Φτιάξαμε τη δημοκρατία και, όταν πήραμε την εξουσία, μεταξύ των άλλων, λιανίσαμε στο ξύλο μιαν ολόκληρη πόλη με τη βία και τα ΜΑΤ, μια πόλη που ήταν Αρβανίτες σαν εμάς...

Οτι ο Θόδωρος Πάγκαλος είναι βουλευτής του Υπόλοιπου Ατ­τικής, είναι γνωστό...

...και μάλι­στα θα λέγαμε δεν είναι με το aste dua – «με το έτσι θέλω» – που λένε και οι συμπατριώτες του οι Αρβανίτες, αλλά με την ψήφο τους και μάλιστα για πολ­λές τετραετίες στην πρώτη θέση... Ότι τελευταία – με όσα λέει ή κάνει ο αντι­πρόεδρος – έχει χάσει αρκετή από την αίγλη του και από την αγάπη του κό­σμου στο Υπόλοιπο Αττικής, το ξέρουν και οι πέτρες...

Περισσότερα παράπονα απ’ όλους έχουν στην Κερατέα και τον Κουβαρά, μια περιοχή που αυτή την περίοδο έχει καταληφθεί στην κυριολεξία από τα ΜΑΤ και οι κάτοικοι δίνουν τη μάχη τους για να μη μετατραπεί ο αρχαιο­λογικός χώρος του Οβριόκαστρου σε χωματερή και να μη γίνει χάριν των συμφερόντων η περιοχή από περιβό­λι... σκουπιδότοπος. Και το παράπονό τους είναι ότι ο Θόδωρος Πάγκαλος σιωπά...

Το ότι εδώ και τρεις μήνες τα ΜΑΤ στην κυριολεξία έχουν καταλάβει την Κερατέα και σχεδόν κάθε βράδυ «παί­ζουν» κυνηγητό με τους κατοίκους της περιοχής και «εξασκούνται» στη ρίψη δακρυγόνων και χημικών παραλληλί­ζεται πλέον με άλλες εποχές, τότε που η Χωροφυλακή κυνηγούσε πάλι τους πολίτες της περιοχής, αλλά για άλλους λόγους...

Και για όλα αυτά ο Θόδωρος, λένε οι κάτοικοι, σιωπά... Γνωρίζοντας μάλιστα τον χαρακτήρα του, συμπληρώνουν ότι ειδικά αυτό που συμβαίνει με τα ΜΑΤ θα έπρεπε να έχει κάνει τον Πάγκαλο να εκραγεί - με ό,τι συνέπειες μπορεί να έχει αυτό!

Το «Π» ψάρεψε ένα εκπληκτικό κεί­μενο του Θόδωρου Πάγκαλου που έχει γράψει ο ίδιος πριν από λίγους μήνες στο βιβλίο του Γιώργου Π. Ιατρού με τον τίτλο «Μεσόγεια: Το χαμένο περι­βόλι της Αττικής», το οποίο αναμένεται να κυκλοφορήσει.

Στο κείμενο αυτό ο Πάγκαλος πε­ριγράφει με τη γνωστή συγγραφική του δεινότητα και γλαφυρότητα την εποχή που βρέθηκε «τον Φεβρουάριο του 1964, νεαρός 25 και μισό χρόνων, στην Κερατέα παίρνοντας το βάπτισμα στην πολιτική του καριέρα, απέναντι σε 50 πάνοπλους αστυνομικούς και τον διοικητή τους, μετέπειτα βασανι­στή της χούντας». Θέλοντας και μη, ο αναγνώστης θα παραλληλίσει το τι συμβαίνει σε δύο διαφορετικές επο­χές στην περιοχή.

Σαράντα επτά χρόνια μετά, στην ίδια πόλη, η κυβέρνηση στην οποία μετέχει, στέλνει τα ΜΑΤ, που επί τρεις μήνες και πλέον παραβιάζουν ανθρώ-πινα δικαιώματα, καταλύουν κάθε αίσθηση δικαίου και με το... aste dua ξυλοκοπούν αδιακρίτως πολίτες όλων των ηλικιών, εκτοξεύοντας άφθονα χημικά και δακρυγόνα μόνο και μόνο επειδή οι κάτοικοι υπερασπίζονται το αυτονόητο: ο αρχαιολογικός χώρος του Οβριοκάστρου να μη γίνει χωματερή σκουπιδιών.

Διαβάστε λοιπόν αυτή την αποκλει­στική προδημοσίευση, που αφορά την περίοδο πριν από 47 χρόνια και την πρώτη επαφή του Θόδωρου Πάγκαλου με την περιοχή, αλλά και την παρουσία των αστυνομικών δυνάμεων... σε άλλο κλίμα βέβαια και άλλες εποχές... «Από τα σκυλιά του Κουβαρά στο λυσσασμέ­νο σκυλί της Κερατέας» είναι ο τίτλος του κειμένου, ενδεικτικός για το πώς αντιμετώπιζε τότε τις δυνάμεις καταστολής ο νεαρός υποψήφιος βουλευ­τής της ΕΔΑ.

Οι αναμνήσεις του Πάγκαλου

«Τον Φεβρουάριο του 1964 έγι­ναν ξανά εκλογές, μετά την πρώτη νί­κη της Ένωσης Κέντρου το Νοέμβριο του 1963. Τις προκάλεσε ο Γεώργιος Παπανδρέου γιατί εθεώρησε ότι είχε ανάγκη μιας μεγαλύτερης πλειοψηφίας στη Βουλή, από εκείνη που του είχε χα­ρίσει η νίκη το 1963. Επέτυχε τότε τον σκοπό του. Με ποσοστό 52,7% έναντι35,3% της ΕΡΕ και 11,8% της ΕΔΑ εξα­σφάλισε 171 βουλευτικές έδρες. Αυτό δεν εμπόδισε βέβαια την αποστασία του 1965 και όσα δυσάρεστα για τον τόπο επακολούθησαν.

Οι εκλογές αυτές χαρακτηρίστηκαν γενικά ως οι πιο δημοκρατικές, ανόθευ­τες και έγκυρες που είχαν γίνει ποτέ στην Ελλάδα. Στην πραγματικότητα όλοι αυτοί οι χαρακτηρισμοί αφορούσαν το Κέντρο της Αθήνας και του Πειραιά και βεβαί­ως συγκεκριμένα την Ένωση Κέντρου, που με μαθηματική ακρίβεια μπορούσε να προεξοφλήσει μια λαμπρή νίκη. Στις επαρχίες της Αθήνας, όπως τα Μεσόγεια, και σ’ ό,τι είχε σχέση με τις παρυφές του πολιτικού συστήματος, όπου το ΚΚΕ ελ­λόχευε, παράνομο επίσημα αλλά εξαιρε­τικά δραστήριο μέσα στην ΕΔΑ, τα πράγ­ματα ήταν διαφορετικά, όπως θα δείξει η αφήγησή μου.

Ήμουν τότε 25 ετών και έξι μηνών. Αυ­τοί οι έξι μήνες είχαν σημασία, γιατί τότε αποκτούσες μεν με την ενηλικίωσή σουστα 21 το δικαίωμα του εκλέγειν, αλλά όχι και του εκλέγεσθαι, για το οποίο χρει­άζονταν 25 χρόνια ζωής συμπληρωμένα. Πτυχιούχος Νομικής είχα τελειώσει μια στρατιωτική θητεία 29 μηνών και ασκού-μην επί δικηγορία στο Γραφείο του Νίκου Κατηφόρη.

Ήμουν βέβαια στο κουρμπέτι από μι­κρός. Για πρώτη φορά είχα συλληφθεί και προσαχθεί γιατί οργάνωσα μια διαδή­λωση για το Κυπριακό στη Λάρισα, όταν ήμουν μόλις 16 ετών. Ποτέ όμως δεν μου είχε περάσει από το μυαλό η ιδέα ότι θα μπορούσα να πολιτευτώ.

Ενώ λοιπόν τα πράγματα είχαν έτσι, μια μέρα συνάντησα στο γραφείο τον μακα­ρίτη Αντώνη Μπριλλάκη. Με κοίταξε με περιέργεια σαν να μ’ έβλεπε πρώτη φορά και με ρώτησε: “Από την Ελευσίνα δεν εί­σαι συ;”. Εκούνησα το κεφάλι μου συγκατανευτικά. Αυτό ήταν.

Την άλλη μέρα το πρωί στην “Κυριακά­τικη Αυγή” αναγραφόταν φαρδύ πλατύ το όνομα στον συνδυασμό της ΕΔΑ του Υπο­λοίπου Αττικής. Έτσι λειτουργούσαν τότε τα κόμματα. Δεν υπήρχαν “διαβουλεύ­σεις”, “εθελοντισμοί” και “συμμετοχικές διαδικασίες”. Ιδιαίτερα στην Αριστερά η ηγεσία αποφάσιζε και τα μέλη εκτελού­σαν τις αποφάσεις χωρίς συζήτηση. Ήμα­στε στρατευμένοι.

Χωρίς ιδιαίτερο κέφι λοιπόν – είχε εξάλλου μόλις εγκριθεί η υποτροφία μου από τη γαλλική κυβέρνηση για τρία χρόνια μεταπτυχιακές σπουδές στο Πα­ρίσι – ξεκίνησα κι εγώ την προεκλογική μου εκστρατεία. Στριμωχτήκαμε σε ένα ετοιμόρροπο “Μόσκοβιτς” του κόμματος με οδηγό τον πρώην αντάρτη Σ. Κόλλια από το Κορωπί, που μόλις είχε βγει από τη φυλακή. Το πρόγραμμα πρόβλεπε συ­γκεντρώσεις στον Κουβαρά, το Λαύριο και την Κερατέα με αυτή τη σειρά.

Μόλις στρίψαμε κι αρχίσαμε ν’ ανε­βαίνουμε προς τον Κουβαρά, άρχισε να χιονίζει. Απ’ τα πρώτα σπίτια του χωριού φάνηκε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Όλα τα πατζούρια, αν και δύο η ώρα το μεσημέρι, ήταν ερμητικά κλειστά. Φτάσαμε στην πλατεία. Τα δυο καφενεία και δύο ή τρία μαγαζάκια που υπήρχαν ήταν κι αυτά θεόκλειστα. Ούτε ψυχή δεν διέσχιζε την πλατεία. Κανείς δεν ξεμύτιζε από τα στε­νά. Αρχίσαμε να φωνάζουμε με μια ντου­ντούκα που είχαμε, αλλά η μόνη απάντη­σε ήρθε από καμιά ντουζίνα αδέσποτα σκυλιά που άρχισαν να μας γαβγίζουν λυσσαλέα.

Ήταν ολοφάνερο ότι ο Κουβαράς ομόψυχα αρνείτο να ακούσει το προεκλογικό μήνυμα της Ενιαίας Δημοκρατικής Αρι­στεράς. Πετάξαμε μερικές προκηρύξεις στον αέρα, πράγμα που ερέθισε ακόμα περισσότερο τους τετράποδους “εθνι­κόφρονες”, και φύγαμε ακολουθούμε­νοι από μια αγέλη σκύλων που είχαν πια αφηνιάσει.

Στον δρόμο προς το Λαύριο το χιόνι με­τατράπηκε σε παγωμένη βροχή. Μόλις μπήκαμε στην πόλη, έσβησαν όλα τα φώ­τα. Μέσα στη μαυρίλα φτάσαμε στο κα­φενείο που είχαμε ορίσει ως χώρο συγκέ­ντρωσης και το βρήκαμε κλειστό. Ο κακό­μοιρος καφετζής δεν είχε αντέξει στις πι­έσεις των αρχών. Τελικά μιλήσαμε από το περίπτερο ενός ηρωικού δημοκράτη με το αυτοκίνητο να φωτίζει την όλη σκηνή. Ακροατές καμιά τριανταριά εργάτες σφιγμένοι κάτω από τις ομπρέλες τους.

Στην Κερατέα τα πράγματα ήταν στην αρχή φυσιολογικότερα. Οι δρόμοι ήταν φωτισμένοι. Μπήκαμε στο καφενείο, μοιράσαμε τα προγράμματά μας στους λίγους θαμώνες που χαρτόπαιζαν και τα παραλάμβαναν αδιάφορα μεν, αλλά ευ­γενικά, χωρίς εχθρικές αντιδράσεις.

Μόλις όμως στηθήκαμε για να εκφω­νήσουμε τους λόγους μας – ο Κώστας Πόγκας, μετέπειτα δήμαρχος Λαυρίου, νεαρός συνδικαλιστής τότε, η γυναίκα του συνδυασμού μας Γιάννα Λεμπέση από την Ανάβυσσο κι εγώ – μια ολόκλη­ρη διμοιρία χωροφυλάκων με χλαίνες και πλήρη στρατιωτική εξάρτυση (μπα­λάσκες, ντουφέκι και κράνος από εκεί­να τα αγγλικά που ήταν σαν πιάτο) ήρθε και παρατάχθηκε απέναντί μας. Το θέαμα ήταν αστείο. Δεκαπέντε περίπου άτομα αποτελούσαν τη συγκέντρωση. Πενήντα πάνοπλοι μας φρουρούσαν για να μη δη­μιουργήσουμε ταραχές.

Όταν ήρθε η σειρά μου να μιλήσω, οι δυο άλλοι “φίλοι” (όπως λέγαμε στην ΕΔΑ – οι καιροί τότε δεν σήκωναν “σύ­ντροφε” κι άλλα τέτοια προχωρημένα) εί­χαν λίγο - πολύ εξαντλήσει τα γενικά ση­μεία του προγράμματος. Είπα δυο λόγια για τις υποδομές και για τα σταφύλια (από τότε είχα το ψώνιο του αμπελουργού) κι άρχισα να αναπτύσσω το πρόγραμμα της ΕΔΑ για τα σώματα ασφαλείας. Αμηχα­νία επικράτησε στις τάξεις των πάνοπλων φρουρών, που ίσως περίμεναν κάτι πιο σύμφωνο με την προπαγάνδα που υφίσταντο καθημερινώς.

Όταν τελείωσα, με πλησίασε ένας ταγ­ματάρχης της χωροφυλακής και μου είπε με μεγάλη ευγένεια: “Μπορώ να σας πω δυο λόγια ιδιαιτέρως, κύριε Πάγκαλε;”.

Όταν στηθήκαμε στην παράμερη γω­νιά, το χαμόγελο εξαφανίστηκε. “Αν το ξανακάνεις αυτό, τσόγλανε, θα το πλη­ρώσεις” μου είπε κυριολεκτικά αφρί­ζοντας. Με την αμεριμνησία της νιότης, του απάντησα κάτι από το λεξιλόγιο που είχα μάθει μεγαλώνοντας στο Λιμάνι τηςΕλευσίνας και το πράγμα έμεινε εκεί.

Ο αξιωματικός αυτός ήταν ο Μαυροειδής, που διακρίθηκε ως βασανιστής της χούντας (ανάμεσα στα θύματά του ήταν ο Γ.Α. Μαγκάκης και άλλοι διανοούμε­νοι) και καταδικάστηκε το 1975 σε πολυ­ετή φυλάκιση από το Ειδικό Δικαστήριο. Σ’ όλη τη διάρκεια της δικτατορίας σκε­πτόμουνα, μαθαίνοντας τα κατορθώματά του, πόσο τυχερός ήμουν που δεν έπεσα ποτέ στα χέρια αυτού του λυσσασμένου σκυλιού.

Οι αναμνήσεις αυτές με έχουν σημα­δέψει. Γι’ αυτό και το έχω σαν γούρι να ξεκινάω πάντα την προεκλογική μου εκ­στρατεία από τον Κουβαρά. Το γούρι λει­τουργεί. Κάθε φορά από το 1981 εκλέ­γομαι με περισσότερες ψήφους. Στο καφενείο η συζήτηση είναι καμιά φορά ζωηρή και υπάρχει αντίλογος. Υπάρχει όμως και σεβασμός για την άλλη άποψη και ωριμότητα.

Αν όμως ρωτήσουν τα εγγόνια μας “Τι έκανες στη ζωή σου, παππού;”, νομίζω ότι μπορούμε όλοι χωρίς εξαίρεση, όποια κι αν είναι τα φρονήματά μας, να πούμε: “Φτιάξαμε, παιδί μου, αυτήν τη Δημοκρα­τία που σου επιτρέπει να σκέπτεσαι και να μιλάς ελεύθερα”».

Θ. Πάγκαλος»

Μόνο που στην Κερατέα έχουν κάθε λόγο, όταν θα διαβάσουν αυτή την τε­λευταία παράγραφο του Θ. Πάγκαλου, να τη συμπληρώσουν για το τι θα άκου­γαν τα εγγόνια από τον παππού Θόδω­ρο... «Φτιάξαμε τη δημοκρατία και, όταν πήραμε την εξουσία, μεταξύ των άλλων, εδώ, λίγα χιλιόμετρα απ’ το σπίτι μας, λιανίσαμε στο ξύλο μια ολόκληρη πόλη με τη βία και τα ΜΑΤ, μια πόλη που ήταν Αρβανίτες σαν εμάς, αλλά είχανε ξυπνή­σει και υπεράσπιζαν το άρθρο 24 του Συ­ντάγματος, που αναφέρει ότι είναι υπο­χρέωση του κράτους και των πολιτών να προστατεύουν τη μνημειακή κληρονο­μιά του τόπου μας και το φυσικό και πο­λιτιστικό μας περιβάλλον...

 ****************************

Το «Οβριόκαστρο» στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης

Όπως είχαμε γράψει παλιότερα, το ωριαίο ντοκιμαντέρ «Οβριόκαστρο – Οι άνθρωποι του Οβριοκάστρου» (2010) σε σκηνοθεσία Χρίστου Ακρίδα και παραγωγή του Δήμου Κερατέας και της Νομαρχίας Ανατολικής Αττικής, θα προβληθεί στο 13ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονί­κης - Εικόνες του 21ου αιώνα. Το φεστιβάλ διε­ξάγεται από τις 11 έως τις 20 Μαρτίου 2011.

Οι προβολές της ταινίας θα γίνουν σε δύο αίθουσες: Σήμερα Πέμπτη 17.3 και ώρα 12.30 στην αίθουσα «Τόνια Μαρκετάκη» και την Κυρι­ακή 20.3 και ώρα 11.00 στην αίθουσα «Φρίντα Λιάππα».

Η φοιτητική κοινότητα της Κερατέας και της Λαυρεωτικής, μαζί με συντοπίτες τους κατοί­κους της Θεσσαλονίκης, ετοιμάζουν κινητοποι­ήσεις με αφορμή τις προβολές του ντοκιμαντέρ.

Στη Θεσσαλονίκη θα βρεθεί και αντιπροσωπεία της Συντονιστικής Επιτροπής Αγώνα ενάντια στην κατασκευή του ΧΥΤΑ.

Παρουσιάζει αντιπροσωπευτικούς χαρακτή­ρες από την κοινωνία της Κερατέας και αποκα­λύπτει ποιοι είναι οι κάτοικοι της περιοχής, που εδώ και 15 χρόνια αγωνίζονται για μια καλύτε­ρη ποιότητα ζωής προσανατολισμένη στον πο­λιτισμό. Η κοινωνία της Κερατέας, όταν το 1995 έμαθε πως στον αρχαιολογικό χώρο του Οβριοκάστρου θα γίνει χωματερή, εναντιώθηκε και έφερε στην πολιτεία όλα τα αποδεικτικά στοι­χεία τα οποία απαγορεύουν τη δημιουργία χω­ματερής στην περιοχή.

Στο ντοκιμαντέρ παρουσιάζεται επίσης η σχέση της κοινωνίας με τον τόπο της αλλά και με την Ιστορία. Κάποιοι γνώριζαν την αξία της

περιοχής, κάποιοι όμως όχι. Νέοι της περιοχής, που μέχρι την κρίσιμη εκείνη στιγμή που απο­φασίστηκε η δημιουργία χωματερής ζούσαν αμέριμνοι στους ρυθμούς της καθημερινότη­τας, ανακαλύπτουν το Οβριόκαστρο, την ιστο­ρία του, τις ομορφιές του, τις οικολογικές δια­δρομές του και αναζητούν τρόπους αναχαίτι­σης της απειλής.

Στο ντοκιμαντέρ αποκαλύπτεται η αναξιόπι­στη στάση των κυβερνήσεων τα τελευταία 15 χρόνια απέναντι στην κοινωνία και παρουσιάζε­ται η μεθοδική και αποφασιστική στάση της κοι­νωνίας της Κερατέας. Αυτή είναι η κοινωνία που από τον Δεκέμβριο του 2010 είναι σε καθημε­ρινή βάση αντιμέτωπη με τις δυνάμεις καταστο­λής και πρωταγωνιστεί με αυτόν τον τρόπο στο διαδίκτυο και σε λιγοστά τηλεοπτικά κανάλια.

ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ “Π” ΣΤΙΣ 17-03-11