Με το ζόρι στις κάλπες

Μετά... ποιός ζει και ποιός πεθαίνει...

Την ώρα που η Ελλάδα περνάει τη δυσκολότερη περίοδο των πολλών τελευταίων ετών, ενώ οι διαπραγματεύσεις για τη διαχείρι­ση (αναδιάρθρωση) του χρέους βρί­σκονται σε πλήρη εξέλιξη και ήδη έχουν εκκινήσει διαδικασίες προετοι­μασίας της, το ελληνικό πολιτικό σκη­νικό βρίσκεται σε καταφανές αδιέξο­δο. Κατά συνέπεια το ενδεχόμενο των πρόωρων εκλογών βρίσκεται συνε­χώς στην πρώτη γραμμή της πολιτικής ατζέντας, άλλοτε ως εκβιασμός, άλ­λοτε ως προτεινόμενη «διέξοδος» και άλλοτε ως προάγγελος καταστροφής.

Στην πραγματικότητα, ενώ οι εκλο­γές δεν είναι επιθυμητές από κανέ­ναν, τελικά όλοι, έστω και αθέλητα, σπρώχνουν προς αυτές. Ιδιαίτερα οι τελευταίες παρεμβάσεις των επιτε­λών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της τρόικας, οι οποίες ξεπερνούν κατά πολύ το όριο της ανοχής κάθε δημο­κρατικά σκεπτόμενου πολίτη αυτής της χώρας.

Οι παρεμβάσεις αυτές έχουν κυβερ­νητική αφετηρία. Η κυβέρνηση, αδύ­ναμη να εφαρμόσει το σύνολο των υποχρεώσεων που η ίδια ανέλαβε και συνυπέγραψε με τις δανειακές συμβάσεις και το μνημόνιο εφαρμογής, ανίκανη να ελέγξει την καταστροφική πορεία της οικονομίας, χωρίς συντο­νισμό και ενιαία λειτουργία, εφευρί­σκει συνεχώς πλαστά προσκόμματα για να δικαιολογηθεί έναντι των ελε­γκτών της:

♦ «Φταίει ο συνδικαλισμός» μας λέει ομοθύμως, οπότε οι επιτηρητές και τα ΜΜΕ κατακεραυνώνουν τους συνδικαλιστές.

♦  «Φταίνε οι κακοί υπουργοί που δεν επιτυγχάνουν τους στόχους τους» λέει ο Παπακωνσταντίνου, οπότε η τρόικα και τα ΜΜΕ τρέχουν να συ­νετίσουν τους τεμπέληδες,  ανίκα­νους, «παρτάκηδες» και ανεύθυνους υπουργούς.

♦ «Φταίνε τα κόμματα της αντιπο­λίτευσης που ελέγχουν μεγάλες λαϊ­κές μάζες και δεν μας αφήνουν να κά­νουμε τη δουλειά μας» λέει πάλι η κυ­βέρνηση, οπότε Ευρωπαίοι και ΜΜΕ σπεύδουν να ζητήσουν ομοθυμαδόν «συναίνεση» από το σύνολο του πολι­τικού κόσμου.

Όμως η τακτική αυτή έχει σαφείς παρενέργειες, οι οποίες λειτουργούν πλέον ανεξέλεγκτα. Ας τις δούμε ανα­λυτικά.

Μπούμερανγκ ο εκβιασμός

Αρχικά η κυβέρνηση εμμέσως «εκ­βίαζε» τη Ν.Δ. ότι, αν δεν συναινέ­σει στα αιματηρά εισπρακτικά μέτρα του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος, θα ζητήσει την ψήφισή του από 180 βουλευτές, ώστε η αξιωματική αντι­πολίτευση είτε να θέσει τον εαυτό της στην υπηρεσία της κυβέρνησης είτε να χρεωθεί την ευθύνη μιας πρόωρης προσφυγής σε κάλπες. Χωρίς όμως η ίδια η κυβέρνηση να είναι βέβαιη ότι επιθυμεί μια τέτοια εξέλιξη!

Εν συνεχεία καλεί την τρόικα και την Ε.Ε. να συνεισφέρουν στην πίε­ση υπέρ της «συναίνεσης», με οικτρό αποτέλεσμα οι ευρωκράτες να παρεμ­βαίνουν απροκάλυπτα στην πολιτική ζωή της χώρας επιχειρώντας - είτε εξ αρχής το ήθελαν είτε όχι - να την ελέγξουν και να την ποδηγετήσουν επιφέροντας ένα βαρύ πλήγμα στην (έστω κατ' επίφαση και ταλαιπωρημέ­νη...) δημοκρατία μας.

Παράλληλα, η συνεχής επίκληση ψευδών «εμποδίων» από μια κυβέρ­νηση με άνετη κοινοβουλευτική πλει­οψηφία δίνει την αίσθηση της αδυ­ναμίας να κυβερνήσει τη χώρα, οδη­γώντας ακόμη και όσους - από τους ελεγκτές και επικυρίαρχους - δεν εί­χαν καμιά όρεξη για εκλογικές περι­πέτειες να βλέπουν τις κάλπες ως μια διέξοδο.

Καλά ξεμπερδέματα

Με την οικονομία να καταρρέει και να μετατρέπεται σε σωρό ερειπί­ων, με την επιτακτική απαίτηση να βρεθούν κάπου 90 δισ. ευρώ από τα εισπρακτικά μέτρα του «Μεσοπρόθεσμου» την επόμενη τετραε­τία και το ολοκληρωτικό ξεπούλημα της εθνικής περιουσίας, με ένα νέο δάνειο και ένα πολύ σκληρότερο νέο «μνημόνιο» να ξεπροβάλ­λουν απειλητικά στον ορίζοντα, με μια επώδυνη αναδιάρθρωση του χρέους να βρίσκεται επί θύραις, η κυβέρνηση που θα τα υλοποιήσει «πρέπει» να είναι ισχυρή. Ει δυνατόν μάλιστα απαλλαγμένη από βα­ρίδια και φόβους περί πολιτικού κόστους.

Κυβερνητική αδυναμία

Μια κυβέρνηση τεχνοκρατών ή μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων είναι μια βραχυπρόθεσμη «εγγύηση» ομαλής εκτέλεσης των όρων του δανείου της τρόικας και ως εκ τούτου υπάρχουν και οι σχετικές βολιδοσκοπήσεις - έως και... αυτοπροτάσεις. Μετά... ποιος ζει και ποιος πεθαίνει. Σε αυτό το εξαιρετικά μπερδεμένο και πλήρες εξελίξεων πολιτικό σκηνικό κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με ασφάλεια τι θα γίνει το επόμενο διάστημα. Είναι όμως βέβαιο ότι πλέον η κυβερνητική τακτική και αδυναμία, η σκληρότητα των επερχόμενων μέτρων, το μεγάλο ξεπούλημα και η απειλή της αναδιάρθρωσης θέτουν τα όρια της βιωσιμότητας της παρούσας κυβέρνησης.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο Στρος Καν ήταν έτοιμος να μιλήσει με τη Μέρκελ, λίγο πριν συλληφθεί στις ΗΠΑ, για το ενδεχόμενο κυβερνητικής αλλαγής, έστω και χωρίς να είναι σαφές αν εννοούσε ανασχηματι­σμό ή εκλογές. Ό,τι κι αν εννοούσε ο... φίλος του πρωθυπουργού μας, το συμπέρασμα είναι ότι πλέον οι εκλογές αποτελούν ατζέντα όχι μόνο για τους εγχώριους μικρούς και μεγάλους παίκτες, αλλά και για τους δανειστές - επιτηρητές μας. Κι αυτό λέει πολλά για το επό­μενο διάστημα...

πηγή