του Νίκου Φωτόπουλου

Είναι πολύ σημαντικό να προτάσσεται ο πατριωτικός χαρακτήρας στην κοινωνική μας αντίδραση, μαζί ασφαλώς με τον κοινωνικό.

Σε συνθήκες στέρησης εθνικής κυριαρχίας,σε συνθήκες αφαίρεσης ακόμα και τυπικών στοιχείων της,το πατριωτικό στοιχείο είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το κοινωνικό,γίνεται συστατικό στοιχείο του.

Εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία βρίσκονται στον πυρήνα του κοινωνικού ζητήματος.

Δεν μπορεί κανένας,ιδίως στις σύγχρονες συνθήκες της ευρωπαϊκής ''ολοκλήρωσης'' (το ''ολοκλήρωσης'' αποκτά πλέον άλλο νόημα και αρχίζει να θυμίζει άλλου τύπου...ολοκληρωτικές καταστάσεις),να θέτει αιτήματα για οποιαδήποτε προοδευτική αλλαγή για το λαό (πολύ περισσότερο για ριζοσπαστικές αλλαγές...) χωρίς να θέτει στην προμετωπίδα του το ζήτημα της εθνικής κυριαρχίας.

Πιστεύω ότι η μη επαρκής ανάδειξη αυτού του στοιχείου έως τα τώρα,αφήνει τον πατριωτικό λόγο να κακοπέφτει στα χέρια μιας (ακρο)δεξιάς ρητορικής γραφικής (στην καλύτερη περίπτωση) ή επικίνδυνης για τη δημοκρατία και τις λαϊκές ελευθερίες (στη χειρότερη),και σε κάθε περίπτωση στερεί αυτό που ονομάζουμε δημοκρατικό,προοδευτικό,σοσιαλιστικό λόγο από το κομβικό εκείνο στοιχείο που θα του δώσει απήχηση σε πλατιά στρώματα του λαού και θα δημιουργήσει το έδαφος ανάδειξης της Αριστεράς σε μεγάλη πολιτική δύναμη.

Δεν υπήρξε ποτέ στην Ιστορία Αριστερά Μεγάλη που να υποτίμησε τον πατριωτικό χαρακτήρα.Και δεν υπάρχει και σήμερα Αριστερά χωρίς τον πατριωτισμό στην πρώτη γραμμή (δίπλα μας είναι το ιστορικό και ισχυρό ΑΚΕΛ και μας διδάσκει ως προς αυτό,παρ'όλα τα λάθη του).

Με αυτή την έννοια,η πρόταξη του πατριωτικού ζητήματος θα δώσει στην Αριστερά και στο αναγκαίο σήμερα δημοκρατικό μέτωπο αυτό που τους λείπει,μακριά από κοσμοπολίτικες αφέλειες που εξυπηρετούν την ιδεολογία και τις στοχεύσεις του αντιπάλου,και θα μας επαναφέρει στον πετυχημένο ιστορικό δρόμο της αναγέννησης και της ανόδου,στο δρόμο της σύνδεσης πατριωτισμού και αληθινού διεθνισμού.

Εδώ θέλω να σημειώσω ότι μαζί με τον πατριωτισμό,πρέπει να ''σηκώσουμε'' ευθύς εξ'αρχής και το ζήτημα του συνταγματικού πατριωτισμού που βρίσκεται στην καρδιά του πατριωτικού ζητήματος.

Διότι η στέρηση της εθνικής κυριαρχίας περνά αναγκαστικά μέσα από την κατάργηση ή την παράκαμψη του Συντάγματος!

Το ζούμε αυτό από πέρυσι με τη Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης και με ό,τι ακολούθησε,όπως ασφαλώς και σήμερα με τη δοτή ''μεταβατική κυβέρνηση'' η οποία αποτελεί προϊόν βάναυσης καταπάτησης του Συντάγματος και ακύρωσης της λαϊκής εντολής.

Και ειδικά σε αυτό το τελευταίο πιστεύω ότι πρέπει να δώσουμε ιδιαίτερη έμφαση.

Να φωνάξουμε ότι αυτή η κυβέρνηση είναι παράνομη,αντισυνταγματική και δεν έχει τη νομιμοποίηση να ενεργεί.

Αυτή η δοτή κυβέρνηση έχει ως αποστολή την ολοκλήρωση της καταστροφικής μνημονιακής θύελλας και την εκπλήρωση των βασικών σκοπών των ''δανειστών'' μας,δηλαδή τη διαχείριση της χρεωκοπίας,τη μετατροπή των ομολόγων στο αγγλικό δίκαιο,το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και την αποστέρηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας.Γι αυτά άλλωστε έγιναν τα Μνημόνια,όχι για τα ελλείμματα και για τα χρέη.

Αυτή λοιπόν η δοτή κυβέρνηση,αυτός ο δοτός ''πρωθυπουργός'' της χώρας με τη γνωστή διαδρομή και τις γνωστές διασυνδέσεις,δεν πρέπει να πάρουν ανάσα.

Ένα άλλο ζήτημα που νομίζω ότι πρέπει να αναπτυχθεί,είναι ο παραλληλισμός που γίνεται από πολλούς με το 1989.

Υπάρχει τέτοιος παραλληλισμός,αλλά πιστεύω ότι πρέπει να τον τοποθετήσουμε,για να αποφεύγονται και παρεξηγήσεις,στην ευρύτερη και σωστή (κατά τη γνώμη μου) διάσταση : ότι δηλαδή,όπως το 1989,με πολυκομματική συμφωνία και με τη στήριξη των γνωστών επιχειρηματικών-εκδοτικών κέντρων,είχαμε την εναρκτήρια πράξη μιας περιόδου αχαλίνωτου ελληνικού κρατικοδίαιτου καπιταλισμού που οδήγησε σε πολύχρονη λιτότητα,διαρκή στέρηση κοινωνικών δικαιωμάτων με τελικό αποτέλεσμα τη χρεωκοπία της χώρας και το ξεπούλημά της στους ''δανειστές'',έτσι και σήμερα,το 2011,με πολυκομματική στήριξη,με των ίδιων κέντρων τη ''συμβολή'',ξεκινά μια νέα περίοδος (''Νέα Μεταπολίτευση'' την ονομάζουν,χωρίς φειδώ και χωρίς αιδώ...) η οποία είναι η περίοδος της Μνημονιακής παράδοσης,της χώρας-αποικίας,της χώρας-προτεκτοράτου,των κινέζικων μεροκάματων,της μαζικής νεανικής μετανάστευσης και της αιώνιας δέσμευσης του πλούτου και των μελλοντικών εσόδων της χώρας.

Έχουμε δηλαδή,όπως και τότε,την εναρκτήρια πράξη μιας περιόδου.

Κι αν είμαστε ξανά ζαλισμένοι και αιφνιδιασμένοι όπως το 1989,τα σχέδια αυτά θα προχωρήσουν,όπως προχώρησαν και τότε.

Άλλο θέμα που θέλω να θίξω,είναι το ζήτημα της κατάργησης του Μνημονίου και της ακύρωσης του Μεσοπροθέσμου που αναφέρεται από πολλούς.

Πιστεύω ότι πρέπει να γίνει ακόμα πιο καθαρό,σε ''φίλους'' και ''εχθρούς'',εντός και εκτός Ελλάδας,ότι δεν αναγνωρίζουμε τίποτα,καμία ενέργεια,καμία πράξη που έλαβε χώρα σε εφαρμογή αυτών των τερατουργημάτων,είτε αυτές οι πράξεις συνίστανται σε νομοθετήματα είτε συνίστανται σε νέα δάνεια.

Και επίσης,καλό είναι να μη μιλάμε μόνο για το Μνημόνιο αλλά και για τη Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης,διότι σε αυτήν ακριβώς την Σύμβαση,που δεν έχει περάσει ακόμα και σήμερα,18 μήνες μετά,από το Κοινοβούλιο,παραχωρείται η εθνική κυριαρχία (με κορυφαία διάταξη υποτέλειας το άρθρο 14 παρ.5).

Επίσης,όσον αφορά τον προσδιορισμό του νόμιμου και το διαχωρισμό του από το παράνομο χρέος (μέσω μιας ανεξάρτητης Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου),πρόταση που διατυπώνεται από ορισμένες πλευρές,νομίζω ότι πρόκειται για ένα έργο δύσκολο ως αδύνατο να επιτευχθεί καθαρά με τεχνικά-οικονομικά-νομικά κριτήρια και το όποιο αποτέλεσμα αυτής της αναζήτησης,ας μην κρυβόμαστε,θα είναι καθαρά πολιτική απόφαση,βασισμένη σε έναν ορισμένο συσχετισμό δυνάμεων!

Και επειδή προσωπικά προτιμώ τις πολιτικές αποφάσεις και πιστεύω στη δύναμή τους,ειδικά όταν αυτή η δύναμη προέρχεται από τη λαϊκή βούληση,ενέργεια,συμμετοχή, νομίζω ότι μπορούμε και οφείλουμε να πούμε ξεκάθαρα,χωρίς το φύλλο συκής μιας οποιασδήποτε Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου,ότι το πρόβλημα στη χώρα δεν είναι οι μισθοί και οι συντάξεις αλλά τα τοκοχρεωλύσια και γι'αυτό διαγράφουμε μονομερώς τουλάχιστον τα 2/3 και συμψηφίζουμε το υπόλοιπο με τις γερμανικές αποζημιώσεις και τα κατοχικά δάνεια.

Επίσης:την ανάλυση για την ΕΕ-Αυτοκρατορία με διαβαθμισμένα δικαιώματα στο εσωτερικό της που κάνουν ορισμένες πλευρές,τη συμμερίζομαι.

Ταυτόχρονα,και ακριβώς εξαιτίας της συνειδητοποίησης του ολοκληρωτικού δρόμου που παίρνει η ευρωπαϊκή ενοποίηση,πιστεύω ότι πλέον δεν μπορούμε να λαμβάνουμε ως δεδομένο τίποτε,ούτε την ύπαρξη της ΟΝΕ και της ΕΕ με τη σημερινή τους μορφή και σύνθεση,ούτε τον μέχρι σήμερα δικό μας προσανατολισμό στον ''ευρωμονόδρομο''.

Αν ο ολοκληρωτικός δρόμος της ΟΝΕ και της ΕΕ είναι δρόμος χωρίς επιστροφή,τότε και οι δικές μας επιλογές πρέπει να προσαρμόζονται στο δεδομένο αυτό και να σχεδιάζουν την επόμενη μέρα αγνοώντας τους εκβιασμούς,τους περιορισμούς,τις νόρμες και το δίκαιο του ''ευρωμονόδρομου''.Αν πάλι αυτός ο ολοκληρωτικός δρόμος δεν είναι χωρίς επιστροφή,τότε οφείλουμε να κινητοποιήσουμε τον λαϊκό παράγοντα ώστε άμεσα,με δημοψήφισμα,να αποφαίνεται για κάθε επόμενο αντιδραστικό βήμα ''ολοκλήρωσης''.

Σε κάθε περίπτωση,δεν μπορούμε απλώς να μιλάμε για κάποια ''Ευρώπη των λαών'' .

Έχουμε μπροστά μας την Ευρώπη των Τραπεζών με τους λαούς στη γωνία,χωρίς δημοκρατία.

Η ''Ευρώπη των λαών'' είναι χίμαιρα και άλλοθι υπέρ των ισχυρών,αν δεν υπάρξουν ριζικές,θεμελιακές αλλαγές στο ευρωπαϊκό δίκαιο,ξεκινώντας πια όχι από την ΟΝΕ και την αρχιτεκτονική της,αλλά τουλάχιστον από το Μάαστριχτ μέχρι εδώ...

Εδώ που φτάσαμε,δε βλέπω τίποτε άλλο πέρα από την ανυπακοή,τα δημοψηφίσματα,ή το συνδυασμό αυτών των δύο...

Δε νομίζω ότι διαφορετικά έχουμε περιθώρια να διεκδικήσουμε την εθνική μας κυριαρχία και να υπηρετήσουμε τον πατριωτικό χαρακτήρα μιας οποιασδήποτε προσπάθειας κοινωνικής αντίστασης.

Και ταυτόχρονα,ακριβώς λόγω των παραπάνω,οφείλουμε να σπάσουμε τον τοίχο που υπάρχει σήμερα ανάμεσα στις αντι-ΕΕ και τις υπέρ της ΕΕ αριστερές και δημοκρατικές κοινωνικές-πολιτικές δυνάμεις και κινήσεις...Και παράλληλα να επιδιώξουμε το συντονισμό του Νότου της Αυτοκρατορίας,ο οποίος καθώς φαίνεται έχει κοινή μοίρα (το δείχνουν τα γεγονότα στην Ιταλία,αλλά και στην Πορτογαλία και στην Ισπανία).Άλλωστε οι εξελίξεις τρέχουν πολύ γρήγορα και μπορεί να μας ξεπεράσουν...

Για να τα κάνουμε όμως αυτά, πρέπει να βγούμε από τη φορμόλη του ως τα τώρα ''ευρωπαϊσμού'' και του ''ευρωμονόδρομου''...

Nα είμαστε προετοιμασμένοι για κάθε εξέλιξη και να μην υποτασσόμαστε στις νόρμες μιας ευρωκατασκευής που τρίζει...

Οι ''συνομιλητές'' μας στην Ευρώπη που τη μια εκβιάζουν ότι θα μας εκδιώξουν από το Ευρώ και την άλλη λένε ότι μας θέλουν εντός της Ευρωζώνης,πρέπει να έχουν ένα σαφές μήνυμα από εμάς:ότι είμαστε αποφασισμένοι για όλα,για κάθε εξέλιξη,ότι δεν εκβιαζόμαστε και ότι ζωή υπάρχει και εκτός ευρωζώνης,ακόμα και εκτός της ΕΕ.

Αλλά για να λάβουν ένα τέτοιο μήνυμα από εμάς,πρέπει πριν απ'όλα να το πιστεύουμε και να το έχουμε συνειδητοποιήσει εμείς οι ίδιοι.

Για να γνωρίζουν ότι,πλέον,δεν έχουν αυτοί την πρωτοβουλία των κινήσεων.Να γνωρίζουν ότι δεν περιμένουμε από αυτούς να αποφασίσουν αν θα μας κρατήσουν στην ευρωζώνη και στην ΕΕ,ότι δεν εξαντλούμε τη σκέψη μας σε εκτιμήσεις για το εάν ''τους συμφέρει ή όχι'' να μας αφήσουν.Γιατί οι σκέψεις μας ''για το αν τους συμφέρει ή όχι'' ,ενώ βοήθησαν μέχρι τώρα στην αμυντική απόκρουση χοντροκομμένων εκβιασμών,πλέον είναι όπλο κατά τη γνώμη μου ξεπερασμένο από τα πράγματα,και σε κάθε περίπτωση δε βοηθά στην επιθετική προώθηση ενός γνήσιου ''εκβιασμού'' από τη δική μας πλευρά,ο οποίος θα είναι πραγματικός και όχι προσχηματικός ούτε θα έχει απώτατο όριο την προσκόμιση ορισμένων διαπραγματευτικών ωφελημάτων σε ένα σάπιο και επικίνδυνο συνολικό ''περιβάλλον Ευρωζώνης''.

Η χώρα και ο λαός θα συνεχίσουν να υπάρχουν και μετά την Ευρωζώνη,όπως υπήρχαν και πριν.

Αυτό είναι πέρα για πέρα αληθινό και καθόλου ένα χαρτί μιας ανούσιας διαπραγματευτικής πιρουέτας (είδαμε άλλωστε πρόσφατα,με την πρόταση-μπλόφα του Παπανδρέου για διεξαγωγή δημοψηφίσματος,ότι εάν δεν πιστεύεις σε αυτό που λες,αν επιδιώκεις άλλους σκοπούς,αν δεν είσαι αποφασισμένος να υπερασπιστείς αυτό το οποίο προτείνεις,γίνεσαι -αν μη τι άλλο- υποχείριο των αντιπάλων σου.

Αν λοιπόν η ''ευρωπαϊκή ενοποίηση'' δεν έχει τίποτα να προσφέρει στο λαό μας παρά μόνο δεινά,δεσμά,τραπεζοκρατία,αιώνια λιτότητα και στέρηση της δημοκρατίας και της εθνικής κυριαρχίας,τότε είναι εφιάλτης και πρέπει να τελειώσει.Ας έχουμε το θάρρος να το παραδεχτούμε κι ας αφήσουμε τους ντόπιους μιντιάρχες να σκούζουν.

Αν πάλι η ''ευρωπαϊκή ενοποίηση'' έχει να προσφέρει κάτι,πλέον εδώ που φτάσαμε μόνο ο λαϊκός παράγοντας άμεσα και απευθείας μπορεί να το πει και να το νομιμοποιήσει.

Σε κάθε περίπτωση, οι κινήσεις κορυφής και η ενοποίηση των ελίτ μακριά από τους λαούς,η διαδικασία ''ενοποίησης'' η οποία ανέδειξε και έθρεψε ιδεολογικά και πολιτικά για μια 20ετία μια συγκεκριμένη παράδοση και πάστα πολιτικών, επιστημόνων, συνδικαλιστών, δημοσιογράφων και δημοσιολόγων, έχει τελειώσει.

Επομένως,χωρίς να πηγαίνουμε σε άτσαλες,τυχοδιωκτικές και μη καλά μελετημένες-σχεδιασμένες ενέργειες,οφείλουμε να πάρουμε αποστάσεις από έναν ορισμένο,αφελή ως τα σήμερα,''ευρωπαϊσμό'', ο οποίος αποδείχθηκε φύλλο συκής,νομιμοποιητικός παράγοντας, ''αριστερός ψάλτης'' της καθυπόταξης των λαών στην ευρωπαϊκή τραπεζοκρατία.

Και μιλάω για ''αφελή ως τα σήμερα ευρωπαϊσμό'' διότι, υπό το πρίσμα των όσων ζούμε εδώ και δυο χρόνια στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, ''αφελής ευρωπαϊσμός''  δεν υφίσταται πλέον...

Τώρα που αποκρυσταλλώνεται και παγιώνεται η εξέλιξη της ''Ενωμένης Ευρώπης'' σε μια τερατογένεση,σε μια ευρωαπολυταρχία, είναι η ώρα μηδέν για όλους και για όλα.

Η πάλη των λαών σε εθνικό και σε ευρωπαϊκό επίπεδο,η συνεργασία και η αλληλεγγύη,η αίσθηση κοινής μοίρας,δεν οφείλει να υποτάσσεται σε κανένα διευθυντήριο και σε καμία απολυταρχία...

Για να προχωρήσουν μαζί οι λαοί της Ευρώπης σε μια αληθινή Ένωση πρέπει πρώτα να καταργηθούν, να ακυρωθούν, να γκρεμιστούν τα πολιτικά και νομικά θεμέλια αυτού του τερατουργήματος, τουλάχιστον από το Μάαστριχτ μέχρι εδώ...αλλιώς η ''Ενωμένη Ευρώπη των λαών'' δεν θα είναι τίποτε άλλο από ένα φτηνό τραπεζικό προϊόν για λαϊκή κατανάλωση.

πηγή