για να ανατρέψει τον Χίτλερ. Το κατηγορητήριο ήταν απαραίτητο, ώστε ο Χίτλερ στις 24 Ιουνίου να πείσει τα στελέχη των SS να αναλάβουν την επιχείρηση χωρίς συναισθηματικούς δισταγμούς. Στον φάκελο αποκαλύπτονταν ακόμη ότι ο Ρέν ήταν ομοφυλόφιλος. Τρεις μέρες αργότερα ο Χίτλερ συμφώνησε με τον -ελεγχόμενο ακόμη από τους συντηρητικούς -στρατό για την επιχείρηση.
Η δουλειά τελειώνει όμως ο Χίτλερ ανησυχεί για το τι συμβαίνει στο Βερολίνο που την επιχείρηση έχουν αναλάβει ο Χίμλερ και ο Γκαίρινγκ. Λίγο αργότερα πληροφορείται από τον Χίμλερ ότι στο μέτωπο του Βερολίνου η αποστολή έχει... εμπλουτιστεί για να ξεκαθαριστούν κάποιοι παλιοί λογαριασμοί.
Ανάμεσά στους νεκρούς συγκαταλέγονται τα εξής πρόσωπα-κλειδιά:
- Ο αρχηγός των SA του Βερολίνου Κάρλ Ερνστ, ο οποίος αναχωρούσε για το γαμήλιο ταξίδι του. Ήταν ο μοναδικός που γνώριζε πραγματικά ποιος έβαλε την πυρκαγιά στο Ράιχσταγκ τις παραμονές των εκλογών του 1933.
- Ο πρώην πρωθυπουργός της Βαυαρίας φον Καρ που εμπόδισε το πραξικόπημα του Χίτλερ στην μπυραρία.
- Ο στρατηγός φον Σλάιχερ , ο τελευταίος καγκελάριος που προσπάθησε να αποτρέψει την άνοδο του Ναζισμόυ.
- Ο παλιός αρχηγός του Ναζιστικού κόμματος Γκρέγκορ Στράσσερ, τα παιδιά του οποίου είχε βαφτίσει ο ίδιος ο Χίτλερ.
- Ο αρχηγός των Καθολικών του Βερολίνου Εριχ Κλαουζενερ δεξί χέρι του αντικαγκελαρίου φον Πάπεν καθώς και ο προϊστάμενος του ιδιαίτερου του γραφείου. Το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο.
- Ο πάτερ Στεμπλφλ αποσχηματισμένος Ιησουίτης και παλιός συνεργάτης του Χίτλερ, ο οποίος γνώριζε για κάτι ανήθικα γράμματα που είχε γράψει παλιά ο Αδόλφος στην ανηψιά του Γκέλι .
Ποιοι λόγοι όμως υπαγόρευσαν αυτό το μακελειό; Στις αρχές της δεκαετίας του 1930, το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα διέθετε δύο ένοπλα σώματα που λειτουργούσαν ως παραστρατιωτικές οργανώσεις: τα τάγματα εφόδου, τα λεγόμενα SA (SturmΑbteilung) και τα τάγματα προστασίας, τα διαβόητα SS (SchutzStaffel). Εκείνη την περίοδο ισχυρότερα και μαζικότερα ήταν τα SA τα οποία αναλάμβαναν να συγκρούνονται στους δρόμους με τους κομμουνιστές και τους σοσιαλδημοκράτες. Στον αντίποδα τα SS, ήταν πιο «ελιτίστικα» και ρόλος τους ήταν η προστασία των υψηλόβαθμων κομματικών στελεχών και ο αριθμός τους δεν ξεπερνούσε τις 30.000.
Τα δύο τάγματα δεν χώριζε απλώς ένα γράμμα στο ακρωνύμιο αλλά κόσμοι ολόκληροι, αφού τα μεν SA στελεχώνονταν από τις μάζες που σαγήνευε η αντικαπιταλιστική ρητορική του Χίτλερ και προσδοκούσαν στην άνοδο του κόμματος στην εξουσία και η νίκη επί της Αριστεράς. Αντίθετα τα SS αποτελούνταν κυρίως από την ελίτ των κομματικών μελών και ελέγχονταν πλήρως από την ηγεσία του NSDAP.
Με την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία και τη συμμετοχή στην κυβέρνηση του δεξιού συνασπισμού το 1933, τα SA άρχισαν να γίνονται ανεξέλεγκτα, μπαίνοντας έτσι στο στόχαστρο των συντηρητικών δυνάμεων που στήριζαν την κυβέρνηση.
Στους στρατιωτικούς κύκλους ήταν μάλιστα γνωστή η πρόθεση του Ρεμ να καταργηθεί ο στρατός και να αντικατασταθεί από την SA, ενώ οι βιομήχανοι, τραπεζίτες και αριστοκράτες ενοχλούνταν από την αντικαπιταλιστική ρητορική τους.
Για τον Χίτλερ τα SA δεν ήταν μόνο πρόβλημα για την συνεργασία του με τις συντηρητικές δυνάμεις αλλά ο ίδιος φοβόταν τη δυνατότητα ενός εσωτερικού πραξικοπήματος το οποίο θα μπορούσε να τον θέσει στο περιθώριο. Ωστόσο η λήψη άμεσων μέτρων εξουδετέρωσης δεν ήταν εύκολη αφού τα SA πρακτικά έκαναν όλη τη «βρωμοδουλεία» για το κόμμα.
Τελικώς ο καγκελάριος αποφασίζει να δράσει την άνοιξη του 1934, όταν πλέον σύσσωμος ο παλαιός συντηρητικός πολιτικός κόσμος τον απείλησε ότι θα άρει την κοινοβουλευτική υποστήριξή του στην κυβέρνηση, εάν δεν περιορίσει τις αυθαιρεσίες των ανδρών του Ρεμ.
Μετά τη «Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών» γινόταν φανερό ότι οι δομές του γερμανικού κράτους γίνονταν ολοένα και πιο ναζιστικές αφού πλέον είχε νομιμοποιηθεί σαν πρακτική η άμεση εκτέλεση και η κατάργηση του δικαιικού συστήματος της χώρας. Παράλληλα ο Χίτλερ εδραιωνόταν ως ο μοναδικός ηγέτης του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος ανάγοντας τα SS σε ρυθμιστή όχι μόνο του κόμματος αλλά και του κράτους.
Το τριήμερο αυτό η Δημοκρατία της Βαϊμάρης πρακτικά παύει να υφίσταται. Το ίδιο και τα SA. Η ειρωνία της Ιστορίας ήθελε ο ύμνος που τραγουδούσαν να αναφέρει: «Ας τροχίσουμε τα μεγάλα μαχαίρια μας στην άκρη του πεζοδρομίου. Και σαν έρθ' η ώρα της τιμωρίας, θα βρεθούμε έτοιμοι για την σφαγή»
Γιώργος Κοκκόλης
Η "Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών" στον κινηματογράφο, από τον μεγάλο Luccino Visconti στην ταινία "The Damned" - "Οι καταραμένοι". https://www.youtube.com/watch?v=2pJdcBpdja8
*******************
Η νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών: Το βράδυ που οι Ναζί έγιναν... ρεαλιστές
Η εναλλακτική της ονομασία ακούγεται λιγότερο βίαιη. «Επιχείρηση Κολιμπρί». Πρόκειται για την πρώτη μαζική σφαγή της εποχής του Αδόλφου Χίτλερ, στην καγκελαρία της Γερμανίας η οποία μάλιστα στράφηκε κατά ενός κομματιού, του ίδιου του κόμματός του.
Ήταν τα περιβόητα SA ή Στούρμαμπταϊλουνγκ που στα γερμανικά σημαίνει «θυελλώδεις μαχητές», η μετεξέλιξη των φασιστικών Φράικορπς, που είχαν στηρίξει τη σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση του Φρίντριχ Έμπερτ, καταστέλλοντας την εξέγερση των σπαρτακιστών και δολοφονώντας τους ηγέτες της, Ρόζα Λούξεμπουργκ και Καρλ Λίμπνεχτ.
Λόγω της στολής τους, την οποία παρεμπιπτόντως σχεδίασε ο Hugo Boss (όπως και τις υπόλοιπες στολές των ναζιστικών σωμάτων)έμειναν στην ιστορία και ως φαιοχίτωνες.
Αρχηγός του παραστρατιωτικού αυτού σώματος, που αποτέλεσε τον πρώτο και κυριότερο βραχίονα του τρόμου που έσπειραν οι Ναζί στη Γερμανία, ήταν ο Γερμανός αξιωματικός παλιότερα μέλος και των Φράικορπς, στέλεχος του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος και ομοφυλόφιλος, Έρνστ Γιούλιους Ρεμ.
Ποιος ήταν ο Ρεμ
Ο Ρεμ συμμετέχει στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο ως υπολοχαγός του Βαυαρικού Στρατού, από τον οποίο στέλνεται να πολεμήσει στη Λωραίνη της Γαλλίας. Εκεί θα τραυματιστεί από βλήμα στο πρόσωπο, με τις ουλές από το χτύπημα να τον συνοδεύουν για το υπόλοιπο της ζωής του.
Το τέλος του πολέμου, τον βρίσκει να είναι πλέον λοχαγός, έχοντας διακριθεί για τις οργανωτικές του ικανότητες. Ο ίδιος, όπως και οι περισσότεροι Γερμανοί εθνικιστές, είναι έξαλλος με την υπογραφή της ανακωχής από την πολιτική ηγεσία της χώρας του.
Αυτή την πολιτική ηγεσία βέβαια, θα την υπερασπιστεί τελικώς, γυρνώντας στη Βαυαρία κατά την εξέγερση των Σπαρτακιστών, καθώς ο ίδιος είχε ήδη ενταχθεί στην παραστρατιωτική ομάδα Φράικορπς. Στο Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα της Γερμανίας, εντάσσεται το 1920, πριν ακόμα και από τον ίδιο τον Αδόλφο Χίτλερ.
Αμέσως –ως στρατιωτικός- αναλαμβάνει την οργάνωση και επάνδρωση των μονάδων κρούσης του κόμματος. Τα SA έχουν ως σκοπό να τρομοκρατούν τους πολιτικούς αντιπάλους του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος, αλλά και τους εσωκομματικούς του Αδόλφου Χίτλερ, όταν κάποιος εξ αυτών εκφράζεται στις πολυάριθμες συζητήσεις που λαμβάνουν χώρα στις βαυαρικές μπυραρίες.
Ο Ρεμ στρατολογεί αξιωματικούς κυρίως από την οργάνωση Consul, η οποία είχε ήδη στο ιστορικό της, δυο δολοφονίες υπουργών της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, αλλά και κατώτερα στελέχη από όλες τις παραστρατιωτικές οργανώσεις της Βαυαρίας.
ι συγκρούσεις με τον Χίτλερ
Η πρώτη σύγκρουση του Ερνστ Ρεμ με τον Αδόλφο Χίτλερ, προκύπτει μόλις το 1921. Τα SA του Ρεμ στρατολογούν χιλιάδες Γερμανούς και ο Ρεμ φιλοδοξεί να τους μετατρέψει σε κανονικό στρατό. Ο Χίτλερ διαφωνεί και θέλει οι στόχοι της οργάνωσης, να παραμείνουν αυστηρά η προπαγάνδα, ο τραμπουκισμός και οι δολοφονίες πολιτικών αντιπάλων αλλά και Εβραίων. Στους δυο τους οφείλεται άλλωστε εκείνη την περίοδο, η μικρή μεν, άνθηση δε που γνωρίζει το κόμμα τους. Συγκεκριμένα στη ρητορική δεινότητα του Αδόλφου Χίτλερ και στην έλξη που ασκούν τα SA του Ρεμ στους άνεργους νέους Γερμανούς.
Αδόλφος Χίτλερ και Ερνστ Ρεμ, παραμένουν ως το 1923, υπέρ της ένοπλης ανατροπής του πολιτεύματος. Μάλιστα το επιχειρούν, στο περίφημο Πραξικόπημα της Μπυραρίας, το οποίο αποτυγχάνει παταγωδώς. Αμφότεροι, συλλαμβάνονται και φυλακίζονται, ενώ κατά τον εγκλεισμό τους αναπτύσσουν ισχυρές φιλικές σχέσεις. Ο Ρεμ, είναι ένας από τους ελάχιστους που μπορούν να απευθύνονται στον Φύρερ, στον ενικό.
Ο Ρεμ αποτάσσεται από τον στρατό εξαιτίας της συμμετοχής του στην απόπειρα πραξικοπήματος και μένει στη φυλακή 15 μήνες. Αποφυλακίζεται το 1924 και συνεργάζεται και πάλι στενά με τον Χίτλερ, ώστε να επανιδρύσουν το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα. Στη θέση των SA που έχουν τεθεί εκτός νόμου, δημιουργούν την οργάνωση Frontbann. Ο Ρεμ εκλέγεται μέλος του Ράιχσταγκ (γερμανική βουλή), ως μέλος του Εθνικού Σοσιαλιστικού Κόμματος Ελευθερίας, όπως έχει μετονομαστεί το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα, που βρίσκεται και εκείνο στην παρανομία.
Το αποτυχημένο πραξικόπημα και η περίοδος του εγκλεισμού του Αδόλφου Χίτλερ, έχουν όμως επιδράσει καταλυτικά στη συνείδηση του Φύρερ, ο οποίος παύει να πιστεύει στην ένοπλη ανατροπή της κυβέρνησης και τάσσεται σαφώς υπέρ του κοινοβουλευτικού δρόμου. Η σχετική διαφωνία μεταξύ Χίτλερ και Ρεμ, οδηγεί τον δεύτερο στην παραίτηση από το βουλευτικό αξίωμα το 1925. Ο Ρεμ, φεύγει για την Βολιβία, όπου εργάζεται ως σύμβουλος στον βολιβιανό Στρατό.
Το κράχ του 1929, βοηθά το Ναζιστικό Κόμμα να εκτιναχθεί στις εκλογές της επόμενης χρονιάς, όπου αναδεικνύεται σε αξιωματική αντιπολίτευση με 18,3%. Ο Χίτλερ αναλαμβάνει τα ηνία και των SA και με επιστολή του, καλεί τον Ρεμ να επιστρέψει και να αναλάβει. Ο Ρεμ αποδέχεται την πρόσκληση και επιστρέφει το 1931.
Τα SA αριθμούν πλέον εκείνη την εποχή, περίπου 1 εκατομμύριο μέλη και συνεχίζουν να μάχονται στους δρόμους τους Κομμουνιστές. Τρομοκρατούν ακόμα οποιονδήποτε, αντιτίθεται στο Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα, κυρίως εκδότες, καθηγητές, πολιτικούς, επιχειρηματίες αλλά και τοπικούς αξιωματούχους που αρνούνται να συνεργαστούν.
Την χρονιά που επιστρέφει στη Γερμανία, ο Ερνστ Ρεμ, κατηγορείται –γιατί περί κατηγορίας πρόκειται εκείνη την εποχή και σε αυτό το κόμμα- για πρώτη φορά για ομοφυλοφιλία. Η εφημερίδα Munchener Post, δημοσιεύει επιστολές του προς ένα φίλο, στον οποίο εξομολογείται τις σχέσεις του με άλλους άνδρες.
Το κόμμα του, ισχυρίζεται ότι οι επιστολές είναι πλαστές, αν και όλοι γνωρίζουν την αλήθεια. Παρόλα αυτά η ισχύς του Ρεμ, παραμένει μεγάλη. Κανείς δεν βάζει θέμα για τον ίδιο, παρά το γεγονός πως το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα αποκηρύσσει ανοικτά και με κάθε τρόπο την ομοφυλοφιλία.
Τα SA του Ρεμ πάντως, χάνουν σταδιακά τον αρχικό τους ρόλο ως σωματοφυλακής του Φύρερ, ο οποίος ανατίθεται σε μια μικρή (αρχικά) ομάδα, τα Σουτσστάφελ του Χάινριχ Χίμλερ, μια ομάδα εκπαιδευμένων Άριων, γνωστότερη ως SS.
Ο πολιτικός λόγος της ρήξης
Ο βασικός λόγος της ρήξης μεταξύ Αδόλφου Χίτλερ και Έρνστ Ρεμ, Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος και Ταγμάτων Εφόδου, δεν ήταν ούτε τα κατασκευασμένα σενάρια των εσωκομματικών εχθρών του Ρεμ, περί ανατροπής του Χίτλερ, ούτε η συνεχώς αυξανόμενη δύναμη του πρώην αξιωματικού του Γερμανικού Στρατού.
Η ρήξη που οδήγησε στην σφαγή της νύχτας της 30ης Ιουνίου του 1934, έχει τις αιτίες της αλλού.
Η ιδεολογία των SA
Ο «εθνικοσοσιαλισμός» η ιδεολογία που ασπάστηκε ο Χίτλερ, είχε όπως προδίδει το όνομά του, εκτός από «εθνικό» και «σοσιαλιστικό» σκέλος. Αυτό ακριβώς το κομμάτι, εκπροσωπούσαν τα Τάγματα Εφόδου, τα οποία σε συντριπτικό βαθμό επανδρώνονταν από εργαζόμενους και άνεργους Γερμανούς.
Πολλές φορές μάλιστα, τα Τάγματα παίρνουν το μέρος εργαζομένων που απεργούν στη Γερμανία της κρίσης. Δεν μένουν καν στη συμμετοχή. Αντίθετα, επιτίθενται και ξυλοκοπούν απεργοσπάστες, συμμετέχοντας σε διαδηλώσεις και πικετοφορίες.
Ο βασικός σκοπός των Ταγμάτων του Ρεμ, δεν είναι άλλος από μια «Δεύτερη Επανάσταση». Δηλαδή μια δέσμη ριζοσπαστικών μεταρρυθμίσεων με σοσιαλίζοντα χαρακτηριστικά. Μεταξύ αυτών η εθνικοποίηση μεγάλων βιομηχανιών, ο εργατικός έλεγχος αλλά και η αναδιανομή του πλούτου της παλιάς αριστοκρατίας. Αυτές οι μεταρρυθμίσεις που φανταζόνταν, ο Ρεμ και τα τάγματά του, βρίσκονταν έτη φωτός μακριά από όσα είχε στο μυαλό του, ο ίδιος ο Χίτλερ.
Ο δεύτερος λόγος που οδήγησε στην μεγάλη εκκαθάριση της «Νύχτας των Μεγάλων Μαχαιριών» ήταν ο ανταγωνισμός των Ταγμάτων με τον Στρατό.
Οι αξιωματούχοι του Στρατού, καταλάβαιναν, ότι ο Ρεμ και τα Τάγματά του, γίνονταν ολοένα και πιο απειλητικοί για τους ίδιους. Αυτό συνέβαινε καθώς μια από τις μεταρρυθμίσεις που είχαν στο μυαλό τους τα Τάγματα, ήταν να ανατρέψουν και την ίδια την εξουσία του στρατού, αντικαθιστώντας τον με μια «Πολιτοφυλακή», η οποία στα μάτια των στρατιωτικών φάνταζε σοσιαλιστική μεταρρύθμιση.
Συμπερασματικά, τα SA και ο Ερνστ Ρεμ, τρομάζουν:
Τους επιχειρηματίες που ο Χίτλερ θέλει στο πλευρό του.
Τον Αδόλφο Χίτλερ που έχει μια τεράστια ομάδα στο κόμμα του, που δεν μπορεί να ελέγξει.
Τον στρατό, που οι Ναζί θέλουν τουλάχιστον ουδέτερο όταν αναλάβουν την εξουσία.
Η τελική σύγκρουση
Ο Αδόλφος Χίτλερ, αναλαμβάνει το 1933, καγκελάριος της Γερμανίας. Ο Ρεμ περιμένει ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις που όμως δεν έρχονται. Το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα, έχει «κοπεί» στα δυο, πριν καλά-καλά αναλάβει την εξουσία. Από τη μια ο «επαναστάτης» Ρεμ και τα 3 εκατομμύρια –πλέον- μέλη των Ταγμάτων του, που μιλούν για «επανάσταση κατά των αντιδραστικών του κόμματος» επιζητώντας για εκείνους την ίδια αντιμετώπιση με εκείνη που επεφύλασσαν σε Κομμουνιστές και Εβραίους. Ο Ρεμ κατηγορεί τους ευγενούς καταγωγής αξιωματικούς του στρατού ως σκουριασμένους που «δεν διαπνέονται από επαναστατικό πνεύμα» και ζητά την ενσωμάτωση του γερμανικού στρατού στα SA, ώστε να αποκτήσει και πάλι η Γερμανία την στρατιωτική ισχύ του παρελθόντος, μέσω ενός λαϊκού Στρατού.
Από την άλλη, ο «ρεαλιστής» Αδόλφος Χίτλερ που χρειάζεται τον στρατό, για τις μελλοντικές του βλέψεις, δηλώνει πως οι επιχειρήσεις δεν θα εθνικοποιηθούν ενώ ο στρατός θα επεκταθεί και φυσικά δεν θα ενσωματωθεί στα Τάγματα Εφόδου. Η ώρα της τελικής σύγκρουσης με τον Ρεμ, έχει έρθει.
Είναι ξεκάθαρο, ότι ο Φύρερ, θεωρεί πλέον τον Έρνστ Ρεμ, πολιτικό του εχθρό. Προσπαθώντας να αποκρύψει τις προθέσεις του, του απευθύνει θερμή ευχαριστήρια επιστολή για τις υπηρεσίες του και τον κάνει μέλος της κυβέρνησής του, ως υπουργό άνευ χαρτοφυλακίου. Παράλληλα βέβαια, αναθέτει στην Γκεστάπο να βρει ενοχοποιητικά στοιχεία για εκείνον, αναγγέλλοντας ταυτόχρονα τον περιορισμό των δραστηριοτήτων των Ταγμάτων.
Ο Ρεμ από την πλευρά του, απαντά στις προκλήσεις του Χίτλερ, αυξάνοντας τον αριθμό των ενόπλων των Ταγμάτων, κάτι που εκλαμβάνεται ως προετοιμασία ανταρσίας από τον Χίτλερ, όμως επικεφαλής των SA δεν φαίνεται να έχει κατά νου, πως η ώρα της… κρίσης φτάνει. Οι αντίπαλοι του Ρεμ στην ηγεσία του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος, συλλέγουν στοιχεία και ομιλίες, που σύμφωνα με τους ίδιους αποδεικνύουν τη διάθεση του Ρεμ να ανατρέψει τον Χίτλερ. Ο Φύρερ, ανάβει το «πράσινο φως» στον Χίμλερ και τα SS του να αναλάβουν δράση.
Η επιχείρηση Κολιμπρί
Την επιχείρηση με το εύηχο σε σχέση με το ίδιο το περιεχόμενό της όνομα, βάζει σε κίνηση, ο ίδιος ο Χίτλερ. Ο Φύρερ ζητά από τον Ρεμ να συγκεντρώσει την ηγεσία των Ταγμάτων στο θέρετρο Μπαντ Βίζεε, όπου ο αρχηγός των SA παραθερίζει. Ο Ρεμ δέχεται ανυποψίαστος.
Τη νύχτα της 30ης Ιουνίου, η ηγεσία των SA, συλλαμβάνεται σύσσωμη και μεταφέρεται στη φυλακή Στάντελχάιμ του Μονάχου. Ο Ρεμ συλλαμβάνεται στο κρεβάτι του, όπου βρίσκεται με δυο στρατιώτες του.
Ο Χίτλερ έχει διατάξει την εκτέλεση όλων, έχει όμως αναστολές για το αν πρέπει να εκτελέσει τον παλιό του φίλο και σύντροφο Έρνστ Ρεμ. Τελικώς, ο ταξίαρχος των SS, Τέοντορ Άικε, διοικητής του Στρατοπέδου του Νταχάου, επισκέπτεται τον Ρεμ στο κελί του και αφήνει δίπλα του, ένα περίστροφο με μια μόλις σφαίρα, καλώντας τον να βάλει ο ίδιος τέλος στη ζωή του.
Ο Ρεμ αρνείται την προσφορά του ταξίαρχου, λέγοντάς του: «Αν ο Αδόλφος θέλει να πεθάνω, ας έλθει να με σκοτώσει ο ίδιος!». Ο Ρεμ εκτελείται με πυρά αυτόματων όπλων από άνδρες της SS, ενώ ξημερώνει πια η 1η Ιουλίου του 1934. Τα απόλυτα ελεγχόμενα από το ναζιστικό καθεστώς ΜΜΕ, παρουσίασαν τον Χίτλερ ως υποψήφιο θύμα συνωμοσίας του Ερνστ Ρεμ. Στις 3 Ιουλίου του ίδιου έτους, ο Αδόλφος Χίτλερ, φρόντισε μάλιστα να νομιμοποιήσει έστω και εκ των υστέρων την εν λόγω εκκαθάριση, ως «αυτοάμυνα του κράτους» βάσει του λεγόμενου «εξουσιοδοτικού νόμου».
πηγή
|