Η κομματοκρατία δεν είναι ελληνική, η Δημοκρατία είναι.

η ΕΟΚ είναι απλώς και μόνο ένας νόμιμος τρόπος για τις πλούσιες χώρες να εκμεταλλευτούν τις φτωχιές, για να γίνουμε εμείς, μια χούφτα πολιτικών, πλούσιοι και εσείς να ψοφήσετε στην πείνα μέσα σε 15 χρόνια.

της Simone Le Baron

Αγαπητοί μου φίλοι,

Θα ήθελα να αφιερώσω αυτό το γράμμα στον Ρήγα Βελεστινλή ο οποίος πέθανε στο Βελιγράδι τον Ιούνιο 1798.

Με την φιλική και διακριτική υποστήριξη μερικών Γάλλων επαναστατών, έτρεφε την ελπίδα να βοηθήσει τον ελληνικό λαό να απελευθερωθεί από τους Τούρκους.
Θυσίασε τη ζωή του στο βωμό του ιδανικού του. Σήμερα ο ελληνικός λαός βρίσκεται πάλι υπό κατοχή.

Αυτή τη φορά όμως η απειλή δεν έρχεται από την Ανατολή, αλλά από την ίδια την Γαλλία η οποία δημιούργησε την Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα με την Γερμανία το 1950, δηλαδή τον πρόδρομο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του συστήματος της κομματοκρατίας.

Όταν μπήκε η Ελλάδα στον Ευρωπαϊκό χορό το 1981, ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν σας είπε: «Ξέρετε κάτι παιδιά; θα μπούμε στην ΕΟΚ που είναι απλώς και μόνο ένας νόμιμος τρόπος για τις πλούσιες χώρες να εκμεταλλευτούν τις φτωχιές, για να γίνουμε εμείς, μια χούφτα πολιτικών, πλούσιοι και εσείς να ψοφήσετε στην πείνα μέσα σε 15 χρόνια».

Σας είπε: «Αγαπητοί μου συμπατριώτες, η χούντα μας έχει γονατίσει, μας έχει υποβαθμίσει στο περιθώριο της Ευρώπης. Είμαστε οπισθοδρομικός λαός, αν μπούμε στην μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια, θα είμαστε κι εμείς μοντέρνοι». Και γίνατε μοντέρνοι...

Το 1974, δεν έγινα χίπισσα για να αποφύγω την καταναλωτική κοινωνία, ήρθα κοντά σας. Μέχρι το 1980 νόμιζα πως είχα βρει τον παράδεισο. Έκανα λάθος, ήταν το καθαρτήριο πριν από την κόλαση.

Από το 1989 μέχρι το 1992, έκανα άλλη μια προσπάθεια, μαζί με τον γιο μου αυτή τη φορά. Αλλά... άλλοι μετανάστες με πρόλαβαν. Έφυγα πάλι, δούλεψα στην Ιταλία, την Ελβετία κι επέστρεψα στην Γαλλία δίχως να μπορέσω να προσανατολιστώ.

Και τελικά, πήρα την εξής απόφαση: Θα ήμουν πολίτις της ελευθερίας, η πατρίδα μου θα ήταν η ελευθερία. Πέρασαν τα χρόνια, μεγάλωσα μαζί με το παιδί μου και κατάλαβα ότι οι ρίζες της ελευθερίας μου βρίσκονται στην Ελληνική Οικουμένη, συνεπώς και ότι η μοναδική πατρίδα μου είναι η Ελληνική Οικουμένη. Και σαν τον Ρήγα, είμαι έτοιμη να θυσιαστώ για αυτή την πατρίδα.

Η παγκοσμιοποίηση, το ΔΝΤ, η Ευρωπαϊκή Ενοχή… Ξέχασα τίποτε; Ήμασταν όλοι έτοιμοι να βουλιάξουμε, πρώτα οι Γάλλοι και οι Γερμανοί – ύστερα  σας ήρθε το τσουνάμι – ευτυχώς μας έσωσαν οι ήρωες του συστήματος.

Η ζωή μας κυλούσε μες την καλή χαρά, στις ταβέρνες και με τραγούδια, μας τιμώρησαν διότι απαγορεύεται η χαρά σε αυτό το κόσμο. Μας θύμισαν ότι βρισκόμαστε πλέον στην κόλαση. Στον παράδεισο διασκεδάζουν…

Ωστόσο, είχαν ξεχάσει ότι υπάρχει εκείνος ο λαός, ούτε Δύση, ούτε Ανατολή, μόνο Ελλάδα, μια γλώσσα, μια φωνή, μια ψυχή, αυτός ο λαός που χίλιες φορές σαν τον φοίνικα ξαναγεννήθηκε.

Αυτός ο λαός που άκουσε τη φωνή του Ευριπίδη ερχόμενη από τα βάθη των αιώνων να λέει: «Εἶναι ἀνόητος αὐτός πού περιφρονεῖ τίς συνθῆκες ζωῆς τῆς πατρίδας του ... καί εὐχαριστιέται μέ τό νά μιμεῖται ξένους τρόπους ζωῆς».

Λες και ήξερε για την κατοχή του εικοστού πρώτου αιώνα ο άνθρωπος... Το σύστημα ήθελε να εξατομικεύσει τους πολίτες, να εκμηδενίσει την αίσθηση του έθνους, και να μας φυλακίσει σαν μεγάλο χταπόδι ανάμεσα στα πλοκάμια του.

Και όμως, οι Έλληνες του ξεφεύγουν… Πού να τους συγκεντρώσει όλους το τέρας, 10 εκατομμύρια απ’ εδώ, άλλα 10 απ’ εκεί σκορπισμένα σε όλο τον πλανήτη; Η αράχνη της ελληνικής διασποράς υφαίνει τον διεθνή ιστό της, και το τέρας αυτό δεν το προσέχει κανένας...

Και στο κάτω κάτω, τι είναι 20 εκατομμύρια μέσα σε 7 δισεκατομμύρια; Οι ανυπότακτοι όμως δεν υποτάσσονται για πολύ. Η μεγαλύτερη ελευθερία, σας το λέω εγώ, είναι να μην υποτασσόμαστε ποτέ.

Όλοι μιλάνε για τους Έλληνες, για την κρίση στην Ελλάδα. Μιλάει κανείς για την Γαλλία, την πέμπτη οικονομική δύναμη στον κόσμο, με εκατομμύρια φτωχούς; για την κρίση που ξεκίνησε ένα χρόνο μετά το πετρελαϊκό σοκ του 1973; Όχι! Γιατί η Γαλλία είναι από τις πρώτες ευρωπαϊκές χώρες που πουλήθηκε στους Αμερικάνους και το σύστημα τους! Γιατί στην Γαλλία συγκεκριμένα φάνηκε για πρώτη φορά η έννοια της κομματοκρατίας.

Ακριβώς λοιπόν όπως ξεκίνησε η ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης από την Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα, η ιστορία της κομματοκρατίας ξεκίνησε στο Παρίσι, στις 28 Αυγούστου του 1789, όταν οι βουλευτές χωρίστηκαν σε δυο ομάδες για να μπορέσουν να μετρήσουν πιο εύκολα τις ψήφους: Εκείνοι που ήθελαν να αφήσουν στον βασιλιά απόλυτο δικαίωμα αρνησικυρίας πήγαν δεξιά του προέδρου της βουλής, εκείνοι που ήθελαν συνταγματικό πολίτευμα με συμβολικό ρόλο για τον βασιλιά πήγαν αριστερά. Επρόκειτο ακόμα όμως για βασιλεία, δηλαδή καμία σχέση με την δημοκρατία.

Η πρώτη γαλλική δημοκρατία γεννήθηκε το 1792 και κράτησε μέχρι το 1804. Το επόμενο στάδιο υπήρχε τον εικοστό αιώνα όταν ονόμασαν τους οπαδούς του καπιταλισμού δεξιούς, και τους σοσιαλιστές «αντικαπιταλιστές» αριστερούς.

Τον περασμένο Μάρτιο, ανέφερα τον σοσιαλιστή εκατομμυριούχο Στρος Καν στο ιστολόγιό μου – και μάλιστα έκανα υπαινιγμό για το «πρόβλημα» του με τις γυναίκες – και φανέρωσα την στενή φιλική του σχέση με τον Βίνσεντ Μπολλορέ, αδελφικό φίλο του Σαρκοζί, που δάνεισε στον νέο πρόεδρο της Γαλλίας το τζετ του και το κότερο του στη Μάλτα, το 2007 μετά τις εκλογές. Έπιασα δηλαδή την γαλλική κομματοκρατία επ’ αυτοφώρω!

Δυστυχώς η ελληνική κομματοκρατία αποδεικνύεται πιο περίπλοκη διότι είναι δυναστική. Όταν εφευρίσκατε την δημοκρατία και τον οστρακισμό, ο στόχος σας ήταν η κατάργηση των τυραννικών δυναστειών. Αλλά... αυτή τη στιγμή σας κυβερνάνε τύραννοι… με γαλλικό μοναρχικό σύστημα κιόλας! Άντε να βρεις άκρη!
Επειδή μου αρέσει να κρατώ μια πορεία, σαν ένα φωτάκι μακριά που φωτίζει το δρόμο μου για να μην παρεκκλίνω από αυτήν την πορεία, διαβάζω τον καθηγητή Γιώργο Κοντογιώργη που με διαφωτίζει.

Καταγγέλλει την κομματοκρατία εδώ και πολλά χρόνια – όπως κι εγώ στην Γαλλία, αλλά ποιός με ακούει δεδομένου ότι για τους Γάλλους η «Πολιτική» δεν σημαίνει τίποτε άλλο παρά αριστερά και δεξιά.

Το 2006 ο Γιώργος Κοντογιώργης δημοσίευσε τον πρώτο τόμο του μεγάλου του έργου «Το Ελληνικό Κοσμοσύστημα» και το συνεχίζει. Δείτε τώρα πως βλέπει τα πράγματα: «Για να κατανοήσουμε το ‘Ελληνικό πρόβλημα’ πρέπει να ορίσουμε τον χαρακτήρα του πολιτικού συστήματος.

Το Ελληνικό πολιτικό σύστημα εγκαλείται για τη βαθιά ριζωμένη ιδιοποίησή του και τον εκφαυλισμό του κρατικού μηχανισμού από το πολιτικό προσωπικό και τις δυνάμεις της διαμεσολάβησης ή της διαπλοκής.

Εγκαλείται επίσης για την εγκατάσταση μιας σχέσης μεταξύ κοινωνίας και πολιτικής που διέρχεται  από την «απο-συλλογικοποίηση» του κοινωνικού ιστού και, συγκεκριμένα, από την προσωπική εξάρτηση του πολίτη από τον πολιτικό.

Το νεοελληνικό κράτος, έχει  αγκιστρωθεί επί της ελληνικής κοινωνίας εν είδει παρασίτου που κατέχει και απομυζά το παραγωγικό, πολιτισμικό και ιστορικό της υπόβαθρο».

Σας λένε ότι είσαστε μια δημοκρατία αφού ισχύει η καθολική ψηφοφορία. Νομίζουν ότι είσαστε τόσο ανόητοι που δεν καταλάβατε πως η ελληνική πραγματικότητα σήμερα μοιάζει με την ακόλουθη κατάσταση: Πας στο μανάβικο να αγοράσεις φρούτα. Σου λέει ο μανάβης: «θα έχουμε από εδώ και πέρα μόνο αχλάδια σάπια και μήλα σάπια, παντού, σε όλα τα καταστήματα. Διάλεξε τι σ’ αρέσει πιο πολύ».

Τι να πεις εσύ; Τα θέλεις τα σάπια φρούτα; Όχι βέβαια! Οπότε να του απαντήσεις: «Κύριε μανάβη, ο Ζαν Ζακ Ρουσσώ μας έλεγε να μην ξεχάσουμε ποτέ ότι η γη δεν ανήκει σε κανέναν και ότι οι καρποί ανήκουν σε όλους. Πάω να τα μαζέψω λοιπόν κατευθείαν από τα δένδρα!»

Το δένδρο της δημοκρατίας βρίσκεται στην Πνύκα, αρκεί να την μαζέψετε. Σε αυτό το μέρος ακριβώς δεν υπήρξε η πρώτη σας εκκλησία; Εκκλησίες έχετε πληθώρα, και δεν είναι για τους κυβερνήτες, είναι για το λαό. Και αφού επιμένουν να σας λένε ότι είσαστε μια δημοκρατία με καθολική ψηφοφορία, στις επόμενες εκλογές να κερδίσει το «κόμμα» της αποχής με 100%! Χειρότερη θα είναι η κατάσταση; Δεν το πιστεύω τη στιγμή που σας κυβερνάνε φαντάσματα.

Άλλωστε σας άφησαν ελεύθερο το πεδίο: Βάλανε φυλακή το ΔΝΤ πρώτα και τώρα το έχουν δέσει με ένα ωραίο βραχιόλι – η ιστορία δεν λέει τί μάρκα.... Διότι το θεωρώ συμβολικό αυτό το γεγονός. Το τι ακριβώς έκανε ο Στρος Καν με την καμαριέρα, μόνο οι δυο τους το ξέρουν. Ο καλύτερος και μοναδικός δικαστής του Στρος Καν, ως άνδρα, είναι ο ίδιος του ο εαυτός.

Ως άνθρωπος όμως, αν επιμένει να ισχυρίζεται ότι είναι αθώος, σημαίνει ότι δεν έχει καταλάβει ότι αυτό το τέρας βιάζει εμάς, δισεκατομμύρια ανθρώπους, κάθε μέρα. Ότι είναι ο αρχηγός των παγκόσμιων βιαστών.

Δίπλα στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου, φυλάκισαν το  σύστημα 10 χρόνια μετά την καταστροφή του! Η στιγμή είναι κατάλληλη. Είσαστε οι φύλακες του ναού της Δημοκρατίας. Η ελπίδα δεν είναι πιο δύσκολη από την απελπισία, αλλά η ελπίδα ανοίγει δρόμους ενώ η απελπισία τους κλείνει. Ένα έθνος χωρίς κράτος μπορεί να επιβιώσει. Ένα κράτος δίχως έθνος δεν υπάρχει.

Για το πρώτο μου γράμμα έλαβα χιλιάδες σχόλια και μηνύματα. Διάλεξα να δημοσιεύσω αυτό που μου έγραψε ένας από εσάς με τη καρδιά του, και την απάντηση μου με τον ίδιο τρόπο:

«Μελέτησα την επιστολή σας που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο και το μόνο που έχω να σάς πω είναι ένα μεγάλο ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου για τον δημόσιο και ένθερμο λόγο σας υπέρ όλων των συμπατριωτών μου που δοκιμάζονται πάρα πολύ αυτόν τον καιρό,  λόγω της οικονομικής κρίσης.
Δεν σας γνωρίζω ούτε εξ όψεως….  Γνωρίζω όμως πολύ καλά το ύφος και τον τρόπο  σκέψης σας αλλά και την μέθοδο με την  οποίο εκφράζετε τον λόγο σας. Μου είναι πάρα πολύ οικείος αφού και εγώ έχω διαβάσει μεγάλους Γάλλους διανοητές της Ελευθερίας Είναι ασφαλώς ο ίδιος των μεγάλων εκείνων προτύπων της ελεύθερης σκέψης  του 18ου αιώνα αλλά και της Γαλλικής Επανάστασης που διακήρυξαν στην Οικουμένη την Ελευθερία την Ισότητα και την Αδελφοσύνη… Νόημα βαθυστόχαστο που έγινε γνωστό τουλάχιστον 2500 χρόνια νωρίτερα εδώ στην πατρίδα μου όπου  τέθηκαν οι βάσεις του δημοκρατικού πολιτεύματος

Είμαι σίγουρος ότι σε όσα διάβασα αναγνωρίζω απόλυτα το πάθος και την φλόγα εκείνων των Ευρωπαίων διανοητών πολλοί από τους οποίους κατάγονταν από την πατρίδα σας και οι οποίοι  εγκατέλειψαν τα πάντα στην πατρίδα τους και ήρθαν σε ένα τόπο που γνώριζαν μέχρι  τότε μόνο από τα βιβλία της ιστορίας για  να αντιπαρατεθούν μαζί με τους συμπατριώτες μου εναντίον ενός αντιπάλου που διέθετε τα πάντα… Οικονομική δύναμη, στρατό και επιρροή στην Ευρώπη την εποχή της Ιεράς συμμαχίας…. Ήταν τότε λίγο μετά την δική σας Επανάσταση εναντίον της απόλυτης μοναρχίας όταν άρχιζε το δικός μας αγώνας …. το 1821. Σας παρακαλώ δεχθείτε τις πλέον θερμές μου ευχαριστίες για την πηγή ζωής και ελπίδας που μάς δίνετε στις δύσκολες αυτές στιγμές μας….. Είμαι σίγουρος ότι η Πατρίδα μου δεν θα ξεχάσει την αγνή αυτή προσφορά σας»

Η απάντηση μου: «Τι να απαντήσω παρά μόνο ότι με περιγράφετε σαν να με γνωρίζετε πολύ καλά. Το πνεύμα μου είναι όντως ακριβώς το ίδιο με εκείνο του συμπατριώτη μου από την Βρετάνη, τον Σατομπριάν, ο οποίος είχε γράψει ένα γράμμα στον ελληνικό λαό το 1826. Θα έχει βέβαια συνέχεια η συμβολή μου και αυτός είναι ο σκοπός μου. Ποιος όμως ο λόγος της συμβολής μου αυτής; Για να με γνωρίζουν οι Έλληνες; Για να βρίσκεται το όνομα μου στο διαδίκτυο; Για να με κολακεύουν; Στη σημερινή εποχή που τα υλικά αγαθά και το χρήμα αποτελούν προτεραιότητα για τους περισσότερους, ήθελα να αποδείξω ότι, χάρη στις αρχές που διδάχτηκα από τον ελληνικό λαό, μπόρεσα να επιβιώσω μόνη μου με τον γιο μου, με πολύ λίγα χρήματα, δίχως οικογένεια, δίχως φίλους.

Πέρυσι το καλοκαίρι  ο Πασκάλ (ο γιος μου, 30 ετών) παντρεύτηκε εδώ, στην Γαλλία, με μια εξαιρετική Γαλλίδα ιταλικής καταγωγής, τη Σάντρα. Ένα μήνα πριν από το γάμο, με σύστησε στα πεθερικά του με τα ακόλουθα λόγια: «Η μάνα μου θυσιάστηκε 29 χρόνια για εμένα.  Θα μπορούσε να είχε ξαναφτιάξει τη ζωή της με έναν άντρα αφού είναι και πολύ ωραία (για ένα παλικάρι που βλέπει τη μάνα του ωραία, αυτό δεν αφορά στην εμφάνισή της αλλά στην ωραιότητα της ψυχής της, και αυτό σημαίνει ότι η μητέρα πέτυχε στο καθήκον της, το καθήκον όλων των μητέρων που μεγαλώνουν την ανθρωπότητα), όμως προτίμησε να με συνοδεύσει εμένα ως που να παντρευτώ. Καιρός είναι πια να αρχίσει να σκέφτεται τον εαυτό της και να ξανά πάει εκεί που είναι η θέση της, στην Ελλάδα.»

Μια εβδομάδα πριν το γάμο μου είπε: «Μάνα, θέλω μια τελευταία φορά να φάμε οι δυο μας στο σπίτι. Θα τα πληρώσω όλα εγώ, θέλω να μου μαγειρέψεις ένα ελληνικό φαγητό, μοσχάρι κοκκινιστό, όπως μου έκανες τόσες φορές όταν ήμουν μικρός (είναι Σεφ σε ιταλικό εστιατόριο, και γι’ αυτό έπαψε να τρώει στο σπίτι μαζί μου)».

Συγκινημένη δεν του απάντησα αλλά σκέφτηκα μέσα μου: αγοράκι μου γλυκό, καλά έκανα επί 29 χρόνια και δεν άκουσα ποτέ αυτούς που ήθελαν να με απελπίσουν, να γράψουν εκείνοι την ιστορία της οικογένειας μας. Σε μεγάλωσα με τις ελληνικές αρχές, σου μετέδωσα την ελληνική κληρονομιά, το θησαυρό του Ελληνισμού: Να αγαπάς τον εαυτό σου, να σέβεσαι τον εαυτό σου, να εμπιστεύεσαι στον εαυτό σου. Θυμάσαι τις σπάνιες φορές που μπόρεσα να σου αγοράσω κρέας, και ξέχασες ότι στην πραγματικότητα, είχαμε μόνο αγάπη να βάλουμε στο τραπέζι μας…

Αυτό το απλό μάθημα που θέλω να ξαναμάθουν και οι Έλληνες, είναι μάθημα ελληνικής ιστορίας, θέλω να μάθουν οι καταναλωτές της Ευρωπαϊκής Ένωσης οι οποίοι δεν ακούνε πια τα πουλιά να κελαηδούν, το αντιμάμαλο τον κυμάτων πάνω στα βράχια, τη μουσική της φύσης, να μάθουν εκείνοι που δεν βλέπουν, το ουράνιο τόξο μετά από μια ανοιξιάτικη καταιγίδα και τα δένδρα να αλλάζουν χρώμα το φθινόπωρο, όσοι πλέον δεν αισθάνονται την ομορφιά της φύσης, τις ευωδιές μιας καλοκαιρινής βραδιάς στην εξοχή.

Η θάλασσα, ο ουρανός, τα πουλιά και τα δέντρα υπάρχουν από την εποχή του Ομήρου, και θα υπάρχουν ακόμα και όταν εμείς θα έχουμε φύγει… Εμείς θέλουμε να περάσουμε όμορφα αυτή τη ζωή με τους δικούς μας ανθρώπους, με αγάπη και φιλία. Τίποτε άλλο δεν χρειαζόμαστε.

Ανέκαθεν προσπαθούσαν να σας κλέψουν χωρίς να καταλάβουν ότι ο Ελληνικός θησαυρός δεν είναι οι αρχαίες πέτρες αλλά είσαστε εσείς, ο Ελληνικός λαός. Σας εμπιστεύομαι, και ξέρω ότι θα τα καταφέρουμε διότι η ιστορία της κομματοκρατίας δεν είναι ελληνική, αλλά η ιστορία της δημοκρατίας είναι μόνο ελληνική. Μαζί σας γύρισα τη σελίδα της δικτατορίας, μαζί σας θα γυρίσω και τη σελίδα της κομματοκρατίας.»

Τέλος, ένας γείτονας μου είπε χτες: «Καλά, εσύ θες να πας να μείνεις στην Ελλάδα τώρα που έχει κρίση; Και ξέρω ότι δεν σου αρέσουν τα αρχαία, τα μουσεία, ότι έκανες το πρώτο σου μπάνιο στη θάλασσα πέρυσι, το καλοκαίρι. Τι πας να κάνεις εκεί;»

– «Η κρίση; πια κρίση; τί δὲ βλέπεις τὸ κάρφος τὸ ἐν τῷ ὀφθαλμῷ τοῦ ἀδελφοῦ σου, τὴν δὲ ἐν τῷ σῷ ὀφθαλμῷ δοκὸν οὐ κατανοεῖς; Και τί κάνω στην Ελλάδα; Συζητάω με τους Έλληνες! Πρωί, μεσημέρι, βράδυ, νύχτα. Κουβεντιάζουμε. Τα λέμε. Κουτσομπολεύουμε. Ο καθένας έχει από δυο κινητά έτσι αν μιλάει στο ένα, τον καλούν στο άλλο, και δεν του ξεφεύγει κανένα νέο. Μας αρέσει. Δεν χρειάζεται όμως να μας το πείτε εσείς οι ξένοι ότι είμαστε έτσι, το ξέρουμε. A προπό, έχουμε αφήσει μια συζήτηση στη μέση και θέλω να πάω να την συνεχίσω, ΕΝΑΣ ΛΑΟΣ ΜΕ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ!

Καλή αντάμωση

Η γλωσσολόγος  κ. Σιμόν Λε Μπαρόν είναι καθηγήτρια της γαλλικής γλώσσας, Διπλωματούχος της Alliance Française de Paris.

http://simone-le-baron.blogspot.com