Αντιθέτως, το χρέος έχει ξεπεράσει τα όρια εντός των οποίων θα μπορούσαν οι υπεραισιόδοξοι να φαντασθούν ότι θα ήταν κάποτε δυνατή η αποπληρωμή του. Συγχρόνως, όμως, έχουν διαπραχθεί, σχεδόν χωρίς να ανοίξει μύτη, εγκλήματα που τέσσερα χρόνια πριν θα τα θεωρούσαν αδιανόητα ακόμη και οι δράστες τους, με αποτέλεσμα την ανθρωπιστική κρίση της οποίας τα συμπτώματα βιώνουμε καθημερινά.

Άνεργοι ή υποαπασχολούμενοι οι περισσότεροι, χωρίς πρόσβαση σε άλλοτε δεδομένες κοινωνικές δομές, χωρίς πρόσβαση στην εκπαίδευση, στην περίθαλψη, ή ακόμη και στα πιο στοιχειώδη (στέγη, φαγητό), παρακολουθούμε την εξαθλίωση, την αρρώστια και το θάνατο και περιμένουμε τη σειρά μας σχεδόν μοιρολατρικά, καθώς οι διαχειριστές της εξουσίας ξεπουλούν ό,τι απέμεινε από τη δημόσια περιουσία και αρπάζουν ό,τι προλαβαίνουν από την ισχνή ιδιωτική περιουσία των συνήθων θυμάτων τους.

Πριν τέσσερα χρόνια λοιπόν, επαναλαμβάνω, δεν θεωρείτο απλώς απίθανο, ήταν απολύτως αδιανόητο ότι θα μπορούσε να διαπραχθεί ό,τι έχει πλέον διαπραχθεί και μάλιστα σχεδόν αναίμακτα: ότι θα μπορούσαν, για παράδειγμα, να κλείνουν νοσοκομεία, να κλείνουν σχολεία, να απολύονται χιλιάδες άνθρωποι καθημερινά, ακόμη και από τον δημόσιο τομέα, να καταργούνται βασικά εργασιακά δικαιώματα.

Και όμως, όχι μόνο διαπράττονται αυτά και χειρότερα εγκλήματα με άλλοθι την δήθεν σωτηρία της οικονομίας, αλλά πλέον διαπράττονται με περισσό κυνισμό, χωρίς καν να τηρούνται τα προσχήματα, καθώς φαιδρά και έως γκροτέσκα πρόσωπα τίθενται επικεφαλής υπουργείων και οργανισμών και ακκίζονται στα μέσα ενημέρωσης αλλά και στα Social Media σαν αφέντες τσουτσουλομύτες.

Πώς φθάσαμε εδώ; Αυτός ο γκροτέσκος φονικός εφιάλτης πώς είναι δυνατό να συνεχίζεται;

Συνεχίζεται, φοβάμαι, επειδή οι εγκληματίες σχεδίασαν πολύ προσεκτικά τα εγκλήματα τους σε ανύποπτο χρόνο, όταν ακόμη κάποιοι από εμάς ίσως και να πίστευαν πράγματι ότι στόχος, ή τέλος πάντων, ένας από τους στόχους, ήταν η διάσωση της οικονομίας μας.

Και κατάφεραν να επιβάλουν μια νέα κυρίαρχη ιδεολογία τρόμου μέσα από τα διαπλεκόμενα μέσα ενημέρωσης και τους χυδαίους τους οργανικούς διανοούμενους, η οποία προσαρμόζεται θαυμάσια στις εξελίξεις, κρατώντας πάντα τη βασική συνισταμένη της: ότι δεν υπάρχει καμιά άλλη επιλογή, ότι αλλιώς θα χρεοκοπήσουμε (κι ας έχουμε ήδη χρεοκοπήσει!), ότι αλλιώς θα αποβληθούμε από την ευρωζώνη (κι ας ευθύνεται η ευρωζώνη ακριβώς για το θάνατο που βιώνουμε!), ακόμη χειρότερα ότι θα καταντήσουμε αποσυνάγωγοι της διεθνούς κοινότητας (κι ας είμαστε ήδη απλώς τα πειραματόζωα αυτής της διεθνούς κοινότητας!).

Βασικότερο, όμως, στοιχείο της μνημονιακής ιδεολογίας του τρόμου αποτελεί η αδιάλειπτη, απροκάλυπτα γκεμπελική δυσφήμιση των αντιπάλων/Ηδη πριν καταστεί σαφές, στις εκλογές του 2012, ότι το ενδεχόμενο να πέσει η εγκληματική μνημονιακή κυβέρνηση ήταν ισχυρό, φούντωναν οι δημόσιες συζητήσεις περί της «παλαβής Αριστεράς».

Από τις εκλογές και μετά, όμως, τα μνημονιακά (δηλαδή, τα πληρωμένα και διαπλεκόμενα) μέσα ενημέρωσης έχουν δώσει ρέστα, αντιμετωπίζοντας ειδικά τον προ των πυλών ΣΥΡΙΖΑ πότε σαν γκρουπούσκουλο ανώριμων αιθεροβαμόνων («μα σοβαρευτείτε, επιτέλους, είστε πια αξιωματική αντιπολίτευση»), πότε σαν φωλιά τρομοκρατών και δολοφόνων («καταδικάστε τη βία», «και η ΜΑΡΦΙΝ;») και πότε σαν κολυμβήθρα του Σιλωάμ για πρώην πασόκους που ορέγονται εξουσία («όλα τα καθάρματα του παλιού ΠΑΣΟΚ έχετε μαζέψει»). Συγχρόνως, οι οργανικοί διανοούμενοι του μνημονιακού καθεστώτος γαβγίζουν όπου σταθούν κι όπου βρεθούν με τόση λύσσα εναντίον της Αριστεράς συλλήβδην, ώστε απορεί κανείς πώς δεν ντρέπονται αγκαλιασμένοι με τον κάθε Άδωνη.

Ο στόχος, πάντως, παραμένει σαφής: να φοβηθούμε τις μη δοκιμασμένες λλακτικές, να συνεχίσουμε να υποκύπτουμε στον δοκιμασμένο θάνατο μας. Ας φροντίσουμε να αποτύχει.

Του George Le Nonce

Unfollow