Η αποδόμηση της Εθνικής Συνείδησης

του Ξ. Α. Μπρουνζάκη

Η ιδιαιτερότητα αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο που πολιτισμού μας – ο Άλλος συγκροτεί τη βασική συνθήκη του αυτοπροσδιορισμού μας. Δεν υπάρχει λαός στον κόσμο που να θέλει να καταργήσει το παρελθόν του ή, τέλος πάντων, να το θέσει υπό περιορισμό. Αυτή η παγκοσμίου εμβέλειας γελοιότητα που προωθείται στα ελληνικά σχολεία έρχεται ως αποτέλεσμα μιας σειράς απλουστεύσεων που προωθούνται στο όνομα μιας ομιχλώδους αντίληψης περί παγκοσμιοποίησης.

Τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας πολύ απλά προωθείται μια «προοδευτική» αντίληψη που μεταφράζει τη φυσιολογική αγάπη που τρέφει κάθε πολίτης για την πατρίδα του και κατά συνέπεια για την ιστορία του ως σύμπτωμα Ρατσισμού. Αυτή η αντίληψη πριν από όλα βρήκε πρόθυμους και, ω του θαύματος, υπερκομματικούς θιασώτες, που καλύπτουν το φάσμα από την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, τον Συνασπισμό, μέρος του εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ έως και τους νεοφιλελεύθερους της Νέας Δημοκρατίας.

Για παράδειγμα, η ιέρεια αυτής της τάσης, η κ. Θάλεια Δραγώνα, ισχυρίζεται ότι η διδασκαλία της Αρχαίας Ελληνικής γλώσσας στη μέση εκπαίδευση υποκρύπτει ρατσιστικές τάσεις («Τι είν’ η Πατρίδα μας; Ο Εθνοκεντρισμός στην Εκπαίδευση», εκδόσεις Αλεξάνδρεια, σελίδα 86).

Στο μεταξύ, τα Αρχαία Ελληνικά, ενώ ως γλώσσα διδάσκονται στα εκλεκτότερα σχολεία της μέσης εκπαίδευσης σε πάμπολλες χώρες όλου του κόσμου, στην Ελλάδα αποτελούν χαρακτηριστική περίπτωση ρατσισμού. Δεν θα είμαι ευγενής: Αυτή η αλλόκοτη ανοησία, αυτός ο εξωφρενικός εξτρεμισμός κάθε λογικής, που εκτρέφεται ποιος ξέρει από ποιους κύκλους, δεν με αφήνει αδιάφορο. Όπως δεν με αφήνει αδιάφορο το ότι σε όλη τη Μακεδονία υπάρχουν διάσπαρτα και αδιαμφισβήτητα μνημεία του ελληνισμού και πρέπει να δέχομαι τις ιστορικές διαστρεβλώσεις που θέλουν τον Μεγάλο Αλέξανδρο Σκοπιανό για να νιώθω αντιρατσιστής!

Το ότι ως κοινωνία αφήσαμε την αγάπη προς την πατρίδα μας να γίνει συνώνυμο με τις πιο απεχθείς φασιστικές εκδοχές της χώρας αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα υπερασπιστώ τη μεγάλη της Ιστορία, το παρελθόν της, τις μικρές και τις μεγάλες της στιγμές.

Οικοδομήσαμε μια κοινωνία βλακώδη, η οποία εξορίζει τα Αρχαία Ελληνικά, πάνω στην κληρονομιά των οποίων οικοδομήθηκε και βασίζεται όλος ο σύγχρονος κυρίαρχος Δυτικός Πολιτισμός. Την αποκλειστική ευθύνη για την αγράμματη και αστοιχείωτη χώρα έχουν οι μεταπολεμικές δεξιές κυβερνήσεις, οι οποίες την ταύτισαν με τους δωσίλογους, τους μαυραγορίτες και όλους τους αλήτες που συγκρότησαν το παρακράτος της.

Από την άλλη, οι «προοδευτικές δυνάμεις» του τόπου κατάφεραν τον περίφημο άθλο να θεωρείται φασίστας όποιος δεν μιλά τη «γλώσσα του λαού». Αν δεν λες «Ιούλης» και λες «Ιούλιος», θεωρείσαι... δεξιός. Αφήνοντας τη βαρυσήμαντη πνευματική μας κληρονομιά στα χέρια των απογόνων των δωσιλόγων καταφέραμε να ταυτίσουμε τη γλώσσα και την ιστορία μας, δηλαδή το Σώμα και την Ψυχή της πατρίδας, με την πιο απεχθή εκδοχή της Ακροδεξιάς.

Ωστόσο, για την αλήθεια του θέματος, η πατρίδα ουδέποτε συγκινήθηκε για τον πραγματικό της Πολιτισμό, για την Παιδεία της. Η Αριστερά, από τη μεριά της, που διέθετε κύρος και άποψη στον πολιτισμό και την παιδεία, κατανάλωσε τα πνευματικά της αποθέματα στα φεστιβάλ, στα δωρεάν εισιτήρια θεάτρου και στις παραστάσεις… καραγκιόζη.

Εν κατακλείδι, σήμερα λανσάρεται ένα νέο μεταμοντέρνο μοντέλο που τείνει να κάνει μόδα την... αποδόμηση της «Εθνικής Συνείδησης» πάνω στο δρομολόγιο ενός είδους φιλοπατρίας, το οποίο καταλήγει στους βορβορώδεις τόπους της Ακροδεξιάς και των αποβλήτων της.

 ^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^

Ιστορία μου… αμαρτία μου…

του Ξ. Μπρουνζάκη

Το σημερινό σημείωμα να εκληφθεί ως σχεδίασμα για μια σειρά κειμένων που θα ακολουθήσουν με θέμα την κατάργηση του μαθήματος της Ιστορίας. Αυτή η λογική της μεταπολίτευσης των υπεραπλουστεύσεων, των περικοπών και των εκπτώσεων στον χώρο της Παιδείας έχει θλιβερή συνέπεια να απολέσουμε και τη στοιχειώδη αυτογνωσία που διαθέτουμε ως έθνος αλλά και την ίδια μας την ταυτότητα. Δεν θα αργήσει ο καιρός που θα προστρέχουμε στην αλλοδαπή για να μας λένε ποιοι είμαστε, από πού καταγόμαστε και τι πρέπει εν γένει να κάνουμε. Θα γίνουμε έθνος γενικώς και περίπου, αφού οι φωτισμένοι επιτελείς του υπουργείου Παιδείας αποφάσισαν να εξαλείψουν το μάθημα της Ιστορίας, της εθνικής μας συνείδησης δηλαδή· αυτής που ενοχλεί τις γύρω καταπιεσμένες μειονότητες, δημιουργεί ρατσιστική νοοτροπία, μας καθιστά αγενείς απέναντι στους ευγενικούς μας γείτονες, τους οποίους μονίμως… ρίχνουμε στη μοιρασιά.

Έτσι, εκτός από τον Παπαδιαμάντη, τον Βιζυηνό, τον Ροΐδη και πλείστους όσους «ενοχλητικούς» λογοτέχνες του νεότερου ελληνισμού, που είναι έτσι κι αλλιώς καταργημένοι στο όνομα της γλωσσικής απλούστευσης που τόσο υπερασπίσθηκε επιτυχώς η αριστερή φιλολογία, η κυρία Διαμαντοπούλου έρχεται να αποκεφαλίσει και την Ιστορία του έθνους από τα σχολεία.

Σε λίγο θα αποσύρουμε και τη γλώσσα μας, θα ενθαρρύνουμε αποφασιστικά τα εγγλέζικα, θα απαλλαγούμε από το απεχθές και ακατανόητο συντακτικό, θα στήσουμε στο εκτελεστικό απόσπασμα τη γραμματική και θα αποστηθίζουμε το ποίημα της παγκοσμιοποίησης στα αντιρατσιστικά φεστιβάλ ως παράδειγμα προς μίμηση.

Πηγή