"Η Εκπομπή που ψάχνει τίτλο", Δευτέρα & Τετάρτη στις 9 (#2)
Περί του αφιερώματος σε μουσικές από soundtrack ταινιών του Quentin Tarantino
του Νίκου Φιλιππαίου
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε.
Ας ξαναθυμηθούμε το αφιέρωμα που πραγματοποιήθηκε πριν περίπου μία βδομάδα από την "εκπομπή που ψάχνει τίτλο" σε ξεχωριστές μουσικές από soundtrack ταινιών του Quentin Tarantino. Ας αδράξουμε όμως και της ευκαιρίας, να κάνουμε μια αναφορά στους λόγους για τους οποίους μας αρέσουν τόσο οι ταινίες του κορυφαίου Αμερικάνου σκηνοθέτη.
Τι να πρωτογράψει κανείς για τον Tarantino; Δεν πρόκειται να σας κουράσω με αναλύσεις και σινεφιλικά σχόλια, σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι πολύ πιο ειδικοί από μένα για να κάνουν κάτι τέτοιο, από απλοί κινηματογραφόφιλοι ως κριτικοί κινηματογράφου.
Ωστόσο, δεν μπορώ να μην σημειώσω κάποια στοιχεία του που μου αρέσουν αφάνταστα και μένουν αναλλοίωτα σε όλες τις ταινίες του: οι φοβερές μαεστρίες στην αφήγηση, με τα συνεχή flashback, οι παρεκβάσεις και την εν γένει σπονδυλωτή δομή˙ οι εκρήξεις βίας, οι οποίες μπορεί να διακρίνονται από μία επιτηδευμένη γραφικότητα, αλλά είναι απίστευτα στιλιζαρισμένες. Ενθουσιάζομαι ακόμη με τις αριστοτεχνικές του αναφορές που ξεκινάνε από συγκεκριμένες σκηνές άλλων ταινιών και φτάνουν ως τις ταινίες-αφιερώματα σε ολόκληρα κινηματογραφικά είδη που συχνά θεωρούνται ευτελή και παραγκωνίζονται. Παράδειγμα στο Jackie Brown ο Tarantino με μία διάθεση νοσταλγίας, αλλά και παρωδίας, αποτίνει ένα φόρο τιμής στο αμερικάνικο blaxploitation cinema που άνθησε κατά τη δεκαετία του 70.
Όλα τα παραπάνω σίγουρα προκαλούν σκέψεις και μπορούν να σταθούν ως αφορμές για ατέλειωτες κουβέντες πάνω στον κινηματογράφο του Tarantino και όχι μόνο… Αλλά, πάντα το βίωμα έχει μεγαλύτερη αξία. Και μιλάω για ένα βίωμα που είμαι σχεδόν σίγουρος πως θα είχαν όλοι όσοι από σας ηλικιακά βρίσκονται κοντά στα 30 (λίγο πάνω, λίγο κάτω δεν παίζει τόσο ρόλο) και τους αρέσει το σινεμά. Κάπου εκεί στην εφηβεία πρωτοείδα το Pulp Fiction: ο ενθουσιασμός για μία καταπληκτική γκανγκστερική ταινία με ανεξίτηλους χαρακτήρες ήταν μπλεγμένος με απορίες και αμηχανία. Πως γίνεται τόσο macho γκάνγκστερ και πληρωμένοι δολοφόνοι, αλλά και γυναίκες με τόσο σκοτεινή γοητεία, να σατιρίζονται τόσο ανελέητα; Για να μην πλατειάζω, η ταινία Pulp Fiction, στάθηκε για μένα μία από τις αφορμές να ψάξω την παραλογοτεχνική τάση που φέρει το ίδιο όνομα…
Αλλά, εδώ στο Nova Fm, την προηγούμενη βδομάδα πραγματοποιήσαμε ένα αφιέρωμα σε τραγούδια από τα soundtrack του Quentin Tarantino. Το «παιδί θαύμα» του Αμερικάνικου σινεμά πρωτοτυπεί και εκεί, καθώς δεν προτιμά νέες συνθέσεις για να επενδύσει τις ταινίες του, αλλά επιλέγει ήδη υπάρχοντες, κάποιες από τις οποίες αποτελούν μέρη soundtrack παλιότερων ταινιών. Έτσι κλασικό ροκ, παλιά funk και soul, garage, surf, αλλά και μουσικά θέματα αντλημένα από τον μεγάλο Ennio Morricone και άλλους συνθέτες κυρίως παλιών spaghetti western, συγκροτούν τις εκλεκτές επιλογές της πλειονότητες των ταινιών του Tarantino. Σίγουρα δεν θα διαφωνήσετε στο ότι τα τραγούδια και οι συνθέσεις που επιλέγονται δένουν τέλεια με τις σκηνές που συνοδεύουν. Να θυμηθούμε την σκηνή του χορού ανάμεσα στον John Travolta και την Uma Thurman στο Pulp Fiction, πάνω στο κλασικότατο You Never Can Tell του Chuck Berry, ή την είσοδο της Lucy Liu ως O-Ren Shii στο Kill Bill με τη μουσική συνοδεία του Battle Without Honour or Humanity;
Μοντέρνα ρετρό ματιά με άριστη αισθητική, αγάπη για το σινεμά και ειδικά για τις πιο παραμελημένες πλευρές του και χιουμοριστική διάθεση: τρία χαρακτηριστικά του κινηματογραφικού στυλ του Tarantino που διακρίνονται εύκολα και στις ακροάσεις των soundtrack των ταινιών του.
To playlist του αφιερώματος:
Δευτέρα 11-10:
Gianni Ferrio – One Silver Dollar Bobby Womack – Across The 110th Street Luis E. Bacalov – Summertime Killer Rawny Crawford – Street Life Smith – Baby It’s You Bill Withers – Who is He (And What Is He To You) Steeler’s Wheel – Stuck In The Middle With You George Baker – Little Green Bag April March – Chick Habit The 5 6 7 8s – Woo Hoo Bernard Hermann – Twisted Nerve Ennio Morricone – Un Amico Urge Overkill – Girl You’ll Be A Woman Soon David Bowie – Cat People (Putting Out The Fire) The Blasters – Dark Knight Bedlam – Magic Carpet Ride Dire Straits – Six Blade Knife Nick Perito – The Green Leaves Of Summer
Τετάρτη 13-10
Dick Dale – Miserlou Chuck Berry – You Never Can Tell Stevie Ray Vaughn & Double Trouble - Willie The Wimp R Rex – Jeepster The Centurians – Bullwinkle Part II The Coasters – Down In Mexico The Shivaree – Goodnight Moon The Vampire Sound Incorporation (Manfred Hübler and Siegfried Schwab) – The Lions And The Cucumber Kool And The Gang – Jungle Boogie Blue Swede – Hooked On A Feeling Isaac Hayes – Run Fay Run Alan Reeves, Phil Steele And Philip Brigham - the Chase Samuel L. Jackson – Ezekiel 25-17 Tomoyasu Hotei – Battle Without Honour Or Humanity The RZA – Ode To O-ren Ishii Ricky Nelson – Lonesome Town Malcolm McLaren – About Her Robert Rodriquez – Graeme Revell – Grindhouse (Main Titles) Zamfir – The Lonely Shepherd
Αυτή την εβδομάδα, η εκπομπή που ψάχνει τίτλο κάνει ένα διάλειμμα...
Από την επόμενη εβδομάδα πιστοί στο μουσικό ραντεβού μας: Δευτέρα και Τετάρτη στις 9 το βράδυ, στον Nova FM 106!
Τούτη την εβδομάδα: αφιέρωμα σε soundtrack ταινιών του Quentin Tarantino
Η «Εκπομπή που ψάχνει τίτλο» τη Δευτέρα και την Τετάρτη που μας έρχεται θα αποκτήσει χαρακτήρα σινεφιλικό, κάνοντας ένα αφιέρωμα σε τραγούδια και μουσικές από τις ταινίες του γνωστού και ανατρεπτικού Quentin Tarantino.
Με εννιά ταινίες στο ενεργητικό του (αν συνυπολογίσουμε και την πρώτη του underground παραγωγή My Best Friend's Birthday) και μια σειρά εκπληκτικών soundtrack, ο αμερικάνος σκηνοθέτης προσφέρεται για ένα αφιέρωμα που θα συνδυάζει δύο μεγάλες αδυναμίες: τη μουσική και το σινεμά.
Δευτέρα και Τετάρτη στις 9, στον Nova Fm 106.
Στη συνέχεια, ας περάσουμε στα Playlists των δύο τελευταίων εκπομπών…
Στην εκπομπή της Δευτέρας 4 Οκτώβρη μας έκαναν συντροφιά μουσικές ατμοσφαιρικές, χαλαρωτικές αλλά και με ένα έντονο στοιχείο μινιμαλισμού:
Secret Colors – Beach House Clannad – Together We (Cantoma remix) LTJ Bukem feat. DRS – Constellation Air – Kelly Watch The Stars Massive Attack – Pray For Rain (Tim Goldsworthy remix) Aeroplane – Caramellas Washed Out – New Theory The Flashbulb – Little Tuesday Zoe Xenia – Into Deep Four Tet – She Just Likes To Fight Superpitcher – Joanna Ludovico Einaudi – Eden Roc
...ενώ το βράδυ της Τετάρτης 6 Οκτώβρη σας προσκαλέσαμε σε ένα ροκ ταξίδι με εκλεκτικές στάσεις στον ακουστικό, αλλά και στον ηλεκτρικό ήχο:
Citay – Mirror Kisses Lanterna – Silent Hills Green Carnation – Sweet Leaf Hurt – Sweet Delilah Bruce Springsteen – Eyes On The Prize (cover) Broken Records – If Eilert Loveborg Wrote a Song, It Would Sound Like This The Yellow Moon Band – Chimney The Fireman – Nothing Too Much Out Of Sight Beggar Joe – Sleeping City Into The Presence – Coming Home Pearl Jam – I Am Mine Stillpoint – Break Away Gutter Twins – Idle Hands
Πριν κλείσω, αξίζει να θυμηθούμε ότι μόλις χθες 9 Οκτώβρη ήταν τα γενέθλια του μεγάλου John Lennon. Αν ήταν ακόμα μαζί μας, θα έκλεινε τα 70. Βέβαια, κατά κάποιον τρόπο, είναι ακόμα μαζί μας:
Όπως και να το κάνουμε, περνάμε μία περίοδο αλλαγής. Πρώτα απ' όλα, ο καιρός αλλάζει και γίνεται ολοένα και πιο φθινοπωρινός, παράλληλα το σχολικό και ακαδημαϊκό έτος ξεκινά, κάτι που για πολλούς από μας σηματοδοτεί την ουσιαστική αρχή της χρονιάς, τέλος η προσπάθεια προσαρμογής σε νέες καταστάσεις, νέους κανόνες, νέα μέτρα είναι κάτι παραπάνω από αισθητή˙ πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα, η απαγόρευση του καπνίσματος.
Άλλοι αυτές τις αλλαγές τις αντιμετωπίζουν με αισιοδοξία, προσδοκία και δυναμισμό, άλλοι πάλι λίγο τις φοβούνται, λίγο τους αγχώνουν με αποτέλεσμα να μελαγχολούν. Σε μια τέτοια ατμόσφαιρα, η μουσική τι άλλο να κάνει, πέρα από το «ιερό» της καθήκον: να μας χαλαρώνει, να μας ταξιδεύει, να μας δίνει κουράγιο, να τρέφει τη φαντασία μας. Κάπως έτσι σκεφτόμαστε εδώ, στον Nova Fm και, για να γίνω πιο συγκεκριμένος, κάπως έτσι σκέφτομαι κάθε φορά που προετοιμάζω και παρουσιάζω την «Εκπομπή που ψάχνει τίτλο».
Πρώτα, όπως πλέον έχει καθιερωθεί, οι λίστες των εκπομπών της προηγούμενης βδομάδας:
Δευτέρα 27/9: ένα μικρό αφιέρωμα στο κίνημα της nu jazz
Tortoise – On The Chin Wei-Chi – Pray For Peace The Dining Rooms – Destination Room Sepia – 7/8 Jazzanova feat. Clara Hill – No Use Nujabes feat. Pase Rock – Signs Lemongrass – Fritz The Cat Funkforsale – Oceans Games Nighthawks – Positive Jamiroquai – Seven Days In Sunny June Llorca – Indigo Blues Kid Loco – Relaxing With Cherry Nina Simone – I Can’t See Nobody (Daniel Y remix)
Τετάρτη 29/9: μια απόπειρα παρουσίασης σύγχρονου prog rock;
King Crimson – Three Of A Perfect Pair Magyar Posse – Whirlpool Of Terror And Tension North Atlantic Oscillation – Hollywood Has Ending Kino – Perfect Tense Minus The Bear – Ice Monster Pure Reason Revolution – 1) Keep Me Sane Insane 2) Apogee 3) Requiem For The Lovers 3- Trust Isis – Dulcinea Foals – Black Gold Everything Is Made In China – Universe For Sale Danger Invites Rescue – Gotham
Σίγουρα οι περισσότεροι από σας, ειδικά όσοι ασχολούνται κάπως περισσότερο με τις την τρέχουσα μουσική παραγωγή, θα σκεφτείτε ότι πολλά από τα κομμάτια που επέλεξα για την εκπομπή της Τετάρτης, δεν μπορούν να χαρακτηριστούν ως progressive rock. Αλλά με ακόμη μεγαλύτερη βεβαιότητα θα συμφωνήσετε ότι ο όρος progressive rock είναι αρκετά προβληματικός.
Περισσότερα για αυτό το θέμα, σε μία μελλοντική ανάρτηση, προς το παρόν ας απολαύσουμε ένα καταπληκτικό live videο. Για να θυμούνται οι παλαιότεροι και να μαθαίνουν οι νεώτεροι:
«Τι άλλο είναι η ανθρωπότητα σκέφτηκα τότε, τι άλλο από ‘να μωρό που βάνει τα κλάματα; Και τι άλλο μπορεί να ‘ναι το κεφάλι ενός μουσικού, που προσπαθεί να διασκεδάσει το παράπονό της από μία κουδουνάρα;».
Το συγκεκριμένο απόσπασμα μπορείτε να το βρείτε στο «Μυθιστόρημα της Κυρίας Έρσης» του Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη*. Με σουρεαλισμό και ποιητικότητα ο Θεσσαλονικιός συγγραφέας σκιαγραφεί την ευεργετική επίδραση της μουσικής στους ανθρώπους. Τα παραπάνω λόγια τα διάβασα και στην εκπομπή της Τετάρτης και ελπίζω να λένε κάτι σε πολλούς από σας…
Μία τέτοια αίσθηση διασκέδασης κάθε αρνητικής διάθεσης προσπαθούμε να πετύχουμε και στην «εκπομπή που ψάχνει τίτλο», κάθε Δευτέρα και Τετάρτη από τις 9 ως τις 10 το βράδυ.
*Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης, Το Μυθιστόρημα της Κυρίας Έρσης, Άγρα 2005, σελ. 102. Επίσης ο πίνακας που συνοδεύει τον τίτλο του κειμένου είναι του Πεντζίκη και έχει τίτλο «Μονή/Σπίτι, ψάρια, πουλιά τετράποδο»
Τη νύχτα της Δευτέρας (20/9) βαδίσαμε στα γνωστά μονοπάτια της mellow ταξιδιάρικης electronica:
Ulrich Schnauss – Clear Day Bent – 2 Love My Man Stonebridge feat. Therese – Put Em’ High (Claes Rosen lounge mix) Alphawezen – Into The Stars Memory Cassette – Surfin’ Windsurf – Bird Of Paradise Lemon Jelly – Stay With You Solal – Psycho Girls And Psycow Boys (Haaksman & Haaksman remix radio edit) The Chemical Brothers – Where Do I Begin The Januaries – The Girl Is Insane (Thievery Corporation remix) Kulturni Program – Italian Dessert (Django Mortadella remix) Nitin Sawney – Displacing The Priest
Από την άλλη, την Τετάρτη το βράδυ (22/9) στραφήκαμε προς το ροκ και συγκεκριμένα σε shoegaze και post rock επιλογές:
Our Ceasing Voice – Passenger Killed In Hit And Run (The Echelon Effect remix) Engineers – Sometimes I Realise Spark Pet – Cerillas Y Muebles Moscow Olympics – Cut The World Dream And I – Blindness And Voice Apati – Lдmna Mig Ifred Precious Fathers – This Is Bolton Lunatic Soul – Summerland Epic45 – I’m Getting Too Old For This Zero 7 – Seeing Things The Smashing Pumpkins - Luna
Ανανεώνουμε το ραντεβού μας για τη Δευτέρα και την Τετάρτη στις 9 το βράδυ, στο Nova Fm 106!
Κάποια ενδιαφέροντα και χρήσιμα links (μουσικού περιεχομένου)...
Στη σημερινή ανάρτηση δεν θα ασχοληθούμε με κάποιον καλλιτέχνη, ούτε θα καταπιαστούμε με τη παρουσίαση ενός άλμπουμ.
Αυτή τη φορά θα στρέψουμε το ενδιαφέρον μας σε ένα κομμάτι του παγκόσμιου ιστού που μπορεί να φανεί και σε σας χρήσιμο, ειδικά σε όσους αναζητάτε καλή μουσική την οποία τα media δεν προβάλουν και τόσο…
Αλλά πρώτα, τα playlist των εκπομπών της προηγούμενης βδομάδας:
Τη Δευτέρα (13/9) αναμείξαμε chill out μουσικές με ατμοσφαιρικά τραγούδια ροκ συγκροτημάτων που βαδίζουν στα χνάρια των Pink Floyd:
Rue De Soleil – In My Heart Lux – Northern Lights Metaform – Electric Eyes Beth Orton – Stars All Seem To Weep Airbag – No Escape City Breathing – Rain And Revolution Moby – Shot In The Back Of The Head Nice Cliques – Atomic Goodbyes Dust Galaxy – Sons Of Washington Badly Drown Boy – Promises (A Mountain Of One Version) Blue Six – I’ve Given Enough,
ενώ η εκπομπή της Τετάρτης (15-9) ήταν αφιερωμένη στο hip hop, καθώς σε αυτό το χώρο το τελευταίο καιρό έχουμε πολύ δυνατές νέες κυκλοφορίες:
Inverse – So Far Kanye West feat. Dwele – Power Reflection Eternal – In This World UNKLE feat. Lupe Fiasco – The Runaway: Lupe’s Revenge Massive Attack & Mos Def – I Against I Ancient Astronauts with The Pharcyde – Classic Boca 45 – La Bombanera Quantic feat. Omega Watts – Ticket To Know Where Common feat. Mushinah – Changes Erykah Badu – Woo Example – Watch The Sun Come Up (live studio version) Kid Cudi – The Prayer DJ Shadow – I’ve Been Trying
Σε αυτή λοιπόν την ανάρτηση αποφάσισα να παρουσιάσω κάποια sites και blogs, τα οποία κι εγώ αξιοποιώ για να ανακαλύψω νέους καλλιτέχνες και νέες μπάντες. Αυτοί ακριβώς οι ιστότοποι μπορεί να φανούν και σε σας χρήσιμοι και ενδιαφέροντες.
Να σημειώσω ότι δεν έχω σκοπό να αναφερθώ σε γνωστές ιστοσελίδες, τόσο του εξωτερικού (Pitchfork), όσο και της Ελλάδας (avopolis, rocking.gr). Από αυτές βέβαια ενημερώνομαι, καθώς είναι ιδιαίτερα οργανωμένες και αναμφισβήτητα αξιόλογες, αλλά περισσότερο ή λιγότερο είναι γνωστές στους φίλους της μουσικής.
Θα στρέψουμε λοιπόν το ενδιαφέρον μας σε διαδικτυακές προσπάθειες ανθρώπων που ασχολούνται με πάθος με τη μουσική, αλλά και έχουν γνώση της. Βέβαια, πάνω απ’ όλα, αγαπάνε αυτή την καλλιτεχνική έκφραση. Λοιπόν, ξεκινάμε.
Blog που μας έρχεται από την Βραζιλία. Ασχολείται με πιο πειραματικούς και underground καλλιτέχνες και μουσικά είδη όπως το post rock, το ambient, το progressive rock, το shoegaze, το sludge κ.α. Τα κείμενα είναι γραμμένα στα πορτογαλικά, αλλά για όσους δεν ξέρουν τη συγκεκριμένη γλώσσα (ανάμεσα σε αυτούς και εγώ), τα παιδιά που διαχειρίζονται το blog έχουν φροντίσει να βάλουν link για την επίσημη ιστοσελίδα της κάθε μπάντας για το προφίλ τους στο myspace. Καμιά φορά έχουμε και link σε παρουσίαση του άλμπουμ στα αγγλικά. Ολοκληρώνοντας την αναφορά μου στο Exhale The Sound, να επισημάνω ότι θα βρείτε και πλήθος από link για άλλα blogs, που εξειδικεύονται σε συγκεκριμένες μουσικές κατευθύνσεις. Συμπέρασμα: το Exhale The Sound είναι ένα blog που μπορείς να χαζεύεις για ώρες.
Ακόμα ένα blog που είναι αφιερωμένο στη πειραματική πλευρά της ροκ μουσικής, αλλά και της electronica. Όπως σημειώνεται και στον υπότιτλο, το Experimental ασχολείται με «indie – post rock – shoegaze – ambient – progressive – electronica». Ένα χαρακτηριστικό του συγκεκριμένου blog είναι ότι ανανεώνεται σχετικά σπάνια. Αυτό το στοιχείο, στους γρήγορους ρυθμούς που κινείται το διαδίκτυο, θα μπορούσε να λογαριαστεί ως μειονέκτημα, αλλά είναι προφανές ότι το Experimental απαιτεί απ’ όσους το παρακολουθούν εκλεκτικό γούστο, καθώς τις περισσότερες φορές η ποιότητα είναι αντιστρόφως ανάλογη με τη ποσότητα.
Εδώ έχουμε ένα site που το έχουν οργανώσει οι ιδιοκτήτες ενός bar-restaurant που εδρεύει στο Manchester, το Folk. Οι εν λόγω κύριοι, πέρα από το να διατηρούν ένα ιδιαίτερα ελκυστικό εστιατόριο (όπως τουλάχιστο φαίνεται από την ιστοσελίδα του, link για την οποία θα βρείτε στο Folk Ibiza), ενδιαφέρονται για την καλή electronica και συγκεκριμένα για τη ποιοτική chill out μουσική. Θιασώτες της balearic κουλτούρας και αισθητικής, η οποία όμως είναι απαλλαγμένη από κάθε στοιχείο υπερβολής και συνοδεύεται από χαλαρή διάθεση και καλό γούστο, οι άνθρωποι που βρίσκονται πίσω από το συγκεκριμένο ιστότοπο, μας προσφέρουν διάφορα mixes από τους djs που έχουν παίξει στο μαγαζί τους, οι οποίοι τυχαίνει να είναι κάποιοι από τους σημαντικότερους dj chill out μουσικής στον κόσμο. Γενικά, μία βόλτα στο Folk Ibiza μπορεί να δώσει εναύσματα για νέες μουσικές αναζητήσεις. Είμαι σίγουρος πως μια ματιά στη φιλοσοφία του site αρκεί να σας πείσει: http://www.folkibiza.co.uk/FolkIbiza/Ethos.html
Τέλος με ένα blog που εμπεριέχει παρουσιάσεις άλμπουμ από ένα ευρύ φάσμα μουσικής, από το ambient ως το hip hop και από την σύγχρονη κλασική ως το metal. Το να μην έχεις στεγανά ως φιλόμουσος είναι ένα στοιχείο που μας αρέσει και άλλωστε είναι η πλέον βασική προϋπόθεση για τους ακροατές της «εκπομπής που ψάχνει τίτλο». Έτσι λοιπόν και στο Sound Watching θα έχετε την ευκαιρία να ανακαλύψετε ενδιαφέροντες καλλιτέχνες. Να σημειώσω ότι κάθε άλμπουμ συνοδεύεται από ένα σύντομο κείμενο, αλλά και με links στο myspace και στο lastfm. Ακόμα, το πιο αξιοσημείωτο είναι ότι νέα συγκροτήματα από το χώρο του underground απευθύνονται στο συγκεκριμένο blog, του στέλνοντας τις δουλειές τους. Η μουσική των νέων αυτών καλλιτεχνών στο Sound Watching προσφέρεται δωρεάν και, πιστέψτε με, σε αυτά τα φρέσκα, άγνωστα ονόματα, μπορείτε να βρείτε πραγματικά διαμάντια.
Tο παραπάνω σκίτσο, που παρουσιάζει τις κακές στιγμές των περιπετειών ενός φίλου της μουσικής... το έχει κάνει ο σκιτσογράφος και καρτουνίστας Gene Deitch, κυρίως γνωστός από τη συμμετοχή του στα κινούμενα σχέδια Τομ και Τζέρυ
Τα λέμε Δευτέρα στις 9 το βράδυ με νέες μουσικές και ραδιοφωνικές περιπέτειες...
Τις τελευταίες μέρες ο Σεπτέμβρης έδειξε τις φθινοπωρινές του διαθέσεις…
και η κατάλληλη μουσική για αυτό το “πρώτο φθινόπωρο” είναι το ροκ. Ροκ μουσική λοιπόν επέλεξε η «εκπομπή που ψάχνει τίτλο» για την προηγούμενη βδομάδα, ροκ η οποία φλερτάρει με τον ηλεκτρικό, τον ακουστικό, ακόμα και τον ηλεκτρονικό ήχο. Στη τελική, απλά εκλεκτή μουσική για εκλεκτικούς ακροατές.
Συγκεκριμένα τα playlist της Δευτέρας και της Τετάρτης ήταν αντίστοιχα τα εξής:
Δευτέρα 6/9:
U2 – Unknown Caller
Band of Horses – Laredo
Schaeffer – Promise Me
Yonderboi – Badly Broken Butterflies
James Yuill – This Sweet Song
Engineers – If I Were A Carpenter (Bobby Darin cover)
Aeon Spoke – Sand and Foam
The Black Heart Procession – Forget My Heart
Ramona Falls – I Say Fever
Low – California
Citay – Dream Get Together
Lanterna – Brooklyn
A Mountain Of One – Lie Awake
Midlake – Small Mountain
Τετάρτη 8/9:
Star One – Space Oddity (David Bowie cover)
God is An Astronaut – Forever Lost
Cave In – Joy Opposites
Porcupine Tree – The Sound Of Muzak
Dredg – Same Ol’ Road
pandoras.box – Sight Unseen
OSI – Head
How To Destroy Angels – Fur Lined
Feed Me! – WWV (That’s World War Five)
Gazpacho – The Walk Part 2
Radiohead – House Of Cards
Το άλμπουμ που επέλεξα προς παρουσίαση αυτή τη βδομάδα είναι το ομώνυμο άλμπουμ των Aeon Spoke, που κυκλοφόρησε το 2007.
Οι Aeon Spoke ή, για να είμαστε ακριβής με την γραφή που το ίδιο το γκρουπ έχει επιλέξει, Æon Spoke, αποτελούν ένα –θα λέγαμε– εναλλακτικό μέσο έκφρασης του τραγουδιστή και κιθαρίστα Paul Masvidal και του ντράμερ Sean Reinert. Για όσους από σας ασχολούνται με τον metal ήχο και ιδιαίτερα με την πιο προοδευτική πλευρά του, γνωρίζουν καλά αυτούς του δύο μουσικούς, ως τον πυρήνα του progressive death metal συγκροτήματος των Cynic. Οι Cynic με ένα άλμπουμ κατά τη δεκαετία του 90 και ακόμα δύο στα τελευταία χρόνια έχουν καταφέρει κάτι δύσκολο: να εξελίξουν τον metal ήχο και να ακουστούν πραγματικά πρωτότυποι.
Ωστόσο στους Aeon Spoke οι δύο μουσικοί στρέφουν τη δημιουργικότητά τους σε ένα διαφορετικό στυλ και τα καταφέρνουν περίφημα. Alternative/ indie κιθαριστικό ροκ: αυτός θα ήταν ο καταλληλότερος χαρακτηρισμός για τον ήχο της μπάντας. Έτσι, στα τραγούδια των Aeon Spoke κυριαρχεί ένας διάλογος ανάμεσα σε ακουστικές κιθάρες και πιο ηλεκτρικό ήχο, ειδικά στις κορυφώσεις των τραγουδιών. Τα φωνητικά του Paul Masvidal χαρακτηρίζονται από έντονη μελωδικότητα και ένα συναίσθημα νοσταλγίας. Ακόμα και το drumming του Sean Reinert συντελεί σε αυτή τη μελωδική κατεύθυνση της μπάντας.
Φυσικά η μουσική πρόταση των Aeon Spoke μπορεί να ιδωθεί ως ένα παιχνίδι με ένα μεγάλο φάσμα από γκρουπ που έχουν καθορίσει τον alternative και indie ήχο, κυρίως κατά τη δεκαετία του 90. Έτσι το Radiohead στοιχείο είναι κυρίαρχο, ενώ οι pop μελωδίες των Aeon Spoke θυμίζουν Coldplay. Παράλληλα ο ήχος που ο Masvidal έχει επιλέξει για τις κιθάρες φέρουν στο νου τον ιδιαίτερο ήχο του shoegaze, ενώ οι ηλεκτρισμένες κορυφώσεις έχουν δανειστεί κάτι από τα crescendo επικών post rock συνθέσεων. Αλλά, μιας και τα μέλη της μπάντας, ήδη από τη θητεία τους στους Cynic, έχουν φανερώσει μια συμπάθεια στον progressive rock ήχο, πίσω από τους Aeon Spoke αναμφίβολα χαμογελάνε οι Pink Floyd.
Έτσι λοιπόν το στοιχείο που γοητεύει τον ακροατή είναι αυτή η ισορροπία ανάμεσα σε μια μουσική πλούσια σε συναίσθημα, ακόμα και συγκίνηση, και μία περισσότερο εγκεφαλική δομή και ανάπτυξη των τραγουδιών. Ειδικά στο δεύτερο συντελεί η τεχνική αρτιότητα των μουσικών, οι οποίοι δεν κάνουν επίδειξη των δυνατοτήτων τους, αλλά αποδίδουν την ατμόσφαιρα του κάθε τραγουδιού υποδειγματικά.
Τέλος, μην λησμονήσω να κάνω μία αναφορά και στους στίχους των Aeon Spoke. Τους στίχους γράφει ο Paul Masvidal και στρέφονται γύρω από ζητήματα καθημερινά που βιώνουμε όλοι μας: οι διαπροσωπικές σχέσεις και ο έρωτας, η επιρροή των media, οι συναισθηματικές μεταπτώσεις, η παιδική ηλικία. Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι όλα αυτά αποδίδονται μέσα από ένα πολύ προσωπικό στίγμα, που χαρακτηρίζεται από ποιητικότητα και αναφορές στον εσωτερισμό.
Αυτή την χρονιά ή την αρχή της επόμενης, οι Aeon Spoke θα κυκλοφορήσουν νέο άλμπουμ. Εγώ πάντως προτείνω να ξεκοκαλίσετε το πρώτο ομώνυμο άλμπουμ τους, να το χορτάσετε, ώστε να είστε έτοιμοι για τις νέες μουσικές που έχουν να μας προσφέρουν!
*ο πίνακας που συνοδεύει το τίτλο του κειμένου είναι έργο του εικονογράφου Rafal Olbinski και ονομάζεται Visteria
Και μην ξεχνάτε, όπως κάθε Δευτέρα έτσι και σήμερα το βράδυ το καθιερωμένο ραντεβού μας, , στο Νova Fm, ακριβώς στις 9.
... Την προηγούμενη βδομάδα, η εκπομπή που ψάχνει τίτλοδεν πραγματοποιήθηκε. Απρόοπτες καταστάσεις μπήκαν στη μέση και η καθιερωμένη μουσική παρέα που κάνουμε κάθε Δευτέρα και Τετάρτη βράδυ στις 9 ακριβώς αναβλήθηκε.
Πάντως στη συναυλία των U2 δεν πήγα, άρα δεν ήταν αυτή η αιτία της απουσίας μου. Για να είμαι ειλικρινής, τώρα έπιασα να διαβάσω κριτικές, να δω φωτογραφίες, ακόμα και κανένα βίντεο “ανεβασμένο” στο διαδίκτυο.
Όπως και να ‘χει, σκέφτηκα να μην σας αφήσω παραπονεμένους και να παρουσιάσω από την ιστοσελίδα του Nova Fm ένα κείμενο μου που πρωτοδημοσιεύτηκε πριν λίγο καιρό στην ιστοσελίδα με τίτλο Skooliki. Το κείμενο αποτελεί μία παρουσίαση μιας από τις αγαπημένες που ροκ μπάντες, των Gazpacho. Να σημειώσω ότι το κείμενο εδώ παρουσιάζετε ελαφρώς διορθωμένο και ανανεωμένο, σύμφωνα με τα τελευταία νέα της μπάντας.
Παρεμπιπτόντως μπορείτε να ρίξετε και μια ματιά στην ιστοσελίδα που αρχικά αναρτήθηκε το κείμενο μου. Βρίσκεται στη διεύθυνση: www.toskooliki.gr
Σίγουρα το όνομα Gazpacho δεν είναι και το πιο σύνηθες και ίσως όχι και το πιο κατάλληλο για μία ροκ μπάντα. Ειδικά για μία μπάντα από τη Νορβηγία, αν αναλογιστούμε πως το gazpacho είναι μία κρύα σούπα. Κι όμως στο νου των φίλων της μπάντας το όνομα μιας ισπανίκης σούπας συνδέεται με ένα από τα πιο καλά κρυμμένα μυστικά στη ροκ μουσική σκηνή σήμερα.
Οι Gazpacho τυπικά τοποθετούνται στο χώρο του νέου κύματος του progressive rock. Φυσικά ένα μεγάλο μέρος των επιρροών τους εντοπίζεται εκεί, αλλά η νορβηγική μπάντα παρουσιάζει ένα ιδιαίτερα προσωπικό μείγμα μουσικής που από ένα μουσικοκριτικό έχει εκκεντρικά χαρακτηριστεί “classical post ambient nocturnal atmospheric neo-progressive folk world rock”. Τα ίδια τα μέλη του γκρουπ χαρακτηρίζουν απλά τη τέχνη τους ως “different music”.
Συγκροτήθηκαν το 1996, αλλά μετά από προσπάθειες χρόνων κατάφεραν να κυκλοφορήσουν το πρώτο τους άλμπουμ “Bravo” το 2003. Άρα λοιπόν για τους Gazpacho κάθε βήμα είναι σημαντικό και το καλλιτεχνικό κομμάτι έχει τον πρώτο ρόλο, κάτι που γίνεται ολοφάνερο μέσα από τις ακροάσεις των άλμπουμ τους. Έχουν ως τώρα κυκλοφορήσει πέντε ολοκληρωμένα άλμπουμ και ένα live dvd. Εδώ θα σταθούμε στις δύο τελευταίες studio δουλειές του γκρουπ, οι όποιες – κατά την γνώμη μου και όχι μόνο - αποτελούν τις πιο ολοκληρωμένες καλλιτεχνικά και ώριμες. Συγκεκριμένα μιλάω για το άλμπουμ Night, που κυκλοφόρησε το 2007 και το Tick Tock που αντίστοιχα κυκλοφόρησε δύο χρόνια αργότερα, μόλις πέρσι δηλαδή. Πρόκειται για δύο concept άλμπουμ, τα οποία όμως δεν διηγούνται ξεκάθαρα μία ιστορία, αλλά έχουν μία συνοχή με ένα τρόπο που θα χαρακτήριζα αφηρημένο, ακόμα και ποιητικό.
Στο άλμπουμ Night, ο τραγουδιστής Jan Henrik Ohme ανοίγοντας ένα υπνωτικό και αλλόκοτο διάλογο με τον ακροατή τον προσκαλεί και γίνεται ο συνοδός του σε ένα οριακό ταξίδι ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα. Το Night λοιπόν είναι ένα μουσικό έργο που εξερευνά τα όρια της συνείδησης, την αυτογνωσία και τις γέφυρες που ενώνουν τη φαντασία με την πραγματικότητα. Από την άλλη, το Tick Tock αποτελεί μία μουσική διασκευή του αυτοβιογραφικού μυθιστορήματος του συγγραφέα του διάσημου “Mικρού Πρίγκηπα” Antoine de St. Exupery, που τιτλοφορείται Wind, Sand, and Stars. Στο Tick Tock δεν ενδιαφέρουν τόσο τα εξωτερικά γεγονότα και η δράση, αλλά οι εσωτερικές, ψυχολογικές διεργασίες του κεντρικού ήρωα, ο οποίος ως πιλότος επιχειρεί ένα μακρύ ταξίδι στη Σαχάρα. Αυτή η εσωτερικότητα του θέματος αποτυπώνεται, τόσο στους στίχους, όσο και στη μουσική.
Με τέτοια λοιπόν «δύσκολα» θέματα, ο χαρακτήρας της μουσικής των Gazpacho δεν μπορεί παρά να είναι ιδιαίτερος. Έτσι η μουσική τους μπορεί να χαρακτηριστεί ως εσωστρεφής, αρκετά πειραματική και χαμηλόφωνη. Οι μεγάλες σε διάρκεια συνθέσεις επιτρέπουν τα μέλη να απλώσουν τις συνθετικές του ιδέες, αλλά και την τεχνική του δεινότητα, χωρίς προσπάθεια για κενό εντυπωσιασμό. Οι ατμοσφαιρικές μελωδίες που αναδύουν μια γλυκιά μελαγχολία και τα mellow φωνητικά αναδεικνύονται μέσα από πλούσιες ενορχηστρώσεις, στις οποίες αξιοποιούνται όχι μόνο τα κλασικά ροκ όργανα, αλλά και βιολί, μαντολίνο κλπ., ακόμα και αντικείμενα καθημερινής χρήσης, όπως μία χτένα! Βέβαια η εγκεφαλική προσέγγιση είναι πάντα παρούσα, καθώς μουσικά θέματα επανέρχονται, παραλλάσσονται, και τελικά οι συνθέσεις δομούνται αριστοτεχνικά.
Έτσι οι Gazpacho συνταιριάζουν ποικίλες επιρροές. Φυσικά τα κλασικά progressive rock συγκροτήματα έχουν συνεισφέρει ιδιαίτερα στον ήχο τους, με βασικούς υπόπτους τους Pink Floyd και Genesis. Ωστόσο οι κύριες επιρροές τους βρίσκονται στη δεκαετία του 90. Έτσι, αν θέλετε να δημιουργήσετε κάπως τον ιδιαίτερο ήχο του νορβηγικού γκρουπ, προσπαθήστε να φανταστείτε ένα συνδυασμό από Radiohead, Porcupine Tree και της δεύτερης περιόδου των Marillion με τη φωνή του Steve Hogarth. Ωστόσο ούτε οι επιρροές από τον post rock ήχο είναι ιδιαίτερα αισθητές, μέσα από αναφορές σε συγκροτήματα όπως οι Sigur Ros και οι ύστεροι Talk Talk του “Spirit of Eden” και του “Laughing Stock”. Τελικά, στα δικά μου αυτιά τουλάχιστο οι Gazpacho χτίζουν μια γέφυρα ανάμεσα στο progressive και το post rock η οποία είναι ιδανική.
Σας προτείνω να αναζητήσετε, να εξερευνήσετε και τελικά να αφεθείτε στη μαγεία των Gazpacho. Και θα ανακαλύψετε ένα από τα πιο ιδιαίτερα μουσικά σχήματα του καιρού μας.
Άλλωστε τον Νοέμβρη το γκρουπ θα κυκλοφορήσει το νέο του άλμπουμ με τον αρχαιοελληνικής έμπνευσης τίτλο Missa Atropos. Όπως αποκαλύπτουν στη επίσημη ιστοσελίδα τους το Missa Atropos είναι ακόμα ένα concept άλμπουμ ή, όπως ακριβώς και τα ίδια τα μέλη σημειώνουν: «ένα φιλμ χωρίς εικόνες». Το κεντρικό θέμα του άλμπουμ είναι για ακόμα μια φορά ιδιαίτερο, ακόμα και εκκεντρικό: η ιστορία ενός ανθρώπου που απομονώνεται σε ένα φάρο για να συνθέσει ένα ιερό(;) μουσικό έργο αφιερωμένο στην αρχαία μούσα Άτροπο, η οποία, σύμφωνα με την μυθολογία, κόβει το νήμα της ανθρώπινης ζωής. Υπομονή λοιπόν για ένα άλμπουμ που σίγουρα θα μας κάνει να συγκινηθούμε, να ταξιδέψουμε, να φιλοσοφήσουμε.
Η δισκογραφία του συγκροτήματος συμπεριλαμβάνει τις εξής δουλειές:
Get It While It's Cold (37°C) (2002) Bravo (2003) When Earth Lets Go (2004) Firebird (2005) Night (2007) Tick Tock (2009) A Night At Loreley (2010) (live dvd)
…και το line-up της μπάντας είναι το εξής:
Jan-Henrik Ohme - φωνητικά Jon-Arne Vilbo - κιθάρες Thomas Andersen – πλήκτρα/ ηλεκτρονικά Mikael Krømer – βιολί/ κιθάρες/ ηλεκτρονικά Robert R Johansen - τύμπανα Kristian Torp – μπάσο
Τέλος, μερικοί χρήσιμοι σύνδεσμοι για όσους από σας θέλετε να ασχοληθείτε με τους Gazpacho λίγο παραπάνω:
Ηλεκτρονική & Funk Μουσική για το Αυγουστιάτικο φεγγάρι
Ένα βράδυ από τα τελευταία είχα την ευκαιρία να απολαύσω με καλή παρέα μία από τις τελευταίες νύχτες του αυγουστιάτικου φεγγαριού σε μια ήσυχη παραλία του Νότιου Πηλίου. Μια φεγγαράδα κινηματογραφική, που την Τρίτη, τη μέρα της πανσελήνου, βρισκόταν στο ζενίθ της.
Ωστόσο, την Τρίτη που μας πέρασε, εγώ τουλάχιστο παρέμεινα Βόλο και απόλαυσα όσο μπορούσα το φεγγάρι σε περιβάλλον αστικό. Συνοδευόμενες με τέτοια διάθεση ήταν και οι μουσικές που μεταδόθηκαν από την εκπομπή που ψάχνει τίτλο, την Δευτέρα και τη Τετάρτη το βράδυ, από τις 9 ως τις 10, κατά τη διάρκεια των δύο νυχτών που πλαισίωναν την αυγουστιάτικη πανσέληνο. Συγκεκριμένα τη Δευτέρα παίξαμε mellow ηλεκτρονική μουσική, ενώ τη Τετάρτη soul και funk.
Tα playlist των εκπομπών ήταν τα εξής:
Δευτέρα 23-8:
The Studio – Self Service Tica – Rock The Casbah (Smith & Mighty steppers remix) Swan Lee’s Ping Pong Orchestra – Peculation Justin Robertson – Love Movement Windsurf – Day As Daylight Sebastien Tellier – Look Jap Jap feat. Lonneke – Tell Me How The Cure – The Walk (Everything mix) Caribou – Found Out Bent – Always The Orb – A Beautiful Day
Τρίτη 25-8:
Zero 7 – I Have Seen Smooth Touch feat. G-Sax – 10 Minutes Of Pleasure Jeff Cascaro – Try 3 – Wrong Allright (Gangstaship) Map of Africa – Bone Mr. Guder – Diggin’ Dirt The Limp Twins – Movin’ Closer To The Sofa TM Juke and The Jack Baker Trio feat. Kathrin DeBoer – Rolling Stone To Landslide The Heavy – How You Like Me Now The James Taylor Quartet feat. Fred Wesley and Pee Wee Elis – Theme From Starsky and Hatch Marcina Arnold – Forefathers Belleruche – Alice
Είχαμε καιρό να καταπιαστούμε με τη παρουσίαση ενός άλμπουμ. Καιρός λοιπόν να το κάνουμε, με το συγκρότημα των Map Of Africa και με το ομώνυμο άλμπουμ που κυκλοφόρησαν το 2007. Από κει προέρχεται και το τραγούδι Bone.
Πίσω από τους Map Of Africa βρίσκονται δύο εκπρόσωποι της ηλεκτρονικής σκηνής και -για να γίνω πιο συγκεκριμένος- δύο άνθρωποι βυθισμένοι στη dj κουλτούρα. Από την μία πλευρά έχουμε τον Thomas Bullock, του ντουέτου Rub n’ Tug που είναι υπεύθυνο για κάποια remixes σε κατεύθυνση house και nu disco. Από την άλλη έχουμε τον Harvey Bassett, πιο γνωστό με το παρατσούκλι DJ Harvey. Ο Dj Harvey είναι γνωστός για dj sets που αναμιγνύουν ξεχασμένα disco διαμάντια και παλιομοδίτικο house, με funk, soul ακόμα και λίγο ροκ.
Κι όμως οι Map Of Africa δεν είναι αυτό που ο κάθε λογικός άνθρωπος θα περίμενε από αυτούς τους δύο djs και εκεί ακριβώς έγκειται και το ενδιαφέρον αυτής της δουλειάς. Η μουσικη των Map of Africa δεν ανήκει στον χώρο της ηλεκτρονικής μουσικής, ούτε στοχεύει αποκλειστικά σε ατέλειωτες ώρες χορού˙αντίθετα, ξεχειλίζει από μια σκονισμένη ροκ ατμόσφαιρα, αποπνέοντας παράλληλα πρωτοτυπία. Αλλά πως επιτυγχάνεται αυτός ο φαινομενικά αντιφατικός συνδυασμός;
Φανταστείτε πως ακούτε ένα λησμονημένο σήμερα γκρουπ ραδιοφωνικού ροκ της δεκαετίας του 80 στην γραμμή των Dire Straits και των Toto. Αλλά αυτό το γκρουπ εμπλουτίζει και βαθαίνει τον ήχο του με γερές δόσεις από ψυχεδέλεια, ambient ακόμα και dub. Τέλος, το funky στοιχείο προσθέτει το απαραίτητο χορευτικό άγγιγμα...το άλμπουμ των Map Of Africa ξεκινά με μία διασκευή του των Equals και το πάρτι ξεκινά!
Και μιλάω για πάρτι, επειδή, τα μέλη του ντουέτου παρουσιάζουν μία δουλειά, από την οποία, αν και το πειραματικό στοιχείο δεν λείπει καθόλου, η διάθεση που κυριαρχεί είναι θετική, χαλαρή και… «πέρα βρέχει»: καλοκαιρινή ατμόσφαιρα, χιούμορ και στίχοι βγαλμένοι από ένα λούμπεν ξενύχτι με ολίγον τι από φλερτ, χορό, ακόμα και παραφυσικό μυστήριο.
Ο Thomas Bullock και ο DJ Harvey είναι δύο κορυφαίοι djs οι οποίοι μέσω των Map Of Africa εκφράζουν την επιθυμία τους να παίξουν ροκ μουσική. Τα καταφέρνουν περίφημα, παρουσιάζοντας ένα άλμπουμ το οποίο συνειδητά απομακρύνεται από καθετί που θεωρείται μόδα στη μουσική σήμερα. Παρόλα αυτά το όλο εγχείρημα δεν διακρίνεται ούτε από καλλιτεχνική αυταρέσκεια, ούτε από στείρο αναχρονισμό. Αντίθετα, μιλάμε για μία δουλειά που σίγουρα θα ικανοποιήσει τους φίλους της εκλεκτής μουσικής με προσωπικό στίγμα.
(η φωτογραφία που συνοδεύει τον τίτλο του κειμένου είναι του πολύ καλού φωτογράφου William Albert Allard και έχει τίτλο "Cloud 9 Bar")
Τα βράδια της Δευτέρας και της Τετάρτης που μας πέρασαν, η «εκπομπή που ψάχνει τίτλο» πραγματοποίησε ένα αφιέρωμα σε τραγούδια που αναμιγνύουν αριστοτεχνικά το ροκ και το ρέγκε.
Ξεκινώντας από τον Bob Marley το ροκ και η ρέγκε, τόσο στο επίπεδο της μουσικής και, όσο και στο επίπεδο της αντίληψης και της άποψης για τα πράγματα, περπάτησαν χέρι χέρι ουκ ολίγες φορές…
Κάποιοι σημαντικοί σταθμοί αυτού του παντρέματος: η αναβίωση του ska κινήματος στην Αγγλία των αρχών της δεκαετίας του 80 με γκρουπ όπως οι Madness και οι Specials και με ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον πολιτιστικό και κοινωνικό υπόβαθρο˙ την ίδια περίπου περίοδο οι Police με τον μετέπειτα σταρ Sting σε μπάσο και φωνητικά, τον Stewart Copeland –πρώην μέλος του progressive rock συγκροτήματος Curved Air– στα ντραμς και τον Andy Summers στη κιθάρα˙ τέλος, ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 80, ο πάντα ανήσυχος και αγαπημένος στο ελληνικό κοινό Manu Chao, κυκλοφορεί δουλειές που βασίζονται ως ένα μεγάλο βαθμό σε αυτή τη μείξη ροκ και ρέγκε.
Ακολουθούν τα playlist των δύο εκπομπών:
Δευτέρα 16-8
Led Zeppelin – D’yer M’aker Dire Straits – In The Gallery Rush – New World Man 10CC – Dreadlock Holiday The Police – Walking On the Moon The Clash – The Guns Of Brixton The Specials – Ghost Town The Beat – Mirror in the Bathroom The Selecter – On my Radio (live) The Cimarons – Rock Reggae Rhapsody Massive Attack – Light my Fire (The Doors cover) (live) Bad Brains – I and I Survive Bob Marley – Roots Rock Reggae
Τρίτη 18-8
Dub War – Enemy Maker Matisyahu – Message in a Bottle (Police cover) Red Hot Chili Peppers – Joe Bob Marley with Steven Tyler & Joe Perry – Roots Rock Reggae (remix) Nas and Damian Marley – Count Your Blessings Still Time – 9 to 5 The Low Life – Fiona Mute Math – Peculiar People Manu Chao – Rainin in Paradize Dub Pistols feat. Terry Hall – Gangsters (The Specials cover) Easy Star All Stars – Airbag (Radiohead cover) The Radio Dept. – Never Follow Suit Iron and Wine – Wolves (song of the shepherd’s dog)
Αυτά τα ολίγα από μένα… ακολουθεί ένα link με την ιστορία της Τζαμαϊκανής μουσικής εν γένει:
Απο το κινητό σας πάτε στο: ρυθμίσεις -> ασφάλεια -> και ενεργοποιήστε την εγκατάσταση εφαρμογών απο άγνωστες πηγές. Με μία εφαρμογή QR Code Reader σκανάρετε την παραπάνω εικόνα ή πατήστε εδώ.
