Του Γιάννη Κουτσοκώστα

... Που ξορκίζει το κακό απλά για να μη χτυπήσει τη δική της πόρτα και για να μη διαταράξει την επίπλαστη ευημερία της; Τι είδους ηγεσίες είναι αυτές, που όχι μόνο επιτρέπουν αυτό το έγκλημα διαρκείας στη Συρία, αλλά κλείνουν και τα μάτια στις συνέπειές του; Και τι είδους κοινωνίες είναι αυτές που ανέχονται αυτές τις πολιτικές. Που συμβιβάζονται με την προοπτική να ζήσουν σε μια Ευρώπη - φυλακή. Που δεν αντιδρούν όταν οι αρχές χωρών, όπως η Δανία, υποτίθεται πρότυπο κοινωνικού κράτους, «ληστεύουν» κανονικά και με τον νόμο τους πρόσφυγες για να πληρώσουν το κόστος της προσφυγιάς τους. Όταν χώρες όπως η Σλοβακία, η Ουγγαρία, η Τσεχία επιτρέπουν στις ορδές των ακροδεξιών και νεοναζί τραμπούκων να ξεβράζουν το φυλετικό τους μίσος στα κοπάδια των προσφύγων, σμπαραλιάζοντας κάθε έννοια πολιτισμού, δικαίου και ανθρωπιάς.


Οι τιμές και οι... αξίες

Ψιλά γράμματα, θα μου πείτε, σε μια Ευρώπη που έχει απολέσει προ πολλού και την ψυχή, και τη φυσιογνωμία της. Που έχει μπερδέψει τις... αρχές με τις αγορές. Που ασχολείται περισσότερο με τις... τιμές και όχι τις αξίες. Μια Ευρώπη που είδε πριν από 27 χρόνια να πέφτει το τείχος του Βερολίνου και τώρα υψώνει πάλι παντού τείχη. Και φράχτες. Και κάγκελα, κάγκελα παντού.

Η Ευρώπη, σε πείσμα των καιρών, των συνθηκών και των αναγκών της κλείνεται στο εαυτό της και, αντί να αντιμετωπίσει κατά πρόσωπο την κρίση και τις αιτίες, που την προκαλούν, προσπαθεί να αποφύγει τις συνέπειές της. Και όχι μόνο να τις αποφύγει αλλά και να τις μεταθέσει, να τις φορτώσει αλλού, κυρίως στις χώρες της πρώτης υποδοχής, δηλαδή στην Ελλάδα. Κινείται δειλά, φοβικά και εν τέλει ενοχικά. Χωρίς όραμα, χωρίς συνολικό σχέδιο και χωρίς αλληλεγγύη. Εθελοτυφλεί και στρουθοκαμηλίζει. Οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις και πρωτίστως η Γερμανία επιχειρούν να αντιμετωπίσουν την προσφυγική κρίση περίπου όπως και την οικονομική και το αποτέλεσμα είναι η ευρωπαϊκή οικονομία ακόμα να μην μπορεί να συνέλθει και να επιστρέψει σε ρυθμούς βιώσιμης ανάπτυξης. «Η Ευρώπη κινδυνεύει να χάσει εαυτό της και να μείνουν μόνο ερείπια» δήλωσε μόλις χθες ο Ιταλός πρωθυπουργός Ματέο Ρέντζι στη γερμανική εφημερίδα "Frankfurter Allegmeine Zeitung" προσθέτοντας για το προσφυγικό ότι πρέπει να ελεγχθούν καλύτερα τα ευρωπαϊκά σύνορα, αλλά χρειάζεται ένα ευρωπαϊκό σχέδιο με σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα και όχι βιαστικές αποφάσεις. Και όχι μόνο βιαστικές αλλά και επικίνδυνες.


Κραυγές και ψίθυροι για τη Σένγκεν

Οι «κραυγές» διαφόρων παραγόντων για το τι κάνει η Ελλάδα στα σύνορά της, οι απειλές για έξοδο από τη συνθήκη Σένγκεν μπορεί επισήμως να διαψεύδονται, ωστόσο διαμορφώνουν ένα απολύτως αρνητικό κλίμα για τη χώρα, αν και δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Για έναν απλό λόγο: οι στρατιές των προσφύγων υπάρχουν γιατί υπάρχει ο πόλεμος στη Συρία και οι ροές δεν ξεκινούν από την Ελλάδα, αλλά από την Τουρκία, για να φθάσουν στην Ευρώπη. Και μπορεί κάποιες χώρες της Ευρώπης να υψώνουν τείχη στα χερσαία σύνορά τους για να ανακόψουν τα κύματα των προσφύγων, όμως ποια τείχη μπορεί να στήσει κανείς στη θάλασσα;

Και επειδή δεν είναι δυνατόν να δεθούν το Αιγαίο και η Μεσόγειος με σχοινιά, υπάρχει ο κίνδυνος, αν δεν βρεθεί μια πανευρωπαϊκή λύση, να εγκλωβιστούν εκατοντάδες χιλιάδες εξαθλιωμένοι πρόσφυγες στην οικονομικά εξαθλιωμένη Ελλάδα και να συσσωρευτεί έτσι ένα εκρηκτικό μείγμα οργής και απόγνωσης, που κανένας φράχτης δεν μπορεί να εμποδίσει να εκραγεί και να σαρώσει τα πάντα. Το παράδειγμα του τείχους του Βερολίνου με τα μέτρα της Ιστορίας είναι νωπό, χθεσινό. Έμεινε ακλόνητο στη θέση του για 45 ολόκληρα χρόνια, αλλά κατέρρευσε μέσα σε λίγες ώρες. Τότε άνοιξαν νέοι δρόμοι και νέες δυνατότητες για την Ευρώπη, οι οποίες όμως σταδιακά εγκαταλείφθηκαν από τις ιδεοληψίες της νεοφιλελεύθερης ηγεσίας της.


Εκκολάπτουν το νέο αυγό του φιδιού

Το αποτέλεσμα είναι σήμερα η Ευρώπη να μη θέλει να ακούσει την εκκωφαντική βουή των προβλημάτων και να καταφεύγει σε εμβαλωματικές προτάσεις και λύσεις, που απλά θα επιτείνουν τα αδιέξοδά της. Αποφεύγει, για παράδειγμα, να ασχοληθεί σοβαρά με την πηγή του προβλήματος, τον πόλεμο στη Συρία. Δεν πιέζει την Τουρκία να ελέγξει τα καραβάνια των προσφύγων, αλλά παζαρεύει μαζί της. Δεν λέει και κυρίως δεν κάνει τίποτα για τη μαφία των δουλεμπόρων που στέλνει στον θάνατο εκατοντάδες ανθρώπους κάθε μέρα. Δεν στηρίζει, αλλά αντιθέτως πιέζει, απειλεί και επιχειρεί να εξουθενώσει την Ελλάδα και την κυβέρνησή της. Δεν διαμορφώνει μια ενιαία πολιτική ασύλου, δεν έχει κοινή προσφυγική πολιτική, δεν, δεν δεν...

Κυρίως όμως δεν προσπαθεί να διώξει από πάνω της ένα παλιό, παμπάλαιο κουσούρι. Η Ευρώπη, όπως σε όλα τα μεγάλα προβλήματα της σύγχρονης εποχής, έτσι και στο προσφυγικό εθελοτυφλεί και στρουθοκαμηλίζει. Και είναι διχασμένη ανάμεσα στην Ευρώπη, που επιμένει στις αρχές του Διαφωτισμού και την Ευρώπη που αλληθωρίζει προς τον Μεσαίωνα. Αυτή η εσωτερική σύγκρουση της κλείνει τον δρόμο για το ένα μέλλον της δημιουργίας, της Δημοκρατίας, της αλληλεγγύης. Αυτός ο εσωτερικός διχασμός είναι που ενισχύει τις φοβίες και τον ρατσισμό, επαναφέρει τα φαντάσματα του παρελθόντος και εκκολάπτει το αυγό του φιδιού, που σβήνει το ευρωπαϊκό όραμα και απειλεί να βυθίσει την Ευρώπη στο χάος και στην καταστροφή.

πηγή