Θα πάρουμε επιτέλους την τύχη μας στα χέρια μας;

του Δημήτρη Γιαννακόπουλου

Η μόνη οδός διαφυγής βρίσκεται στον λαό. Αν δεν αρνηθούμε αμέσως το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του και δεν αναζητήσουμε μια άλλη κυβερνητική προοπτική... ... που αντί να υποστηρίξει το «πακέτο» αρνηθεί να το επικυρώσει μέχρι τον Ιούνιο καταγγέλλοντας παράλληλα τον δικομματισμό ως μηχανισμό εξαπάτησης του ελληνικού λαού, απλώς θα έχουμε αποδεχθεί την μοίρα μας...

Το πακετάρισμα του ελληνικού συμφέροντος

Είναι κρίμα η κοινωνία των πολιτών στην Ελλάδα και οι προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις να εμφανίζονται ανίκανες να αντιδράσουν συλλογικά και οργανωμένα στην διάρθρωση της απειλής που συστήνει ανελέητα το καθεστώς υπό την ηγεσία του Γιώργου Παπανδρέου.

Δεν βλέπετε ότι το ελληνικό-εθνικό συμφέρον πακεταρίστηκε επιτήδεια ώστε να αποτελέσει το νέο δίλημμα/εκβιασμό της κυβέρνησης προς το πολιτικό σύστημα και την κοινωνία;

Δεν βλέπετε πώς έντεχνα η δήθεν διασφαλισμένη μικρή μείωση του επιτοκίου και η επιμήκυνση του χρόνου εξόφλησης του δανείου της τρόικας εντάχθηκαν στο πακέτο του Συμφώνου για το ευρώ, το οποίο παγιδεύει την χώρα σε ένα καθεστώς μακρόχρονης εσωτερικής υποτίμησης, φτωχοποίησης και υπανάπτυξης;

Δεν βλέπετε ότι το «πακέτο» θα έρθει στη βουλή για να περάσει ως διεθνής σύμβαση, με ουσιαστικά αυξημένη ισχύ σε σχέση με το Σύνταγμα και όσοι αρνηθούν να το ψηφίσουν θα κατηγορηθούν ως δήθεν ανεύθυνοι, καθώς θα απεμπολούν το δικαίωμα της «επιμήκυνσης»;

Δεν βλέπετε πώς στήνεται ο μεγαλύτερος και πιο απτός εκβιασμός από το καθεστώς που εκπροσωπεί σήμερα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ;

Δεν βλέπετε πώς όσοι αρνηθούν την ολοκληρωτική καταστροφή των δύο-τρίτων της κοινωνίας θα χαρακτηριστούν «επικίνδυνοι», μια και δίχως «επιμήκυνση» και μείωση του επιτοκίου το σημερινό πτωχευτικό καθεστώς δεν μπορεί να επιβιώσει και θα οδηγηθούμε αναπόφευκτα σε στάση πληρωμών ακόμη και πριν την λήξη του παρόντος μνημονίου;

Δεν καταλαβαίνετε ούτε τώρα το στρατήγημα του κ. Παπανδρέου, μέσω της επιμονής του να περάσει μια λύση «πακέτο» στο Συμβούλιο της ΕΕ; Δεν ήθελε την «επιμήκυνση» ως ξεχωριστή απόφαση, την ήθελε απλώς ως δόλωμα για να περάσει το Σύμφωνο για το ευρώ. Ή κάτι άλλο ήθελε, το οποίο δεν μας λέει για να μην εμφανιστεί αποτυχημένος, τραγικά γκαφατζής και αυτοπαγιδευόμενος!

Τώρα πρόκειται για τον απόλυτο εκβιασμό: ή πιθανή στάση πληρωμών ή το «πακέτο» της φτωχοποίησης και υπανάπτυξης, θα πει το καθεστώς μέσω των ΜΜΕ και θα εκφράσει με απόλυτη γαλήνη και αυτοπεποίθηση ο πρωθυπουργός. Έτσι θα πάμε σε εκλογές, αν η ΝΔ δεν συναινέσει εκ των προτέρων, καθώς είναι μάλλον απίθανο να συγκεντρωθούν αλλιώς τα τρία πέμπτα του συνολικού αριθμού της δύναμης του κοινοβουλίου που απαιτούνται για να θεσπιστεί το «πακέτο» ως διεθνής σύμβαση. Μετά διάφοροι άθλιοι καιροσκόποι θα ζητούν εκ νέου να τους πούμε αν έχουμε πρόχειρη κάποια άλλη λύση στην συγκυρία, παριστάνοντας ότι δεν κατάλαβαν τις προτάσεις που κάναμε διαδοχικά πριν καταλήξουμε να βιώσουμε τον απόλυτο εκβιασμό της κοινωνίας.

Ο κ. Παπανδρέου και αυτοί που τον καθοδηγούν πέτυχαν να κλείσουν την χώρα στην γωνία του ρινγκ, για να μην μπορεί να ξεφύγει η κοινωνία από τα χτυπήματά τους. Τώρα θα ματώσουμε πραγματικά, όπως μας είχε επανειλημμένως προϊδεάσει ο πρωθυπουργός, αφού όμως φρόντισε πρώτα να αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας με πλαστό κυβερνητικό πρόγραμμα. Τώρα θα μας ζητούν να διατυπώσουμε τακτική πρόταση για να βγούμε από την γωνία του ρινγκ και θα γελούν χαιρέκακα όπως ο εξολοθρευτής ποντικιών όταν στήνει τις παγίδες του.

Δεν μου αρέσει αυτή η στρατηγική. Είναι πιο απεχθής και από το ίδιο το δημόσιο χρέος. Είναι πολεμικού χαρακτήρα και όχι αμιγώς πολιτικού. Δεν έχει μάλιστα καμία σχέση με την λαϊκή κυριαρχία και τον φιλελευθερισμό. Αποτελεί βαρβαρότητα και ίσως την μεγίστη πολιτική αθλιότητα μετά τον πόλεμο, για να περισωθεί η αποτυχημένη πολιτικο-οικονομική τάξη της χώρας. Η Μέρκελ συμβιβάστηκε με το χρηματοπιστωτικό λόμπυ και τις  ΗΠΑ και τους έδωσε αυτή την δυνατότητα, παρότι την «υβρίζουν». Έκανε και η γερμανική κυβέρνηση ένα στρατηγικό λάθος που θα το πληρώσει ακριβά στο μέλλον, αλλά δεν είναι αυτό το ζήτημα για την Ελλάδα σήμερα. Το πρόβλημα για εμάς είναι πώς θα κατέβουμε από το ρινγκ, καθώς από την γωνία δεν βλέπω πώς θα μπορούσαμε να ξεφύγουμε.

Η μόνη οδός διαφυγής βρίσκεται στον λαό. Αν δεν αρνηθούμε αμέσως το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του και δεν αναζητήσουμε μια άλλη κυβερνητική προοπτική, που αντί να υποστηρίξει το «πακέτο» αρνηθεί να το επικυρώσει μέχρι τον Ιούνιο καταγγέλλοντας παράλληλα τον δικομματισμό ως μηχανισμό εξαπάτησης του ελληνικού λαού, απλώς θα έχουμε αποδεχθεί την μοίρα μας. Αν κάποιος ισχυριστεί, ότι αυτό θα μας έβγαζε αυτομάτως από την ευρωζώνη και θα έθιγε το στάτους της χώρας ως μέλος της ΕΕ, είναι μάλλον θύμα της καθεστωτικής προπαγάνδας. Μπορεί να μας έβγαζε, μπορεί και όχι, είναι ζήτημα επιμέρους χειρισμών και της συγκυρίας που διαμορφώνεται αυτή την περίοδο σε ολόκληρη την ΕΕ, όπως και της αντίστοιχης  αναφορικά με την εξέλιξη της υπόθεσης στην Ιρλανδία και στην Πορτογαλία. Όλα είναι ανοιχτά αν υπάρξει μια κυβέρνηση ευρείας λαϊκής νομιμοποίησης στην Ελλάδα με ιδανική προοπτική την στήριξή της και από τα υπάρχοντα κόμματα της αριστεράς.

Μια τέτοια κυβέρνηση θα μπορούσε να αναδείξει τις πραγματικές ρίζες της διαφθοράς και της διαπλοκής και να συμβάλει να σταλούν στο καλάθι των αχρήστων οι πολιτικοί και οι πολιτικές του κράτους πατρωνίας που πτώχευσε την χώρα, ενώ σήμερα ζητεί και τα ρέστα κυρίως από όσους δεν συμμετείχαν στα πελατειακά δίκτυα. Αυτό θα μπορούσε να εμφανιστεί ως εκδήλωση ευρωπαϊσμού και όχι ως πράξη εναντίον των εταίρων μας στην Ένωση.

Είναι βέβαιο ότι θα μας στήριζαν πολλά ευρωπαϊκά κοινοβούλια, αλλά και κυβερνήσεις που δεν επιθυμούν την διάλυση της ΕΕ, αλλά και όσοι διεθνείς παράγοντες δεν βλέπουν με καλό μάτι την καπιταλιστική δικτατορία των ανθρώπων του «έξυπνου χρήματος». Οι τελευταίοι θεωρούν τον έλληνα πρωθυπουργό «άνθρωπό τους», στην επιχείρηση της παγκόσμιας διακυβέρνησης, με την οποία οι αγορές προβλέπεται να ρυθμίζονται από ένα κέντρο που θα ελέγχεται από το γνωστό λόμπυ, το οποίο βρίσκεται «στο πλευρό της ελληνικής κυβέρνησης», όπως δηλώνουν επίσημοι εκπρόσωποί του.

Αυτό δεν είναι και η καλύτερη ιδέα για την αστική τάξη μεγάλων και δυναμικών κρατών που επιθυμούν να παίξουν ρόλο ανεξάρτητων «πόλων» στην εξέλιξη της παγκοσμιοποίησης. Οι παγκόσμιοι δικτάτορες είναι βέβαιο ότι δεν έχουν παντού φίλους, όπως δεν έχει και η στρατηγική του καθεστώτος στην Ελλάδα που ταυτίστηκε με αυτούς, αναπτύσσοντας μια παραπλανητική ρητορεία περί «μηχανισμών» που δήθεν θα προστατεύσουν τις κοινωνίες από τον άπληστο Τραπεζίτη και χρηματιστή. Το αντίστροφο προφανώς συμβαίνει αν μελετήσει κανείς την φύση ακόμη και των μηχανισμών EFSF και ESM.

Δημήτρης Γιαννακόπουλος, διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία

πηγή