του Νίκου Σταματάκη

Οι δραματικές εξελίξεις των τελευταίων ημερών δείχνουν ότι η Ελλάδα γυρίζει επιτέλους σελίδα καθώς επήλθε οριστικά και ακαριαία το τέλος της Μεταπολίτευσης. Ολόκληρο το παλιό πολιτικό σύστημα κατέρρευσε μαζί με τους εκφραστές του στο πολιτικό, συνδικαλιστικό και δημοσιογραφικό χώρο. Μετά την σύναψη νέας Συμφωνίας με τους δανειστές απομένει και η νομοθετική του ταφή με την άμεση ψήφιση των συγκεκριμένων νομοσχεδίων (και άλλων αργότερα) από την Βουλή. Ο θάνατος της μεταπολίτευσης είναι πλήρης και περιλαμβάνει ολόκληρο το πολιτικό φάσμα από την αριστερά ως τη δεξιά.

Κυρίαρχο στοιχείο της κοσμογονικής αλλαγής αποτελεί η ιστορική «μεταμόρφωση» του Αλέξη Τσίπρα προς την κατεύθυνση εφαρμογής μέτρων «συντηρητικών» μεν αλλά απαραίτητων για την ανόρθωση της Ελλάδας. Αυτή την «Μεταμόρφωση» θα επιχειρήσουμε να αποτιμήσουμε με το μάτι του ιστορικού ώστε να εξαχθούν τα κατάλληλα συμπεράσματα. Ο γράφων ανήκει στη σχολή που δίνει ίση αξία στην ανάλυση της συμβολής των ηγετικών προσωπικοτήτων παράλληλα με την εξέταση των κοινωνικό-οικονομικών δομών και των γεωπολιτικών αντιπαραθέσεων.

Η παροιμιώδης «σοσιαλμανία» του «Εθνάρχη» ήταν η αρχή των δεινών

Στην πιο κρίσιμη στιγμή ο Αλέξης Τσίπρας αποφάσισε συνειδητά να αρθεί στο ύψος της περιστάσεων και να αναλάβει τις ηγετικές ευθύνες του απέναντι στην πατρίδα. Σε όσους τον ψέγονται για την δραματική αυτή μεταμόρφωσή του σε θέσεις που πολύ απέχουν από την σοσιαλιστική του φιλοσοφία και τις προεκλογικές του διακηρύξεις θα ήθελα να υπενθυμίσω ότι η Μεταπολίτευση ξεκίνησε επίσης με μια μεγάλη και απρόσμενη μεταμόρφωση: του «δεξιού» Κωνσταντίνου Καραμανλή που γύρισε από το Παρίσι το 1974 εμβριθώς σπουδαγμένος στον Μαρξισμό και τις σύγχρονες ευρωπαϊκές εκφάνσεις του, δηλ. τον κρατικό παρεμβατισμό και προστατευτισμό και το λεγόμενο «κοινωνικό κράτος».

Ο γράφων έχει μαρτυρίες περί αυτού από το στενό περιβάλλον των τότε συνεργατών του «Εθνάρχη». Ο Κ.Καραμανλής ήταν σε θέση να αναφέρει συγκεκριμένα χωρία από κείμενα του Μαρξ και των μαρξιστών θεωρητικών της εποχής και ήταν πλήρως ενήμερος για τις ακαδημαϊκές αναζητήσεις και τις εφαρμοσμένες προτάσεις. Με λίγα λόγια γνώριζε μαρξιστική θεωρία καλύτερα από τον Φλωράκη και τον Κύρκο – οι οποίοι είχαν μείνει πίσω ενώ εκείνος ήταν φρέσκος από τα παρισινά σαλόνια…

Μέσα στο κλίμα της εθνικής συμφιλίωσης (νομιμοποίηση ΚΚΕ, κλπ.) και επειδή ήταν άνθρωπος της δράσης, τις θεωρητικές του γνώσεις δεν δίστασε να τις κάνει πράξη κρατικοποιώντας μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις (Ολυμπιακή, Εμπορική Τράπεζα κ.α.)… Εθεσε έτσι σε σύγχρονες βάσεις την καταστροφική ιδεολογία του «κρατισμού» που είναι η βασική αιτία των τωρινών δεινών της Ελλάδας. Υπήρξε παροιμιώδης τότε η «σοσιαλμανία» του… Ενας λαός από τη φύση του ριψοκίνδυνος, δημιουργικός, εμπορικός, με ορθάνοιχτους ορίζοντες ανά την Υφήλιο καταδικάστηκε να εκμεταλλεύεται την έμφυτη εξυπνάδα του στο πώς να εξαπατά το κράτος – δηλαδή την ίδια τη δική του περιουσία. Τραγωδία χωρίς προηγούμενο…

Είναι λοιπόν τραγική ειρωνεία που ένας σοσιαλιστής όπως ο Αλέξης Τσίπρας θα βρεθεί τώρα σε θέση να ανατρέψει αυτή την καταστροφική πορεία και να γυρίσει τους Ελληνες πίσω στις ρίζες τους, στην έμφυτη δημιουργικότητα και την επιχειρηματικότητα, στην αγάπη τους για τα γράμματα, τις τέχνες και τις επιστήμες, την απίστευτη προσαρμοστικότητά τους, την εξυπνάδα και την ευελιξία τους… Από την επιτυχία του στην πορεία αυτή θα τον κρίνει η Ιστορία. Δεν θα είναι άλλωστε μόνος.

Παροιμιώδης θα μείνει στην Ιστορία η φράση του Ντεγκ Χσιάο Πινγκ που αποτύπωσε την μεγάλη αλλαγή στην Κίνα στη δεκαετία του 1970, μετά τις επισκέψεις Κίσιγκερ και Νίξον: «Ασπρη γάτα, μαύρη γάτα, αρκεί να πιάνει ποντίκια»… Ας αφήσουν λοιπόν οι γνωστοί «ευαγγελιστές» της Αριστερής Ορθοδοξίας – μαζί και οι γνωστοί δήθεν «ηθικιστές» της δεξιάς – τις αγκυλώσεις περί «προδοσίας», «δημαγωγίας» κλπ… Οι μεν ας πάνε τώρα στο Πεκίνο να κατηγορήσουν τον Μάο και τον Ντεγκ και οι δε ας κάνουν ακόμα ένα τρισάγιο για τον «Εθνάρχη»…

Οσο για τη διγλωσσία, τι να πούμε… Συνηθισμένα τα βουνά από τα χιόνια… Ο Ανδρέας Παπανδρέου σχεδόν αμέσως μετά από μια ομιλία του το 1982 σε τεράστια λαϊκή συγκέντρωση στο Σύνταγμα με βασικά συνθήματα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» και «Εξω οι Βάσεις του Θανάτου», έδωσε εντολή για ανανέωση της συμφωνίας των αμερικανικών Βάσεων, την οποία ονόμασε «συμφωνία απομάκρυνσης». Ο ελληνικός λαός αρέσκεται να βαυκαλίζεται με μύθους και συνθήματα. Οποιος ηγέτης θέλει να αναλάβει την εξουσία πρέπει ατυχώς να του χαϊδέψει τα αυτιά. Αλλά κανείς δεν φαίνεται να παίρνει αυτές τις εξαγγελίες σοβαρά.

Η συμφωνία υπό γεωπολιτικό πρίσμα

Ευτυχώς για την Ελλάδα, όταν φτάσει ο κόμπος στο χτένι οι ηγέτες της παίρνουν τις σωστές αποφάσεις – ανεξάρτητα από πρότερες ιδεολογικές θέσεις: O «γερμανόφιλος» Μεταξάς έβαλε την Ελλάδα στον πόλεμο στο πλευρό των Συμμάχων και ο «ρωσόφιλος» Τσίπρας την κράτησε στη φυσική της θέση στην Ευρώπη και πάντοτε στο πλευρό της θαλασσοκράτειρας Αμερικής. Η Ελλάδα ως θαλάσσια δύναμη δεν είχε και δεν έχει άλλη επιλογή. Τις παραμέτρους αυτής της επιλογής του Αλέξη Τσίπρα θα αναλύσουμε παρακάτω, αφού πρώτα κάνουμε μερικές σημαντικές παρατηρήσεις:


Οι επίπονες διαπραγματεύσεις γύρω από το «ελληνικό χρέος» αποκάλυψαν σε όλο τους το μεγάλο βάθος τις διαχωριστικές γραμμές, τα ρήγματα, εντός της Ευρώπης.
Είναι προφανές ότι η όποια διευθέτηση του ελληνικού ζητήματος δεν είναι παρά μόνο η πρώτη φάση στο δρόμο προς τη αναπόφευκτη διάσπαση της Ευρώπης σε δύο ζώνες επιρροής, τη «γερμανική» στο εσωτερικό της Ηπείρου και την «αμερικανική» στην παραθαλάσσια ζώνη.


Θυμάται άραγε κανείς ότι μέσα σε λίγα χρόνια στις αρχές της δεκαετίας του 1980 όλες οι χώρες της Νότιας Ευρώπης είχαν σοσιαλιστές ηγέτες; Μιτεράν στη Γαλλία, Κράξι στην Ιταλία, Παπανδρέου στην Ελλάδα, Γκονζάλες στην Ισπανία και Σοάρες στην Πορτογαλία. Κάποιοι μίλησαν για ένα από τα συνηθισμένα σχέδια τύπου «Δούρειος Ιππος» των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών που σκοπό είχαν να «ξεφουσκώσουν» τα πολύ ισχυρά τότε ευρωπαϊκά κομμουνιστικά κινήματα, μέσω της ενίσχυσης των light σοσιαλιστικών κομμάτων.

Το σχέδιο – αν πράγματι ήταν έτσι – είχε τρομερή επιτυχία καθώς λίγα μόλις χρόνια αργότερα ήρθε το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και η επίσημη αποτυχία του Κομμουνισμού. Μήπως κανείς μπορεί να δει τις αναλογίες σήμερα; Η αιώνια αλήθεια είναι ότι η «θαλασσοκράτειρα» παγκόσμια δύναμη ΗΠΑ έχει ζωτικό συμφέρον να ελέγχει όλες τις ευρωπαϊκές χώρες που βρέχονται από τον Ατλαντικό και τη Μεσόγειο. Κοιτάχτε το χάρτη: Νορβηγία, Αγγλία, Γαλλία, Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία, Ελλάδα… Η Ελλάδα (σε συνδυασμό με την Τουρκία), όντας στην άκρη της αλυσίδας ήταν πάντοτε κλειδί. Είναι και τώρα.

Η Γερμανία είναι κατά ένα τρόπο χαμένη ότι και να συμβεί. Εάν μεν παραμείνει όπως φαίνεται η Ελλάδα στην ευρωζώνη (και μάλιστα με ένα ισχυρό Αλέξη Τσίπρα στην ηγεσία να αποτελεί αντιγερμανικό σύμβολο σε όλη την νότια Ευρώπη) τότε οι πολιτικές λιτότητας – και επομένως η οικονομική ηγεμονία του Βερολίνου – πάνε περίπατο. Το φθινόπωρο ο Τσίπρας – αφού επιβληθεί στις εσωτερικές εξελίξεις πιθανότατα με εκλογές – θα εκστρατεύει προεκλογικά στην Ιβηρική και αργότερα θα περιοδεύει σε Ιταλία και Γαλλία, συσπειρώνοντας το Νότο και παίζοντας στην ουσία το παιχνίδι των Αμερικανών.

Αργά ή γρήγορα οι εκλογές θα φέρουν κυβερνήσεις αντίθετες στο Βερολίνο. Οπότε το σχέδιο γερμανικής ηγεμονίας στην Ευρώπη υπονομεύεται εκ των έσω. Ηδη είναι ορατές οι μεγάλες γαλλογερμανικές τριβές, ενώ η Ιταλία συντάσσεται με Γαλλία και Ελλάδα. Ταυτόχρονα το Brexit φαντάζει ιδιαίτερα πιθανό και από τη στιγμή που επέλθουν οι παραπάνω ρήξεις η Ιβηρική χερσόνησος θα συνταχθεί αναπόφευκτα με τους υπόλοιπους…

Εάν πάλι η Ελλάδα εξωθηθεί κάποια στιγμή σε Grexit (κάτι για το οποίο θα πρέπει στα επόμενα 3 χρόνια να προετοιμάζεται σοβαρά) η Γερμανία είναι και πάλι χαμένη. Ο νομπελίστας οικονομολόγος Joseph Stiglitz ήδη πρότεινε προχθές να δοθεί αμέριστη αμερικανική βοήθεια στην Ελλάδα και (αληθινά εκπληκτικό!) να τεθεί η Ελλάδα υπό την προστασία του αμερικανικού Federal Reserve!…

Και πολλοί «έγκυροι» – πλήν προσκείμενοι στις ΗΠΑ – ηγέτες και αναλυτές δήλωσαν ότι μετά την Ελλάδα ακολουθεί η Ιταλία. Στη Γαλλία για ευνόητους λόγους συμφέροντος (καθώς το γαλλικό δημόσιο χρέος είναι τεράστιο) η συσπείρωση των πολιτικών υπέρ της παραμονής της Ελλάδας στην Ευρωζώνη ήταν πρωτοφανής. Είναι νομίζω φανερό ότι σε περίπτωση Grexit η διάσπαση της ευρωζώνης με την αποχώρηση του Νότου είναι ζήτημα 1-2 ετών. Επιτρέψτε μου με δόση κυνισμού να σημειώσω ότι η απόφαση είναι πολιτική και έχει ληφθεί στην Ουάσιγκτον…

Συμπέρασμα.

Ως Ελληνες ας αφήσουμε κατά μέρος τις ιδεολογικές αγκυλώσεις και τις μη ρεαλιστικές απαιτήσεις και ας εστιάσουμε την προσοχή μας στο εθνικό συμφέρον: Πάνω από 80% των απαιτήσεων των δανειστών αποτελούν αναγκαίες αλλαγές που θα έπρεπε να είχαν γίνει πραγματικότητα πριν 15-20 χρόνια. Ας γίνουν επιτέλους τώρα μέσα σε 3 μέρες… Ταυτόχρονα, ας προετοιμαστούμε σοβαρά (και αυτό σημαίνει σχεδιασμό σε όλα τα επίπεδα) για την επερχόμενη αλλαγή νομίσματος. Όλα δείχνουν ότι η διάλυση του Ευρώ και της Ενωμένης Ευρώπης είναι θέμα χρόνου. Η Ελλάδα ήταν μόνο η αρχή…

Οσο για τον Αλέξη Τσίπρα, εφόσον ξεπεράσει τους εναπομείναντες σκοπέλους έχει χρέος να ηγηθεί στη νέα αυτή πορεία… Δεν είναι μόνο ότι διαθέτει ποσοστά δημοτικότητας «μεγαλύτερα από τη Βουγιουκλάκη» (όπως γραφικά το έθεσαν κύκλοι της Ν.Δ.) αλλά απέδειξε ότι διαθέτει μεγάλα ηγετικά προσόντα. Εχοντας περάσει από ένα αληθινό καμίνι τους πρώτους 5 μήνες της ηγεσίας του, η πορεία από δώ και στο εξής θα του φαίνεται αληθινός περίπατος. Πάνω απ’όλα είναι ήδη βέβαιο ότι έχει να διαδραματίσει ένα πανευρωπαϊκό ρόλο.

Νέα Υόρκη, 11 Ιουλίου 2015

πηγή