"Δεν πληρώνω, Δεν πληρώνω, Δεν πληρώνω" 

Από το Μαρικάκι

Το γενικευμένο γαλαζοπράσινο πολιτικο- επιχειρηματικό κίνημα «Δεν πληρώνω και μονίμως τα Τσεπώνω»

δεν είναι καινούριο, αντιθέτως έχει αποκτήσει γερές βάσεις στη χώρα την τελευταία τριακονταετία. Βέβαια, οι «Δεν πληρώνω για ανάπτυξη κι επενδύσεις από τα κέρδη μου» επιχειρηματίες και οι «δεν πληρώνω το πολιτικό κόστος για τη μίζα που μάσησα φορτώνοντάς τη στους μισθοσυντήρητους συμπολίτες μου» πολιτικοί ή αλλιώς «δεν πληρώνω από την τσέπη μου τις βίλες μου», δεν σκέφτηκαν ότι η πρακτική τους κάποτε θα βρει μιμητές.

Το πρόβλημα όταν ένα κίνημα αρχίζει και διαχέεται σε ευρύτερες μάζες είναι ότι αλλοιώνονται τα χαρακτηριστικά του αφού ο καθένας προβάλει πάνω του την προσωπική του οπτική για τη χρησιμότητά του. Εν προκειμένω το προαναφερθέν κίνημα διαφέρει ποιοτικά από το νεοσυσταθέν κίνημα των «Δεν πληρώνω τα διάφορα χαράτσια υπέρ κοινοπραξιών και ΔΝΤ – ΕΕ» που αποτελείται από κοινούς θνητούς, στο εξής: το πρώτο είχε χαρακτηριστικό και βασικό κίνητρο την απληστία και την εκμετάλλευση των άλλων ενώ το δεύτερο την ανάγκη και τη βιοπάλη καθώς και τη συνειδητοποίηση της άγριας εκμετάλλευσής των μελών του από τρίτους.

Αυτή την ποιοτική διαστρέβλωση όμως δεν μπορεί να την ανεχτεί ο Ρέππας, ο οποίος απειλεί με μηνύσεις και διώξεις προκειμένου να προστατέψει τα χαρακτηριστικά του ως άνω κινήματος από τον ξεπεσμό και την φτήνια των «τζαμπατζήδων» που όχι μόνο δεν πληρώνουν αλλά αυτά που εξοικονομούν από την κίνησή τους δεν τα «τσεπώνουν» καν αφού κάπου αλλού χαρατσώνονται!

Στο μεταξύ διογκώνεται και το εργοδοτικό κίνημα Δεν πληρώνω (φόρους, εισφορές, κανονικούς μισθούς, υπερωρίες, επιδόματα, κ.λπ.) χάρη στα μέτρα της κυβέρνησης. Το τελευταίο, κατά μία έννοια, διαθέτει τα χαρακτηριστικά και των δύο παραπάνω κινημάτων: επικαλείται την ανάγκη επιβίωσης λόγω της κρίσης αλλά στις περισσότερες των περιπτώσεων πρόκειται απλώς για απληστία μασκαρεμένη. Οι επιχειρησιακές συμβάσεις έχουν γίνει ανάρπαστες στο εργοδοτικό συνάφι οι οποίες μπορεί και να υποσκελίσουν τον πήχυ της εθνικής σύμβασης που υποτίθεται ότι είναι το όριο, καθώς η τρόικα έχει δώσει στην «τραβάτε με κι ας κλαίω» κυβέρνηση για περαιτέρω μείωση μισθών και γενίκευση της ελαστικής απασχόλησης στον ιδιωτικό τομέα. Για το καλό της «ανταγωνιστικότητας».

Από το παραπάνω σάντουιτς των τριών "κινημάτων" Δεν πληρώνω είναι εμφανές ποιοι αποτελούν την "γέμιση" που συνθλίβεται από την πίεση, δηλαδή την προσταγή να γίνουν «κινέζοι» και ταυτόχρονα «να κάνουν τον κινέζο» γι΄αυτή τους την κινεζοποίηση...

πηγή