Οι χωρικοί παραξενεύτηκαν, αλλά μια και προσέφερε καλή τιμή, όσοι πούλησαν τα γαϊδούρια τους εκείνη την ημέρα, επέστρεψαν με την τσέπη γεμάτη και χαμόγελο στα χείλη…

Ο άνδρας εμφανίστηκε ξανά την επομένη, προσφέροντας αυτή την φορά 1500 ευρώ για κάθε γάϊδαρο. Έτσι οι περισσότεροι κάτοικοι πούλησαν τα ζώα τους.

Το ίδιο επανέλαβε και τις επόμενες ημέρες, προσέφεροντας 3000 ευρώ για τα ελάχιστα ζώα πού είχαν μείνει απούλητα, οπότε και οι τελευταίοι αμετανόητοι πούλησαν κι αυτοί τα γαϊδούρια τους…

Αφού δεν είχε μείνει πια ούτε ένας γάϊδαρος  στο χωριό, ανεκοίνωσε ότι θα επέστρεφε μετά από μιαν εβδομάδα, προκειμένου ν' αγοράσει όποιο γάϊδαρο έβρισκε, έναντι 5000 ευρώ. Στην συνέχεια ανεχώρησε…

Την επόμενη ημέρα, ανέθεσε σε συνεταίρο του το κοπάδι των γαϊδάρων και τον έστειλε στο ίδιο χωριό, με εντολή να τα πουλήσει όλα στην τιμή των 4000 ευρώ το ένα.

Οι κάτοικοι υπολογίζοντας να κερδίσουν 1000 ευρώ την επομένη εβδομάδα, αποφάσισαν ν' αγοράσουν ξανά τα ζώα τους, τέσσαρες φορές πιο ακριβά από ότι τα είχαν πουλήσει. Για να το κάνουν όμως αυτό, αναγκάστηκαν να ζητήσουν δάνειο από τοπική Τράπεζα.

Μετά την επικερδή συναλλαγή, τα δυό συνεταιράκια μετέφεραν την έδρα σ' έναν φορολογικό παράδεισο της Καραϊβικής, ενώ οι κάτοικοι του χωριού βρέθηκαν υπερχρεωμένοι, απογοητευμένοι, και με γαϊδούρια που δεν άξιζαν πλέον τίποτα στην κατοχή τους.

Οι χωρικοί προσπάθησαν ματαίως να πουλήσουν τα ζώα για να καλύψουν τα χρέη. Η αξία τους, όμως, είχε πιάσει πάτο.
Η τράπεζα προχώρησε σε κατάσχεση των γαϊδουριών και, στην συνέχεια, τα νοίκιασε στους πρώην ιδιοκτήτες τους!
Κάποιοι πέτυχαν μάλιστα και leasing! Τα γαϊδούρια θα ξανεπερνούσαν στην κατοχή τους μετα από 90 χρόνια.

Ο τραπεζίτης, όμως, πήγε στον δήμαρχο του χωριού και του εξήγησε ότι, εάν δεν ανακτούσε τα κεφάλαια που είχε δανείσει, θα κατέρρεε και αυτός και, κατά συνέπειαν, θα έπρεπε να ζητήσει το άμεσο κλείσιμο των ανοικτών πιστώσεων προς τον δήμο.

Πανικόβλητος ο δήμαρχος, προκειμένου ν' αποφύγει την καταστροφή, αντί να δώσει λεφτά στους κατοίκους του χωριού για να καλύψουν τα χρέη τους, τά 'δωσε στον τραπεζίτη, μιας και ήταν και κουμπάρος κάποιου απ' τους δημοτικούς συμβούλους της συμπολίτευσης.

Όμως, παρ' όλο που ο τραπεζίτης είχε ανακτήσει το κεφάλαιό του, δεν διέγραψε το χρέος των κατοίκων, ούτε το χρέος του δήμου κι έτσι όλοι βρέθηκαν ένα βήμα πριν την πτώχευση…

Ο δήμαρχος, βλέποντας τα χρέη να πολλαπλασιάζονται και στριμωγμένος από τα επιτόκια, ζήτησε βοήθεια από τους γειτονικούς δήμους.
Αυτοί όμως αρνήθηκαν, αδυνατούσαν, καθώς είχαν κι αυτοί υποστεί ανάλογη ζημιά με τους δικούς τους γαϊδάρους…


Ο τραπεζίτης τότε έδωσε στον δήμαρχο μια συμβουλή-οδηγία: Ο Δήμος έπρεπε να μειώσει τα έξοδά του, να διαθέτει λιγότερα λεφτά για τα σχολεία, για το νοσοκομείο του χωριού, για την δημοτική αστυνομία και λοιπούς θεσμούς προνοίας.
Έπρεπε να περικόψει ως και να καταργήσεια κοινωνικά προγράμματα και έρευνα, έπρεπε να μειώσει και την χρηματοδότηση για νέα έργα υποδομών.

Έτσι, οι περισσότεροι υπάλληλοι του δημαρχείου απολύθηκαν, αυξήθηκε η ηλικία συνταξιοδοτήσεως των υπολοίπων, περικόπηκαν οι μισθοί και αυξήθηκαν οι φόροι!

Ήταν -έλεγε ο τραπεζίτης- αναπόφευκτο, όμως με αυτές τις διαρθρωτικές αλλαγές θα έμπαινε τάξη στη λειτουργία του δημοσίου βάζοντας τέλος στις σπατάλες, θα ρυθμιζόταν και το εμπόριο των γαϊδάρων…

Η ιστορία άρχισε να γίνεται ενδιαφέρουσα όταν μαθεύτηκε πως οι δυο επιχειρηματίες και ο τραπεζίτης ήταν ξαδέρφια και είχαν έδρα σε ένα νησί κοντά στις Μπαχάμες, το οποίο είχαν αγοράσει με τον ιδρώτα τους.

Η εταιρεία τους ονομάζεται "Οικογένεια Χρηματοπιστωτικών Αγορών". Είναι μια εταιρεία που δρα εμπράκτως ενισχύοντας την τοπική ανάπτυξη, προσφερομένη, μάλιστα, να χρηματοδοτήσει και τις εκλογικές εκστρατείες των υποψηφίων δημάρχων στα χωριά της περιοχής.

Η ιστορία βρίσκεται ακόμη εν εξελίξει...

Σ.σ.: Το κείμενο είναι ελεύθερη μετάφραση δημοσιεύματος που κυκλοφορεί σε διάφορες γλώσσες.