Όταν οι γάτοι σκούζουν στα κεραμίδια

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

Δεν πάνε λίγες μέρες (Παρασκευή 3 Ιουνίου) που λέγαμε ότι ο Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ βρίσκονται σε τροχιά σύγκρουσης. Χθες το κλίμα αυτό βγήκε σε όλο του το μεγαλείο στη συνεδρίαση του ΚΤΕ Οικονομίας του κόμματος. Καμιά εβδομηνταριά βουλευτές τα έσυραν κυρίως στον Παπακωνσταντίνου μπροστά στα μάτια του αρχηγού τους και πρωθυπουργού, ο οποίος, ως συνήθως, βρισκόταν... κάπου αλλού.

Βαρούσαν το σαμάρι για να τ’ ακούσει ο γάιδαρος, τα ’λεγαν στην πεθερά για να τ’ ακούει η νύφη. Πλούσια η ελληνική παράδοση στις παροιμίες, εύκολα μπορούμε να περιγράψουμε πώς οι βουλευτές, χτυπώντας την – διαπιστωμένη εκ του αποτελέσματος – ανεπάρκεια του υπουργού Οικονομικών, απευθύνονταν στον Παπανδρέου. Κοινός και ευδιάκριτος άλλωστε ο καημός τους:

● «Οι 156 βουλευτές δεν μπορούν να σηκώσουν το βάρος. Να μην πάθει το ΠΑΣΟΚ ό,τι έπαθε ο Σόκρατες στην Πορτογαλία».

● «Ο κόσμος βλέπει σκοτάδι, οι θυσίες του πήγαν χαμένες».

● «Όσοι ξεγέλασαν τον λαό πήγαν στο Γουδή. Αν ξεπουλήσετε τις βιομηχανίες, να το σκεφτείτε καλά» (η ατάκα αυτή διαψεύστηκε από τον πρώην πρόεδρο της Βουλής Απ. Κακλαμάνη, αλλά επιβεβαιώθηκε από άλλους βουλευτές).

● «Το Μεσοπρόθεσμο πρέπει να περάσει πρώτα από τις πλατείες. Να κατεβούμε όλοι να πείσουμε τον κόσμο. Αν δεν περάσει από τις πλατείες, δεν θα περάσει από τη Βουλή».

● «Να ακουστούν τα μηνύματα της πλατείας».

● Και το πιο καταλυτικό: «Πώς θα ψηφίσουμε αμέριμνοι με μισό εκατομμύριο κόσμο στην πλατεία Συντάγματος;».

Ο τρόμος της πλατείας

Η τελευταία αυτή τοποθέτηση συμπυκνώνει όλες τις προηγούμενες: Ο τρόμος της πλατείας και της έμπρακτης αποδοκιμασίας – δεν υπάρχει πια δημόσια εμφάνιση ή συνεδρίαση κυβερνητικών ή κομματικών του ΠΑΣΟΚ στην οποία να μην γίνει της κακομοίρας. Όσες παπάρες κι αν λένε για τον ΣΥΡΙΖΑ και για όσους άλλους, η πικρή αλήθεια είναι ότι ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ τους έχει πάρει στο κυνήγι.

Αν τους επιτίθονταν συριζαίοι, κουκουέδες, αριστεριστές, αναρχικοί ή δεξιοί, θα μάντρωναν μερικούς και θα τους περιέφεραν ως λάφυρο διαπομπεύοντάς τους και καταγγέλλοντας υπονόμευση. Δεν τολμούν όμως. Η παρουσία τους είναι κόκκινο πανί. Κι αν στην αρχή η ροχάλα έπεφτε μεμονωμένα, τώρα είναι γενικευμένο φαινόμενο.

Για αυτό οι βουλευτές είναι πια υποχρεωμένοι να κάνουν φωναχτά κριτική – και να φροντίζουν να διαρρεύσει:

● «Υπάρχουν ευθύνες και πρέπει να αναληφθούν με παραιτήσεις υπουργών».

● «Η μόνη εμπειρία τέτοιων αποκρατικοποιήσεων είναι της Λατινικής Αμερικής, όπου οι κερδοσκόποι έβγαλαν πολλά».

● «Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι αυτή τη δανειακή σύμβαση την έχει υπογράψει Έλληνας υπουργός».

● «Όταν εκβιάζεται η Βουλή, δολοφονείται η Δημοκρατία».

Και το αποκορύφωμα από την πρώην συνεργάτιδα και θαυμάστρια του... πρώην ανελέητου διώκτη του λαού του και νυν φυλακισμένου ως εγκληματία Φουτζιμόρι: «Δεν μπορεί να στύβουμε κάθε μήνα τον κόσμο».

Τζάμπα μαγκιές

Όλα όσα ψήφισαν, όλα όσα δημοσίως οι περισσότεροι υπερασπίστηκαν τώρα τους βρωμάνε. Υπό την απειλή της φάπας και της διαπόμπευσης βεβαίως. Και περιμένουν, ύστερα από τόσες τζάμπα μαγκιές και τόσους τζούφιους τσαμπουκάδες, μετά τους οποίους ψήφισαν όλα όσα έφεραν εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους στις πλατείες και τους δρόμους χωρίς κομματική ή συνδικαλιστική καθοδήγηση, να ληφθούν υπ’ όψιν από τον αρχηγό τους και να γίνουν πιστευτοί από τον λαό.

Δύσκολη δουλειά. «Παιδιά» – ή και δημιουργοί – μικρότερων ή μεγαλύτερων μηχανισμών, στους οποίους χρωστούν την είσοδό τους στη Βουλή, ψάχνουν τώρα τρόπο να απενοχοποιηθούν για όσα έπραξαν – ή απλώς... συνέπραξαν – εις βάρος μιας ολόκληρης χώρας, η οποία τώρα βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης, απολύτως εξαρτημένη από τις διαθέσεις των δανειστών της.

Καλούνται οι ίδιοι να ψηφίσουν μια τεράστια αφαίμαξη του ελληνικού λαού και να υπογράψουν την πλήρη παράδοση ολόκληρης της χώρας στους τοκογλύφους είτε πουλώντας είτε τιτλοποιώντας το σύνολο της περιουσίας της. Με τι καρδιά και τι κουράγια να βγουν από τη Βουλή έχοντας υπογράψει αυτό το ιστορικών διαστάσεων αίσχος; Πώς να ξαναντικρίσουν τον κόσμο «τους», όταν ήδη δεν μπορούν να πάνε ούτε σε ταβέρνα;

Είναι, λοιπόν, υποχρεωμένοι να κάνουν... κριτική. Μπας και τη γράψουν οι εφημερίδες, μήπως και οι φίλοι τους στα ΜΜΕ βάλουν το όνομά τους με ευδιάκριτα στοιχεία ή το φωνάξουν δυνατά με την ντουντούκα.

Την ίδια ώρα ξέρουν ότι ο Παπανδρέου δεν θα τους δείξει έλεος. Γι’ αυτούς, όπως και για όλους, έχει στη φαρέτρα του μόνο εκβιασμούς: Η χώρα καταρρέει, πτωχεύει, βγαίνει από το ευρώ, βυθίζεται στον όλεθρο και την καταστροφή. Οι αγορές – και τα φερέφωνά τους – τιμωρούν με Κόλαση όποιον τολμήσει να αμφισβητήσει το ξεπούλημα και την καταστροφή της κοινωνίας.

Ζήτημα προσόντων

Πώς να αντισταθούν στον εκβιασμό οι βουλευτές; Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι οι πιο πολλοί, που ποτέ δεν υπήρξαν πραγματικοί πολιτικοί, ποτέ δεν σήκωσαν στις πλάτες τους το βάρος ενός οράματος για τη χώρα, πόσο μάλλον την ευθύνη και το ρίσκο της υλοποίησής του. Παιδιά κομματικών σωλήνων οι περισσότεροι, με αδρά πληρωμένες έδρες, άλλοι πρωτόβγαλτοι – ή και παλαιότεροι – με υπερβολικές για τα κυβικά τους φιλοδοξίες.

● Πώς τώρα να σηκώσουν την ευθύνη της καταστροφής με την οποία εκβιάζονται από τον ηγέτη του κόμματος και πρωθυπουργό τους και το βαρύ πυροβολικό των ΜΜΕ;

● Πώς να σηκώσουν την απειλή της ακυβερνησίας, της «χούντας» που διάφοροι μεγαλόσχημοι των Μέσων Ενημέρωσης, με τις ευλογίες κάποιων από τους επιτηρητές, ανοιχτά και συστηματικά προπαγανδίζουν;

Δεν είναι εύκολο να μιλά κανείς αβασάνιστα για «κότες», «δειλούς» κ.λπ. Έτσι ανατράφηκαν, ως παιδιά ενός διεφθαρμένου έως το κόκαλο πολιτικού συστήματος και μιας βολεμένης στη διαφθορά, την ανικανότητα και τον μηδενικό κόπο κοινωνίας, που τώρα καταρρέουν μαζί. Κι αν η κοινωνία ξεβολεύτηκε κι άρχισε να ξυπνάει αντικρίζοντας τον εφιάλτη, το πολιτικό προσωπικό πώς να ρισκάρει τα δικά του προνόμια και τις επενδεδυμένες φιλοδοξίες;

● Αν ψηφίσουν την οριστική υποδούλωση, τους περιμένουν οι σφαλιάρες του οργισμένου πλήθους. Το οποίο, στο φινάλε, όπως υπολογίζουν οι πιο «ρεαλιστές», αύριο μπορεί να αποσυρθεί ηττημένο στον καναπέ του – κι αυτοί να συνεχίσουν, με τους μισούς ψηφοφόρους στην κάλπη, να εκλέγονται βουλευτές και να τρέφουν φιλοδοξίες, έστω ως υπάλληλοι των τοκογλύφων.

● Αν δεν ψηφίσουν, ίσως τους περιμένουν οι φάπες από όσους σήμερα πιστεύουν πως η τρόικα είναι ό,τι καλύτερο συνέβη στη χώρα εδώ και δεκαετίες. Που θεωρούν ότι ξεστρατίσαμε απλώς επειδή η κυβέρνηση δεν εφάρμοσε το καλό αυτό «μνημόνιο». Οι οποίοι, όμως, όταν μπουν στο κάδρο της ατομικής πτώχευσής τους, πάλι θα χρεώνουν ευθύνες επειδή κανείς δεν απέτρεψε το κακό.

Δύσκολες αποφάσεις για ένα πολιτικό προσωπικό που δεν έχει τα προσόντα να τα διαχειριστεί. Μεγάλο ρίσκο για όσους η πολιτική είναι το μέσο της προσωπικής τους καταξίωσης και όχι το καθήκον τους προς τον λαό που εκπροσωπούν.

Μέχρι τώρα είναι εύκολο να φωνάζουν σαν τους γάτους στα κεραμίδια τις νύχτες του καλοκαιριού («και γ.... και σκούζουν», λένε στα χωριά). Μετά τη μέρα (ή μήπως... νύχτα;) της ψηφοφορίας, όλοι θα ξέρουν ποιος είναι ποιος και ο καθένας θα έχει αναλάβει την ευθύνη που μπορεί να σηκώσει η πλάτη του και αυτή που του υπαγορεύει η συνείδησή του.

Κάποιοι προσπαθούν να υπεκφύγουν ακόμη μια φορά ζητώντας από την ηγεσία τους εκλογές – μπας και φύγει το βάρος από πάνω τους ή, εναλλακτικά, μήπως η κοινωνία γονατίσει υπό το βάρος των διλημμάτων και προσυπογράψει την... ευθανασία της. Αλήθεια, γιατί πιστεύουν ότι ο Παπανδρέου θα τους κάνει τη χάρη; Ακόμη κι αν το αποφάσιζε, θα το έκανε για τη δική του διάσωση. Όχι για τη δική τους...

πηγή