Τί φοβούνται;

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

Αφού πέρασε, χωρίς κάποιο αποτέλεσμα, κι αυτό το κύμα απροκάλυπτων εκβιασμών – εμπνευσμένων από την ίδια την κυβέρνηση – περί «συναίνεσης», ανάμικτων με τρομο-σενάρια «αποπομπής από το ευρώ», «δημοψηφίσματος», εκλογών», μη καταβολής της «πέμπτης δόσης», «αργεντινοποίησης» κ.λπ., η κυβέρνηση φάνηκε να καταλαβαίνει ότι έβαλε τα χέρια της και έβγαλε τα μάτια της.

Όχι μόνο πρόσθεσε επιπλέον πολιτικούς όρους για την παροχή της επόμενης δόσης του δανείου της τρόικας, οι οποίοι μάλιστα επιβαρύνουν τη δική της θέση, αλλά επιπλέον έχασε κάθε επικοινωνιακό πλεονέκτημα βοηθώντας την αντιπολίτευση να δείξει πολύ σοβαρότερη από την ίδια. Πραγματική πολιτική συντριβή για έναν περιοδεύοντα θίασο που παριστάνει ότι είναι η εκλεγμένη κυβέρνηση, η εντεταλμένη να διαχειριστεί την κρίση χρέους της Ελλάδας.

Τώρα είναι αναγκασμένη να δηλώνει ότι η διαπραγμάτευση με την τρόικα (η οποία έβαζε και βάζει τους τρομοκρατικούς όρους περί πολιτικής συναίνεσης όχι μόνο από τα κόμματα αλλά και από ολόκληρο τον ελληνικό λαό) «βαίνει καλώς». Παρά, μάλιστα, τον βομβαρδισμό πληροφοριών περί αρνητικής αξιολόγησης των «κυβερνητικών επιτευγμάτων ως προς τους στόχους του «μνημονίου».

Όσο για την άκρατη σεναριολογία, το πλέον αναμενόμενο θα ήταν, ύστερα από κάθε «διαρροή», όπως π.χ. η δήλωση της Δαμανάκη, ο κόσμος όχι απλώς να τρέχει στις τράπεζες για να πάρει τα λεφτά του, αλλά κυριολεκτικά να τις σπάει και να τις λεηλατεί.

Εν τέλει αυτό δεν συνέβη, παρότι πολλοί πήγαν στις τράπεζες για να αποσύρει τις πενταροδεκάρες του – όλα μαζί κάπου 1 δισ. ευρώ, με τις ανά καταθέτη αναλήψεις να κινούνται από κάτι ψιλά μέχρι 15.000. Πρόκειται για «ωριμότητα» και «ψυχραιμία», όπως λένε και γράφουν κάποιοι, για «παγωμάρα», όπως εκτιμούν κάποιοι άλλοι, ή για πλήρη έλλειψη εμπιστοσύνης της κοινωνίας σε ό,τι ακούει και διαβάζει;

Αντί του παραπάνω σεναρίου όμως είδαμε να εκτυλίσσεται ένα άλλο: χθες κάπου 100.000 άνθρωποι βρέθηκαν στην πλατεία Συντάγματος για να διαμαρτυρηθούν για όσα ζουν εδώ και δεκατρείς μήνες. Πολλαπλάσιοι απ’ όσους μαζεύτηκαν την πρώτη μέρα.

Τι σημαίνει αυτό; Μπορεί πολλά, μπορεί τίποτε. Άλλωστε, όταν δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι κάθε είδους, προέλευσης και πολιτικής άποψης μαζεύονται όλοι μαζί, σπανίως μπορεί κάποιος να διακρίνει ή να μαντέψει το πώς θα εξελιχθεί αυτή η νέα παρτίδα.

● Ίσως βαρεθούν πολύ σύντομα και πάνε σπίτια τους.

● Ίσως παραμείνουν για καιρό στις πλατείες ολόκληρης της χώρας χωρίς να ξέουν τι ακριβώς θα έπρεπε να περιμένουν.

● Ίσως πάλι βρουν κοινό βηματισμό, κοινή ατζέντα και κοινά αιτήματα.

Απ’ όλες τις εκδοχές αυτή η τελευταία είναι η πιο ενδιαφέρουσα – και για πολλούς η πλέον απρευκταία.

Κι αν δεν μας πιστεύετε, ρωτήστε και τους τοκογλύφους, τους εν Ελλάδι συνεργάτες τους, αλλά και τα πτωματοφάγα όρνεα που περιτριγυρίζουν το ελληνικό κουφάρι. Αυτοί ξέρουν καλύτερα απ’ όλους τι πρέπει να φοβούνται και να μισούν...

πηγή