Η εκπομπή που ψάχνει τίτλο, Δευτέρα & Τετάρτη στις 9

Οι μέρες του Πάσχα έφτασαν στο τέλος τους και η Εκπομπή που ψάχνει τίτλο, μετά από ένα μικρό break, επιστρέφει αύριο Τετάρτη, στις 9 το βράδυ, για μια ακόμα ξενάγηση σε νέες κι ενδιαφέρουσες μουσικές.

Μια λίστα με μουσική ατμοσφαιρική και, ελπίζουμε, πρωτότυπη. Κάνοντας μια παρομοίωση, μια βόλτα από πειραματικά μονοπάτια σε μεγάλους μελωδικούς δρόμους.

Το playlist:

Richard Barbieri & Tim Bowness – Brightest Blue
Bombay Hotel – Between Leaves
Laurent De Wilde feat. Malia – If I Could
The Cinematic Orchestra – Child Song
Fonderia – M2
pandoras.box – Virtual Sun
Fontän - Early Morning (Sun Up Rework By A Mountain Of One)
Steve Reich & Pat Metheny – Electric Counterpoint: Fast
Ludovico Einaudi – Nightbook
Chroma Key – On The Page

Οι εικόνες που συνοδεύουν επάξια την λίστα της τελευταίας εκπομπής, ανήκουν στον φωτογράφο Dan Mountford και έχουν δημιουργηθεί με την “τεχνική της διπλοέκθεσης”

περισσότερα για τις φωτογραφίες εδώ.

ας μην ξεχνάμε και το blog μας...

Τα λέμε σήμερα το βράδυ, στις 9, με πιο "ανεβασμένες" μουσικές!

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

Κάθε Δευτέρα και Τετάρτη από τις 9 ως τις 10 το βράδυ στην Εκπομπή που ψάχνει τίτλο κάνουμε μια απόπειρα να μοιραστούμε καλή μουσική. Ουσιαστικά, να φτιάξουμε μια παρέα με γνώμονα το καλό γούστο στην μουσική και τη διάθεση για ψάξιμο και πειραματισμό.

Βέβαια, την γενικότερη αντίληψη της συγκεκριμένης εκπομπής πλέον φαντάζομαι πως τη γνωρίζετε. Άλλωστε έχουμε πλέον κλείσει πάνω-κάτω ένα χρόνο μεταδόσεων. Αλλά φυσικά δεν επαναπαυόμαστε.

Όπως είπα και στον αέρα, τον τελευταίο καιρό πολλές ιδέες “μαγειρεύονται” στο μυαλό μου, άλλες δικές μου, άλλες προτάσεις φίλων, ιδέες που θα εμπλουτίσουν και θ’ ανανεώσουν την Εκπομπή που ψάχνει τίτλο.

Μια πρώτη γεύση αυτού του νέου σκηνικού μπορείτε να πάρετε με το blog που σκάρωσα, φυσικά σχετίζεται με την εκπομπή:

Σε αυτό το blog θα έχει ο καθένας τη δυνατότητα να βρει όλες τις παρουσιάσεις άλμπουμ και ευρύτερα όλα τα κείμενα που έχω γράψει στο ιστολόγιο του Nova Fm, κάτι σαν αρχείο δηλαδή. Ήδη έχω ανεβάσει κάποια κείμενα, κάποιες φορές ελάχιστα διασκευασμένα, άλλωστε έχουν περάσει και αρκετοί μήνες από τα πρώτα. Ξεκινάμε λοιπόν και βλέπουμε πως θα εξελιχθεί το όλο πράγμα…

Φυσικά περιμένω και το δικό σας feedback, είτε μέσα από σχόλια στο ίδιο το blog, είτε μέσω mail, στο Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε.

Ακολουθούν οι λίστες των δύο τελευταίων εκπομπών:


Δευτέρα, 28-03:

Moodorama – Walk On By
Buscemi – Ramiro’s Theme
Smoke City – Numbers
Lava – Vem Para Ficar (Nujabes remix)
Thievery Corporation – Air Batucada
Madrid De Los Austrias – Los Canos De Meca
Adani & Wolf feat. Praful – Where Would I Be (Sem Seu Amor)
Clashing Egos feat. minyeshu kifle - Aminjig Nebere (I Trusted You)
The Hi-fly Orchestra ft. Miriam Aida - Chove Chova
Bonobo feat. Bajka – Nightlite
Sade – Sweet Taboo (live)


Τετάρτη, 30-03

Summer McCane – A Girl On A Beach In Black And White
The Soundrops – Morose Rose
Mumford & Sons – Roll Away Your Stone
The Cave Singers – Leap
And The Relatives – Not The Passion
Thee Electric Bastards – Misery
The Second Hand Marching Band – Don’t!
Beirut – Postcards From Italy
Khoiba – How Far
Stempf – Ziggy
Band Of Horses – Ode To LRC
Slovak Republic – The Netherlands
Sun Kill Moon – You Are My Sun
Lanterna – Cross Country
The Beatles – Blackbird

Η εικόνα είναι ο πίνακας του Wassily Kandinsky και έχει τίτλο Διάφοροι Κύκλοι (1926). Τον ίδιο πίνακα έχω αξιοποιήσει και ως προμετωπίδα του blog.

Ανανεώνουμε το ραντεβού μας για αύριο, Δευτέρα στις 9, όπως πάντα στον Nova Fm.

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στον πολύ Thom Yorke, τραγουδιστή και βασικό μέλος των Radiohead*. Η Εκπομπή που ψάχνει τίτλο πάντως, συχνά-πυκνά φρόντιζε για μουσικές αποδράσεις… Ακόμα δύο τέτοιες αποδράσεις διά της μουσικής αποπειραθήκαμε την προηγούμενη βδομάδα.  

Τη Δευτέρα (21-03), σαν να κοιτούσαμε μια φθαρμένη Polaroid που απεικονίζει μια ακρογιαλιά, βουτήξαμε σε balearic και chillwave ατμόσφαιρες:

Atlantic At Pacific – Seasons (Beginning)
Microclinic – Shield
Brothertiger – Evening Glow (Keep Shelly In Athens remix)
Low Motion Disco – Frantic Low Moment
Danniel Radall – Soulman
Chad Valley – Anything
Washed Out – Hold Out
Endiamonds – Don’t Want You Near
Antena – Camino Del Sol (Todd Terje remix)
Caribou – Hannibal
Ducktails – Spring
The Studio – West Side

Την Τετάρτη (23-03) πάλι, προτιμήσαμε μια βόλτα με προορισμό τα’ αστέρια, με space rock και ψυχεδέλεια:

Collapse Under The Empire – Monumental Sequence
Fingerspit – Space Years
God Is An Astronaut – Fireflies And Empty Skies
Everything Is Made In China – The City Of Airstrip One
Maserati – Oaxaca
My cats a stargazer – Future Elements
Scenic – Skylight
Lights Out Asia – Psiu! Puxa!
Porcupine Tree – The Moon Touches Your Shoulder
Klever – Trip#5

Και, για να ολοκληρωθεί το πακέτο μουσικού ταξιδίου, έχουμε και την παρουσίαση ενός άλμπουμ. Πρόκειται για την τελευταία δισκογραφική δουλειά των Maserati, η οποία τιτλοφορείται Pyramid Of The Sun και κυκλοφόρησε τον προτελευταίο μήνα του 2010.

Οι Maserati είναι μία μπάντα από τη Georgia των Ηνωμένων Πολιτειών και μετρούν ήδη μια δεκαετία παρουσίας. Οι πρώτες του δουλειές κινούνταν σε συμπαθητικές, αλλά – κακά τα ψέματα –όχι ιδιαίτερα πρωτότυπες post rock φόρμες. Ωστόσο, σταδιακά και ειδικά στις τελευταίες του κυκλοφορίες ο καλλιτεχνικός πήχης του γκρουπ ανέβηκε κατακόρυφα. Έτσι, Το Pyramid of The Sun είναι ένα άλμπουμ φρέσκο, όχι μόνο όσο αναφορά τη ημερομηνία κυκλοφορίας του, αλλά και το πνεύμα, τη νοοτροπία που το διακατέχει.

Ωστόσο, πριν κάνουμε μια απόπειρα ν’ ανιχνεύσουμε την μουσική πρόταση του Pyramid of The Sun, δεν γίνεται να μην κάνουμε αναφορά σε ένα σημαδιακό και ιδιαίτερα αρνητικό γεγονός. Το 2009, τον καιρό που οι Maserati ηχογραφούσαν το εν λόγω άλμπουμ, ο ντράμερ τους Jerry Fuchs έπεσε θύμα ενός ατυχήματος και έχασε τη ζωή του. Το σκηνικό της μοιραίας αυτής στιγμής είναι ιδιαίτερα τραγικό… Ο Fuchs συμμετείχε στο συγκρότημα από 2005 και με το ιδιαίτερο παίξιμό του συνετέλεσε ώστε το συγκρότημα, αφενός να βελτιώσει τεχνικά την απόδοσή του, και αφετέρου να ξεπεράσει τις κλασικές post rock φόρμες.

Έτσι, κάποιος θα φανταζόταν ότι, με τον χαμό του Jerry Fuchs, οι Maserati θα έχαναν τον προσανατολισμό τους. Αλλά το Pyramid Of The Sun αποδεικνύει περίτρανα το αντίθετο. Τα ντραμς είναι άλλωστε κατά κύριο λόγο παιγμένα από τον Fuchs, ενώ κάποια σημεία συμπληρώνει ο νέος ντράμερ Anthony Paterra, ο οποίος πρωτοεμφανίστηκε ως μέλος του ντουέτου Zombi. Άλλωστε τα ηλεκτρονικά σημεία στο συγκεκριμένο άλμπουμ έχει αναλάβει το έτερον ήμισυ των Zombi, Steve Moore.

Αλλά, καιρός να έρθουμε και στα περισσότερο μουσικά: στο Pyramid Of The Sun οι Maserati εξελίσουν, αν όχι τελειοποιούν, ένα στυλ που ξεκίνησαν να διαμορφώνουν από την προηγούμενη studio δουλειά τους (Inventions For The New Season, 2007). Η ψυχεδέλεια και το space rock αναβιώνουν μέσα από αποκλειστικά ορχηστρική μουσική με ξεσηκωτικούς ρυθμούς, μινιμαλιστικές μελωδίες και έντονα στοιχεία αυτοσχεδιασμού. Άλλωστε και σε συνέντευξη του σε γνωστό ελληνικό μουσικό ιστότοπο, ο κιθαρίστας του γκρουπ Coley Dennis έδωσε στην μουσική των Maserati τον χαρακτηρισμό «dance - psych».

Έτσι λοιπόν, οι Maserati καταφέρνουν να κινηθούν σε μία προσωπική κατεύθυνση, η οποία ωστόσο έχει τα θεμέλιά της σε μεγάλα ονόματα του παρελθόντος. Εικάζοντας τις επιρροές τους, πρώτα απ’ όλα κανείς  εντοπίζει κυρίαρχη τη σκιά των Hawkwind: μονότονο και  βαρύ rhythm section, δυναμικές, αλλά ταξιδιάρικες κιθάρες και πρωτόγονα ηλεκτρονικά εφέ. Επίσης, καθώς οι συνθέσεις των Maserati βασίζονται κατά πολύ στον ρυθμό και στο drumming, αισθητή είναι και η παρουσία των Neu! και πιο συγκεκριμένα του ρυθμού motorik. Άλλωστε, τόσο ο Jerry Fuchs, όσο και ο νέος ντράμερ Anthony Paterra ακολουθούν τα διδάγματα του motorik: μινιμαλιστική προσέγγιση, αλλά με γυρίσματα και αλλαγές που ανανεώνουν συνεχώς το ενδιαφέρον του ακροατή.

Ωστόσο, οι αναφορές των Maserati δεν σταματούν εκεί: έχοντας κάνει πιο έντονη πλέον την παρουσία του ηλεκτρονικού στοιχείου, το οποίο όμως συνοδεύεται από μια πιο ρετρό αντίληψη, φέρνουν στο νου κάποιες ξεχασμένες μπάντες πειραματικής disco, εκεί κάπου στα τέλη των 70s˙ χαρακτηριστικό παράδειγμα οι Space. Τέλος, παρόλο που η απομάκρυνση του συγκροτήματος από το post rock είναι δεδομένη, τα κιθαριστικά μέρη δεν οφείλουν και λίγα στους Mogwai.

Βέβαια, το κουαρτέτο από την Georgia ως ένα βαθμό κουβαλάει και τη φιλοδοξία των παλιών ροκ συγκροτημάτων, κάτι που διακρίνεται από τη δομή του Pyramid Of The Sun. Μια γρήγορη παρατήρηση αρκεί, για να συνειδητοποιήσει κανείς ότι τη διαδοχή των κομματιών χαρακτηρίζει μια σχεδόν μαθηματική αναλογία. Επίσης, οι τίτλοι των κομματιών φανερώνουν όχι μόνο επιθυμία για φυγή, αλλά και πολιτική ανησυχία (We Got the System to Fight the System).

Πλέον πιστεύω πως αρκετά σας κούρασα… απλά, τόσο οι κάμποσες ακροάσεις του Pyramid of The Sun, όσο και η παρακολούθηση της προ λίγων ημερών συναυλίας των Maserati στην Αθήνα, με έχει κάνει έναν ένθερμο φίλο της μουσικής τους.

Για κλείσιμο, η περιγραφή που το ίδιο το γκρουπ έχει επιλέξει για τον ήχο του, είναι συναρπαστική:  «Formed at the edge of the new millennium, Maserati is as sleek, sexy and sophisticated as the legendary Italian sports car it takes its name from. It is fitting, then, that the band has dragged the glory years of psychedelic arena rock kicking and screaming into the 21st Century, with the pomposity (and vocals) carefully removed. In its place are white hot flashes of light pulsing to an unstoppable rhythm that will make you want to punch air and drive really fast in a car with wings instead of doors.» (πηγή)

πηγή φωτογραφίας: www.facebook.com/postrock.instrumental

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

Αναμένοντας την άνοιξη…