Ευρώπη

του Δημήτρη Μυ

Το κάλεσμα για νέα πανευρωπαϊκή κινητοποίηση το απόγευμα της ερχόμενης Κυριακής, 5 Ιουνίου, που απευθύνουν τα μέλη του κινήματος των «Αγανακτισμένων» σε όλη την Ευρώπη, περιγράφει τις πραγματικές διαστάσεις του προβλήματος και ξεκαθαρίζει ότι δεν περιορίζεται στην ελληνική «διεφθαρμένη» περίπτωση: πρόκειται για πρόβλημα το οποίο απειλεί την ουσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως αυτή διαμορφώθηκε υπό τη γερμανική ηγεσία και υπό την αιγίδα του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου.

Αν και οι απειλές σύνθλιψης της ελληνικής κοινωνίας βρίσκονται σε πρώτο πλάνο, οι εργαζόμενοι σ’ ολόκληρη την Ευρώπη φαίνεται πως αντιλαμβάνονται στο πετσί τους πια την επιδρομή κατά των εισοδημάτων τους, της αξιοπρέπειάς τους, των δημοκρατικών τους δικαιωμάτων, για εργασία, παιδεία, ασφάλεια.

Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες αντιλαμβάνονται πια τη νεοφιλελεύθερη πολιτική - οικονομική λογική και συνειδητοποιούν ότι αντιμετωπίζονται απλώς ως δείκτες και νούμερα σε στατιστικούς πίνακες ισολογισμών των μονοπωλίων και των τραπεζών.

Κοιτώντας κατά την Ελλάδα οι εργαζόμενοι στην Ευρώπη συνειδητοποιούν ίσως τι τους περιμένει όταν ολοκληρωθεί το ελληνικό πείραμα. Δεν είναι λοιπόν μόνο οι βολεμένοι Έλληνες δημόσιοι υπάλληλοι που θίγονται και αντιδρούν γιατί χάνουν τα προνόμιά τους όπως σκόπιμα επιχειρήθηκε να προβληθεί.

● Στόχος της επιδρομής δεν είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι.

● Επίσης, στόχος των εξυγιαντικών παρεμβάσεων δεν είναι η διόρθωση των μεγάλων και σοβαρών ανορθολογισμών του ελληνικού δημόσιου τομέα.

● Στόχος είναι το ίδιο το κράτος και το περιεχόμενό του.

● Στόχος είναι η μετατροπή του κράτους σε άδειο κέλυφος, μέσα στο οποίο βασικές υπηρεσίες (υγεία, παιδεία, ασφάλεια) παραχωρούνται προς εκμετάλλευση και μετατρέπονται σε εμπορεύματα για όποιον διαθέτει τα χρήματα για να τα αγοράσει.

Η πολιτική επιλογή της απόλυτης ελευθερίας των αγορών, παρά το δημοκρατικό της περίβλημα έχει τις συνέπειές της, οι οποίες γίνονται ήδη αντιληπτές. Όχι μόνο στην Ελλάδα, όχι μόνο στην Ιρλανδία και την Πορτογαλία. Οι Ευρωπαίοι εργαζόμενοι, ακόμη και στις πλούσιες ευρωπαϊκές χώρες, αντιλαμβάνονται πόσο εύκολα μπορούν να θυσιαστούν οι αμοιβές τους και οι κατακτήσεις τους προς όφελος της «ανταγωνιστικότητας» των δισεκατομμυρίων εργαζομένων σε Κίνα, Ινδία και αλλού με το ένα ευρώ μεροκάματο...

Οι Ευρωπαίοι αγανακτισμένοι που ξεχύνονται στους δρόμους και τις πλατείες ίσως δεν είναι (ακόμη) επαναστάτες. Φαίνεται, ωστόσο, πως έχουν τη διάθεση να αμφισβητήσουν το παραμύθι ενός καπιταλισμού που ιδιωτικοποιεί τα κέρδη και κοινωνικοποιεί τις ζημιές. Κι αυτό είναι ένα πρώτο – σημαντικό – βήμα.

πηγή

...δεν τα φάγαμε μαζί, μόνος μου τά 'φαγα